Αλληλεγγύη στους απεργούς της Χαλυβουργίας. Πόλεμο στο πόλεμο των αφεντικών!

Μία από τις σημαντικότερες απεργίες των τελευταίων χρόνων, η έκβαση της οποίας θα επηρεάσει τις εξελίξεις όχι μόνο στη βιομηχανία αλλά και γενικότερα στους χώρους εργασίας.

« Προς την εργατική τάξη, Τον εργαζόμενο λαό. Συνάδελφοι. Διαδώστε το μήνυμά μας: Οι χαλυβουργοί δεν λυγίζουν!…»

Ο τελευταίος μήνας του χρόνου μας βρίσκει μπροστά σε μία από τις πιο σημαντικές απεργίες των τελευταίων χρόνων. Για περισσότερο από ένα μήνα, οι εργάτες στην Ελληνική Χαλυβουργία στον Ασπρόπυργο απεργούν. Μια απεργία που αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους τους εργαζόμενους. Μια απεργία όπου η έκβασή της θα επηρεάσει τις εξελίξεις όχι μόνο στη βιομηχανία αλλά και γενικότερα στους χώρους εργασίας.

«…Δεν γυρνάμε στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Να γυρίσουν πίσω οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας…»

 Όλα άρχισαν στα μέσα Οκτώβρη, όταν η εργοδοσία πρότεινε εκβιαστικά στους εργαζόμενους είτε να αποδεχθούν να δουλεύουν 5ωρο / 5ημερο με 40% μείωση μισθού είτε να δεχθούν την απόλυση 180 συναδέλφων τους. Η γενική συνέλευση του εργοστασίου αρνήθηκε και τις δύο εναλλακτικές. Η απάντηση από την πλευρά της εργοδοσίας ήταν άμεση, μέσα σε 2 μέρες 34 εργάτες απολύθηκαν. Οι χαλυβουργοί τότε απάντησαν με το μόνο τρόπο που αναλογεί στην κατάσταση. Κήρυξαν στις 31 Οκτωβρίου απεργία διαρκείας, μπλοκάρισαν την πύλη του εργοστασίου και περιφρουρούν έκτοτε σε 24ωρη βάση την απεργία. Αξίζει να σημειωθεί πως η εταιρεία πρότεινε άμεση ανάκληση των απολύσεων εάν όμως γινόταν αποδεκτή η εκ περιτροπής απασχόληση για 3 μήνες ή μερική απασχόληση (5ωρη) για το ίδιο διάστημα. Η καθολική άρνηση όμως των εργατών, των απολυμένων συμπεριλαμβανομένων έδειξε πως αυτή η απεργία έχει πολύ δρόμο μπροστά της.

«…Σπάσαμε την σιωπή, αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουμε μεγάλη δύναμη. Αν τα μέτρα περάσουν στην χαλυβουργία, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες για να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους, τίποτα δεν θα είναι ίδιο και για τα υπόλοιπα εργοστάσια. Αφού οι «επισκέψεις» στα σπίτια, οι «επιστολές», η τρομοκρατία με τα εξώδικα, έπεσαν στο κενό, τώρα βάζουν το Υπουργείο Εργασίας να μας «συμβουλεύει»: «Δεχθείτε τους όρους του Μάνεση, διαφορετικά θα βρεθείτε όλοι στο ταμείο ανεργίας». Μας απειλούν με 180 ακόμα απολύσεις!…» Διαβάστε περισσότερα

Το 6ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού κυκλοφορεί.

Από την Παρασκευή κυκλοφορεί το 6ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού. Τυπωμένο σε 5.000 αντίτυπα, τις επόμενες ημέρες θα μοιράζεται χέρι με χέρι και πόρτα με πόρτα στις γειτονιές του Κουκακίου, των Πετραλώνων και του Θησείου.

Τα περιεχόμενα αυτού του φύλου:

  • Κάρτα του πολίτη. Στοχεύοντας στον ολοκληρωτικό έλεγχο της κοινωνίας.
  • Από την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό στην κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Προκήρυξη της συνέλευσης αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση που μοιράζεται σε ΟΑΕΔ.
  • Για την απεργία πείνας των 300 μεταναστών.
  • Η λεηλασία είναι κερδοφόρα, η αντίσταση θα την φτωχύνει.
  • Για τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας.
  • Κοινωνικός κανιβαλισμός: Ως πότε θα τρωγόμαστε μεταξύ μας;
  • Από την άρνηση πληρωμής των κοινωνικών αναγκών, στην άρνηση πληρωμής της καπιταλιστικής κρίσης. Αποσπάσματα από μπροσούρα που κυκλοφόρησε από την ανοιχτή συνέλευση κατοίκων των γειτονιών μας για τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
  • Παρεμβάσεις στη γειτονιά μας για την ελεύθερη μετακίνηση.
  • Θα γυρίσει ο τροχός… Για την απεργία των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
  • Υπόθεση Χρήστου Πολίτη: Η αντιτρομοκρατική και η εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος.
  • Υπόθεση Φαίης Μάγιερ: Ένα ακόμη σενάριο επιστημονικής φαντασίας με σκηνοθέτη την ελληνική αστυνομία.
  • Η εξέγερση χτυπάει την πόρτα του αραβικού κόσμου. Η περίπτωση της Λιβύης.
  • Ιστορικό: γυρίζοντας πίσω τον Δεκέμβρη του 1944 (μέρος 2ο). 

Παράλληλα στο πλαίσιο του διημέρου εκδηλώσεων για την Πρωτομαγιά του 2011, το οποίο διοργάνωσε η συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, εκδόθηκε το "χρονολόγιο εργατικών και κοινωνικών αγώνων 1875-2010"

Εκδήλωση απο την ανοιχτή συνέλευση των κατοίκων των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου για τα μέσα μαζικής μεταφοράς

Εκδήλωση απο την ανοιχτή συνέλευση των κατοίκων των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου για τα μέσα μαζικής μεταφοράς το Σάββατο 2 Απριλίου στο πολιτιστικό κέντρο των  Άνω Πετραλώνων, Δημοφώντος 164, στις 6μμ

Σχετικό κείμενο του στεκιού απο το 5ο τεύχος της εφημερίδας

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Τα δύο τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ακούγονται οι φράσεις «άρνηση πληρωμών», «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», «να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν», «αυτομείωση», «στάση πληρωμών». Εκτός όμως από «εξτρεμιστικά» λόγια και συνθηματολογία στα χείλη διαφόρων πολιτικάντηδων, οι οποίοι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να εξασφαλίσουν ψήφους εγκαλούν το κράτος να σταματήσει να πληρώνει το δημόσιο χρέος στους συμμάχους του και να φορολογήσει τα οικονομικά αφεντικά του, αυτές οι φράσεις γίνονται πράξη από μια πληθώρα κόσμου που μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται αναζητά λύσεις και οικειοποιείται πρακτικές που μέχρι εχθές του ήταν άγνωστες ή ξένες. Έτσι, λοιπόν, σε αυτή τη πραγματικότητα όπου για ένα συνεχώς αυξανόμενο, με γεωμετρική πρόοδο, κομμάτι της κοινωνίας η επιβίωση αποτελεί καθημερινό στοίχημα, η άρνηση να καταβάλλει το αντίτιμο για υπηρεσίες και προϊόντα αποτελεί όλο και πιο συχνό φαινόμενο, καθώς αποτελεί μια πρακτική απάντηση απέναντι στην φτώχεια και την ανέχεια. Πολύς κόσμος εφευρίσκει διάφορους τρόπους ώστε να αποφεύγει να πληρώνει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, τα διόδια, τρόφιμα, ρούχα και ότι άλλο χρειάζεται. Όπως είναι φυσικό η εξαθλίωση και η φτωχοποίηση οδηγεί πολλούς ανθρώπους να προβούν σε πράξεις με μοναδικό κριτήριο την επιβίωσή τους. Το ένστικτο της επιβίωσης από μόνο του, πολλές φορές οδηγεί τους ανθρώπους εναντίον των διπλανών τους, οι οποίοι είναι στην ίδια ή σε ελάχιστα (συνήθως πρόσκαιρα) καλύτερη θέση. Το όλοι εναντίον όλων έτσι κι αλλιώς αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, ο οποίος μπροστά στην κρίση του δεν έχει να προτείνει τίποτε άλλο. Απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό πρέπει να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη και να αναγνωρίσουμε ποίος είναι πραγματικά ο εχθρός. Οι κινήσεις μας (όπως και η άρνηση πληρωμών) πρέπει να στρέφονται ενάντια σε όλους αυτούς που κερδοσκοπούνε εις βάρος μας, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη μας για τροφή, νερό, επικοινωνία, ένδυση. Πράξεις, λοιπόν, οι οποίες μέχρι εχθές ήταν «κακές» σήμερα είναι «καλές» και χρήσιμες, ότι σε άλλες εποχές θεωρούνταν «λάθος» στις μέρες μας αποτελεί δίκαιο. Βλέπουμε ανθρώπους να υπερβαίνουν τα όρια και τις αναστολές τους και η άρνηση πληρωμής να εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς.

