Από τη νέα λαϊκή συνέλευση που έγινε στον ΗΣΑΠ Πετραλώνων

Κάποιες δεκάδες κατοίκων βρέθηκαν και σήμερα στη λαϊκή συνέλευση που είχε καλεστεί στον ηλεκτρικό των Πετραλώνων, μέσω της ίδιας διαδικασίας που έλαβε χώρα την προηγούμενη Τρίτη. Αυτή τη φορά δόθηκε περισσότερος χώρος στη συζήτηση δράσεων που μπορούν να λάβουν χώρα στις γειτονιές μας, μία συζήτηση που κατέληξε σε κάλεσμα για πορεία, αύριο, Σάββατο 20 Δεκεμβρίου, με συγκέντρωση στον ΗΣΑΠ των Πετραλώνων.

Υπενθυμίζουμε ότι αύριο είναι η παγκόσμια ημέρα δράσης και αλληλεγγύης στην εξέγερση στον ελλαδικό χώρο. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν προγραμματιστεί δράσεις σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, σε πόλεις του ελλαδικού χώρου αλλά και στο εξωτερικό. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Ραντεβού στους δρόμους…

Λίγα λόγια από τους καταληψίες μαθητές…

Όσο μπορώ και όσο κρατήσω

Βγες στους δρόμους με τριαντάφυλλα.

Να μη βγάλεις τα αγκάθια.

Τραγούδα.
Τραγούδα δυνατά να ακουστείς.
Μην σε τρομάξει ο αντίλαλος.
Μπορεί να είσαι μόνος
μα εσύ συνέχισε.
Συνέχισε όσο μπορείς,
μή φοβηθείς,
ούτε στιγμή μη σκύψεις.
Να ζεις για να είσαι μαχητής
και αν είναι να πεθάνεις
η ελευθερία είναι λόγος,
για μένα θέμα τιμής…
Φώναξε,
φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής σου…
Και μετά κλάψε,
κλάψε για να νιώσεις λίγο άνθρωπος.
Και αν η ζωή σου πήγε στράφι
είναι γι’ αυτό,
επειδή ήσουν αδιάφορος.

Δώσε σημασία

Μη μας κρίνετε πριν μας καταλάβετε…
Μη μας δείχνετε πριν μας δείτε…
Μη μας φωνάξετε πριν μας μιλήσετε…
Μη μας σκοτώνετε πριν ζήσουμε…
Είμαστε τα παιδιά σας.
Είμαστε η κοινωνία που αφήσατε να δημιουργηθεί.
Είμαστε το αποτέλεσμα των γενεών του “δε βαριέσαι”,
της αδιαφορίας, της αποχής και της απάθειας.
Τώρα κάνουμε αυτό που θα έπρεπε να είχατε κάνει…
Σταματήστε να μας μιλάτε για πράγματα που δεν γνωρίζετε.
Αρχίστε τον δικό σας αγώνα γιατί είστε χαμένοι.
Βρείτε τη χαμένη σας συνείδηση.
Βρείτε λόγους… Υπάρχουν πολλοί…

Να είστε δίπλα μας, μαζί μας.
Και όποιος δεν θέλει,
απλά να μας σεβαστεί…

[Αναρτημένα έξω από το κατειλημμένο 14ο λύκειο στο Κουκάκι]

Νέα λαϊκή συνέλευση στον ΗΣΑΠ Πετραλώνων

Την Τρίτη το απόγευμα πραγματώσαμε το συλλογικό στις γειτονιές μας. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες που μέσα στο χώρο και τον χρόνο έχουμε κερδίσει, τις λαϊκές συνελεύσεις, συζητήσαμε, διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε, κυρίως, όμως, αποφασίσαμε να δράσουμε. Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, την Παρασκευή στις 19 του Δεκέμβρη θα ξαναβρεθούμε στον ηλεκτρικό των Πετραλώνων, για να μετατρέψουμε το συλλογικό σε πρόταση πολιτικής παρέμβασης στις γειτονιές μας.

