ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΡΟΥΦ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΡΟΥΦ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ

Ο αγώνας που έχει ξεκινήσει εδώ και μερικές εβδομάδες ενάντια στους σχεδιασμούς του Δήμου Αθηναίων που επιχειρεί την καταστροφή του πάρκου Ρουφ και της παιδικής χαράς προκειμένου να προχωρήσει στην εμπορευματοποίησή του, μας αφορά όλους και όλες. Η υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια κανενός άλλου. Κανείς δεν ξέρει τις ανάγκες μας καλύτερα από εμάς, κανείς δεν μπορεί να υπερασπιστεί τις επιθυμίες μας καλύτερα από εμάς.

Για κράτος και καπιταλισμό οι ανοιχτοί και προσβάσιμοι προς όλη την κοινωνία χώροι αποτελούν νεκρές ζώνες εφόσον δεν τους αποφέρουν οικονομικό κέρδος. Αν δεν αποτελούν ελεγχόμενες ζώνες όπου οι άνθρωποι εισέρχονται για να καταναλώσουν. Η ποιότητα όμως της δικής μας ζωής δεν μετριέται σε ευρώ, δεν ταυτίζεται με την επιθυμία των κυρίαρχων για κερδοφορία, δεν χωρά μέσα σε λουσάτες βιτρίνες, τσιμεντένιους τοίχους, μεγαθήρια και πάρκινγκ.

Το Σεράφειο κολυμβητήριο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αποτελούσε έναν από τους ελάχιστους χώρους άθλησης στην ευρύτερη περιοχή του Ρουφ και των Πετραλώνων. Οι ζημιές που υπέστη ύστερα από το σεισμό το 1999 οδήγησαν στην κατεδάφισή του και αποτέλεσαν την αφετηρία μιας διαρκούς μάχης ανάμεσα στους κατοίκους και τις δημοτικές αρχές, τις κυβερνήσεις και τα αφεντικά. Από το 2001 δημοτικές αρχές και υπουργεία κινούνται διαρκώς στην κατεύθυνση της πλήρους εμπορευματοποίησης του χώρου. Καφετέριες, εστιατόρια, εκθεσιακά – εμπορικά κέντρα, κατάληψη του εναπομείναντα ακάλυπτου χώρου από τραπεζοκαθίσματα κλπ είναι μόνο μερικά από αυτά που θέλουν να κατασκευάσουν. Ακόμα και η δημιουργία της παιδικής χαράς το 2008 ήταν από ότι φαίνεται στάχτη στα μάτια, καθώς γνώριζαν πολύ καλά πως στα σχέδιά τους προέβλεπαν να γίνει στη θέση της πάρκινγκ.

Στις γειτονιές μας έχουμε γνωρίσει από πρώτο χέρι τι εννοούν κράτος και αφεντικά όταν μιλάνε για ανάπτυξη και επενδύσεις. Γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο νοιάζονται για τους ελεύθερους χώρους και τον πολιτισμό. Η επιμονή που δείξανε να περιφράξουν το λόφο του Φιλοπάππου με πρόσχημα την προστασία του πολιτισμού, η προσπάθειά τους να φτιάξουν ένα ακόμα εμπορικό κέντρο στη θέση της Κορεάτικης Αγοράς -αντί για το πάρκο που τελικά έγινε μετά από τις κινητοποιήσεις των κατοίκων- αποδεικνύει πόσο ενδιαφέρονται για τις ανάγκες μας. Ενώ η καταστολή και η συκοφάντηση των αγωνιζόμενων κατοίκων είναι απλά επανάληψη του ίδιου επεισοδίου κάθε φορά που βρίσκουν ανθρώπους που βάζουν εμπόδια στα σχέδιά τους.

Τα παραπάνω παραδείγματα δεν είναι προσωπικά σχέδια κάποιου “κακού” δημάρχου, δεν αποτελούν εξαιρέσεις και κακές παρεκκλίσεις κάποιων δημοτικών αρχών ή κυβερνήσεων, αλλά αποτελούν τον διαχρονικό κανόνα με βάση τον οποίο δομείται, αναπτύσσεται και διαιωνίζεται το υπάρχον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα. Ένα σύστημα που μας θέλει φτωχούς, εξαθλιωμένους, πειθήνιους και υποταγμένους. Δεν ξεχνάμε τι έκαναν οι δημοτικές αρχές στο πάρκο που βρίσκεται στη συμβολή Κύπρου και Πατησίων ή στο Πεδίον του Άρεως. Στην πρώτη περίπτωση αποπειράθηκαν να καταστρέψουν ένα πάρκο που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και αποτελούσε πνοή και χώρο αναψυχής για τους κατοίκους, κόβοντας δεκάδες δέντρα, ανάμεσά τους και υπεραιωνόβια, με στόχο να να φτιάξουν ένα ακόμα πάρκινγκ. Στην περίπτωση του Πεδίου του Άρεως – με πρόσχημα την ανάπλασή του- ξοδεύτηκαν εκατομμύρια ευρώ για να τοποθετήσουν τελικά κάγκελα και μπόλικο τσιμέντο, ενώ ταυτόχρονα μερικά στρέμματα του πάρκου δόθηκαν στον επιχειρηματία Κυριακού.

