Στέκι Αντίπνοια

Χτυπάτε.
Βαριά η τιμή του πόνου.
Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά.
Κάθε στιγμή να μας θυμίζει
το δίκιο και το άδικο,
τον άνθρωπο και το χτήνος,
το έγκλημα και το καθήκον.
Αλέξανδρος Παναγούλης, «Χτυπάτε»

1. Αυτό το γράμμα δεν αποτελεί μια συνολική πολιτική τοποθέτηση για την αντιτρομοκρατική επιχείρηση που ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, αλλά μια πρώτη πολιτική ανάγνωση της προφυλάκισής μου. Των σημασιών και των ευρύτερων στόχων που αυτή έχει.

2. Είναι γεγονός πως βρίσκομαι στη φυλακή ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή εδώ και 15 χρόνια διαρκώς δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Μια ανάγνωση της δικογραφίας, μα και η κυνική δήλωση του αρχηγού της ελληνικής αστυνομίας -πως με συνέλαβαν επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του εφετείου*- το αποδεικνύουν περίτρανα. Βρίσκομαι εδώ κλεισμένος, και είμαι βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, για τις αντιδράσεις μας στη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το ΄96, για τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, για τις διαδηλώσεις ενάντια στην σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στη Θεσσαλονίκη το 2003, για τα φοιτητικά το ΄06 -΄07,  για την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων και σε όσους φυλακισμένους δε σκύβουν το κεφάλι, για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για…, για… Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας.

3. Στις 4 Δεκεμβρίου με προσήγαγαν στην ασφάλεια μαζί με τον φίλο και σύντροφο Κώστα Μπαρλή, έξω από μια καφετέρια στα Εξάρχεια αστυνομικοί της ομάδας Δέλτα και της αντιτρομοκρατικής. Ο φίλος μου αφήνεται ελεύθερος 16 ώρες περίπου αργότερα. Εμένα μου παραδίδεται η έκθεση σύλληψης 26 ώρες μετά την προσαγωγή μου. Και μετά αρχίζει η τρέλα. Γιατί αν το τελευταίο διάστημα βλέπουμε σε μια σειρά υποθέσεων να ποινικοποιούνται οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις, στην περίπτωσή μου δεν μπορούν να «επικαλεστούν» ούτε καν αυτό. Είμαι στη φυλακή για μια υπόθεση της οποίας ούτε τους συγκατηγορούμενους δεν γνωρίζω. Κανένας μάρτυρας δε με αναγνωρίζει, κανένας αστυνομικός δεν υποστηρίζει ότι συναντήθηκα με κάποιον από τους συγκατηγορούμενούς μου, σε καμία τηλεφωνική υποκλοπή δεν ακούγεται το όνομά μου και όσον αφορά την έρευνα που έγινε στο σπίτι μου το μόνο που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι κλέψανε την ξυριστική μου μηχανή, άρα και το DNA μου (σημειώνω ότι αυτό δεν αναφέρεται καν στην έκθεση κατάσχεσης). Σύμφωνα όμως με την αντιτρομοκρατική το πρώτο «ενοχοποιητικό» στοιχείο είναι ότι το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου με είδαν να κινούμαι παράλληλα με την οδό Πραξιτέλους στον Πειραιά. Τί κι αν στην Ηρώων Πολυτεχνείου, τρία στενά παράλληλα της Πραξιτέλους, βρίσκεται το γραφείο του δικηγόρου μου. Τί κι αν τον επισκέφτηκα εκείνο το βράδυ, λίγες μέρες πριν παρουσιαστώ στην ανακρίτρια για την υπόθεση του εφετείου. Το δεύτερο «ατράνταχτο» στοιχείο είναι ότι ήπια ένα ποτό στα Εξάρχεια, στην περιοχή που καθημερινά συναναστρέφομαι με δεκάδες ανθρώπους, με «άγνωστο άτομο», το οποίο σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική είχε φάει προηγουμένως σουβλάκια μαζί με έναν από τους συγκατηγορούμενούς μου. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Φυσικά, όλη αυτή την εβδομάδα που κρατήθηκα στην αντιτρομοκρατική ήμουν απομονωμένος σ’ ένα κελί ένα επί τρία, χωρίς παράθυρο και με το φως συνέχεια ανοιχτό. Και μετά ήρθε η προειλημμένη απόφαση της προφυλάκισής μου και μάλιστα στα Γρεβενά. Οι φυλακές Γρεβενών είναι υψίστης ασφαλείας όπου κρατούνται βαρυποινίτες και όχι υπόδικοι και βρίσκονται 500χλμ μακριά από την Αθήνα, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη κάθε επικοινωνία με φίλους, συντρόφους, συγγενείς, δικηγόρους.

