Μήνας: Σεπτέμβριος 2009

«Ενεργός Πολίτης» ή αλλιώς Ενεργός υπήκοος

Στις 4 Οκτώβρη η αστική δημοκρατία μάς καλεί να συνδράμουμε με την ψήφο μας στο καθιερωμένο πανηγυράκι της, ή την γιορτή της, όπως η ίδια την αποκαλεί. Σύσσωμος ο κορμός και τα στηρίγματα του καθεστώτος μάς βομβαρδίζουν καθημερινά με κάθε μέσο για την αξία της συμμετοχής μας σε μια διαδικασία, μέσω της οποίας καλούμαστε να εκλέξουμε το αφεντικό μας. Η συμμετοχή στα κοινά για την κυριαρχία περιορίζεται στην εκλογική διαδικασία. Ο σύγχρονος «ενεργός πολίτης» είναι αυτός που ψηφίζει, φυτεύει δέντρα και καθαρίζει ακτές κανα δυο Κυριακές το χρόνο, όποτε τον καλεί ο ΣΚΑΪ αλλά σκύβει το κεφάλι απέναντι στα αφεντικά του και γενικώς χορεύει στο ρυθμό που του παίζει η κάθε λογής εξουσία.

Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.

Eίναι μάταιο να πιστεύουμε ότι μέσω των εκλογών οι κοινωνίες μπορούν να καθορίσουν το μέλλον και την πορεία τους. Οι εκλογές (και ιδιαίτερα οι εθνικές) αποτελούν τον κυρίαρχο μύθο στο ψέμα της δημοκρατίας. Δεν αποτελούν τίποτε άλλο από ένα ακόμη άλλοθι στα χέρια της κυριαρχίας για τη διαιώνιση του καταπιεστικού, εκμεταλλευτικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Κι αν η βία, η καταστολή και ο εκβιασμός αποτελούν τη μια πλευρά των θεμελίων αυτού του συστήματος, η χειραγώγηση και η πλάνη για την απόσπαση της συναίνεσης αποτελούν την άλλη. Η ψήφος έχει σκοπό την καλλιέργεια της αυταπάτης της συμμετοχής μας στη λήψη των αποφάσεων και την παγίωση της λογικής της ανάθεσης των ζωών μας στα χέρια κάποιων ειδικών.

Η διαμαρτυρία κατατίθεται στους δρόμους και όχι στις κάλπες

Πέρα από τα δυο κόμματα εξουσίας, τα οποία ακολουθούν την ίδια πολιτική (κάποιες φορές με διαφορετικό προσωπείο το καθένα), και αποτελούν τους βασικούς διαχειριστές του πολιτικού σκηνικού, στις εκλογές συμμετέχουν και μια σειρά άλλων κομμάτων, κυρίως της καθεστωτικής αλλά και της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, τα οποία μας καλούν να καταδικάσουμε με την ψήφο μας αυτές τις πολιτικές, δηλαδή να τα ψηφίσουμε. Εκτός του ότι τα κόμματα (και) της αριστεράς αποτελούν στηρίγματα και κομμάτι του συστήματος, ακόμα και η ψήφος στους διάφορους «αντί»συστημίκους μηχανισμούς κρύβει την παγίδα της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης. Δηλαδή η έννοια της αντίστασης και του αγώνα να περιορίζεται στα λίγα δευτερόλεπτα παρουσίας στο παραβάν.

Άκυρο-αποχή από τις εκλογές, αυτοοργάνωση στις γειτονιές

Είναι κοινά αποδεκτό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνολική κρίση της δημοκρατίας, απαξίωσης και αμφισβήτησης των θεσμών της, που οφείλεται στο τέλμα στο οποίο έχει αυτή περιέλθει. Πράγμα που, εκτός των άλλων, αντικατοπτρίζεται και στην ολοένα αυξανόμενη αποχή από τις κάλπες, αλλά και στη μικρή συμμετοχή του κόσμου στα όσα πλαισιώνουν τις εκλογές, όπως είναι οι εκλογικές συγκεντρώσεις κτλ. Φυσικά, είναι μικρό το κομμάτι αυτών που, με τον ένα ή των άλλο τρόπο, απέχει συνειδητά από την εν λόγω αυταπάτη. Η εξατομίκευση, η αδιαφορία και άλλα βασικά χαρακτηριστικά του δυτικού τρόπου ζωής αποτελούν κι αυτά λόγους της μειωμένης συμμετοχής (ενδεικτικό είναι ότι στην μήτρα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, στις εκλογές ψηφίζει λιγότερο από το 50%). Η άρνηση της εκλογικής αυταπάτης ξεπερνάει τη στείρα αδιαφορία αλλά νοηματοδοτείται μέσα από το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης των αγώνων μας, από την πάλη για την καθημερινότητα μέχρι τη συνολική ανατροπή αυτού του κόσμου.

Δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να αναθέσουμε σε κανένα ειδικό να διαχειριστεί τις ζωές μας, αλλά ούτε και τη φωνή της αντίστασης μας. Επιλέγοντας να είμαστε ανυπάκουοι/ες και αντιστεκόμενοι/ες σ’ αυτά που αποφασίζουν άλλοι για μας και όχι πολίτες υπήκοοι, σαμποτάρουμε την εκλογική διαδικασία και αρνούμαστε να συμμετέχουμε σ’ αυτή. Θέλουμε να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε με άλλους/ες καταπιεσμένους/ες στο δρόμο, αγωνιζόμενοι/ες ενάντια σε κάθε εξουσία.

για τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση, για την ελευθερία…