Μήνας: Δεκέμβριος 2008

Βράδυ Σαββάτου,6/12/08, Εξάρχεια, μπάτσος ειδικούς φρουρός πυροβολεί εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Από το ίδιο βράδυ ξεκινούν δράσεις κοινωνικής οργής και εξέγερσης που εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξη δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Καλτεζάς, Μαραγκάκης, Κουλούρη, Κουμής, Κανελλοπούλου, Τσιρώνης, Τεμπονέρας και χιλιάδες άλλοι ανώνυμοι ή «επώνυμοι»… μετανάστες στα σύνορα ή στα κρατητήρια, εργάτες στα εργασιακά κάτεργα, κρατούμενοι στα κελιά, πέφτουν καθημερινά θύματα της δολοφονικής πολιτικής του κράτους και του κεφαλαίου.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στην εντεινόμενη βία και τρομοκρατία που δέχονται καθημερινά μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, μέσω της οικονομικής κρίσης, μαζικών απολύσεων, εξαθλίωσης, αστυνομοκρατίας, ελέγχου και καταστολής.

Η κρατική δολοφονία του Αλέξη παίρνει την απάντηση που της αναλογεί. Στους δρόμους των πόλεων που φλέγονται από νέους, μαθητές, εργαζόμενους, άνεργους, μετανάστες… που επιτίθενται στους ναούς της κατανάλωσης, στους νόμιμους ληστές που βρίσκονται στις τράπεζες, στους νόμιμους δολοφόνους που βρίσκονται στα αστυνομικά τμήματα.

Κι ενώ ο αγώνας εξαπλώνεται κοινωνικά, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν το γνώριμο ρόλο τους, εντεταλμένο στην υπηρεσία του κράτους και του κεφαλαίου. Μη παραλείποντας τα κροκοδείλια δάκρυα για τη δολοφονία απονοηματοδοτούν τις συγκρούσεις από τα γενικότερα κοινωνικά/ταξικά τους χαρακτηριστικά, τρομοκρατούν με ψευδείς δηλώσεις και αναφορές και προσπαθούν να στρέψουν την κοινωνία ενάντια στους αγωνιζόμενους, παρουσιάζοντας τις επιθέσεις σε μεγαλοκαταστήματα και πολυεθνικές ως «ακραίες αντιδράσεις» που βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο.

Κι ενώ ο αγώνας εξαπλώνεται κοινωνικά, μία δημοκρατία αποσαρθρωμένη, απονομιμοποιημένη κοινωνικά από «σκάνδαλα», με στρατιές φτωχών και αποκλεισμένων, με ένα σύστημα υγείας που καταρρέει, με το χώρο της παιδείας σε αναταραχή, προσπαθεί να αντλήσει την κοινωνική συναίνεση για την πάταξη των ταραχών. Η κυβέρνηση με αδιάντροπους θεατρινισμούς κάνει εκκλήσεις για «κοινωνική ειρήνη» και υπόσχεται «εμβάθυνση δημοκρατικών θεσμών». Πίσω από τις κάμερες βέβαια, ανέχεται ή ενισχύει δράσεις φασιστοειδών που στο όνομα του «αγανακτισμένου πολίτη» μαχαιρώνουν και τραμπουκίζουν. Φροντίζει να καλύψει στο έπακρο τους δολοφόνους του Αλέξη, με τη βοήθεια της αστικής δικαιοσύνης και των βαλλιστικών ερευνών της αστυνομίας, που παραβλέπουν προκλητικά το αυτονόητο και καταλήγουν για μία ακόμη φορά στην ατιμωρησία.

Κι ενώ ο αγώνας εξαπλώνεται κοινωνικά, η αντιπολίτευση, η συνδικαλιστική ηγεσία και οι αριστεροί στυλοβάτες του συστήματος ενώ «κατανοούν» το δίκιο της κοινωνικής οργής, καταδικάζουν τις «ακρότητες» και θέτοντας ζήτημα πτώσης κυβέρνησης μετατρέπουν την ανταρσία σε απλή διαμαρτυρία κατά της κυβερνητικής πολιτικής.

Όπως, όμως, δεν αντιμετωπίζουμε την εν ψυχρώ δολοφονία ως μεμονωμένο περιστατικό κρατικής βίας, έτσι και δε στρεφόμαστε απλά ενάντια στην «κακιά δεξιά» αλλά ενάντια σε όλες τις κυβερνήσεις και συνολικότερα ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς της αστικής δημοκρατίας. Γι’ αυτό δε ζητάμε καμία παραίτηση υπουργών και κυβέρνησης, ούτε περιμένουμε οποιαδήποτε θεσμική δικαίωση για τη δολοφονία. Δεν υπάρχει δικαίωση για μία δολοφονία, για καμία κρατική δολοφονία.