4. Οι δύο βαρύτατες διώξεις σε βάρος μου σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων και η προφυλάκισή μου, δεν πρέπει να μπερδέψουν και να θεωρηθούν μονάχα μια διαρκής προσπάθεια να βρεθώ εγώ προσωπικά σ΄ ένα καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου. Αντίθετα, όλο αυτό το σκηνικό εξόντωσης βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης κατασταλτικής πολιτικής. Στην καρδιά ενός πολυεπίπεδου σχεδιασμού που αποσκοπεί στον εκφοβισμό και στην εκπειθάρχηση των νέων «επικίνδυνων τάξεων» και στην εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Στην αχρήστευση δηλαδή των προταγμάτων της αυτενέργειας, της άμεσης δράσης, της αλληλεγγύης και του αγώνα για την επανοικειοποίηση της ζωής. Στην υπονόμευση της δυναμικής των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών μέσα στις κοινωνικές διεργασίες. Έτσι ώστε η πρόσφατη γενική απεργία και οι δυναμικές διαδηλώσεις της 15ης Δεκεμβρίου να κρατήσουν μόνο μια μέρα, η αντίσταση να υποτιμηθεί, οι αγωνιστές να απαξιωθούν, η Κερατέα να είναι απλώς μια περιοχή λίγο έξω από την Αθήνα, ο Δεκέμβρης να ξεχαστεί και να γιορτάζεται σαν το τριήμερο του Πολυτεχνείου. Και για να εγκαθιδρυθεί το βασίλειο του θανάτου και της τάξης, για να επιβληθεί νικηφόρα η επίθεση του καπιταλιστικού κόσμου, χρειάζεται όσοι βρίσκονται στο στόχαστρό του να πολλαπλασιαστούν. Το ποινικό φάσμα να διευρυνθεί και οι νομικές έννοιες να διασταλούν με έναν μόνιμο χαρακτήρα σκόπιμης ασάφειας. Να χάσουν κάθε σημασία τους  ή ίσως καλύτερα να αποκτήσουν την πλήρη σημασία τους με την επιβολή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Χωρίς ενδοιασμούς οι ανακριτές και οι εισαγγελείς αποδεικνύουν διαρκώς πως μόνο τους μέλημα είναι να τσακίσουν τον εσωτερικό εχθρό. Και μετά, σειρά να πάρει η μονοτονία των σωφρονιστικών καταστημάτων και η καθαρή, ωμή βία του εγκλεισμού.

5. Οι κατασκευασμένες και κατευθυνόμενες διώξεις με βάση τα σενάρια και τις εμμονές της αντιτρομοκρατικής θυμίζουν βόμβες διασποράς. Στοχεύουν κάπου για να πλήξουν σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους, να καταστρέψουν μια ευρύτερη περιοχή. Αυτή η δίωξη δεν αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Αυτή η δίωξη θέλει να φοβίσει τον καθένα. Να προσέχουμε με ποιούς μιλάμε. Με ποιούς αφισσοκολλούμε. Με ποιούς βγάζουμε έντυπα. Με ποιούς συμπορευόμαστε στις διαδηλώσεις. Με ποιούς ανταλλάσουμε απόψεις στις εκδηλώσεις. Και φυσικά πού πηγαίνουμε. Να εμποτίσουν την καθημερινότητά μας με καχυποψία και φόβο. Οι υπάλληλοι της τρόικας μας προσφέρουν απλόχερα το μόνιμο «άλλοθι» της υπακοής, την πρόσκαιρη ασφάλεια και την ψεύτικη σιγουριά της υποταγής. Γιατί ποιός θα αμφισβητήσει, χωρίς  να γελοιοποιηθεί τελείως, πως αν μας αρκούσε το τίποτα, αν ήμασταν αναρχικοί μέχρι να πάμε πενταήμερη, αν είχαμε «ανακουφιστεί» μετά την υπογραφή του μνημονίου, αν μισούσαμε τους μετανάστες, αν αγανακτούσαμε με τους κουκουλοφόρους, αν φοβόμασταν τους «τρομοκράτες», καμία από τις συνέπειες της καταστολής δε θα είχα υποστεί ούτε εγώ ούτε πολλοί άλλοι που αντιστέκονται.

