Τρία χρόνια πίσω, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013, ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας, δέχεται επίθεση από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής και πέφτει νεκρός από το μαχαίρι του μέλους της τ.ο Νίκαιας, Γιώργου Ρουπακιά, στην Αμφιάλη του Πειραιά. Η σύλληψη του Ρουπακιά, από μόνη της δεν ήταν αρκετή για να απορροφήσει τους κραδασμούς που είχε προκαλέσει στον κοινωνικό ιστό η δολοφονία ενός νέου αντιφασίστα, υπό την ανοχή της αστυνομίας. Ο φόβος για την έκφραση της κοινωνικής οργής και για την ριζοσπαστικοποίηση των προταγμάτων του αντιφασιστικού αγώνα, οδήγησε την τότε κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ στην έναρξη των διώξεων εις βάρος της Χρυσής Αυγής. Το κράτος βομβαρδίζει μέσω των ΜΜΕ με θεσμικό “αντιφασιστικό” λόγο και επιδιώκοντας να εμφανιστεί ως ο μοναδικός φορέας δικαιοσύνης και εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας, οδηγεί στην δικαιοσύνη την Χρυσή Αυγή, επιχειρώντας να θολώσει τα νερά γύρω από την άμεση σχέση κράτους και παρακρατικών. Παράλληλα, επενδύει στη θεωρία των δύο άκρων επιχειρώντας να εξισώσει κοινωνικά τον κόσμο του αγώνα, τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές, τους κοινωνικούς αγωνιστές – που μάχονται για το τέλος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, για την απελευθέρωση της κοινωνίας- με τους φασίστες που, ως δεκανίκι του καπιταλισμού, δεν θέλουν τη χειραφέτησή της και δρουν βοηθητικά για την υποταγή της.
Οι υποθέσεις που εν τέλει συμπεριλήφθηκαν στην δικογραφία είναι μόνο ενδεικτικές της εγκληματικής δραστηριότητας των φασιστών. Έχουν υπάρξει αλλεπάλληλες δολοφονικές επιθέσεις σε πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους αντίστασης, -καταλήψεις και στέκια- στο παρελθόν. Καθώς και ένα πλήθος οργανωμένων επιθέσεων σε μετανάστες- εισβολές σε σπίτια, το πογκρόμ το 2011, βασανισμοί και δολοφονίες «ανώνυμων» μεταναστών. Προφανώς όλα αυτά δεν απασχολούσαν, ούτε απασχολούν την αστική δικαιοσύνη.
Η παρακρατική φύση αυτών των συμμοριών, καταδεικνυόταν από το γεγονός ότι οι δράσεις γίνονταν με την ανοχή, τη συγκάλυψη και τη συνεργασία του κράτους και των κατασταλτικών του δυνάμεων. Κάθε φορά που τα μαχαίρια των φασιστών έβγαιναν για να τρομοκρατήσουν αγωνιστές και αγωνίστριες. Εξόφθαλμα και ενδεικτικά παραδείγματα της αγαστής συνεργίας κράτους και κατασταλτικών μηχανισμών με τους φασίστες, αποτελούν η κοινή επίθεση χρυσαυγιτών με διμοιρίες των ΜΑΤ σε αντιφασιστική διαδήλωση τον Φλεβάρη του 2008 όπου και μαχαίρωσαν δύο διαδηλωτές, αλλά και το “πείραμα’’ του Αγ. Παντελεήμονα, όπου η χρυσή αυγή, χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα μια επιτροπή κατοίκων, αποτέλεσε, πάλι σε συνεργασία με την αστυνομία, το επιχειρησιακό κομμάτι στον κεντρικό κρατικό σχεδιασμό για την εκκαθάριση της περιοχής από τους μετανάστες αλλά και από τις εκφράσεις αγώνα που είχαν ως σημείο αναφοράς την περιοχή. Η συνέπεια και η δυναμική του κόσμου του αγώνα, ήταν αυτή που έβαλε φρένο στην αυξανόμενη δραστηριότητα των φασιστών. Τόσο με δράσεις αντιπληροφόρησης όσο και με μαχητικές δράσεις, έκανε ξεκάθαρο ότι τα σχολεία μας, οι γειτονίες μας, οι πόλεις μας, είναι μέρη αφιλόξενα για αυτούς.
Iστορικά ο φασισμός, δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από την πιο βίαιη έκφανση, του εκμεταλλευτικού συμπλέγματος κράτους και κεφαλαίου. Σάρκα από την σάρκα τους, άλλοτε στην μορφή παρακρατικών συμμοριών, άλλοτε ως νόμιμο κόμμα και άλλοτε ως το κυρίαρχο μοντέλο διακυβέρνησης, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του συστήματος που τον παράγει και τον συντηρεί. Στην Ελλάδα οι ρίζες του φασισμού εντοπίζονται από την χούντα του Μεταξά, τους ταγματασφαλίτες και τους δοσίλογους της κατοχής, τους εμπνευστές των Παρθενώνων των εξοριών μέχρι και την χούντα των Συνταγματαρχών. Από την μεταπολίτευση και έπειτα, οργανώνονται πιο υπόγεια, διατηρώντας ωστόσο πάντα την σχέση τους, όπως και μέχρι τώρα, με κομμάτια του κράτους και του κεφαλαίου.