Διαβάστε περισσότερα

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο αναρχικός, μέλος της ένοπλης οργάνωσης “Επαναστατικός Αγώνας” Λάμπρος Φούντας

Λάμπρο, θα ζείς για πάντα στην καρδιά του κάθε αγωνιστή

Τα ξημερώματα της 10ης Μαρτίου στην Δάφνη κατά την διάρκεια συμπλοκής με μπάτσους πέφτει νεκρός, από τα πυρά τους, ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας. Λίγο πριν, την μοιραία για την ζωή του Λάμπρου συνάντηση με τους ένστολους, ο σύντροφος επιχειρούσε με ένα ακόμα άτομο να κλέψει ένα αυτοκίνητο (προφανώς για να χρησιμοποιηθεί σε κάποια αντικαθεστωτική ενέργεια). Το άτομο που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ διέφυγε τόσο την σύλληψη, όσο και τα δολοφονικά πυρά των μπάτσων. Αρκετά αργότερα, μετά τις 6 συλλήψεις για συμμετοχή στη οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας», με προκήρυξη που έστειλαν μέσα από τις φυλακές,οι τρεις από τους έξι υπόδικους Κώστας Γουρνάς, Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα και με την οποία ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της οργάνωσης, γνωστοποίησαν ότι ο Λάμπρος Φούντας συμμετείχε στον «Ε.Α.».
Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου η καρδιά σφίχτηκε. Ο Λάμπρος ήταν ένας από εμάς. Εμάς που διαδηλώνουμε ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας, που διεκδικούμε την ελευθερία τη δικιά μας και όσων αγωνίζονται, που στεκόμαστε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενο, που στήνουμε οδοφράγματα ενάντια στα σχέδια κράτους και αφεντικών, που συγκρουόμαστε με τους ένοπλους πραίτορες της δημοκρατίας, που επιλέγουμε να αντισταθούμε στην δικτατορία κράτους και κεφαλαίου μακριά από λογικές νόμιμου ή παράνομου, με μοναδικό κριτήριο το δίκιο και το άδικο, που αγωνιζόμαστε για ένα κόσμο δίχως εκμετάλλευση και καταπίεση.

Γυρίζοντας πίσω το Δεκέμβρη του 1944.

Αναδημοσίευση από το 5ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.

Τρεις Δεκέμβρη, και οι συνοικίες της Αθήνας σε γενικό ξεσηκωμό. Το ΕΑΜ έχει καλέσει συλλαλητήριο ενάντια στους σχεδιασμούς του Σκόμπυ [1] και του φερέφωνού του της ελληνικής κυβέρνησης, του Γ. Παπανδρέου [2], που θέλουν να κυριαρχήσουν στην ελληνική επικράτεια, και πρωτίστως στην Αθήνα, και να διαλύσουν τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ που στέκονται εμπόδια στα σχεδιά τους. Γνωρίζοντας ότι αυτές οι δύο λαϊκές οργανώσεις, που πολέμησαν το Χίτλερ, το Μουσολίνι και τους γερμανοτσολιάδες θα αντισταθούν, τόσο στα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα του Τσόρτσιλ [3] όσο και στους έλληνες φασίστες και δοσίλογους της επιβαλλόμενης αστικής κυβέρνησης «του γέρου της δημοκρατίας» Παπανδρέου.

Ο λαός της Αθήνας πάλι στους δρόμους, αψηφώντας την απαγόρευση Παπανδρέου. Έτσι κι αλλιώς, δεν σταμάτησε να διαδηλώνει και να απεργεί ούτε επί κατοχής, αποτρέποντας με αυτό τον τρόπο επιστρατεύσεις, αποστολές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κ.α.. Το σύνταγμα πλημμυρίζει από κόσμο (άοπλο, δυστυχώς, μετά από εντολή της ηγεσίας του ΚΚΕ, το οποίο δεν εμπιστεύεται ούτε στο ελάχιστο ένα λαό που το υπακούει τυφλά) και η αστυνομία πόλεων του Έβερτ [4] με πολυβόλα χτυπάει στο ψαχνό. Απολογισμός: 24 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες. Τις  μέρες που ακολουθούν τις χαρακτηρίζουν από την μία η αποφασιστικότητα του λαού της Αθήνας, ο οποίος διαδηλώνει, κηδεύει τους νεκρούς του(που καθημερινά αυξάνονται καθώς χίτες, ταγματασφαλίτες, γερμανοτσολιάδες εκτελούν αγωνιστές όποτε και όποιον μπορούν) και αντιστέκεται στα νέα σχέδια υποδούλωσης του, και από την άλλη η αναποφασιστικότητα του ΚΚΕ -χαρακτηριστική είναι η εντολή να μην χτυπούν τα στρατεύματα του Σκόμπυ, ο οποίος έχει διατάξει τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και εξοπλίζει και προστατεύει τους δοσίλογους- το οποίο δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών (κάτι το οποίο μετά από χρόνια και με τις απόψεις να ποικίλουν δεν μπορούμε, τουλάχιστον εμείς, να κρίνουμε αν ήταν σχέδιο ή ανικανότητα και λάθος πολιτικών εκτιμήσεων).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στις περιοχές μας -Κουκάκι, Πετράλωνα, Θησείο- διεξήχθησαν κάποιες από τις πιο σημαντικές μάχες του Δεκέμβρη, όπως η μάχη του Θησείου, η κατάληψη των φυλακών Συγγρού, η μάχη του Μακρυγιάννη, η προώθηση του ΕΛΑΣ προς το σύνταγμα, η προσπάθεια ανατίναξης του ξενοδοχείου «μεγάλη Βρετανία» κ.α.. Στο παρόν τεύχος της εφημερίδας θα ασχοληθούμε με τις δύο πρώτες, ενώ στα επόμενα τεύχη θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε τις υπόλοιπες μάχες, μέσα από την αντίληψη ότι η ιστορία μας διδάσκει.

Το Θησείο αποτελούσε το αρχηγείο της φασιστικής οργάνωση Χ του στρατηγού Γρίβα, η οποία σε συνεργασία με τα κατοχικά στρατεύματα ευθυνόταν για εκτελέσεις, βασανισμούς, εξευτελισμούς, καψίματα σπιτιών και άλλες κτηνωδίες. Ενδεικτικό της δράσης των χιτών αλλά και της αναποφασιστικότητας, της ατολμίας και της αναξιοπιστίας της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι τα γεγονότα της 30 Οκτωβρίου, δηλαδή 12 μέρες μετά την «απελευθέρωση», όπως μας τα περιγράφει ο Σ. Κωτσάκης (Νέστορας), καπετάνιος του Α’ σώματος στρατού του ΕΛΑΣ, στο βιβλίο του «Δεκέμβρης του 1944 στην Αθήνα»:

«Δευτέρα 30 Οκτώβρη: Οι χίτες του Θησείου, με επικεφαλής τους αξιωματικούς Γρίβα, Παπαγεωργίου, Ασημακόπουλο αποχαλινώθηκαν. Ο Ασημακόπουλος, μέσα στην καρδιά της Αθήνας, Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους, τράβηξε πιστόλι και τραυμάτισε έναν ελασίτη, που αναγνώρισε στο πρόσωπό του γνωστό βασανιστή της Χ του Θησείου κι άρχισε να φωνάζει να τον πιάσουν.

Η αντίδραση του γύρω κόσμου ακαριαία. Τον έπιασαν και με μεγάλη διαδήλωση που σχηματίστηκε τον έφερναν στο Σώμα. Άνδρες και γυναίκες προσπαθούσαν να σπάσουν το φράγμα που τον προστάτευε και ν’ αυτοδικήσουν. Οι χίτες του Θησείου έχουν κάψει κόσμο και κοσμάκη. Αναγκαστήκαμε να βγούμε έξω, να πάμε μπροστά στην Ακαδημία για να τον παραλάβουμε, να τον γλιτώσουμε και να τον φέρουμε απάνω. Κι ακόμα όταν εμείς οι ίδιοι τον είχαμε περιτριγυρίσει κι ανεβαίναμε τα σκαλιά, όρμησαν γυναίκες χαροκαμένες να του βγάλουν τα μάτια…

(…) «Ασημακόπουλε», του λέω, «από τον τρόπο που φέρνεσαι, Φαίνεται ότι δεν έχεις συναίσθηση των πράξεων της προδοσίας σου, της θέσης σου. Ντροπή σου!» Κι αυτός, προσβλημένος, θυμωμένος:

«Μη με βρίζετε, κύριε λοχαγέ!» (Μ’ έβλεπε λοχαγό λόγω της ηλικίας μου, κι όχι συνταγματάρχη που έλεγαν τ’ αστέρια). «Μα είσαι αποδειγμένος δοσίλογος, συνεργάτης των Γερμανών, Ασημακόπουλε! Έχεις βασανίσει με τη συμμορία της Χ τόσους αγωνιστές!» «Μη με βρίζετε κύριε λοχαγέ! Εγώ είμαι στρατιώτης και δια παν ό,τι έπραξα εξετέλουν διαταγάς!».

«Διαταγές των Γερμανών, Ασημακόπουλε!» «Όχι κύριε λοχαγέ! Διαταγάς των ανωτέρων μου».

Κανένα αίσθημα ενοχής. Ήσυχη συνείδηση, ότι εκτελούσε το καθήκον του σαν γερμανοεξοπλισμένος χίτης τρομοκράτης, διώκτης των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Περίπτωση ο Ασημακόπουλος.

(…) Για να εκδικηθούν για τη σύλληψη του Ασημακόπουλου, οι χίτες του Θησείου εξαπόλυσαν άγρια τρομοκρατία με συλλήψεις, πυροβολισμούς, τραυματισμούς, κακοποιήσεις. Έπιασαν πάνω από 100 στο Θησείο-Γέφυρα Καμπά-Πετράλωνα και τους έκλεισαν στο 9ο Σχολείο. Ανάμεσά τους υπάρχουν ελασίτες τραυματισμένοι.