6. Ο αγώνας όμως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Το καθεστώς και οι διάφοροι αξιωματούχοι του δεν πρόκειται να αισθανθούν ούτε χαρά ούτε ανακούφιση. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στους φυλακισμένους αναρχικούς, δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές. Ως την απελευθέρωσή τους. Συμβάλλουμε διαρκώς στη συγκρότηση -θεωρητική και οργανωτική- της τάξης μας και αναπτύσσουμε τον αναγκαίο στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξη της νίκης της.

Ας σταθούμε όρθιοι. Και ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για την κοινωνική/ταξική αντεπίθεση. Για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.

Υ.Γ. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καλός σύντροφος: «Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος». Αυτές οι λέξεις θα γίνουν οδηγός μου σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές.

Χρήστος Πολίτης
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
16 Δεκέμβρη 2010

*  Το μεσημέρι της 22ας Μαϊου του 2008, πηγαίνοντας να πάρω τη μηχανή μου κοντά στο μετρό της Πανόρμου, με προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ όπου μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις για το πού βρισκόμουν το προηγούμενο βράδυ. Μετά από κάποιες ώρες με άφησαν ελεύθερο. Το προηγούμενο βράδυ είχε πραγματοποιηθεί εμπρησμός οχημάτων στο χώρο του εφετείου Αθηνών. Από αυτό το χρονικό σημείο και μετά αρχίζουν να εμφανίζονται δημοσιεύματα βασισμένα σε αστυνομικά σενάρια, που με συσχετίζουν κατ’ αρχήν με τον εμπρησμό των οχημάτων στο εφετείο και κατόπιν με εμφανίζουν να συμμετέχω σε διάφορες οργανώσεις και ενέργειες, πολλές φορές με σημαίνοντα ρόλο. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο τον προηγούμενο Νοέμβρη να ανακοινώσουν τηλεοπτικά ένταλμα εις βάρος μου, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Παράλληλα, για μεγάλα χρονικά διαστήματα είχα εμφανή αστυνομική παρακολούθηση. Ως αποκορύφωμα, 2,5 χρόνια μετά έλαβα κλήση να απολογηθώ ως κατηγορούμενος για την υπόθεση του Εφετείου. Πράγματι παρουσιάστηκα στην 8η τακτική ανακρίτρια στις 2 Δεκεμβρίου όπου και αφέθηκα ελεύθερος (για δύο μέρες!).

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο του Κώστα Μπαρλή.

Από τις 11 Δεκεμβρίου οι κάτοικοι της Κερατέας και των γύρω περιοχών συγκρούονται καθημερινά με τις κατασταλτικές δυνάμεις οι οποίες θέλουν να επιβάλλουν την απόφαση κράτους και εργολάβων (Μπόμπολας κλπ) να κατασκευαστεί ΧΥΤΑ στην τοποθεσία Οβριόκαστρου Κερατέας. Τα σχέδιά τους, αν επιτευχθούν, θα έχουν ως συνέπεια να καταστραφεί το φυσικό περιβάλλον και να μετατραπεί η περιοχή σε ένα απέραντο σκουπιδότοπο της Αττικής.

Από την Κερατέα Αττικής και την Λευκίμη Κέρκυρας μέχρι το λόφο του Φιλοπάππου το κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο θεωρούν ότι η φύση, τα δάση, τα ποτάμια, οι λόφοι, ο αέρας και η γη αποτελούν τσιφλίκι και προϊόν προς εκμετάλλευση το οποίο θα τους αποφέρει κέρδη. Το περιβάλλον δεν αποτελεί επιχείρηση ούτε επενδυτικό προϊόν ώστε να πουλιέται και να αγοράζεται στο χρηματιστήριο. Η φύση δεν ανήκει σε κανέναν, οι άνθρωποι αποτελούν κομμάτι της και οφείλουν να τη σέβονται και να την προστατεύουν, όπως πράττουν οι κάτοικοι της Κερατέας, οι οποίοι από τις 12 Δεκεμβρίου δίνουν πραγματική μάχη με τις σιδερόφραχτες διμοιρίες της δημοκρατίας. Το κράτος αποφάσισε να μετατρέψει την περιοχή Οβρυοκάστρου Κερατέας σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο. Απέναντι σε αυτά τα σχέδια βρήκε αντιμέτωπους τους κατοίκους των γύρω περιοχών.

Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται συνεχώς κινητοποιήσεις ενάντια στη συνέχιση λειτουργίας  χωματερών όπως στη Φυλής ή ενάντια στη δημιουργία νέων όπως στο Ελληνικό Ιωαννίνων, στη Λευκίμη, στο Ξερόλακα στην Πάτρα, στο Παλιόκαστρο στις Σέρρες κ.α. Το  ζήτημα της διαχείρισης των σκουπιδιών αποτελεί μια τεράστια μπίζνα η οποία αποφέρει τεράστια κέρδη στο κράτος και το κεφάλαιο, τα σκουπίδια είναι ένα μέρος μόνο αυτού που ονομάζεται πολιτισμός της μόλυνσης και ο οποίος δεν βελτιώνεται, δεν διαχειρίζεται αλλά το μοναδικό που μπορεί να γίνει προς όφελος του ανθρώπου και της φύσης είναι η ανατροπή του.

. Το κείμενο που μοιράζεται:

φωτογραφία από το athens.indymedia.org

600 περίπου άτομα ανταποκρίθηκαν το πρωί του Σαββάτου στο κάλεσμα, της Συνέλευσης Αναρχικών, σε διαδήλωση για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση.

Με τσουχτερό το κρύο και κατά διαστήματα να χιονίζει, στήθηκε για μιάμιση ώρα μικροφωνική στην πλατεία Μοναστηρακίου και μοιράζονταν προκηρύξεις. Κατά τι 12.30 οι συγκεντρωμένοι/ες στήθηκαν στον δρόμο με το κεντρικό πανό «κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας». Ένα δεύτερο πανό της συλλογικότητας του «Κενού Δικτύου» έγραφε «να μην ζήσουμε σαν δούλοι».

Αθηνάς, πλατεία Ομονοίας, 3ης Σεπτεμβρίου, Χαλκοκονδύλη, Ακαδημίας και κατάληξη στα Προπύλαια το δρομολόγιο, με τις αστυνομικές δυνάμεις να περιορίζονται στο μπροστινό και πίσω μέρος της διαδήλωσης, μέχρι και το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας. Από εκεί και πέρα, και μέχρι τα Προπύλαια, το σώμα της πορείας ακολουθούνταν και από πλάγια με κορδόνια διμοιριών των ΜΑΤ.

Παρά τον δύσκολο καιρό, άκουγες και έβλεπες το ενδιαφέρον και τις θετικές αντιδράσεις του κόσμου ο οποίος βρέθηκε χθες στο κέντρο της Αθήνας και διασταυρώθηκε με την πορεία. Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, μάλιστα, κόσμος ενώθηκε και πορεύτηκε μαζί της.

«Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά», «40 ώρες για 500 ευρώ, σφαλιάρες και κλωτσιές σε κάθε αφεντικό», «ήμουνα παιδί και είχε ανεργία, ρουφιάνος πήγα κι έγινα στην αστυνομία», ορισμένα από τα καινούργια συνθήματα που ακούστηκαν και χαρακτηρίστηκαν από την αμεσότητα και διεισδυτικότητά τους.

Το νέο ραντεβού της Συνέλευσης Αναρχικών ανανεώθηκε για το πρωί της Τετάρτης 15 Δεκεμβρίου, ημέρα γενικής απεργίας, στο Μουσείο στην οδό Πατησίων.

Αναδημοσίευση από το blog της συνέλευσης για την υγεία.

Ιδιωτικοποίηση, εμπορευματικοποίηση

Οι πολυεθνικές βιομηχανίες φαρμάκων και ιατροτεχνικού εξοπλισμού συσσωρεύουν δισεκατομμύρια ευρώ μέσα από τη λεηλασία του συστήματος υγείας. Η διαφθορά, εκκινώντας από την κορυφή της κρατικής μηχανής, αλώνει τον χώρο της περίθαλψης μετατρέποντας τα νοσοκομεία σε ένα απέραντο παζάρι των εμπόρων της υγείας και νομιμοποιείται χρηματίζοντας ένα σημαντικό μέρος του ιατρικού, νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού. Ο διεφθαρμένος γιατρός δεν είναι τίποτα άλλο από την αντανάκλαση σε μικροκλίμακα του διεφθαρμένου υπουργού.