Τρία χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, Ενάμιση χρόνο μετά την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής, μπορεί τα πρόσωπα της διακυβέρνησης να είναι διαφορετικά, η στρατηγική κατεύθυνση όμως παραμένει η ίδια. Η επίθεση στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, στα εργατικά δικαιώματα, στα δημόσια αγαθά, την φύση συνεχίζεται αμείωτη παρά την «αριστερή στροφή». Ταυτόχρονα οι φασίστες συνεχίζουν να λειτουργούν με την κάλυψη της αστυνομίας, με πρόσφατα παραδείγματα, τα γεγονότα του Ωραιόκαστρου και των Προσφυγικών, όπου φασίστες και μπάτσοι μαζί επιτίθενται σε αντιφασίστες. Το κράτος συνεχίζει να εμφανίζει εαυτό ως μοναδικό εγγυητή της κοινωνικής ομαλότητας. Παράλληλα η κυβέρνηση Σύριζα – Ανέλ διαχειρίζεται, τις προσφυγικές – μεταναστευτικές ροές, πλήρως αποδεχόμενη το πλαίσιο αντιμεταναστευτικής πολιτικής της Ε.Ε, με την συμβολή του ΝΑΤΟ και της FRONTEX. Όσων αφορά την δίκη της Χρυσής Αυγής, μια «φιλική» αντιμετώπιση της υπόθεσης από τις δικαστικές αρχές, ξεπλένει ουσιαστικά το μόρφωμα, με σκοπό να το εκμεταλλευτεί όποιος και όποτε το χρειαστεί. Είτε ως τον πιθανό εκλογικό σύμμαχο, στο πρόσωπο μιας πιο «σοβαρής» Χρυσής Αυγής, είτε ως φόβητρο προς τα προοδευτικότερα κομμάτια της κοινωνίας. Είναι ξεκάθαρο ότι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός βαθαίνει και θα συνεχίσει να βαθαίνει όλο και περισσότερο, όσο δεν βρίσκει απέναντι του τις οργανωμένες αντιστάσεις μας. Οι πρώτες δειλές απόπειρες έκφρασης ρατσιστικού λόγου, με αφορμή την ένταξη των προσφύγων στην χώρα, πρέπει να αντιμετωπιστούν αποφασιστικά. Οι φασίστες εμφανίζονται ξανά στο προσκήνιο, με πολλά διαφορετικά πρόσωπα και οργανώσεις πέρα από αυτό της Χρυσής και οφείλουμε να τους τσακίσουμε, ως αυτό που είναι, κομμάτι του ίδιου του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Στα πλαίσια της δίκης της Χρυσής Αυγής, τέσσερις σύντροφοι καλούνται να καταθέσουν αναφορικά με την επίθεση στο στέκι Αντίπνοια τον Ιούλη του 2008. Αντιλαμβανόμενοι την δυνατότητα για μια δημόσια και κεντρική αντιφασιστική – αντικρατική – αντιθεσμική παρέμβαση, παίρνουμε την πολιτική απόφαση να παρουσιαστούμε στο συγκεκριμένο δικαστήριο. Θεωρούμε ότι αποτελεί μια ευκαιρία αντιπαράθεσης συνολικά με το αντίπαλο στρατόπεδο, κράτους-φασιστών-ΜΜΕ, στην οποία θα επιδιώξουμε να προωθήσουμε τα προτάγματα και το όραμα μας. Για την διασφάλιση των χαρακτηριστικών της παρέμβασης, προκειμένου να μην αποτελέσει πεδίο εκμετάλλευσης του κράτους και βορά στα κοράκια της δημοσιογραφίας, πρέπει φυσικά να καθορίσουμε τους πολιτικούς και υλικούς μας όρους. Να επιβάλουμε με την δυναμική, την μαχητικότητα και την αποφασιστικότητα μας, τα χαρακτηριστικά μας, σε πολιτικό όσο και επιχειρησιακό επίπεδο. Να κάνουμε ξεκάθαρο, ότι ο φασισμός δεν θα τιμωρηθεί, από κανένα αστικό δικαστήριο, αλλά από τις ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις, από τον κόσμο του αγώνα.
Δεν είχαμε και δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης. Οι όποιες καταδίκες φασιστών από αυτήν, δεν μπορούν να μας θολώσουν. Ακόμα περισσότερο σήμερα που ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποιεί τον καθεστωτικό “αντι”φασισμό”, που ο κρατικός μηχανισμός “απονέμει δικαιοσύνη”, λέμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι ταξικός , αντιθεσμικός, ανατρεπτικός και αντικαπιταλιστικός και δίνεται στους δρόμους.
Δεν ξεχνάμε πως ο αγώνας ενάντια στον φασισμό είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό. Ως αναρχικοί – αντιεξουσιαστές, μέσα από τους κοινωνικούς- ταξικούς αγώνες στεκόμαστε ενάντια σε ένα πολύπλοκο και ισχυρό σύστημα, που προωθεί τις ανισότητες, την ιεραρχία και τους διαχωρισμούς. Αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων, σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στους καθημερινούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία. Δεν υπάρχει δίλημμα αστική δημοκρατία ή φασισμός. Το μόνο πραγματικό δίλημμα είναι καπιταλισμός ή κοινωνική επανάσταση.
Ενημέρωση – Συζήτηση : Παρασκευή 9/12 19:00 Πολυτεχνείο, κτήριο Γκίνη
αναρχικό- αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια
Αριστοβούλου και Πυλάδου, Κ. Πετράλωνα
stekiantipnoia.espivblogs.net