Υπάρχει μόνο η εξάπλωση τη οργής, η όξυνση των απαντήσεων που δίνονται στους δρόμους, η επιθυμία μας η κοινωνική/ταξική οργή να στραφεί συνολικά και ανατρεπτικά ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και τις εξουσιαστικές σχέσεις, πάνω στις οποίες δομείται η καταπιεστική πραγματικότητα που όλοι αντιλαμβανόμαστε.

Η δημοκρατία οπλίζει, οι μπάτσοι πυροβολούν.

Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων.

Αρκεί να το πιστέψουμε και όλα είναι δυνατά.

Αντίσταση, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση.

Τα γεγονότα είναι γνωστά, δε θα αναλωθούμε σε αυτά, δε θα ψάξουμε ιστούς και δέρμα για να βρούμε την πορεία της σφαίρας, δε θα απαιτήσουμε αυτοψία ούτε και ψυχολογική εξέταση του «δράστη» (μία λέξη-ειρωνεία, τεχνοκρατικά αποστειρωμένη, καλολογικό στοιχείο που θέλει να μας πείσει για την αντικειμενικότητα δικαστών και δημοσιογράφων, για την προσήλωση τους στη διαφύλαξη του τεκμηρίου της αθωότητας). Ζούμε στην εποχή των δολοφόνων.
Ο θάνατος ενός 15χρονου στα στενά των Εξαρχείων είχε αναγγελθεί χρόνια πριν, όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ούρλιαζαν κάθε βράδυ στις 8 για το κύμα εγκληματικότητας που εισβάλλει στη χώρα μαζί με τις ορδές των εξαθλιωμένων μεταναστών, όταν οι νοικοκυραίοι εγκαθιστούσαν κάμερες στα σπίτια και τα μαγαζιά τους, όταν ο γελοίος πολιτικός προϊστάμενος των δυνάμεων καταστολής δήλωνε ότι «οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι με νευρικό σύστημα, και μάλιστα φέρουν όπλα». Το όπλο του μπάτσου που «είχε βαρεθεί να τρώει πέτρες» είχε εκπυρσοκροτήσει, πολύ πριν ο Αλέξης πέσει νεκρός.

Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του «θύματος» (μία λέξη-ειρωνεία, τεχνοκρατικά αποστειρωμένη, πτώμα στα στόματα των δικαστών και των δημοσιογράφων, γυμνή από πράξη και συναισθήματα) σόκαραν μία κοινωνία που είχε μάθει να αναμασά την περί ασφάλειας ρητορική μαζί με τους «ενόχους» σκληροπυρηνικούς και βίαιους ανθρώπους που συχνάζουν στα Εξάρχεια. Ο Αλέξης ήταν γηγενής και, άρα, εντελώς «αθώος», σε αντίθεση με τους «ένοχους» πιτσιρικάδες που σαπίζουν στα στρατόπεδα κράτησης στη Χίο και τη Μυτιλήνη. Ο Αλέξης ήταν παιδί «αξιοπρεπούς οικογένειας» και, άρα, εντελώς «αθώος», σε αντίθεση με τους «ενόχους» ανέργους, απολυμένους, αποκλεισμένους αυτής της κοινωνίας. Το γεγονός ότι οι επαγγελματίες της διαμεσολάβησης και της υποκρισίας αθώωσαν περίτρανα τον Αλέξη έφερε ρίγη σε όλους: στην κοινωνία της ασφάλειας, κανείς δεν είναι ασφαλής.

Τα όσα διαδραματίζονται στους δρόμους όλων των πόλεων, όλης της επικράτειας, είναι η ζωντανή άρνηση της οργανωμένης επιχειρηματολογίας της εξουσίας: η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε μεμονωμένη, ούτε αναπάντεχη. Είναι η καθημερινότητά μας, η ζωή στο κάτεργο μίας στρατοκρατούμενης μητρόπολης, ο αβίωτος βίος της ασφάλειας. Όσο κι αν οι πολιτικοί και οι διαχειριστές του θεάματος προσπαθούν να αντιστρέψουν το κλίμα, δίνοντας μικρόφωνα στους «αγανακτισμένους πολίτες», κλαυθμυρίζοντας για το «πλιάτσικο», ουρλιάζοντας για την «ανομία», κανείς δε μπορεί πια να προσάψει την ποιότητα του προβοκάτορα στους χιλιάδες πιτσιρικάδες που πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα, που σπάνε τα δημαρχεία, που αρνούνται στην πράξη την κηδεμονία των κομματικών πρωτοποριών. Η μόνη που πείθεται και, βεβαίως, αναπαράγει την προβοκατορολογία είναι η νίπτουσα τας χείρας της καθεστωτική αριστερά. Σε πείσμα των αμήχανων, μουδιασμένων και τρομοκρατημένων ανδρείκελων. Ο Αλέξης είναι ζωντανός όσο είμαστε στους δρόμους.

Στην εποχή των δολοφόνων, η σιωπή είναι συνενοχή.

Κανένας αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους.

Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων.

Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη, αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη.

Πρωτοβουλία αναρχικών από τις γειτονιές του Φιλοπάππου