Συζητώντας για την υγεία στην πόλη…

Αναδημοσίευση από το blog της συνέλευσης για την υγεία.

Ιδιωτικοποίηση, εμπορευματικοποίηση

Οι πολυεθνικές βιομηχανίες φαρμάκων και ιατροτεχνικού εξοπλισμού συσσωρεύουν δισεκατομμύρια ευρώ μέσα από τη λεηλασία του συστήματος υγείας. Η διαφθορά, εκκινώντας από την κορυφή της κρατικής μηχανής, αλώνει τον χώρο της περίθαλψης μετατρέποντας τα νοσοκομεία σε ένα απέραντο παζάρι των εμπόρων της υγείας και νομιμοποιείται χρηματίζοντας ένα σημαντικό μέρος του ιατρικού, νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού. Ο διεφθαρμένος γιατρός δεν είναι τίποτα άλλο από την αντανάκλαση σε μικροκλίμακα του διεφθαρμένου υπουργού.

Όμως, καθώς η κρίση αποτελεί και την άριστη πρόφαση για τη συσσώρευση ακόμα μεγαλύτερων κερδών, το υπουργείο –σιωπηρά, αλλά απόφασιστικά και με σχέδιο– μεθοδεύει σταδιακά την πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας: ότι ήταν δωρεάν πλέον έχει αντίτιμο και στο μέλλον θα είναι απρόσιτο από όσους δεν έχουν να πληρώσουν. Η επαπειλούμενη επέκταση των πληρωμένων απογευματινών ιατρείων, η επιβολή εισιτηρίου παντού –τόσο στα επείγοντα όσο στα τακτικά ιατρεία, αλλά ακόμα και στα πρωτοβάθμια κέντρα υγείας–, η θέσπιση ξεχωριστών (και πανάκριβων) τιμολογίων για κάθε ιατρική πράξη ή εργαστηριακό έλεγχο, είναι απλά κομμάτια του παζλ που σιγά-σιγά χτίζεται. Μαζί φυσικά με τον ήδη υπαρκτό περιορισμό της ασφαλιστικής κάλυψης από τα ταμεία, τον εξανδραποδισμό των φτωχών, των ανέργων και των μεταναστών.

Η ιδιωτικοποίηση και η εμπορευματικοποίηση είναι πολύ φτωχές ως λέξεις. Οφείλουν να αντικατασταθούν με τα άμεσα πολιτικά σημαινόμενά τους:

Αποκλεισμός, εξαίρεση

Το κράτος επιτίθεται στην κοινωνία οργανώνοντας παντού καταστάσεις αποκλεισμών και εξαίρεσης. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης επέστρεψε στο ευρωπαϊκό έδαφος μισό αιώνα μετά το β´ παγκόσμιο πόλεμο ως συνθήκη αιχμαλωσίας ενός κομματιού του πληθυσμού –και ταυτόχρονα υλικό και συμβολικό πεδίο πεδίο μιας κοινωνίας σε γενικευμένο πόλεμο. Από τη στιγμή που γίνεται αποδεκτή, είναι αναμενόμενο η συνθήκη εξαίρεσης να γενικευτεί στο σύνολο των θεσμών, η εκπαίδευση, η υγεία, η εργασία, η πρόνοια θα ακολουθούσαν γρήγορα οργανώνοντας νέους αποκλεισμούς και διευρύνοντας τους παλιότερους. Έτσι σήμερα οι μετανάστες είναι ο καινούριος εσωτερικός εχθρός στη θέση των εβραίων, ανεπιθύμητοι από παντού και στόχος μιας γκεμπελικής (όσο και ανυπόστατης) ρητορικής που τους φορτώνει ακόμα και τα ελλείμματα της υγείας. Υπάρχει τελικά ένα νήμα που συνδέει το στρατόπεδο συγκέντρωσης με το νοσοκομείο.