Ο διοικητής του γειτονικού στο Θησείο τάγματος του ΕΛΑΣ (του 4ου Συντάγματος) Γιώργης Προβελέγγιος διαμαρτυρήθηκε στην Αστυνομία, και αστυνομικοί πήγαν μαζί του για εξακρίβωση και απελευθέρωση των συλληφθέντων. Χίτες όμως μπλόκαραν τ’ αυτοκίνητο, άφησαν τους αστυνομικoύς, έπιασαν τον Προβελέγγιο, τον κακοποίησαν και τον κράτησαν.

Αμέσως διαμαρτυρηθήκαμε έντονα στο Υπουργείο Στρατιωτικών και ζητήσαμε την απελευθέρωση του Προβελέγγιου και των άλλων κρατουμένων και τη διάλυση επιτέλους της συμμορίας των χιτών του Θησείου. Μας υποσχέθηκαν άμεση επέμβαση.

Οι κάτοικοι του Θησείου-Πετραλώνων, που υπόφεραν από το αντιλαϊκό όργιο των φασιστών του Γρίβα, συγκρότησαν συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας που εξελίχθηκε σε μεγάλη διαδήλωση κατά της Χ.

– Να διαλυθεί η συμμορία!

– Θάνατος στους χίτες δολοφόνους!

– Να πιαστούν και να τιμωρηθούν οι προδότες της Χ!

Επιτροπή πήγε στον πρωθυπουργό και ζήτησε την άμεση παρέμβασή του για την απαλλαγή της Αθήνας από τη συμμορία της Χ. Ο Παπανδρέου δήλωσε ότι θα διατάξει να διαλυθούν αμέσως. Φυσικά, δεν έγινε τίποτα…»

Στις 3 προς 4 Δεκέμβρη, κι ενώ οι φασίστες δολοφονούν χωρίς κανένα δισταγμό, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού για την αντιμετώπιση της κατάστασης ο ΕΛΑΣ αποφασίζει να καταλάβει όλα τα αστυνομικά τμήματα, να εκκαθαρίσει το Θησείο άπο τους χίτες και να καταλάβει τις φυλακές Συγγρού. Το σχέδιο για την εξουδετέρωση των χιτών στο Θησείο όπως μας το περιγράφει ο Ορέστης Μακρής καπετάνιος του 1ου συντάγματος  στο βιβλίο του «ο ΕΛΑΣ της Αθήνας»:

Έτσι, ο µόνος στόχος που χρειαζόταν μελέτη και σχεδιασμό στην επιχείρηση ήταν η κατάληψη του θησείου. Ο ταγματάρχης Γύλος εξέθεσε το σχέδιο ενεργείας που ήταν σε γενικές γραμμές το εξής:

«’Ένας λόχος του Ι τάγµατος (Νέα Σµύρνη), ένας λόχος του ΙΙ τάγµατος (Καλλιθέα), μαζί µε δυο λόχους του ΙΙΙ τάγµατος (Νέα Σφαγεία), θα επιτεθούν κατά μέτωπο τα ξηµερώµατα από τα Πετράλωνα ως τις παρυφές του λόφου Φιλοπάππου. Το συντονισµό των πιο πάνω δυνάµεων θα αναλάβει ο Αχιλλέας (Μιχ. Παπαναγιωτάκης) ανθυπολοχαγός πεζικού, ανιψιός του στρατηγού Μάντα­κα, που µας τον είχε στείλει το Α’ Σώµα για να τον χρησιµοποιήσουµε στις επιχειρήσεις. Δίπλα του καπετάνιος θα αναλάβει ο Μιχάλης Παναγιωτίδης (Γ’ καπετάνιος του Ι τάγµατος). Μικρές δυνάμεις του Ι τάγµατος και του ΙΙ τάγµατος, μαζί µε τον 3ο λόχο των Νέων Σφαγείων (Σφακιανάκης), θα παραµείνουν σε εφεδρεία αναπτυγμένοι γύρω από τις φυλακές Συγγρού (μεταξύ Καλλιθέας και Νέων Σφαγείων), τις οποίες θα περισφίγγουν, μια και βρίσκονται μέσα, εκτός από τους ποινικούς κρατούµενους, και πολλοί δοσίλογοι οπλισμένοι σαν αστακοί. μαζί µε τη φρουρά των φυλακών. Τέλος το τάγμα Πετραλώνων του 4ου συντάγµατος (ο Στάθης και ο Γιώργης Προβελέγγιος), θα έρθει σε επαφή μαζί µας, ώστε να επιτεθεί όταν η μετωπική προσπάθειά µας θα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. από τη δυτική πλευρά (Γέφυρα Πουλόπουλου) για να τους πλαγιοβάλουμε, µε τελικό στόχο την κατάληψη του αστυνομικού Τμήματος Θησείου, που θα σημάνει και τον εγκλωβισμό των χιτών. Έτσι, χτυπώντας τους κι από τα μετόπισθεν, θα τους υποχρεώσουμε να παραδοθούν ή να εξοντωθούν».

Στις 4 Δεκέμβρη το σχέδιο στέφθηκε από επιτυχία, ενώ οι άγγλοι δεν μπόρεσαν να φθάσουν εγκαίρως, για να βοηθήσουν τους χίτες και τους μπουραντάδες [5] -οι οποίοι είχαν 104 νεκρούς και 40 αιχμαλώτους-, ενώ, όταν έφθασαν, βρέθηκαν αντιμέτωποι με το λαό της συνοικίας και τον ΕΛΑΣ και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν. Τέλος, στα χέρια του ΕΛΑΣ έπεσε αρκετό πολεμικό υλικό.

Στις 5 Δεκεμβρίου το πρωΐ οι άγγλοι αφού πρώτα συμφωνούν με τον ΕΛΑΣ να μείνει η ακρόπολη έξω από τις μάχες μόλις αποχωρούν οι ελασίτες σπεύδουν να καταλάβουν αυτό το τόσο στρατηγικό σημείο δείχνοντας ξεκάθαρα ποιά είναι τα σχεδιά τους. Ο ΕΛΑΣ επιτίθεται στις φυλακές Συγγρού, οι οποίες βρίσκονταν στις τρεις γέφυρες, στην οδό Χαμοστέρνας. Κατά την διάρκεια της επίθεσης παρεμβαίνουν οι αγγλικές δυνάμεις με τανκ και απεγκλωβίζουν τους δοσίλογους, ενώ αντιδρούν οι ποινικοί κρατούμενοι. Οι ελασίτες στην αρχή σαστίζουν (οι διαταγές λένε καμία εμπλοκή με τα αγγλικά στρατεύματα), μετά από λίγο παραβαίνουν τις διαταγές και οι φυλακές περνάνε στον έλεγχο τους, ενώ ο στρατός του Σκόμπυ τρέπεται σε φυγή και μετράει τις πρώτες 2 απώλειές του. Μετά την κατάληψη των φυλακών, δόθηκε αμνηστία στους ποινικούς κρατού­µενους που είχαν συλληφθεί για μικροκλοπές εγγλέζικων αποθηκών τροφί­μων και ελαστικών. Για τους υπόλοιπους κρατούμενους δεν έχουμε στοιχεία και δεν αποκλείεται κάποιοι που ευθύνονταν για άλλες πράξεις να εκτελέστηκαν.

Σε τούτη τη μάχη έπεσαν ο φρούραρχος Καλλιθέας Λάζαρος Λυχούνας, ο Παυλίδης Σοφοκλής του 6ου λόχου Νέας Σµύρνης, ο Μαυροµάτης Γιαννακός καπετάνιος του λόχου Καλλιθέας και ο Λαμπρίδης Γρηγόρης του λόχου Νέων Σφαγείων, που πιάστηκε αιχμάλωτος απ’ τους άγγλους και τον εκτέλεσαν οι δοσίλογοι στο δρόμο της φυγής τους. Υπήρξαν και τραυματίες ανάμεσά στους οποίους ήταν και οι Μαρούγκας Κώστας και Μιχάλης Μακρής του λόχου Νέων Σφαγείων.

Η μάχη του Δεκέμβρη είχε ανάψει για τα καλά και ο λαός έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στις αλυσίδες και τα όπλα επέλεξε τα όπλα.

Σημειώσεις

[1] Ρ. Σκόμπυ: στρατηγός διοικητής των εν Ελλάδι κατά ξηράν συμμαχικών δυνάμεων.

[2] Γ. Παπανδρέου: παππούς του σημερινού πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ήταν ο πρωθυπουργός της πρώτης κυβέρνησης μετά την κατοχή σύμφωνα με την συμφωνία του Λιβάνου το Μάιο του 1944. Χαρακτηριστικό το σύνθημα της εποχής «Παπανδρέου-παπατζή χίτης ήσουνα και ‘σύ» αποτυπώνει με γλαφυρότητα το τι ρόλο διαδραμάτισε στην ελληνική ιστορία.

[3] Ο. Τσόρτσιλ: πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασίλειου κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου.

[4] Α. Έβερτ: πατέρας του Μ. Έβερτ της Ν.Δ., ο οποίος διετέλεσε διευθυντής της αστυνομίας πόλεως και είναι αυτός που έδωσε τη διαταγή για τη σφαγή της 3ης Δεκέμβρη στο Σύνταγμα.

[5] Ν. Μπουραντάς: ο άνθρωπος που δημιουργήθηκε από το Μανιαδάκη(υφυπουργό δημόσιας ασφαλείας επί Μεταξά)και υπήρξε διοικητής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας πριν κατά τη διάρκεια και μετά την κατοχή.

Κυκλοφορεί το 5ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.