Όμως, καθώς η κρίση αποτελεί και την άριστη πρόφαση για τη συσσώρευση ακόμα μεγαλύτερων κερδών, το υπουργείο –σιωπηρά, αλλά απόφασιστικά και με σχέδιο– μεθοδεύει σταδιακά την πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας: ότι ήταν δωρεάν πλέον έχει αντίτιμο και στο μέλλον θα είναι απρόσιτο από όσους δεν έχουν να πληρώσουν. Η επαπειλούμενη επέκταση των πληρωμένων απογευματινών ιατρείων, η επιβολή εισιτηρίου παντού –τόσο στα επείγοντα όσο στα τακτικά ιατρεία, αλλά ακόμα και στα πρωτοβάθμια κέντρα υγείας–, η θέσπιση ξεχωριστών (και πανάκριβων) τιμολογίων για κάθε ιατρική πράξη ή εργαστηριακό έλεγχο, είναι απλά κομμάτια του παζλ που σιγά-σιγά χτίζεται. Μαζί φυσικά με τον ήδη υπαρκτό περιορισμό της ασφαλιστικής κάλυψης από τα ταμεία, τον εξανδραποδισμό των φτωχών, των ανέργων και των μεταναστών.

Η ιδιωτικοποίηση και η εμπορευματικοποίηση είναι πολύ φτωχές ως λέξεις. Οφείλουν να αντικατασταθούν με τα άμεσα πολιτικά σημαινόμενά τους:

Αποκλεισμός, εξαίρεση

Το κράτος επιτίθεται στην κοινωνία οργανώνοντας παντού καταστάσεις αποκλεισμών και εξαίρεσης. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης επέστρεψε στο ευρωπαϊκό έδαφος μισό αιώνα μετά το β´ παγκόσμιο πόλεμο ως συνθήκη αιχμαλωσίας ενός κομματιού του πληθυσμού –και ταυτόχρονα υλικό και συμβολικό πεδίο πεδίο μιας κοινωνίας σε γενικευμένο πόλεμο. Από τη στιγμή που γίνεται αποδεκτή, είναι αναμενόμενο η συνθήκη εξαίρεσης να γενικευτεί στο σύνολο των θεσμών, η εκπαίδευση, η υγεία, η εργασία, η πρόνοια θα ακολουθούσαν γρήγορα οργανώνοντας νέους αποκλεισμούς και διευρύνοντας τους παλιότερους. Έτσι σήμερα οι μετανάστες είναι ο καινούριος εσωτερικός εχθρός στη θέση των εβραίων, ανεπιθύμητοι από παντού και στόχος μιας γκεμπελικής (όσο και ανυπόστατης) ρητορικής που τους φορτώνει ακόμα και τα ελλείμματα της υγείας. Υπάρχει τελικά ένα νήμα που συνδέει το στρατόπεδο συγκέντρωσης με το νοσοκομείο.

Η δημοκρατία αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο σε μια κατάσταση φαινομενικής θεσμικής εκτροπής. Και οι ορδές των αποκλεισμένων μεγαλώνουν καθημερινά, ο αποκλεισμός χτυπάει πόρτες που μέχρι τώρα φάνταζαν απροσπέλαστες. Όχι μόνο οι μετανάστες, αλλά και οι νέοι και οι άνεργοι μπαίνουν στο στόχαστρο μιας πραγματικότητας που δεν έχει τίποτα να τους υποσχεθεί. Άχρηστοι πλέον για το σύστημα, εξορίζονται με κάθε τρόπο από τον πυρήνα πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που κάποτε έμοιαζαν θεμελιώδη και αδιαμφισβήτητα.

Ο αποκλεισμός από τους μηχανισμούς υγείας, περίθαλψης και ασφάλισης είναι ένα μόνο μέρος του πολέμου που έχει εξαπολυθεί ενάντια στην κοινωνία. Ένα κομμάτι του πολέμου όμως ιδιαίτερα σημαντικό, με άμεση αντανάκλαση στον αστικό χώρο. Το νοσοκομείο ως αποκομμένη αστική ζώνη, προορισμένη για τα εύπορα μόνο κομμάτια του πληθυσμού, γίνεται σημειακό πεδίο του γενικευμένου ταξικού πολέμου.

Ανοιχτή λαϊκή συνέλευση στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, 12 μ.μ.

Η παγκόσμια κυριαρχία, έχοντας σήμερα να αντιμετωπίσει μια συνολική συστημική κρίση, επιχειρεί τον εξίσου συνολικό και εξαιρετικά βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας, επιδιώκοντας τον ολοκληρωτισμό, την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης, την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής. Η διατήρηση και η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας επιτάσσει τώρα την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας. Ο ούτως η άλλως εκβιαστικός χαρακτήρας της μισθωτής εργασίας αποκαλύπτεται πια σε όλο του το μεγαλείο, με την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, τη μείωση των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, με την απειλή της ανεργίας. Παράλληλα, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι εγκαθιδρύεται ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που οπλίζεται για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αντίσταση στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου.

Την ίδια στιγμή που η τρομοκρατία επιβάλλεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες εκμετάλλευσης οξύνονται, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν πρόθυμα την υπεράσπιση των επιλογών των αφεντικών και τη συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων, προπαγανδίζοντας τον κυρίαρχο λόγο και προωθώντας την υποταγή, ενώ τα κόμματα και οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές προσπαθούν με κάθε τρόπο να χειραγωγήσουν την κοινωνική οργή και να επιβάλουν την κοινωνική ειρήνη, με εκκλήσεις περί «εθνικής ομοψυχίας και συστράτευσης απέναντι στην κρίση».

Η εξουσία επενδύει στο φόβο -με προφανή σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την εκτόνωση της κοινωνικής οργής-, στοχοποιώντας τα πλέον ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια. Ο ανταγωνισμός και η εξατομίκευση, ως δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, εν μέσω της γενικευμένης κρίσης τείνουν να λάβουν το χαρακτήρα του ανοιχτού αλληλοσπαραγμού των καταπιεσμένων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη, οι μετανάστες και οι μετανάστριες που έφτασαν στο κέντρο της Αθήνας για να ξεφύγουν από την εξαθλίωση που τους επιφύλαξε η λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κρίσης, με τα ΜΜΕ, το επίσημο κράτος και τις παρακρατικές φασιστικές συμμορίες να συντονίζονται σε μια ρητορική μίσους και εξόντωσης.

Απέναντι στον ολοκληρωτισμό που επιβάλλει η δημοκρατία, η μόνη πραγματική προοπτική αντίστασης είναι οι κοινοί, αδιαμεσολάβητοι αγώνες των καταπιεσμένων -ντόπιων και μεταναστών-, η αυτοοργάνωση και η συλλογικοποίηση παντού: στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, οφείλουμε στους εαυτούς μας να υπερβούμε το φόβο, την παθητικότητα και την εξατομίκευση και να θέσουμε τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού και των ιεραρχικών δομών των κοινωνικών σχέσεων, που το μόνο που έχουν να υποσχεθούν είναι περισσότερη εκμετάλλευση και καταπίεση.

Για την κοινωνική επανάσταση. Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Συγκέντρωση – πορεία Σάββατο 11 Δεκεμβρίου, πλατεία  Μοναστηράκι, 11 π.μ.

Αναδημοσίευση από εδώ

Η επίθεση τους

Σύντομα η κατάσταση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς θα γίνει πολύ χειρότερη από αυτή που ήδη ζούμε. Απολύσεις, δραματική μείωση μισθών, εντατικοποίηση και χειρότερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους. Κόψιμο όσων γραμμών θεωρούνται ασύμφορες, αυξημένο εισιτήριο, κατάργηση των ελευθέρας και των μειωμένων, πιο αραιά δρομολόγια άρα και μεγαλύτερος χρόνος αναμονής και συνωστισμός για εμάς τους επιβάτες.

Η κυβέρνηση με τη βοήθεια των ΜΜΕ και ρίχνοντας τόνους λάσπης, έκανε και με τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ό,τι και με μια σειρά άλλους κλάδους για να μπορέσει να περάσει τα μέτρα που θέλει χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Όμως ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε, ούτε όλοι μαζί τα πληρώνουμε. Τα σκάνδαλα, οι μίζες και η “κακοδιαχείριση” είναι δουλειά των από πάνω, των καπιταλιστών και των πολιτικών τους υπαλλήλων. Αυτοί είναι που κερδοσκοπούν ακόμη και σήμερα, και ο στόχος των αλλαγών είναι να συνεχίσουν να βγάζουν κέρδος.

