Άμεση απελευθέρωση του Μάριου Ζέρβα (Απρίλιος 2010)
Την Πέμπτη 11 Μάρτη πραγματοποιείται άλλο ένα απεργιακό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, το τελευταίο, απ’ ό,τι φαίνεται, ενός πρώτου γύρου κινητοποιήσεων. Πρόκειται για ένα συλλαλητήριο κατά τη διάρκεια του οποίου αναφάνηκαν στο μεγαλείο τους οι επιλογές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και της αστυνομίας, αλλά ταυτόχρονα εκφράστηκαν και οι διαθέσεις των διαδηλωτών. Είδαμε λοιπόν τη ΓΣΕΕ να καλεί σε πορεία διαμαρτυρίας στα νέα μέτρα της κυβέρνησης και την ίδια στιγμή να διαχωρίζει τη θέση της από το κύριο σώμα της πορείας, την αστυνομία να καταργεί στην πράξη τις ρητορείες περί της μη χρήσης χημικών, ψεκάζοντας τους πάντες σε κάθε ευκαιρία, και τους διαδηλωτές να απαντούν στις επιθέσεις της αστυνομίας, αντιστεκόμενοι στις προσπάθειες διάλυσης της πορείαςκαι επιμένοντας στην απόφασή τους να παραμείνουν στο δρόμο, προκειμένου να εκδηλώσουν την οργή και την άρνησή τους απέναντι στο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Στη διάρκεια της πορείας πραγματοποιούνται 11 συλλήψεις, εκ των οποίων οι 5 αποκτούν κακουργηματικό χαρακτήρα στον ανακριτή. Ο ένας από τους κατηγορούμενους κρίνεται προφυλακιστέος, με αποτέλεσμα να βρίσκεται μέχρι σήμερα στις φυλακές του Κορυδαλλού. Ο προφυλακισμένος ονομάζεται Μάριος Ζέρβας, είναι 27 ετών και εργάζεται ως προπονητής κολύμβησης στο ΟΑΚΑ, γι’ αυτό άλλωστε είχε μαζί του ένα σακίδιο, μέσα στο οποίο έφερε τα σύνεργα της δουλειάς του (σαμπουάν, πετσέτες κτλ) – και το οποίο η αστυνομία χρησιμοποιεί ως απόδειξη της ενοχής του! Οι κατηγορίες που του έχουν αποδοθεί αφορούν τη χρήση και κατασκευή εκρηκτικών (μολότοφ), την πρόκληση βαριών σκοπούμενων σωματικών βλαβών, την απόκρυψη τν χαρακτηριστικών («κουκουλονόμος») και τη διατάραξη της κοινής ειρήνης.
Γεγονός που αποδεικνύει την αγαστή συνεργασία ανάμεσα στους διάφορους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους αποτελεί η εξέταση από τον ανακριτή ενός μόνο από τους συνολικά 12 αυτόπτες μάρτυρες υπεράσπισης του Μάριου και η συνακόλουθη προφυλάκιση του κατηγορουμένου, η οποία στηρίχθηκε μόνο στις καταθέσεις τριών αστυνομικών, χωρίς να ληφθούν υπόψη μαρτυρίες και υλικό που αναιρούσαν τις παραπάνω κατηγορίες. Η σύλληψη και η προφυλάκιση του Μάριου δεν είναι ένα «μεμονωμένο» και «ατυχές» περιστατικό, αλλά ένα ξεκάθαρο δείγμα της παραδειγματικής χρήσης των συλλήψεων και της στρατηγικής που επιλέγει να ακολουθήσει το κράτος στην προσπάθειά του να απαντήσει στην όξυνση των κοινωνικών-ταξικών αντιθέσεων και αντιστάσεων.
Για την άμεση αποφυλάκιση του Μάριου έχει κινητοποιηθεί ένα αρκετά ευρύ κομμάτι κόσμου, κοινωνικά και ιδεολογικά ετερόκλητο, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Χαρακτηριστικά είναι τα δεκάδες πανώ που έχουν αναρτηθεί σε γήπεδα, γέφυρες, πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους, οι πορείες που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί (Πετρούπολη, Θεσσαλονίκη), τα ψηφίσματα συμπαράστασης (επιτροπών κατοίκων, σωματείων, εργατικών κέντρων κλπ) και άλλες παρεμβάσεις αλληλεγγύης.
Η υπόθεση έχει γίνει ήδη αρκετά γνωστή, καθώς διάφορες «τηλεπερσόνες» αλλά και «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, πάντοτε «αξιόπιστοι» και με κύρος έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Το να εκφράζουν όμως την «αλληλεγγύη» τους θεσμοί όπως τα ΜΜΕ (που δεν χάνουν ευκαιρία να συκοφαντούν και να λοιδορούν τους κοινωνικούς αγωνιστές), οι κομματικές οργανώσεις (οι οποίες συνηθίζουν να καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται) ή διάφορες φιγούρες της πολιτικής ζωής (οι οποίες, ενώ έχουν βιώσει στο πετσί τους την κρατική καταστολή, έχουν φτάσει στο σημείο να συνευρίσκονται με τους ένστολους δολοφόνους του κράτους και να τους συγχωρούν – στο πλαίσιο της δημοκρατίας βεβαίως, βεβαίως), θα πρέπει να μας προβληματίσει σχετικά με την έννοια της αλληλεγγύης και το πώς αυτή εκδηλώνεται.
Το να αναδεικνύεται η περίπτωση ενός ομήρου του κράτους, όπως είναι ο Μάριος, είναι σίγουρα θετικό, όμως η αλληλεγγύη δεν είναι παιχνίδι για να την επικαλούμαστε όποτε έχουμε όρεξη ούτε εργαλείο για να την χρησιμοποιούμε όταν θα έχουμε όφελος. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, είναι αυτή η νοοτροπία που μας ενώνει ενάντια στον κοινό εχθρό, δίνοντάς μας τη δύναμη να ξεπεράσουμε φόβους και αναστολές. Δεν είναι δυνατόν να προσφέρεται με βάση διαχωρισμούς του τύπου ειρηνικός/η-συγκρουσιακός/η, αθώος/α-ένοχος/η, σχετικός/η-άσχετος/η. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας εντείνοντας τον αγώνα μας. Ή, όπως γράφει και ο ίδιος ο Μάριος από τις φυλακές Κορυδαλλού:
«Ευχαριστώ όσους αγωνίζονται για την αποφυλάκισή μου τόσο από την αρχή όσο και κατά την διάρκεια, από πραγματικό ενδιαφέρον, μακριά από κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες, είτε συμφωνώ με τις μορφές είτε όχι, γιατί δεν νιώθω ότι αυτό που είναι κρίσιμο αυτή την στιγμή είναι να συζητηθούν οι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται αυτή η αλληλεγγύη, όσο να κριθεί το ίδιο το κράτος για τις πράξεις του».