Η συνέλευση της Παρασκευής προέκυψε από απόφαση της λαϊκής συνέλευσης της Τρίτης. Πέντε εκατοντάδες αφίσες και κάποιες χιλιάδες κείμενα αναζητούν αυτές τις μέρες το δικό τους χώρο στους τοίχους και τις πολυκατοικίες του Κουκακίου, των Πετραλώνων και του Θησείου. Και κάπου εκεί δεν έχει χώρο η προπαγάνδα των μπάτσων, η τρομολαγνεία και η μιζέρια του ατομισμού και του κλειδαμπαρώματος στο σπίτι. Εάν υπάρχει κάτι που -πρέπει να- αποτελεί «ξένο» αυτές τις ημέρες στις γειτονιές μας είναι οι καμουφλαρισμένοι μπάτσοι που διασπείρουν φήμες, είναι οι «φιλήσυχοι πολίτες» που τους ενδιαφέρει απλά η αύξηση της αγοραστικής κίνησης του μικρομάγαζού τους.

Ραντεβού την Παρασκευή…

Λαϊκή συνέλευση, ως κομμάτι της κοινωνικής εξέγερσης που ζούμε

Νωρίς το απόγευμα καμία 100αριά κάτοικοι των γειτονιών μας βρεθήκαμε στη λαϊκή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στον πεζόδρομο πλάι στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων. Αφορμή η δολοφονία του Αλέξανδρου, αιτία η αλλοτρίωση μας μέσα στη μίζερη καθημερινότητά μας, η ανάγκη να μοιραστούμε και να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας τα βιώματα από τις μέρες εξέγερσης που ζούμε. Και σίγουρα η λαϊκή συνέλευση, ωσάν η διαδικασία που μέσα στο χρόνο έχουμε επιλέξει για να επικοινωνούμε ως γείτονες, αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος και σε αυτή την περίπτωση. Κόσμος πολύς περνούσε από το σημείο, αρκετοί κοντοστάθηκαν να ακούσουν ή να συζητήσουν σε πηγαδάκια, κάποιοι λίγοι συμμετείχαν και πιο ενεργά στη συνέλευση.

Το πανό πλάι στη συζήτηση έγραφε «το κράτος δολοφονεί, όλοι στους δρόμους». Αποτυπώνοντας τα βιώματα όλων αυτών των ημερών, προτάσσοντας τη συνέχιση του αγώνα στους δρόμους. Το κράτος φρόντισε σε αυτή τη λαϊκή συνέλευση να είναι παρών. Λίγο οι ασφαλίτες που πλησίαζαν σε αρκετά κοντινή (και επικίνδυνη γι’ αυτούς) απόσταση τη συζήτηση, πολύ περισσότερο η διμοιρία που είχε στρατοπεδεύσει κάποια μέτρα παραδίπλα, στην εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Η κινδυνολογία δε ρίζωσε από τα πριν στους κατοίκους και τους μαγαζάτορες της περιοχής, η παρουσία των ένστολων δολοφόνων κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση, δίνοντας την εικόνα πως «κάτι κακό θα συμβεί».

Τελικά τα γεγονότα ξεπέρασαν τον όποιο κρατικό σχεδιασμό. Η συνέλευση είχε ζωντάνια, χιλιάδες κείμενα μοιράστηκαν, οι σύντομες κουβέντες με περίοικους, διερχόμενους και μαγαζάτορες αφόπλισε την όποια προπαγάνδα των μπάτσων, ενώ ύστερα από συλλογική απόφαση η λαϊκή συνέλευση με πορεία κατευθύνθηκε στο πολιτιστικό κέντρο των Άνω Πετραλώνων.

Η συζήτηση συνεχίστηκε στο κατειλημμένο για κάποιες ώρες πολιτιστικό κέντρο, οργανώνοντας τις δράσεις που θα πραγματοποιήσουμε τις επόμενες ημέρες.