Από τις αρχές της εβδομάδας μοιράζεται χέρι με χέρι και πόρτα με πόρτα στις γειτονιές μας το 5ο φύλλο της αντιεξουσιαστικής εφημερίδας του στεκιού. Η θεματολογία αυτού του φύλλου:

Νέα από τις γειτονιές μας

  • Δίωξη 3 κατοίκων που αγωνίζονται για την υπεράσπιση των λόφων του Φιλοπάππου.
  • Άνω Πετράλωνα, 73ο δημοτικό: ένα σχολείο όμηρος της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και της κρατικής γραφειοκρατίας.
  • Λαϊκές συνελεύσεις για την οικονομική και θεσμική κρίση: στιγμές αυτοοργάνωσης στις γειτονιές μας.
  • Γυρίζοντας πίσω τον Δεκέμβρη του 1944: μέρος 1ο: η μάχη του Θησείου και η κατάληψη των φυλακών Συγγρού.

Επικαιρότητα

  • Μετανάστες: 3 βήματα προς την κατεύθυνση ενός κοινού αγώνα.
  • Διαδρομές εξαθλίωσης και παρανομοποίησης στο κέντρο της Αθήνας.
  • Συγκέντρωση στην πλατεία Αττικής: ενάντια στον αποκλεισμό, τον ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
  • Ο αγώνας στο εστιατόριο «Banquet» στην Θεσσαλονίκη.
  • Μέρες κρίσης και το ελληνικό κράτος θωρακίζεται.
  • Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!
  • Έργα και ημέρες του Δ.Ν.Τ.

Από τον κόσμο της ασφάλειας

  • Σχετικά με τις εξελίξεις στην υπόθεση του «Επαναστατικού Αγώνα».
  • Υπόθεση Άρη Σειρηνίδη: «…ιδιαίτερα επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια».

Διεθνή νέα

  • Νέα από την κεντρική και νότια Αμερική.
  • Πόσο μακριά είναι η Γαλλία;

Μας στείλατε

  • Επάγγελμα συμβασιούχος.

Μπορείτε να βρείτε την εφημερίδα στο χώρο του στεκιού (τις ημέρες και ώρες που είναι ανοιχτό) και στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ στα  Άνω Πετράλωνα.

Εδώ μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή pdf.

Όταν το εμπόρευμα παρκάρει πάνω στη ζωή μας.

Από το 4ο φύλλο της εφημερίδας μας.

Το Νοέμβριο του 2006 ο δήμος Αθηναίων ανακοίνωσε το νέο φιλόδοξο πρόγραμμά του. Το σύστημα της ελεγχόμενης στάθμευσης αυτοκινήτων. Ο σχεδιασμός ήθελε ως πρώτες γειτονιές εφαρμογής του προγράμματος το Κολωνάκι, τα Εξάρχεια, του Ψυρρή και την Πλάκα. Και λέμε ήθελε, γιατί είτε σε κάποιες γειτονιές δεν εφαρμόστηκε ποτέ εξαιτίας των αντιδράσεων των κατοίκων (Εξάρχεια), είτε σε κάποιες άλλες δεν συνέβαλε ούτε κατά το ελάχιστο στην «κυκλοφοριακή αποσυμφόρησή» τους (Κολωνάκι, Ψυρρή). Ενδεικτικό της αποτυχίας στη γειτονιά του Ψυρρή είναι ότι μέσα στο 2009 επιλέχτηκε τις Παρασκευές και τα Σάββατα ένας άλλος τρόπος για να ελέγχεται η στάθμευση: αρχικά με τα μπλόκα της δημοτικής αστυνομίας στις εισόδους της συνοικίας, απ’ όπου επιτρέπονταν η διέλευση μόνο στα μηχανοκίνητα των μόνιμων κατοίκων και στη συνέχεια με την πεζοδρόμηση συγκεκριμένων δρόμων. Σε κάθε περίπτωση, η γειτονιά παραμένει έρμαιο στα χέρια των μπράβων και των εμπόρων της διασκέδασης.

Από την 1η Μαρτίου το πρόγραμμα πέρασε στη 2η φάση του και επεκτάθηκε στο Γουδί, στα Ιλίσια, στην περιοχή του Μεγάρου Μουσικής και του γηπέδου του Παναθηναϊκού και στο Θησείο. Ο αναπληρωτής δήμαρχος Ακριτίδης αναφέρει ως (θετικό) απολογισμό της 1ης φάσης τη μείωση των ρύπων των αυτοκινήτων στις περιοχές με τα παρκόμετρα έως 70%, την ελάττωση του θορύβου κατά 1 με 3 ντεσιμπέλ και το ότι, κατ’ αυτόν, οι οδηγοί που πάρκαραν επί πληρωμή γλιτώνουν κατά μέσο όρο έως και 1 χλμ. άσκοπης μετακίνησης αναζητώντας θέση στάθμευσης.

Τα σχέδια της δημοτικής αρχής, ωστόσο, δεν αγκαλιάστηκαν με αγάπη από τους κατοίκους του Θησείου. Αντίθετα, στις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν στην γέφυρα του Πουλόπουλου, αποφασίσανε να αγκαλιάσουν όλοι μαζί τις πινακίδες της ελεγχόμενης στάθμευσης και να τις γκρεμίσουν. Πρόβλημα για τους δημοτικούς άρχοντες, οι οποίοι αναστατώθηκαν περισσότερο όταν έφτασε στα αυτιά τους ότι οι κάτοικοι σκοπεύουν να παρέμβουν και στη συνεδρίαση του διαμερισματικού συμβουλίου στην Τριών Ιεραρχών. Αφού την αναβάλλανε μία φορά, φρόντισαν τη δεύτερη να τους καλέσουν πρωί, εργάσιμη, μήπως και αποφορτιστεί το κλίμα. Αλλά δεν… Άκουσαν τα αιτήματα των κατοίκων (να καταργηθεί πλήρως η ελεγχόμενη στάθμευση και ότι δε δέχονται ούτε άσπρη, ούτε μπλε, ούτε κίτρινη διαγράμμιση), τους ανακοίνωσαν ότι δεν μπορούν να τα δεχτούν και ο καθένας τράβηξε για το δρόμο του. Μόνο που αν αυτοί οι δρόμοι συναντηθούν ξανά κάποια στιγμή, η πλευρά των κατοίκων δεν θα έχει και τις πιο χαλαρές διαθέσεις.

Το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης ανοίγει δημόσια δύο ζητήματα που συντροφεύουν συχνά-πυκνά τις γύρες στους δρόμους αυτής της μητρόπολης. Το πρώτο αφορά τον κεντρικό ρόλο του αυτοκινήτου στην καθημερινότητά μας και το δεύτερο το πώς ολόκληρες γειτονιές μετατρέπονται σε ζώνες κυριαρχίας του εμπορεύματος και της μαζικής διασκέδασης.

Και ας αρχίσουμε από το δεύτερο το οποίο είναι άμεσο βίωμα των κατοίκων του Θησείου τα τελευταία χρόνια. Η γειτονιά έχει μετατραπεί σε ζώνη μαζικής κατανάλωσης στα αναρίθμητα μπαρ, στις καφετέριες και στα… «παραδοσιακά καφενεία». Τα πρώτα 400 μέτρα (από την πλευρά της Διονυσίου Αρεοπαγίτου) του πεζόδρομου της Ηρακλειδών είναι απροσπέλαστα για όσους δεν σκοπεύουν να συμμετάσχουν σε μία πασαρέλα επίδειξης και ωχαδερφισμού. Λίγο πιο κάτω, οι δυστυχείς που ζούνε πάνω από τα άλλα, τα «εναλλακτικά» στέκια της Ηρακλειδών, δοκιμάζουν τα νεύρα τους με τα ντεσιμπέλ. Είναι αυτά τα ντεσιμπέλ που στους απολογισμούς του Ακριτίδη δεν συνυπολογίζονται, γιατί τότε θα φανεί εάν τα ντεσιμπέλ στο Θησείο μειώνονται ή αυξάνονται, γιατί τότε θα πρέπει να μιλήσει για τις ευθύνες, τις μίζες και τις λαμογιές του άλλου αντιδημάρχου, του Παπαδάκη, υπευθύνου καταστημάτων της πόλης (και δημοτικής αστυνομίας, μην ξεχνιόμαστε!

Το σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης, λοιπόν, εξασφαλίζει στους επισκέπτες τις θέσεις παρκινγκ που δυσκολεύονται να βρουν κοντά στα μαγαζιά. Και στέλνει τους κατοίκους να παρκάρουν τα μηχανοκίνητά τους στην άλλη άκρη, εκεί όπου έχουν «αγοράσει» θέση (βλέπε «κάρτα στάθμευσης κατοίκων»), ακόμη κι αν υπάρχει κενή θέση κάτω από το σπίτι τους. Αλλά το έχουμε ξαναπεί, στο Θησείο δεν χωράνε οι κάτοικοι, μόνο οι καταναλωτές-ζόμπι. Και ένας έμμεσος τρόπος για να γίνει εμφανές αυτό, είναι ο νέος σχεδιασμός του δήμου. Ένας σχεδιασμός που δεν κράτησε ούτε καν τα προσχήματα: η εταιρεία που ανέλαβε το έργο, η Parkmobile Group BV, έκανε τον καταμερισμό θέσεων επισκεπτών-κατοίκων πριν ακόμα κατατεθούν όλες οι αιτήσεις για κάρτα από τους κατοίκους, ώστε να δει τον απαιτούμενο αριθμό θέσεων, με αποτέλεσμα στο τέλος να έχουν ζητηθεί θέσεις περισσότερες απ’ όσες ο δήμος και η εταιρία είχαν καθορίσει. Απ’ ότι φαίνεται οι μόνιμοι κάτοικοι Θησείου τους βγήκαν κατιτίς παραπάνω…

Η άλλη παράμετρος των παρκόμετρων είναι ο καθαρά εισπρακτικός τους χαρακτήρας. Ή θα πληρώσεις την κάρτα στάθμευσης ή θα πληρώσεις το πρόστιμο (το οποίο φρόντισαν να είναι και χαμηλό -κατά βάση είναι 23 ευρώ, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να φτάσει τα 80, ενώ αν πληρωθεί τις πρώτες 10 ημέρες πέφτει στο μισό-). Έτσι τα ταμεία του δήμου θα γεμίζουν (το 75% των εσόδων του συστήματος προέρχεται από τις κλήσεις). Και η δημοτική αστυνομία, όταν δεν κυνηγάει και κακοποιεί μετανάστες και κλέβει τα εμπορεύματά τους, μετατρέπεται σε έναν φοροεισπρακτικό μηχανισμό: κόβει κλήσεις, πολλές κλήσεις. «Καθημερινά βεβαιώνονται παραβάσεις στην Υψηλάντου 536, αλλά, πέρα από το πρόστιμο, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο…», δηλώνει ευθαρσώς ο διευθυντής της ελεγχόμενης στάθμευσης Κρασσάς. Ζητούμενο είναι το χαράτσι, από εκεί και πέρα…

Μία από τις μπαρούφες που χρησιμοποιεί η δημοτική αρχή είναι ότι τα έσοδα που προέρχονται από τις κλήσεις θα διατεθούν για έργα στο δήμο. Ακόμη και ο πιο παρατηρητικός θα δυσκολευτεί πολύ να βρει ένα έργο της προκοπής στην Αθήνα. Ακόμη και ο πιο καλόπιστος δεν μπορεί να προσπεράσει τις έρευνες κακοδιαχείρισης των δημοτικών ταμείων. Αλλά και κάτι ακόμα. Βάσει της συμφωνίας με την Parkmobile Group BV, ο δήμος εισπράττει το 83,6% της τιμής των καρτών που διατίθενται και τα υπόλοιπα εισρέουν στα ταμεία της ιδιωτικής εταιρείας! Και εάν νομίζετε ότι πρόκειται για τίποτα ψίχουλα, ρίξτε μία ματιά στο ρεπορτάζ της εφημερίδας Ελευθεροτυπίας, σχετικά με τις αιτήσεις της εταιρίας: «…ζητάει από το δήμο να επιδείξει συνέπεια όσον αφορά τις οικονομικές υποχρεώσεις του προς αυτήν, καθώς έχει εισπράξει μόνο 53.000 ευρώ από τις 511.000 ευρώ που της οφείλονται για το 2006-2007. Διεκδικεί ακόμη διαφυγόντα κέρδη ενός εκατομμυρίου ευρώ λόγω ελλιπούς αστυνόμευσης, αλλά και λόγω καθυστέρησης επέκτασης της ελεγχόμενης στάθμευσης σε άλλες ζώνες της Αθήνας».

Συμμετέχοντας στις δύο συγκεντρώσεις των κατοίκων σχετικά με το ζήτημα της ελεγχόμενης στάθμευσης, ήταν εμφανής η απουσία συζήτησης για εκείνη την παράμετρο της ζωής στη μητρόπολη που αφορά την καθημερινή χρήση αυτοκινήτου για ψύλλου πήδημα! Το αυτοκίνητο έχει γίνει το κέντρο της ζωής μας, και συνεχίζει να καταλαμβάνει χώρο σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Σε μία κορεσμένη συγκοινωνιακά πόλη, με τους ρύπους να χορεύουν πάνω από το κεφάλι μας και μέσα στους πνεύμονές μας, το αυτοκίνητο μετατρέπει τους ανθρώπους σε αγχωμένα ζόμπι, πλήρως εξαρτημένα από τους τέσσερις τροχούς. Όπου η λέξη αμάξι δε σημαίνει επίδειξη δύναμης και πλουτισμού, σημαίνει ανασφάλεια και εξάρτηση. Η συναναστροφή με τον διπλανό στα τρένα, τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ, με το περπάτημα, αποκλείεται από τη μηχανική μεταφορά μέσω του αυτοκινήτου αυστηρά από το ένα σημείο στο άλλο (είτε αυτό πρόκειται για τον χώρο εργασίας, είτε για χώρο διασκέδασης, είτε για χώρο που θα γίνουν τα απαραίτητα ψώνια για το σπίτι).

Και είναι εξοργιστικές, πραγματικά, οι τοποθετήσεις ότι ένα από τα προβλήματα της ελεγχόμενης στάθμευσης είναι ότι δεν έχουν πού να παρκάρουν αυτοί που έχουν δύο και τρία αυτοκίνητα. Το Θησείο ασφυκτιά σαν γειτονιά από τους δεκάδες χώρους μαζικής διασκέδασης που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ασφυκτιά από τους χιλιάδες καταναλωτές του σαββατοκύριακου που δεν αφήνουν χώρο στον κάτοικο να ζήσει σαν άνθρωπος. Ασφυκτιά και από τα εκατοντάδες αυτοκίνητα (όπως και ολόκληρη η Αθήνα) τα οποία καταλαμβάνουν τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τους πεζόδρομους και τις πλατείες. Ναι, το αυτοκίνητο μπορεί να αποτελεί ανάγκη αρκετές φορές, αλλά από εκεί και πέρα εύκολα μετατρέπεται σε πλεονασμό, σε εξάρτηση, σε συνήθεια, σε αλλοτρίωση. Και τα δύο και τρία αυτοκίνητα είναι πλεόνασμα, είναι κουλτούρα ζωής που κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξει.

Ο αγώνας των κατοίκων του Θησείου έχει συνέχεια. Όλοι είναι επί ποδός και εξοργισμένοι. Η ανοχή απέναντι σε μία δημοτική αρχή η οποία τα τελευταία χρόνια μας αντιλαμβάνεται ωσάν πεδίο εκμετάλλευσης και ξεζουμίσματος, έχει τελειώσει. Οι γειτονιές ανήκουν σε αυτούς που τις ζουν και αυτοί θα αποφασίσουν για την τύχη τους. Όσοι θέλουν μέσω της κοροϊδίας να διατηρήσουν τα προνόμιά τους ή να χτίσουν κομματικές καριέρες πάνω στους συλλογικούς μας αγώνες ας μας κάνουν την χάρη, να πάνε μία βόλτα μέχρι τις γραμμές του ηλεκτρικού και να αυτοκτονήσουν!

Μία απαραίτητη διόρθωση…

Στο 4ο φύλλο της εφημερίδας μας, που κυκλοφορεί εδώ και μία εβδομάδα περίπου, έχει γίνει ένα σημαντικό λάθος στο άρθρο με τίτλο “Οι κύκλοι της διανόησης στο πλευρό των αφεντικών” (στη σελίδα 16). Το άρθρο αναφέρεται στην υπόθεση της απόλυσης εργαζομένου από τις εκδόσεις Άγρα και τη συστράτευση στο πλευρό του αφεντικού, προς υπεράσπισή του, ενός πλήθους αριστερών διανοούμενων. Μεταξύ αυτών που αναφέρονται ότι υπέγραψαν σχετικό κείμενο συμπαράστασης στις εκδόσεις Άγρα είναι και το όνομα της Πορτάλιου. Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει, οπότε ζητούμε συγνώμη για το λάθος και δεσμευόμαστε σχετική διευκρίνηση να υπάρξει και στο επόμενο φύλλο της εφημερίδας μας που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο.

Κυκλοφορεί το 4ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.

Κυκλοφορεί από το πρωί του Σαββάτου το νέο, τέταρτο φύλλο, της εφημερίδας του στεκιού, σε 5.000 αντίτυπα. Μοιράζεται πόρτα με πόρτα και χέρι με χέρι στους δρόμους, τα καφενεία, τις πλατείες και τα μαγαζιά των γειτονιών του Κουκακίου, των Πετραλώνων και του Θησείου.

Κεντρικό θέμα αυτού του φύλλου τα νέα οικονομικά μέτρα του ελληνικού κράτους και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ακόμη μπορείτε να διαβάσετε για τους τρεις δυναμικούς εργατικούς αγώνες που έλαβαν χώρα το άμεσο προηγούμενο διάστημα (αλιεργάτες Μηχανιώνας, απόλυση στις εκδόσεις Άγρα και απόλυση εργαζόμενης στην αλυσίδα καφετεριών Via Vai), για την υπόθεση της εξάρθρωσης του Επαναστατικού Αγώνα, για τον ξυλοδαρμό του εργατοπατέρα Παναγόπουλου, για την έκρηξη βόμβας στα Κάτω Πατήσια και τον θάνατο ενός 15χρονου Αφγανού, για τις επιθέσεις του μεξικανικού κράτους στις αυτόνομες ζαπατιστικές κοινότητες καθώς και μία αναφορά στην επιρροή του μαγονισμού στην Μεξικανική επανάσταση (φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια).

Τα άρθρα με τοπική αναφορά αφορούν τις κινητοποιήσεις των κατοίκων του Θησείου ενάντια στο σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης του δήμου Αθηναίων, τις διώξεις κατοίκων για δενδροφύτευση στους λόφους του Φιλοπάππου, τις εκτεταμένες παρακολουθησείς κινητών και σταθερών τηλεφώνων στο Κουκάκι και στα Άνω Πετράλωνα καθώς και ένα κείμενο που μας εστάλη για τον ξυλοδαρμό, στα Άνω Πετράλωνα, μίας παρέας νεαρών από τραμπούκους.

