Πίσω στο σπίτι μας; Ούτε με σφαίρες, ούτε με βιτριόλι, ούτε με χειροβομβίδες | Φεβρουάριος 2009

Εδώ σε μορφή pdf.

Στις 24 Φλεβάρη και ενώ στο στέκι μεταναστών στον πεζόδρομο της Τσαμαδού στα Εξάρχεια διεξάγεται συζήτηση για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, καλεσμένη από την οργάνωση Αντιρρησίες Συνείδησης, άγνωστοι προσπαθούν να ρίξουν χειροβομβίδα στο εσωτερικό του χώρου όπου εξελίσσεται η εκδήλωση. Η χειροβομβίδα δεν πέφτει στο εσωτερικό του στεκιού, μιας και δεν σπάει το διπλό τζάμι του παραθύρου και εκρήγνυνται σε ένα παρτέρι στον πεζόδρομο της Τσαμαδού το οποίο διαλύει. Από το ωστικό κύμα και τα θραύσματα σπάζονται αρκετές τζαμαρίες και γίνεται διάτρητη η πρόσοψη του απέναντι καφενείου. Αν η χειροβομβίδα έπεφτε στο εσωτερικό του στεκιού μεταναστών σήμερα θα μιλάγαμε για πολλούς νεκρούς και τραυματίες.

Τα σενάρια και οι υποθέσεις θα μπορούσαν να γεμίσουν χιλιάδες σελίδες. Θα μπορούσαν να είναι πράκτορες της ΕΥΠ μέχρι χρυσαυγίτες και από κάποιον πορωμένο εθνικόφρονα καραβανά μέχρι μπάτσοι σε διατεταγμένη υπηρεσία ή από «δική τους πρωτοβουλία». Τα παραπάνω σενάρια έχουν το καθένα την δικιά του σημασία και ερμηνεία. Έτσι κι αλλιώς χτυπήματα σαν αυτό σπέρνουν την σύγχυση στην κοινωνία και ενδυναμώνουν το ιδεολόγημα της ασφάλειας μέσω των ΜΜΕ που, μιλώντας για μία ανεξέλεγκτη εμπόλεμη κατάσταση στο κέντρο της πόλης, σπέρνουν το φόβο και κραυγάζουν για ένταση του ελέγχου και της καταστολής στη περιοχή των Εξαρχείων και όχι μόνο. Όμως όποιος και να πέταξε τη χειροβομβίδα, πέρα από το αυτονόητο, δηλαδή να σκοτώσει και να τρομοκρατήσει, με αυτήν την ενέργεια συνέβαλε στην αναβάθμιση του επιπέδου της έντασης και της βίας: Επιχειρείται έτσι να απογυμνωθεί η αντιπαράθεση με το κράτος και τα αφεντικά από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της και να μεταφερθεί από τους δρόμους, όπου διαχύθηκε η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη, σε ένα αποκλειστικά μιλιταριστικό επίπεδο. Ένα επίπεδο δηλαδή, όπου από τη μία η υλική υπεροχή του κράτους είναι δεδομένη, ενώ από την άλλη η υπεροπλία του αυτή, εύκολα μπορεί να χρησιμοποιηθεί, με την κάλυψη της ρητορικής της δημοκρατίας που επικαλείται τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης που κινδυνεύει.

Με αυτό τον τρόπο ανοίγεται ένα πεδίο καταστολής –με κάθε μέσο– ενάντια σε όσους εξεγείρονται. Ενάντια σε αυτούς που βγήκανε στο δρόμο το Δεκέμβρη. Αυτούς που συχνάζουν σε μια από τις πιο πολιτικοποιημένες περιοχές της Αθήνας, τα Εξάρχεια (δεν είναι καθόλου τυχαίο το μέρος το οποίο επιλέγει για την ρίψη της χειροβομβίδας), τα οποία αποτέλεσαν την καρδιά των εξεγερσιακών γεγονότων που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτούς που ο καθένας με τον τρόπο του συμμετείχε στην εξέγερση. Αυτούς που στόχευσαν οι σφαίρες του κράτους και το βιτριόλι των αφεντικών. Όλους εμάς που αρνούμαστε να δεχτούμε την καταπίεση, την εκμετάλλευση και την τρομοκρατία σαν όρο ζωής.

Στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο