Οι ανυπότακτες όλων των ειδών

Μαύρες ,άσπρες, κίτρινες, ερυθρές. Γυναίκες όμως όλες αυτές είναι ,όταν δεν ξέρουν καν τι είναι ; Όταν δεν τους επιτρέπουν να αναρωτηθούνε και όταν οι ίδιες δεν παίρνουν από μόνες τους τον πέλεκυ να αρχίσουν με μανία να χτυπάνε όπου πονάει ;

Έχουμε αναρωτηθεί γιατί νευριάζουμε τόσο εύκολα με τους γύρω μας, που μας φορτώνουνε με τόσες πολλές ιδιότητες προκειμένου να αισθανθούμε καλά με τον εαυτό μας ;

Όταν δεν ξέρουμε καν τι είμαστε πώς να είμαστε κάτι ;

Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να κατακτήσεις τον πιο υψηλό σου στόχο ,δηλαδή να αποκτήσεις το θάρρος να σκέπτεσαι μόνη σου χωρίς να κατευθύνεσαι από τους άλλους. Ένα συγκεκριμένο  συνταγματικό πλαίσιο μας  παρέχει ένα οπλοστάσιο δικαιωμάτων ,που η πύλη του είναι ανοιχτή έτοιμη για την εισβολή όλων εμάς των γυναικών ,που γεμάτες από έξαρση και απόγνωση θέλουμε να μπουκάρουμε μέσα. Όμως η εξουσία ,αυτή που μας κοιτάζει συνέχεια, αυτή που δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε τον λιγοστό αέρα , που τόσα χρόνια και με τόσο κόπο γενιές γυναικών διεκδίκησαν ,δεν μας επιτρέπει να είμαστε πραγματικά ανεξάρτητες ,παρά μόνο φορτωμένες με καθήκοντα και υποχρεώσεις .

Δεν είμαστε οι άτυχες, δεν χρήζουμε ιδιαίτερης μεταχείρισης , δεν θέλουμε να  αποκλείσουμε  υστερικά το άλλο φύλλο, δεν είμαστε μάρτυρες που μας οφείλουν μια επανόρθωση. «Οι σημαδεμένες με τα άγια στίγματα του πόνου» ας κάτσουν στην άκρη. Δεν είμαστε τα θύματα που έχουμε ανάγκη να μας θεοποιήσουν. Αυτή την διαστροφή για αγάπη της ιδίας της αθλιότητας, όπου όλες οι δυστυχισμένες επιζητούν την καλοσύνη, να τους την πετάξουμε στα μούτρα. Είμαστε ένοχες μόνο για ένα πράγμα  : αν δεν είμαστε ο εαυτός μας.

Στον κόσμο των αντρών, στην εξουσιαστική κοινωνία  δεν γινόμαστε αποδεκτές για αυτό που είμαστε, για αυτό που γεννιόμαστε. Μέσα από την θρησκεία ,τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα του κάθε λαού ακόμα και μέσα από τα παραμύθια μεταμφιεζόμαστε σε γυναίκες γατούλες, άλλοτε ύαινες, σε γυναίκες νοικοκυρές αλλά και ερωμένες, σε διανοούμενες και αγράμματες, σε μανάδες ή στείρες, σε γυναίκες που αναγκαζόμαστε να κατασπαράζουμε το ίδιο το χέρι ,που μας ταΐζει όλα αυτά.

Όταν θα πάψουμε να φοβόμαστε  την κυριαρχία και τις δομές ,που αυτή δημιουργεί για να μας κρατάει με τα μάτια χαμηλά  (θρησκεία ,οικογένεια, εκπαίδευση κ.λ.π.)

Όταν θα συνειδητοποιήσουμε το μεγαλείο του να φέρνουμε για εννέα μήνες την ίδια την ζωή μέσα μας

Τότε πραγματικά θα απαλλαγούμε  από τον μανδύα των ρόλων και από τα δεσμά ,που μας κρατάνε με τα φτερά χαμηλωμένα  μέσα στου βούρκου τα νερά..