Την εφημερίδα μπορείτε να τη βρείτε στο χώρο του στεκιού, στηνκατάληψη του ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα (Τιμοδήμου και Αντωνιάδου), σε άλλους αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις.

Εδώ μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf.

Η «αντεγκληματική πολιτική» και η κατασκευή της συναίνεσης ή το μαγικό ραβδί της Δημοκρατίας.

Αναδημοσίευση από το 3ο φύλλο της εφημερίδας μας.

Δεν θα βρισκόταν κανείς να διαφωνήσει, αν λέγαμε ότι η εξουσία δημιουργεί το πλαίσιο προστασίας της από τους εξουσιαζόμενους θεσπίζοντας νόμους, επιβάλλοντάς τους και περιφρουρώντας τους. Και δεν θα βρισκόταν κανείς να διαφωνήσει, απλούστατα γιατί το καθημερινό βίωμα αποδεικνύει ότι η ίδια η φύση του Νόμου είναι απροκάλυπτα προστατευτική για εκείνους που καρπώνονται τα οφέλη ενός εκμεταλλευτικού συστήματος και, ταυτόχρονα, αμείλικτα εχθρική απέναντι στους αποκλεισμένους και τις αποκλεισμένες, τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες. Αυτό το προφανές γεγονός της «ευλυγισίας» του Νόμου, δυνάμει βόμβα στα θεμέλια της «κοινωνικής γαλήνης», επιχειρείται συστηματικά να απαντηθεί από την κυριαρχία, άλλοτε με περισσότερη κι άλλοτε με λιγότερη επιτυχία, μέσω της χάραξης «αντεγκληματικών πολιτικών», δηλαδή πολιτικών που διακηρύσσουν την υποτιθέμενη πρόθεση της εξουσίας να «προστατεύσει τον πολίτη από το έγκλημα».  Πρόκειται για συνολικές πολιτικές που, κι αν παρουσιάζονται εστιασμένες στην «καταπολέμηση του εγκλήματος και την προστασία της κοινωνίας από αυτό», στην ουσία δεν είναι παρά η πολεμικής έντασης προσπάθεια αφενός καθορισμού των ορίων του επιτρεπτού μέσα σε ένα περιβάλλον εκμετάλλευσης και καταπίεσης και αφετέρου διαστρέβλωσης μιας πραγματικότητας, ικανής να πείσει και τους αφελέστερους για τις προθέσεις των αφεντικών, των κρατών, της εξουσίας συνολικά.

Φυσικά, ως εργαλεία διαχείρισης του κοινωνικού ανταγωνισμού που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του συστήματος, οι αντεγκληματικές πολιτικές δεν εμφανίζονται πάντα με την ίδια μορφή ούτε και προωθούνται με τον ίδιο τρόπο. Οι  ανάγκες των κυριάρχων καθορίζουν τόσο την ένταση όσο και την έκταση που αυτές καλούνται να λάβουν, ανάλογα με τη συγκυρία μέσα στην οποία θεσπίζονται, και, παρά το γεγονός ότι ο βασικός άξονας που τις διατρέχει μπορεί να συνοψιστεί στις λέξεις «Ησυχία, Τάξη κι Ασφάλεια», οι τρόποι με τους οποίους επιχειρείται να παγιωθούν κοινωνικά παρουσιάζουν κατά καιρούς τεράστιες αποκλίσεις.

Έτσι, κι αφού κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων το μοντέλο της παραδοσιακής Δεξιάς απέδειξε ότι δεν διαθέτει τα ιδεολογικά εργαλεία που θα το καθιστούσαν ικανό να διαχειριστεί μια βαθιά κρίση –εκτεινόμενη πολύ πέρα από το οικονομικό πεδίο, σε σημείο που να αμφισβητείται πλέον συνολικά η πολιτική και θεσμική νομιμοποίηση του ίδιου του συστήματος- , τη θέση του ήρθε να πάρει εκ νέου η δοκιμασμένη εναλλακτική της ελληνικού τύπου σοσιαλδημοκρατίας. Καθώς η κοινωνική πόλωση βαθαίνει όλο και περισσότερο, η Δημοκρατία προσπαθεί με κάθε μέσο να κατασκευάσει μια ισχυρή συναίνεση, που θα της επιτρέψει να ξεπεράσει την κρίση της διαλύοντας τις αντιστάσεις της κοινωνίας.

Ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι η επιστράτευση της πολιτικής διγλωσσίας, της μεταστροφής των εννοιών και της απογύμνωσης των λέξεων από το νόημά τους. Και, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, επιλέχθηκε ως καταλληλότερος αντιπρόσωπος του νέου πολιτικού δόγματος ένας ημιπαράφρων σε παραλήρημα μεγαλείου, που όμως μπορούσε να παρουσιάζεται ως μετριοπαθής, δημοκράτης, δίκαιος και εργατικός. Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι μία από τις πρώτες μέριμνες του νέου κυβερνητικού σχήματος ήταν η μετονομασία διαφόρων υπουργείων, και κυρίως αυτού της Δημόσιας Τάξης, το οποίο, σε μια κυνική επίδειξη αδιαφορίας για το κοινό αίσθημα -που δικαίως κατατάσσει τους υπαλλήλους του στην κατηγορία των δολοφόνων-, θα ονομάζεται πια «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη»! Όπως επίσης δεν θα πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι τόσο ο νέος πρωθυπουργός όσο και ο νέος «Προστάτης του Πολίτη» αφιέρωσαν κάποιες από τις πρώτες τους δηλώσεις στον αντιεξουσιαστικό χώρο, λέγοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι αντιεξουσιαστές τους είναι πολύ συμπαθείς, και γι’ αυτό θα πρέπει να τους βοηθήσουν να απαλλαγούν από τους «χούλιγκαν που έχουν παρεισφρήσει στις τάξεις τους». Ήδη αυτή η ανατριχιαστική απόπειρα εξωραϊσμού της επερχόμενης κρατικής βίας ήταν αρκετή για να δημιουργήσει ένα κλίμα ευφορίας στους μεγάλους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, που έσπευσαν να επικυρώσουν την ούτως ή άλλως παραδοσιακή τους συμμαχία με το ΠΑ.ΣΟ.Κ και να αναλάβουν να διακηρύξουν τη γνωστή «ανάγκη για Τάξη και Ασφάλεια». Εν τω μεταξύ, κι ενώ ο «Προστάτης του Πολίτη» προβαίνει σε συνεχείς, ανώδυνες εξαγγελίες (για σύλληψη των ηθικών αυτουργών της επίθεσης στην Κ.Κούνεβα, για προστασία των μεταναστών, για πάταξη της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, για «κάθαρση» της αστυνομίας από ακροδεξιά στοιχεία  κ.τ.λ.), ταυτόχρονα επικηρύσσει –και αναδεικνύει σε Νο1 κίνδυνο για τη Δημοκρατία- 3 φυγόδικους αναρχικούς που κατηγορούνται για μια ληστεία τράπεζας, αλλά και συνεχίζει το κυνήγι μαγισσών που ξεκίνησε με την εισβολή των μπάτσων σε ένα σπίτι στο Χαλάνδρι και τη μετατροπή του σε «γιάφκα» από τους δημοσιογράφους. Παράλληλα, η κρατική βία αγγίζει νέα επίπεδα, όπως διαφάνηκε και από την πρωτοφανή αστυνομική κατοχή των πόλεων τον Δεκέμβρη του 2009, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση. Τέλος, η αναγκαιότητα για ανάκτηση του εδάφους που χάθηκε με την εξέγερση του Δεκέμβρη, διαχέεται στην κοινωνία μέσα από τις συνεχείς αναφορές στην «αύξηση της εγκληματικότητας» και την «ανεπάρκεια της αστυνόμευσης». Ο στόχος προφανής: η κατασκευή ενός κλίματος ακραίας ανασφάλειας και απειλής που, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως υπάρχουσα ανασφάλεια που γεννά η οικονομική κατάσταση του κράτους, θα πείσει και τους πιο μαχητικούς να εγκαταλείψουν οποιαδήποτε προσπάθεια διεκδίκησης των αυτονόητων και να υποταγούν στους εκβιασμούς της εξουσίας.

