9 σφαίρες στον περαστικό, αίσθημα ασφάλειας λέγεται αυτό!

Τοπίο θανάτου

Νωρίς απόγευμα Τρίτης 16 Φλεβάρη και ένα στενό δρομάκι στο Βύρωνα μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Ασφαλίτες, οι οποίοι παρακολουθούν το σπίτι δύο ληστών τραπεζών, πυροβολούν εναντίον τους. Ακολουθεί συμπλοκή κατά τη διάρκεια της οποίας ένας περαστικός, ο αλβανός μετανάστης Nicola Toddi δολοφονείται με 9 -στοχευμένες- σφαίρες από όπλο μπάτσου. Ο μπάτσος-δολοφόνος αναφωνεί: «Τον έφαγα τον πούστη, τον έφαγα…».

Το χαμένο γόητρο ενός υπεροπτικού μηχανισμού

Το προηγούμενο βράδυ, κατά τη διάρκεια προληπτικού ελέγχου, δύο άγνωστοι αφοπλίζουν και αφαιρούν τον εξοπλισμό δύο μπάτσων στο Μαρούσι. Μετά τη δολοφονική επιχείρηση στο Βύρωνα η ΕΛ.ΑΣ. διαρρέει ότι ο ένας από τους δύο αγνώστους ήταν ένας από τους «ληστές με τις βαριοπούλες».  Το χαμένο γόητρο ενός ούτως ή άλλως υπεροπτικού μηχανισμού έπρεπε να αποκατασταθεί άμεσα. Τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί προϊστάμενοι απαιτούσαν. Η δημόσια εικόνα που επιχειρεί να δημιουργήσει ο Χρυσοχοΐδης, περί ενός αλώβητου μηχανισμού, έχει διαρρηχτεί. Και η επιχείρηση στο Βύρωνα στόχο είχε να λειτουργήσει αποσυμπιεστικά.

Κανείς δε θα μιλήσει γι’ αυτό

Η σιωπή γύρω από τα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν εκείνη τη μέρα είναι επιτακτική. Οι κάτοικοι του δρόμου όπου έγινε η συμπλοκή, η φουρνάρισσα που υποτίθεται ότι κρατήθηκε όμηρος από τους ληστές, ζητούν επανειλημμένως από τα μέσα ενημέρωσης να εκφράσουν την άποψή τους για όσα έγιναν, για τον τρόπο που έγιναν. Εισπράττουν αρνήσεις και ειρωνείες. Το επίσημο ανακοινωθέν του υπουργού Δημοσίας Τάξεως δε μπορεί να βάλλεται από κάποιους «λαϊκούς» τύπους που υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό. Η «ομηρία» δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθεί, αποδεικνύει το πόσο αδίστακτοι ήταν οι ληστές.

Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τη διαδήλωση που έχουν καλέσει στους δρόμους του Βύρωνα το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου, αρχικά η «πρωτοβουλία αναρχικών και αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού» και στη συνέχεια αριστερές οργανώσεις και κόμματα.

Μηδενική ανοχή

500 περίπου άτομα διαδηλώνουν για κάτι παραπάνω από μία ώρα στην περιοχή, περνώντας και από το σπίτι του δολοφονημένου μετανάστη. Τις μπογιές και το σπάσιμο δύο τοπικών γραφείων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ακολουθεί η λυσσαλέα επίθεση διμοιριών και μηχανοκίνητων συμμοριών Δέλτα στο σώμα της διαδήλωσης, η διάλυσή της, ο ξυλοδαρμός και η προσαγωγή 18 ατόμων, το κυνηγητό μέχρι το Μετς και το Καλλιμάρμαρο. Από τις 18 προσαγωγές οι 11 μετατρέπονται σε συλλήψεις, όλες πλημμεληματικού χαρακτήρα με εξαίρεση έναν σύντροφο ο οποίος αφού ξυλοκοπείται άγρια από τα ΜΑΤ και μεταφέρεται στο νοσοκομείο, στη συνέχεια βρίσκεται φορτωμένος και με κακούργημα! Οι συλληφθέντες, αφού κρατούνται για δύο ημέρες στη ΓΑΔΑ, περνάνε από εισαγγελέα και ανακριτή ο οποίος ορίζει τακτική δικάσιμο και τους αφήνει προσωρινά ελεύθερους.

Το δόγμα μηδενικής ανοχής αναπτύχθηκε και στους δρόμους του Βύρωνα. Η γενναιοδωρία της δημοκρατίας εξαντλήθηκε στο… δικαίωμα της διαδήλωσης. Από εκεί και πέρα, οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν εκεί για να υπερασπιστούν την τιμή του σώματός τους (και του κράτους μαζί): δε φτάνει που διαδηλώνετε και μιλάτε για αυτό που κανείς δε θέλουμε να μιλάει, σπάζετε και τα τοπικά γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Κάπως έτσι μπορεί να εξηγηθεί η μανία των χτυπημάτων στα σώματα και τα κεφάλια των διαδηλωτών, η καταδίωξη πολλών χιλιομέτρων. Εδώ δε μίλησε μόνο το δόγμα της μηδενικής ανοχής που επιθυμεί το υπουργείο Δημόσιας Τάξης να απλώσει πάνω από κάθε δημόσια κίνηση, πάνω από κάθε γειτονιά, αλλά δόθηκε χώρος και στην «ατομική πρωτοβουλία» των θιγμένων αστυνομικών οργάνων.