Ένα πολιτιστικό κέντρο το οποίο έστω και για κάποιες ώρες απέκτησε ένα χαρακτήρα ανοιχτό, κοινωνικό, όπου κάτοικοι μπόρεσαν να βρεθούν και να συζητήσουν για τις ίδιες τις ζωές τους. Χωρίς άδεια από καμία δημοτική αρχή, εκτός γραφειοκρατικών λαβυρίνθων αιτήσεων, υπογραφών και σφραγίδων. Μία οικειοποίηση του χώρου από εμάς για εμάς.

Μεταξύ αυτών και ο αντιδήμαρχος Παπαδάκης, ένα «βλαστάρι» μέσα στο δήμο της Αθήνας. Αντιδήμαρχος καταστημάτων και ασφάλειας της πόλης, ενώ στην αρμοδιότητά του υπάγεται η διεύθυνση της δημοτικής αστυνομίας και η διεύθυνση αδειών καταστημάτων και θεαμάτων. Κάπως έτσι οριοθετείται ο ρόλος ενός τύπου ο οποίος έσπευσε να δηλώσει στη λαϊκή συνέλευση ότι είναι μαζί μας, προτείνοντας να καταθέσουμε ένα ψήφισμα και να εγκαταλείψουμε το κτίριο ειρηνικά! Νωρίτερα είχε προλάβει να παρατηρήσει τις υπαλλήλους του κέντρου «γιατί δεν το είχαν κλειδώσει νωρίτερα, εφόσον όλα τα Πετράλωνα ξέρανε σήμερα ότι έχει πορεία».

Συζητήσαμε και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τις δράσεις στις γειτονιές. Καταρχήν με νέα λαϊκή συνέλευση στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων την Παρασκευή στις 6 το απόγευμα. Και όχι μόνο… Έχουμε πολλά να κάνουμε… Τώρα, όπου όλα φαντάζουν δυνατά!

Από τη δολοφονία στην οργή, από την εκδίκηση στην εξέγερση…

Βράδυ Σαββάτου,6/12/08, Εξάρχεια, μπάτσος ειδικούς φρουρός πυροβολεί εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Από το ίδιο βράδυ ξεκινούν δράσεις κοινωνικής οργής και εξέγερσης που εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξη δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Καλτεζάς, Μαραγκάκης, Κουλούρη, Κουμής, Κανελλοπούλου, Τσιρώνης, Τεμπονέρας και χιλιάδες άλλοι ανώνυμοι ή «επώνυμοι»… μετανάστες στα σύνορα ή στα κρατητήρια, εργάτες στα εργασιακά κάτεργα, κρατούμενοι στα κελιά, πέφτουν καθημερινά θύματα της δολοφονικής πολιτικής του κράτους και του κεφαλαίου.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στην εντεινόμενη βία και τρομοκρατία που δέχονται καθημερινά μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, μέσω της οικονομικής κρίσης, μαζικών απολύσεων, εξαθλίωσης, αστυνομοκρατίας, ελέγχου και καταστολής.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξη παίρνει την απάντηση που της αναλογεί. Στους δρόμους των πόλεων που φλέγονται από νέους, μαθητές, εργαζόμενους, άνεργους, μετανάστες… που επιτίθενται στους ναούς της κατανάλωσης, στους νόμιμους ληστές που βρίσκονται στις τράπεζες, στους νόμιμους δολοφόνους που βρίσκονται στα αστυνομικά τμήματα.

Κι ενώ ο αγώνας εξαπλώνεται κοινωνικά, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν το γνώριμο ρόλο τους, εντεταλμένο στην υπηρεσία του κράτους και του κεφαλαίου. Μη παραλείποντας τα κροκοδείλια δάκρυα για τη δολοφονία απονοηματοδοτούν τις συγκρούσεις από τα γενικότερα κοινωνικά/ταξικά τους χαρακτηριστικά, τρομοκρατούν με ψευδείς δηλώσεις και αναφορές και προσπαθούν να στρέψουν την κοινωνία ενάντια στους αγωνιζόμενους, παρουσιάζοντας τις επιθέσεις σε μεγαλοκαταστήματα και πολυεθνικές ως «ακραίες αντιδράσεις» που βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο.