Η δημοκρατία αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο σε μια κατάσταση φαινομενικής θεσμικής εκτροπής. Και οι ορδές των αποκλεισμένων μεγαλώνουν καθημερινά, ο αποκλεισμός χτυπάει πόρτες που μέχρι τώρα φάνταζαν απροσπέλαστες. Όχι μόνο οι μετανάστες, αλλά και οι νέοι και οι άνεργοι μπαίνουν στο στόχαστρο μιας πραγματικότητας που δεν έχει τίποτα να τους υποσχεθεί. Άχρηστοι πλέον για το σύστημα, εξορίζονται με κάθε τρόπο από τον πυρήνα πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που κάποτε έμοιαζαν θεμελιώδη και αδιαμφισβήτητα.

Ο αποκλεισμός από τους μηχανισμούς υγείας, περίθαλψης και ασφάλισης είναι ένα μόνο μέρος του πολέμου που έχει εξαπολυθεί ενάντια στην κοινωνία. Ένα κομμάτι του πολέμου όμως ιδιαίτερα σημαντικό, με άμεση αντανάκλαση στον αστικό χώρο. Το νοσοκομείο ως αποκομμένη αστική ζώνη, προορισμένη για τα εύπορα μόνο κομμάτια του πληθυσμού, γίνεται σημειακό πεδίο του γενικευμένου ταξικού πολέμου.

Ανοιχτή λαϊκή συνέλευση στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, 12 μ.μ.

11 Δεκέμβρη, διαδήλωση για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση.

Η παγκόσμια κυριαρχία, έχοντας σήμερα να αντιμετωπίσει μια συνολική συστημική κρίση, επιχειρεί τον εξίσου συνολικό και εξαιρετικά βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας, επιδιώκοντας τον ολοκληρωτισμό, την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης, την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής. Η διατήρηση και η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας επιτάσσει τώρα την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας. Ο ούτως η άλλως εκβιαστικός χαρακτήρας της μισθωτής εργασίας αποκαλύπτεται πια σε όλο του το μεγαλείο, με την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, τη μείωση των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, με την απειλή της ανεργίας. Παράλληλα, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι εγκαθιδρύεται ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που οπλίζεται για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αντίσταση στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου.

Την ίδια στιγμή που η τρομοκρατία επιβάλλεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες εκμετάλλευσης οξύνονται, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν πρόθυμα την υπεράσπιση των επιλογών των αφεντικών και τη συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων, προπαγανδίζοντας τον κυρίαρχο λόγο και προωθώντας την υποταγή, ενώ τα κόμματα και οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές προσπαθούν με κάθε τρόπο να χειραγωγήσουν την κοινωνική οργή και να επιβάλουν την κοινωνική ειρήνη, με εκκλήσεις περί «εθνικής ομοψυχίας και συστράτευσης απέναντι στην κρίση».

Η εξουσία επενδύει στο φόβο -με προφανή σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την εκτόνωση της κοινωνικής οργής-, στοχοποιώντας τα πλέον ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια. Ο ανταγωνισμός και η εξατομίκευση, ως δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, εν μέσω της γενικευμένης κρίσης τείνουν να λάβουν το χαρακτήρα του ανοιχτού αλληλοσπαραγμού των καταπιεσμένων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη, οι μετανάστες και οι μετανάστριες που έφτασαν στο κέντρο της Αθήνας για να ξεφύγουν από την εξαθλίωση που τους επιφύλαξε η λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κρίσης, με τα ΜΜΕ, το επίσημο κράτος και τις παρακρατικές φασιστικές συμμορίες να συντονίζονται σε μια ρητορική μίσους και εξόντωσης.

Απέναντι στον ολοκληρωτισμό που επιβάλλει η δημοκρατία, η μόνη πραγματική προοπτική αντίστασης είναι οι κοινοί, αδιαμεσολάβητοι αγώνες των καταπιεσμένων -ντόπιων και μεταναστών-, η αυτοοργάνωση και η συλλογικοποίηση παντού: στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, οφείλουμε στους εαυτούς μας να υπερβούμε το φόβο, την παθητικότητα και την εξατομίκευση και να θέσουμε τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού και των ιεραρχικών δομών των κοινωνικών σχέσεων, που το μόνο που έχουν να υποσχεθούν είναι περισσότερη εκμετάλλευση και καταπίεση.

Για την κοινωνική επανάσταση. Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Συγκέντρωση – πορεία Σάββατο 11 Δεκεμβρίου, πλατεία  Μοναστηράκι, 11 π.μ.