Ιδιαίτερη θέση μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη καταλαμβάνουν οι μετανάστες, οι κατεξοχήν αποκλεισμένοι του Δυτικού Κόσμου. Η νέα πολιτική διαχείριση ανέλαβε τα καθήκοντά της υποσχόμενη «δικαιοσύνη και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και επιρρίπτοντας ευθύνες στους προκατόχους της για «υπόθαλψη ρατσιστικών φαινόμενων». Η αποφασιστική της κίνηση σχετικά με το μεταναστευτικό ζήτημα ήταν ο σχεδιασμός ενός νομοσχεδίου που προβλέπει την παροχή της ελληνικής ιθαγένειας στους επί μακρόν διαβιούντες στη χώρα και στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, καθώς και τη χορήγηση δικαιώματος ψήφου στις δημοτικές εκλογές για τις παραπάνω κατηγορίες μεταναστών. Το νομοσχέδιο επέτρεψε στο μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που δημιουργεί η χρόνια απραξία της και να δηλώσει συμπαράσταση στις -κυβερνητικές πια- «δυνάμεις της προόδου», κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά στις δηλώσεις του γνωστού «Προστάτη», που καθιστά με κάθε ευκαιρία σαφές ότι το αγγελικά πλασμένο νομοσχέδιο θα συνοδεύεται από «μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση», πράγμα που σημαίνει ότι το τίμημα για την «ελληνοποίηση» ενός μετανάστη θα είναι η θανατική καταδίκη πολλών χιλιάδων που θα πνιγούν στο Αιγαίο, θα ανατιναχθούν στα ναρκοπέδια του Έβρου ή θα επιστρέψουν σε χώρες κατεστραμμένες από την επέμβαση της Δύσης. Κι ενώ η Αριστερά προσφέρει χωρίς δεύτερη σκέψη τη συναίνεσή της, πολυπόθητη για την κυβέρνηση καθώς παρουσιάζεται ως συναίνεση όλων των αντιστεκόμενων, το νομοσχέδιο αποτελεί και το προνομιακό πεδίο για την ανάπτυξη μιας ακροδεξιάς πολιτικής ατζέντας. Όλο το φάσμα του εθνικιστικού συρφετού, από τους γραφικούς θαυμαστές του Αδωνίδος Γεωργιάδη ως τους Χίτες-χούφταλα του Στόχου και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής έχουν συσπειρωθεί πίσω από σύνθημα «Έλληνας γεννιέσαι-δεν γίνεσαι», καλώντας σε πόλεμο κατά των μεταναστών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ρίσκο είναι καλά υπολογισμένο από τους επιτελικούς σχεδιαστές της κυβερνητικής πολιτικής, προκειμένου να προβληθεί ότι, παρά τις «ακραίες φωνές» που μοιραία θα ακούγονται από τα περιθώρια του πολιτικού φάσματος, η Δημοκρατία παρέχει τη βέλτιστη λύση, έχοντας στο πλευρό της όλες τις προοδευτικές δυνάμεις.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αφορμή το νομοσχέδιο για τους μετανάστες, έχει ξεκινήσει μια μεγάλη κουβέντα για το τι πρέπει να γίνει με τους μετανάστες και το αν πρέπει κάποιοι (πολύ λίγοι έτσι κι αλλιώς) να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια και το δικαίωμα ψήφου. Όμως η ουσία της κουβέντας δεν βρίσκεται ούτε στην «κουτσή» και περιορισμένης εμβέλειας ελευθερία, που τάζει το νομοσχέδιο, ούτε στα εθνικιστικά – φασιστικά – ρατσιστικά παραληρήματα κάθε υπερπατριώτη.

Το νομοσχέδιο αποτελεί τη φυσική συνέχεια όλων των διωγμών που υπέστησαν οι μετανάστες όλο το προηγούμενο διάστημα με αποκορύφωμα το καλοκαίρι του 2009 (και οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι και τις σοσιαλιστικές μέρες μας) και που έλαβαν χαρακτηριστικά εθνοκάθαρσης, καθώς όποιος ήταν μελαψός αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει επιχειρήσεις-σκούπα, βασανιστήρια στα τμήματα, δολοφονίες στα σύνορα και τις πόλεις, εξευτελισμούς και ό,τι άλλο περιλαμβάνει το οπλοστάσιο του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού και του κάθε παρατρεχάμενου φασιστάκου. Μετά τη τρομοκρατία και τις απελάσεις, το ελληνικό κράτος νομιμοποιεί ένα μικρό κομμάτι μεταναστών και ταυτόχρονα θέτει σε χειρότερη θέση όσους έχουν καταφέρει να επιζήσουν της ζεστής ελληνικής φιλοξενίας.

Οι μετανάστες δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα κοινωνικό κομμάτι, το οποίο εξαιτίας της δυσμενούς οικονομικής και κοινωνικής του κατάστασης, καθώς και της δυσκολίας επικοινωνίας λόγω της διαφορετικής γλώσσας και κουλτούρας, βιώνει καθημερινά ένα πλέγμα κοινωνικών αποκλεισμών, με συνέπεια να καθίσταται έρμαιο στις ορέξεις κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι οι άνθρωποι οι οποίοι έχτισαν με το ίδιο τους το αίμα το όραμα της μεγάλης Ελλάδας των Ολυμπιακών Αγώνων και τροφοδότησαν με πολύ χρήμα τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και ότι ήρθαν εδώ εξαιτίας της λεηλασίας των χωρών τους από την καπιταλιστική Δύση, μέρος της οποίας είναι και η Ελλάδα (άλλωστε, ο Ελληνικός Στρατός με προθυμία ανέλαβε δράση στο κατεχόμενο από το ΝΑΤΟ Αφγανιστάν). Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η ελληνοποίηση ενός μικρού αριθμού μεταναστών, που ούτως ή άλλως γεννήθηκαν και ζούνε σε αυτόν το τόπο, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα επικοινωνιακό τρικ της νέας πολιτικής διαχείρισης, το οποίο στην ουσία κατοχυρώνει, για τα επόμενα χρόνια, τους πιο επαχθείς όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης για το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστών. Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ ευελπιστεί το νόμιμο κομμάτι να αποτελέσει και δεξαμενή ψήφων, στα πρότυπα των χιλιάδων ελληνοποιήσεων  που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, ενώ το ίδιο το κόστος της διαδικασίας ελληνοποίησης (με το οποίο, φυσικά, βαρύνονται οι «υποψήφιοι Έλληνες») θα αποφέρει χιλιάδες ευρώ στα κρατικά ταμεία. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν είναι σημαντικά τα δικαιώματα που θα πάρουν κάποιοι μετανάστες (ακόμα και για την ίδια την επιβίωσή τους), αλλά προφανώς είναι πολύ λίγα και έρχονται για να κρύψουν τα αιματοβαμμένα σύνορα, τις απελάσεις, την μηδαμινή χορήγηση ασύλου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όλα αυτά που αποτελούν την μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους.

Το διακύβευμα, λοιπόν, δεν είναι το ποίος είναι Έλληνας, αλλά ποίος είναι εκμεταλλευόμενος, καταπιεσμένος και έχει συνείδηση της θέσης του. Το ζήτημα δεν είναι αν έχεις δικαίωμα να διαλέξεις τους διαχειριστές της ζωής σου, αλλά αν έχεις τη δυνατότητα να διαχειριστείς ο ίδιος τη ζωή σου. Τη στιγμή, λοιπόν, που από τη μεριά του κράτους εντείνονται συνεχώς οι όροι εκμετάλλευσης και καταπίεσης, κι ενώ οι μηχανισμοί προπαγάνδας προσπαθούν να μας επιβάλουν ένα σωρό διαχωρισμούς (για το χρώμα του δέρματος, για τους προνομιούχους, για τα μισθολογικά ρετιρέ, για τους χαρτοπαίκτες αγρότες του Κολωνακίου, για, για…), το ζητούμενο είναι η κοινωνική νομιμοποίηση των μεταναστών και κάθε αποκλεισμένου και, ταυτόχρονα, η ανάπτυξη της ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ των κοινωνικών κομματιών που επιλέγουν να αντισταθούν και να βγουν στο δρόμο. Οφείλουμε να μην  επιτρέψουμε να κερδίσει έδαφος η γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε», την οποία εφαρμόζει από πολύ παλιά η «νέα» σοσιαλιστική πολιτική διαχείριση. Ντόπιοι και μη να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, απέναντι στο Κράτος και το Κεφάλαιο, αναγνωρίζοντας ότι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας.

Παγκόσμια οικονομική κρίση, το ελληνικό Βατερλό και η επιταγή της συναίνεσης.

Αναδημοσίευση από το 3ο φύλλο της εφημερίδας μας.

Μια λέξη μονοπωλεί εδώ και ένα χρόνο τις συζητήσεις, από τα καφενεία και τα τηλεοπτικά πάνελ μέχρι της λέσχες των θινκ τανκ και τα συμβούλια των ισχυρών αυτού του κόσμου. ΚΡΙΣΗ, αποτέλεσμα της κατάρρευσης  ενός μέρους του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως παρουσιάζεται. Η κρίση όμως δεν είναι κάτι καινούργιο για τον καπιταλισμό. Ο αντιφατικός χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος είναι αυτός που οδήγησε σε αυτή αλλά και σε όλες τις άλλες, μικρές ή μεγάλες, ιστορικά. Στην ουσία η κρίση είναι  η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και η αδυναμία κινητικότητάς τους, γεγονός που μεταφράζεται σε πάγωμα των αγορών και, επί της ουσίας, σε κρίση της αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων (με τον όρο καπιταλιστικές σχέσεις εννοούμε τις σχέσεις που διαμορφώνονται και εξαρτώνται από το καπιταλιστικό σύστημα, όπως σχέση εργάτη – αφεντικού, παραγωγού – καταναλωτή). Μέχρι στιγμής, το σύστημα έχει καταφέρει να βγει λίγο-πολύ αλώβητο από τις κατά καιρούς ρηγματώσεις του, και αυτό όχι βέβαια αναίμακτα, είτε μέσω πολέμων (κατά κύριο λόγο) είτε μέσω της εξάπλωσης των αγορών, με τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών της καπιταλιστικής περιφέρειας.

Ανεξάρτητα όμως με τη φύση και τις αιτίες της κρίσης, αυτή δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το όχημα στα χέρια κράτους και κεφαλαίου για την όξυνση της επίθεσης στις κοινωνίες. Μια σειρά μέτρων που παρουσιάζονται σαν σχέδιο εξόδου από αυτήν, αφορούν τη διάσωση των κερδών και συνάμα την αύξηση του πλούτου των μεγάλων αφεντικών του πλανήτη. Έτσι, εντείνεται η αφαίμαξη των εργαζομένων μέσω της εντατικοποίησης και της διεύρυνσης του μοντέλου επισφαλούς εργασίας, με μειώσεις μισθών, μαζικές απολύσεις και κλεισίματα επιχειρήσεων και εργοστασίων, αποδόμηση των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους και των κεκτημένων των εργαζομένων.