Είναι πέρα από οφθαλμοφανές πως οι επιλογές των κυρίαρχων ως προς τη διαχείριση των δημόσιων χώρων είναι σταθερά οι ίδιες. Καταστροφή, ξερίζωμα δέντρων, κατασκευή κτιρίων για εμπορική χρήση, περίφραξη, έλεγχος, αποκλεισμός των ανεπιθύμητων.

Όμως απέναντι σε όλα αυτά οι αντιστάσεις των από τα κάτω είναι αυτές που δημιουργούν αναχώματα και βάζουν φραγμούς στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς των από τα πάνω. Το αποτέλεσμα των αγώνων που πραγματοποιήθηκαν, όχι μόνο των προαναφερθέντων παραδειγμάτων αλλά και σε μια σειρά αρκετών ακόμα σε πανελλαδικό επίπεδο, αλλά και η κοινωνική συνείδηση που αποκτιέται πως οι επιθυμίες μας δεν ταυτίζονται με τις ορέξεις τους, αποδεικνύουν πως τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Οι αγώνες που διεξάγονται δημιουργούν φραγμούς στα σχέδιά τους και δίνουν ανάσες στις τάξεις των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Από το πάρκο Κύπρου και Πατησίων -όπου με τη δυναμική αντίσταση που προέβαλαν εκατοντάδες κάτοικοι της περιοχής και αλληλέγγυοι ο χώρος του ρημαγμένου πάρκου μετατράπηκε σε χώρο αγώνα- μέχρι το Φιλοπάππου, όπου οι μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις των κατοίκων για σχεδόν πέντε χρόνια κράτησαν και συνεχίζουν να κρατούν το λόφο ελεύθερο, χωρίς κάγκελα, χωρίς εισιτήρια, χωρίς μαγαζιά. Από τη Λευκίμη στην Κέρκυρα και την Κερατέα μέχρι τις Σκουριές στη Β.Α. Χαλκιδική, όπου οι κάτοικοι αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται ενάντια στην καταστροφή της φύσης και της ζωής τους. Αγωνίζονται συλλογικά και αδιαμεσολάβητα γιατί η εμπειρία του αγώνα τους έδειξε – και μας έδειξε- πως μόνο αν πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, αν παλέψουμε οι ίδιοι και μαζί για την κάλυψη των κοινών μας αναγκών μπορούμε και να πετύχουμε την ποιότητα της ζωής που επιθυμούμε, τη ζωή που μας αξίζει.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στην καταστροφή του πάρκου του Ρουφ, για την επανατοποθέτηση της παιδικής χαράς, για την ολοκλήρωση της κατασκευής του Σεράφειου κολυμβητηρίου. Αγωνιζόμαστε για να μείνει ο χώρος ανοιχτός και προσβάσιμος προς όλους και όλες, όχι για ένα, δύο ή πέντε χρόνια αλλά για πάντα. Οι μαζικές και συλλογικές δράσεις και διαδικασίες είναι ο μόνος δρόμος στον οποίο μπορούμε να βαδίσουμε προκειμένου να υπερασπιστούμε έναν από τους ελάχιστους ελεύθερους χώρους άθλησης και ξεκούρασης της περιοχής. Αντιλαμβανόμενοι πως το πάρκο Ρουφ είναι μία μόνο από τις περιπτώσεις, στην οποία η πολιτική και οικονομική εξουσία επιχειρεί να καταστρέψει και να καταλάβει πάρκα και ελεύθερους χώρους για κατασκευή παρκινγκ, καφετεριών, εμπορικών κέντρων, με τον αγώνα μας συστρατευόμαστε με όλους όσους αντιστέκονται στα σχέδια των από τα πάνω. Όσο κι αν προσπαθούν, θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά και απέναντί τους και δεν θα τους παραχωρήσουμε ούτε σπιθαμή από τις ζωές μας. Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε τους ελεύθερους χώρους εδώ και παντού δίνοντάς τους ζωή, οργανώνοντας τις αντιστάσεις μας αυτοοργανωμένα, αντιθεσμικά και ακηδεμόνευτα ενάντια στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση, ενάντια στην περίφραξη, τον έλεγχο, την καταστολή και την υποταγή.

Σάββατο 20/2 Διαμαρτυρία – Πορεία 11:00 Πάρκο Ρουφ

Κυριακή 21/2 Συνέλευση 12:00 Πάρκο Ρουφ

 

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.

 

t