Κι ενώ ο αγώνας εξαπλώνεται κοινωνικά, μία δημοκρατία αποσαρθρωμένη, απονομιμοποιημένη κοινωνικά από «σκάνδαλα», με στρατιές φτωχών και αποκλεισμένων, με ένα σύστημα υγείας που καταρρέει, με το χώρο της παιδείας σε αναταραχή, προσπαθεί να αντλήσει την κοινωνική συναίνεση για την πάταξη των ταραχών. Η κυβέρνηση με αδιάντροπους θεατρινισμούς κάνει εκκλήσεις για «κοινωνική ειρήνη» και υπόσχεται «εμβάθυνση δημοκρατικών θεσμών». Πίσω από τις κάμερες βέβαια, ανέχεται ή ενισχύει δράσεις φασιστοειδών που στο όνομα του «αγανακτισμένου πολίτη» μαχαιρώνουν και τραμπουκίζουν. Φροντίζει να καλύψει στο έπακρο τους δολοφόνους του Αλέξη, με τη βοήθεια της αστικής δικαιοσύνης και των βαλλιστικών ερευνών της αστυνομίας, που παραβλέπουν προκλητικά το αυτονόητο και καταλήγουν για μία ακόμη φορά στην ατιμωρησία.

Κι ενώ ο αγώνας εξαπλώνεται κοινωνικά, η αντιπολίτευση, η συνδικαλιστική ηγεσία και οι αριστεροί στυλοβάτες του συστήματος ενώ «κατανοούν» το δίκιο της κοινωνικής οργής, καταδικάζουν τις «ακρότητες» και θέτοντας ζήτημα πτώσης κυβέρνησης μετατρέπουν την ανταρσία σε απλή διαμαρτυρία κατά της κυβερνητικής πολιτικής.

Όπως, όμως, δεν αντιμετωπίζουμε την εν ψυχρώ δολοφονία ως μεμονωμένο περιστατικό κρατικής βίας, έτσι και δε στρεφόμαστε απλά ενάντια στην «κακιά δεξιά» αλλά ενάντια σε όλες τις κυβερνήσεις και συνολικότερα ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς της αστικής δημοκρατίας. Γι’ αυτό δε ζητάμε καμία παραίτηση υπουργών και κυβέρνησης, ούτε περιμένουμε οποιαδήποτε θεσμική δικαίωση για τη δολοφονία. Δεν υπάρχει δικαίωση για μία δολοφονία, για καμία κρατική δολοφονία.

Υπάρχει μόνο η εξάπλωση τη οργής, η όξυνση των απαντήσεων που δίνονται στους δρόμους, η επιθυμία μας η κοινωνική/ταξική οργή να στραφεί συνολικά και ανατρεπτικά ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και τις εξουσιαστικές σχέσεις, πάνω στις οποίες δομείται η καταπιεστική πραγματικότητα που όλοι αντιλαμβανόμαστε.


Η δημοκρατία οπλίζει, οι μπάτσοι πυροβολούν.

Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων.

Αρκεί να το πιστέψουμε και όλα είναι δυνατά.

Αντίσταση, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση.