Εμείς

Όμως κάποια στιγμή πρέπει να πούμε ΦΤΑΝΕΙ! Αυτή η επίθεση στα ΜΜΜ είναι επίθεση στον έμμεσο μισθό μας αλλά και στην ίδια μας τη ζωή. Είναι η ώρα να θέσουμε τους δικούς μας στόχους. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπως και η Υγεία, η Παιδεία, η Ενέργεια, οι Φυσικοί Πόροι, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν εμπόρευμα. Είναι κοινωνικά αγαθά και δεν τα αντιμετωπίζουμε με τη λογική του κέρδους. Η καλύτερη λειτουργία τους μπορεί να γίνει με την κοινωνικοποίηση και τον εργατικό έλεγχο και όχι με την ιδιωτικοποίησή τους.

Και οι απαντήσεις μας

Σε αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι ούτε σαν επιβάτες ούτε σαν εργαζόμενοι. Προωθούμε τον κοινό αγώνα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για δωρεάν και ποιοτική μετακίνηση, μέσω πολύμορφων δράσεων στις γειτονιές, στα αμαξοστάσια, σε πρωτοβουλίες και σωματεία.

• Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζόμενων ενάντια στο χτύπημα των εργασιακών τους δικαιωμάτων και στην αναδιάρθρωση που προωθούν κυβέρνηση, κεφάλαιο και ΔΝΤ.
• Να κάνουμε πράξη τις συγκοινωνίες που θέλουμε με όπλο την αλληλεγγύη. Όσοι έχουμε εισιτήριο το δίνουμε μόλις κατεβαίνουμε σε κάποιον άλλο.
• Δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους τώρα, ως το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση των δωρεάν μεταφορών
• Να δώσουμε μαζί ένα κοινό αγώνα πέρα από επιμέρους συνδικαλιστικά αιτήματα,όχι για την καλύτερη λειτουργία μιας κρατικής ή αποκρατικοποιημένης εταιρίας, αλλά για την οικοδόμηση ενός κοινωνικού αγαθού που θέλουμε για εμάς.

Δωρεάν μετακίνηση για όλους

Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων

Κάτοικοι από τις γειτονιές των Πετραλώνων

Από τις αρχές της εβδομάδας μοιράζεται χέρι με χέρι και πόρτα με πόρτα στις γειτονιές μας το 5ο φύλλο της αντιεξουσιαστικής εφημερίδας του στεκιού. Η θεματολογία αυτού του φύλλου:

Νέα από τις γειτονιές μας

• Δίωξη 3 κατοίκων που αγωνίζονται για την υπεράσπιση των λόφων του Φιλοπάππου.
• Άνω Πετράλωνα, 73^ο δημοτικό: ένα σχολείο όμηρος της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και της κρατικής γραφειοκρατίας.
• Λαϊκές συνελεύσεις για την οικονομική και θεσμική κρίση: στιγμές αυτοοργάνωσης στις γειτονιές μας.
• Γυρίζοντας πίσω τον Δεκέμβρη του 1944: μέρος 1ο: η μάχη του Θησείου και η κατάληψη των φυλακών Συγγρού.

Επικαιρότητα

• Μετανάστες: 3 βήματα προς την κατεύθυνση ενός κοινού αγώνα.
• Διαδρομές εξαθλίωσης και παρανομοποίησης στο κέντρο της Αθήνας.
• Συγκέντρωση στην πλατεία Αττικής: ενάντια στον αποκλεισμό, τον ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
• Ο αγώνας στο εστιατόριο «Banquet» στην Θεσσαλονίκη.
• Μέρες κρίσης και το ελληνικό κράτος θωρακίζεται.
• Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!
• Έργα και ημέρες του Δ.Ν.Τ.

Από τον κόσμο της ασφάλειας

• Σχετικά με τις εξελίξεις στην υπόθεση του «Επαναστατικού Αγώνα».
• Υπόθεση Άρη Σειρηνίδη: «…ιδιαίτερα επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια».

Διεθνή νέα

• Νέα από την κεντρική και νότια Αμερική.
• Πόσο μακριά είναι η Γαλλία;

Μας στείλατε

• Επάγγελμα συμβασιούχος.

Μπορείτε να βρείτε την εφημερίδα στο χώρο του στεκιού (τις ημέρες και ώρες που είναι ανοιχτό) και στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ στα  Άνω Πετράλωνα.

Εδώ μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή pdf.