Εκτός της πολυσυζητημένης οικονομικής κρίσης, η κυριαρχία καλείται να αντιμετωπίσει μια συνολικότερη κρίση στο εσωτερικό της καπιταλιστικής μηχανής. Μεγάλα κοινωνικά κομμάτια στέκονται πλέον από αδιάφορα έως κριτικά, ακόμη και εχθρικά απέναντι σε θεσμούς, άξιες και ιδεολογήματα που αποτέλεσαν κατά καιρούς στηρίγματα του καθεστώτος.

Ιστορικά, στον αντίποδα των οικονομικών κρίσεων και γενικότερα των περιόδων ανέχειας, διευρυμένης καταπίεσης και εκμετάλλευσης το σύστημα έβρισκε τις απαντήσεις του μέσω νέων ή παλιών ιδεολογημάτων (εθνική ακεραιότητα, εσωτερική ασφάλεια, εθνική ανάπτυξη, εθνικό όραμα…) και μέσω της ενίσχυσης της πίστης των υπηκόων του σε θεσμούς όπως η δικαιοσύνη, η θρησκεία, η πατρίδα, η οικογένεια, το κράτος, κτλ. αλλά και μέσα από πολιτικές οι οποίες στήριζαν την αύξηση της κρατικής παρεμβατικότητας, προτάσσοντας το κοινωνικό κράτος και υποσχόμενες καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Μέσα στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης,  η ελληνική οικονομία τραβάει και αυτή τα δικά της ζόρια. «Είμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», μας λένε, «αν δεν αφανίσουμε το δημόσιο χρέος θα μας αφανίσει αυτό», προσθέτουν, και καταλήγουν ότι όλοι μαζί πρέπει να συστρατευθούμε και να κάνουμε θυσίες μπροστά στην νέα Μεγάλη Ιδέα, αυτή της διάσωσης της εθνικής Οικονομίας. Οι θυσίες που επικαλούνται οι ντόπιοι κυρίαρχοι δεν απέχουν διόλου από τα μέτρα που παίρνονται παγκοσμίως. Προσφάτως, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στο πλαίσιο του προγράμματος σταθερότητας μεταξύ άλλων το πάγωμα των μισθών των δημοσιών υπαλλήλων, τη μείωση των επιδομάτων κατά 10% και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως επίσης και την αύξηση των έμμεσων φόρων  Εξαθλίωση, ανασφάλεια, ανέχεια και αλλά πολλά είναι τα συμπαραμαρτούντα των θυσιών που «πρέπει» να κάνουμε. Αλλά ποιοι είναι αυτοί και ποιοι εμείς που καλούμαστε να θυσιαστούμε στο βωμό του νέου εθνικού συμφέροντος; Από τι μια το κράτος και τα μεγάλα αφεντικά (τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές και λοιποί), αυτοί δηλαδή που δημιουργούν την κρίση, και από την άλλη όλοι εμείς, άνεργοι, εργαζόμενοι, προλετάριοι ντόπιοι και ξένοι, νεολαίοι, κοινωνικά αποκλεισμένοι και καταπιεσμένοι που βιώνουμε καθημερινά την άκρατη συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης από αυτούς, στην δουλειά αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής μας, και καλούμαστε να πληρώσουμε τις δικές τους επιλογές. Οι υπεύθυνοι αυτού του συστήματος, οι λεηλατήτες της γης και των ζωών μας  καλούν να «αγωνιστούμε» μαζί, στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης κοινής εθνικής ταυτότητας, για να υπηρετήσουμε για ακόμα μια φορά τα συμφέροντά τους, δηλαδή τη διαιώνιση του πλούτου και της κυριαρχίας τους.

Το σημερινό αδιέξοδο βασίζεται στην αδυναμία του συστήματος από τη μια να βρει στηρίγματα σε θεσμούς και άξιες και από την άλλη να αποπροσανατολίσει την κοινωνία μέσω εναλλακτικών σχεδιασμών για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Τα στηρίγματα του παρελθόντος φαντάζουν πλέον περισσότερο σαθρά από ποτέ στα μάτια μιας κοινωνίας, η οποία μέσα στη δίνη της γενικότερης κατάρρευσης των σταθερών της και της εντεινόμενης ανασφάλειας σε όλα τα επίπεδα παλινδρομεί ανάμεσα στη ριζοσπαστικοποίηση και την συντηρητικοποίηση, τους φόβους που προκύπτουν από την αποτίναξη των αλυσίδων της και την αναγκαιότητα για το καινούργιο.

Το ελληνικό κράτος δεν είναι απ’ έξω από αυτό το παιχνίδι. Η δεινή θέση της υπό κατάρρευση οικονομίας, οι επερχόμενες αντιδράσεις στα νέα μέτρα, τα οποία οδηγούν σε όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η φτώχεια και η εξαθλίωση, η έξαρση των φαινόμενων παραβατικότητας μέσα σε περιβάλλον συνεχώς εντεινόμενης οικονομικής ανέχειας και πάνω απ’ όλα η εξέγερση του Δεκέμβρη, η οποία κατέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και ότι το όραμα μιας άλλης κοινωνίας δεν είναι ουτοπία -αντιθέτως ουτοπία είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος του καπιταλισμού μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει- ρίχνουν βαριά τη σκιά τους πάνω στο καθεστώς της Δημοκρατίας. Το ίδιο το καθεστώς,από τη μεριά του, προσπαθεί ανεπιτυχώς να μας πείσει ότι αποτελεί τη μοναδική λύση, λαμβάνοντας όλο και περισσότερο διαστάσεις ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει στις παραπάνω προκλήσεις και, λειτουργώντας σε ένα συντηρητικό πλαίσιο, το μόνο που πέτυχε ήταν να οξύνει τους διαχωρισμούς και να ρίχνει συνεχώς λάδι στις φωτιές της κοινωνικής ανυπακοής.

Η αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης το περασμένο Φθινόπωρο δεν σήμανε -και δεν θα μπορούσε να σημάνει- και την αλλαγή του τρόπου επίλυσης των προβλημάτων, καθώς τα διάφορα κόμματα δεν αποτελούν τίποτε άλλο από πολιτικούς διαχειριστές ενός συστήματος, που πρωταρχικό σκοπό έχει την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου και την διαιώνιση της εξουσίας του. Η αλλαγή φρουράς έφερε απλώς και την αλλαγή στη ρητορεία που συνοδεύει τους τρόπους επιβολής των σχεδιασμών του κράτους, σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Η σοσιαλδημοκρατία ήρθε για να διαχειριστεί τις αναταράξεις στην κοινωνία, με βασικό της όπλο την προπαγάνδα, η οποία παρουσιάζει από την μια ένα ανθρωπιστικό και προοδευτικό προσωπείο και από την άλλη χτυπάει, λοιδορεί και προσπαθεί να καταστείλει με κάθε μέσο ό,τι αντιστέκεται στα σχέδια της. Το βασικό τους εργαλείο είναι η γνωστή λαϊκή ρήση «μαστίγιο και καρότο», δηλαδή η με κάθε τρόπο επιβολή της συναίνεσης, έστω και φαινομενικά. Έτσι λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι η καταστολή και η προπαγάνδα, η οποία προσπαθεί να μας πείσει ότι η πραγματικότητα είναι αυτή των δελτίων ειδήσεων, αποτελούν τα τελευταία στηρίγματα ενός καθεστώτος που δεν έχει πλέον τίποτα άλλο να προσφέρει και να υποσχεθεί πέρα από μιζέρια, θάνατο, καταπίεση, εξαθλίωση, εκμετάλλευση και καταστροφή.

Απέναντι λοιπόν στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία, δεν έχουμε να υποσχεθούμε τίποτε άλλο πέρα από την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, μέσα από αυτοοργανωμένους αγώνες, με όπλο την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων.

ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΜΠΛΟΚΑ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ


Κυκλοφορεί το έκτακτο, 3ο φύλλο, της εφημερίδας του στεκιού

Εδώ και κάποιες ημέρες μοιράζεται σε καφενεία και πλατείες, χέρι με χέρι και πόρτα με πόρτα, το έκτακτο τρίτο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.

Το περιεχόμενό της ορίζεται από τις θεματικές «Παγκόσμια οικονομική κρίση, το ελληνικό βατερλό και η επιταγή της συναίνεσης» και «Η “αντεγκληματική πολιτική” και η κατασκευή της συναίνεσης ή το μαγικό ραβδί της δημοκρατίας».

Η εφημερίδα τυπώθηκε σε 4.000 αντίτυπα και διανέμεται χωρίς αντίτιμο. Θα τη βρείτε στο χώρο του στεκιού (ανοιχτός κάθε Τετάρτη 6-8 μ.μ. και Σάββατο 6-9 μ.μ.), στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ, στα Άνω Πετράλωνα (ανοιχτή κάθε Δευτέρα 7-9 μ.μ. και Παρασκευή 8-10 μ.μ.), καθώς και σε άλλους αυτοοργανωμένους χώρους στην Αθήνα, σε στέκια και σε καταλήψεις.

Μπορείτε, επίσης, να την κατεβάσετε σε ηλεκτρονική μορφή από την ενότητα του ιστότοπου «εφημερίδα».

1 2