Στην εποχή των δολοφόνων, η σιωπή είναι συνενοχή

Τα γεγονότα είναι γνωστά, δε θα αναλωθούμε σε αυτά, δε θα ψάξουμε ιστούς και δέρμα για να βρούμε την πορεία της σφαίρας, δε θα απαιτήσουμε αυτοψία ούτε και ψυχολογική εξέταση του «δράστη» (μία λέξη-ειρωνεία, τεχνοκρατικά αποστειρωμένη, καλολογικό στοιχείο που θέλει να μας πείσει για την αντικειμενικότητα δικαστών και δημοσιογράφων, για την προσήλωση τους στη διαφύλαξη του τεκμηρίου της αθωότητας). Ζούμε στην εποχή των δολοφόνων.
Ο θάνατος ενός 15χρονου στα στενά των Εξαρχείων είχε αναγγελθεί χρόνια πριν, όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ούρλιαζαν κάθε βράδυ στις 8 για το κύμα εγκληματικότητας που εισβάλλει στη χώρα μαζί με τις ορδές των εξαθλιωμένων μεταναστών, όταν οι νοικοκυραίοι εγκαθιστούσαν κάμερες στα σπίτια και τα μαγαζιά τους, όταν ο γελοίος πολιτικός προϊστάμενος των δυνάμεων καταστολής δήλωνε ότι «οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι με νευρικό σύστημα, και μάλιστα φέρουν όπλα». Το όπλο του μπάτσου που «είχε βαρεθεί να τρώει πέτρες» είχε εκπυρσοκροτήσει, πολύ πριν ο Αλέξης πέσει νεκρός.

Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του «θύματος» (μία λέξη-ειρωνεία, τεχνοκρατικά αποστειρωμένη, πτώμα στα στόματα των δικαστών και των δημοσιογράφων, γυμνή από πράξη και συναισθήματα) σόκαραν μία κοινωνία που είχε μάθει να αναμασά την περί ασφάλειας ρητορική μαζί με τους «ενόχους» σκληροπυρηνικούς και βίαιους ανθρώπους που συχνάζουν στα Εξάρχεια. Ο Αλέξης ήταν γηγενής και, άρα, εντελώς «αθώος», σε αντίθεση με τους «ένοχους» πιτσιρικάδες που σαπίζουν στα στρατόπεδα κράτησης στη Χίο και τη Μυτιλήνη. Ο Αλέξης ήταν παιδί «αξιοπρεπούς οικογένειας» και, άρα, εντελώς «αθώος», σε αντίθεση με τους «ενόχους» ανέργους, απολυμένους, αποκλεισμένους αυτής της κοινωνίας. Το γεγονός ότι οι επαγγελματίες της διαμεσολάβησης και της υποκρισίας αθώωσαν περίτρανα τον Αλέξη έφερε ρίγη σε όλους: στην κοινωνία της ασφάλειας, κανείς δεν είναι ασφαλής.

Τα όσα διαδραματίζονται στους δρόμους όλων των πόλεων, όλης της επικράτειας, είναι η ζωντανή άρνηση της οργανωμένης επιχειρηματολογίας της εξουσίας: η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε μεμονωμένη, ούτε αναπάντεχη. Είναι η καθημερινότητά μας, η ζωή στο κάτεργο μίας στρατοκρατούμενης μητρόπολης, ο αβίωτος βίος της ασφάλειας. Όσο κι αν οι πολιτικοί και οι διαχειριστές του θεάματος προσπαθούν να αντιστρέψουν το κλίμα, δίνοντας μικρόφωνα στους «αγανακτισμένους πολίτες», κλαυθμυρίζοντας για το «πλιάτσικο», ουρλιάζοντας για την «ανομία», κανείς δε μπορεί πια να προσάψει την ποιότητα του προβοκάτορα στους χιλιάδες πιτσιρικάδες που πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα, που σπάνε τα δημαρχεία, που αρνούνται στην πράξη την κηδεμονία των κομματικών πρωτοποριών. Η μόνη που πείθεται και, βεβαίως, αναπαράγει την προβοκατορολογία είναι η νίπτουσα τας χείρας της καθεστωτική αριστερά. Σε πείσμα των αμήχανων, μουδιασμένων και τρομοκρατημένων ανδρείκελων. Ο Αλέξης είναι ζωντανός όσο είμαστε στους δρόμους.

Στην εποχή των δολοφόνων, η σιωπή είναι συνενοχή.

Κανένας αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους.

Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων.

Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη, αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη.


Πρωτοβουλία αναρχικών από τις γειτονιές του Φιλοπάππου

1 2