Πάλι μπροστά μας η συναίνεση;

Ο υπουργός ήταν γλαφυρός ακόμα και σε μία δύσκολη για το επικοινωνιακό του προφίλ στιγμή: «Σε αυτή τη προσπάθεια χρειάζονται σύμμαχοι», «χρειάζεται αρραγές κοινωνικό μέτωπο κατά της ανομίας, χρειάζεται συστράτευση και ομοψυχία», «πιστεύω στους συμμάχους μας, όπως αυτοί πιστεύουν σε εμάς», «στη μάχη αυτή σας θέλουμε στο πλευρό μας». Η συναίνεση βγαίνει μπροστά, συναίνεση ακόμη και τώρα που ένας περαστικός είναι δολοφονημένος από τον εκτελεστικό μηχανισμό του υπουργείου, την αστυνομία. Το έχουμε αναφέρει και πρόσφατα, στη θεσμική και οικονομική κρίση των ημερών μας η συναίνεση είναι το τελευταίο καταφύγιο των κυρίαρχων για να περισώσουν τον κόσμο τους, τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ένα ανακοινωθέν στο οποίο δεν υπήρξε ούτε… αποστροφή μεταμέλειας. Ο λόγος κοφτός, σκληρός: «Στο περιστατικό αυτό δεν υπήρξε ούτε κατά διάνοια αστυνομική αυθαιρεσία, ωστόσο θα πρέπει να εξηγηθούν επαρκώς όλες οι πτυχές, του επιχειρησιακού σχεδιασμού». Ένα ανακοινωθέν στο οποίο, όμως, βρήκε χώρο η αντιστροφή της πραγματικότητας. Ένας νεκρός άνθρωπος από όπλο μπάτσου και ο ψυχοπονιάρης Χρυσοχοΐδης θυμήθηκε ότι «κάποιοι άνθρωποι με αυτοθυσία και αυταπάρνηση υπηρετούν το καθήκον τους. Υπάρχουν καθημερινά απώλειες, τραυματισμοί, θάνατοι».

Ένας αστυνομικός στρατός κατοχής

Ένα πολεμικό σκηνικό μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να στηθεί σε οποιαδήποτε γειτονιά. Ο Nicola Toddi, υδραυλικός, φορούσε τη φόρμα εργασίας του. Και όμως οι μπάτσοι  θεώρησαν ότι έπρεπε να τον δολοφονήσουν, και πανηγύρισαν και γι’ αυτό. Τρεις ώρες είχαν το σώμα του στο σημείο της συμπλοκής για να πειστούν ότι ήταν άσχετος με το συμβάν.

Ένα πολεμικό σκηνικό μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να στηθεί σε οποιαδήποτε γειτονιά. Ο «αστυνομικός της γειτονιάς», οι μηχανοκίνητες αστυνομικές συμμορίες που αναγγέλλεται ότι θα ξεχυθούν στους δρόμους των γειτονιών μας δημιουργούν εκείνο το πεδίο όπου το όπλο θα μπορεί να ξαναβγεί και να στραφεί εναντίον όποιου, τα κομπλεξικά μυαλά που βρίσκονται κάτω από τις στολές, θεωρήσουν εν δυνάμει ύποπτο. Ο μελαμψός είναι ύποπτος, ο μακρυμάλλης είναι ύποπτος, αυτοί που αράζουν στις πλατείες είναι ύποπτοι, ο μετανάστης είναι ύποπτος, το περίεργο κούρεμα και τα περίεργα ρούχα είναι ύποπτα. Αυτός ο οποίος δε θα καλοβλέπει το νέο αστυνομικό θεσμό θα είναι επίσης ύποπτος.

Και η σκανδάλη θα είναι έτοιμη να πατηθεί. Τώρα πλέον που και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας έχει δηλώσει ότι «έχουμε πόλεμο», μπορεί να μην αργήσει εκείνη η στιγμή που θα διαβάσουμε σε επίσημα ανακοινωθέντα τις λέξεις «παράπλευρη απώλεια». Το φορτισμένο νόημα των λέξεων από τις πολεμικές επιχειρήσεις της Δύσης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν αποτελεί ανασταλτικό επικοινωνιακό παράγοντα για τη χρήση τους, μέχρι στιγμής.

Και τώρα είναι που τα βλέμματα θα γίνουν ακόμη πιο καχύποπτα. Τώρα είναι που οι επίδοξοι ρουφιάνοι θα φορέσουν το πλατύ χαμόγελό τους για να ανταποκριθούν στο νέο έργο τους. Επάνω στους διαρρηγμένους κοινωνικούς δεσμούς, έρχεται να πατήσει το κράτος. Προτιμάμε να γνωρίζουμε (για) τον γείτονά μας μέσα από τα κατάστιχα των μπάτσων και τις βάσεις δεδομένων ή μέσα από τη καθημερινή συναναστροφή; Προτιμάμε να κουτσομπολεύουμε το «δράμα» (οικονομικό ή κοινωνικό) των διπλανών μας ή να χτίσουμε δομές αλληλοβοήθειας και υποστήριξης; Προτιμάμε τη μοναξιά και τον αόριστο φόβο ή το συλλογικό, το αληθινό, το ανθρώπινο;

Το άρωμα του αλλόκοτου φόβου ας το μετατρέψουμε σε άρωμα επικοινωνίας, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης.

Ας καταδείξουμε, με οποιονδήποτε τρόπο, στα αστυνομικά περίπολα κατοχής των γειτονιών μας ότι είναι ανεπιθύμητα.