Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου, πλατεία Μερκούρη.

Πάει ένας χρόνος από την υπογραφή του περιβόητου «μνημονίου στήριξης της ελληνικής οικονομίας». Πάει ένας χρόνος τώρα που πολιτικοί, Μ.Μ.Ε. και οικονομικά think tanks προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κρίση είναι και δικιά μας ευθύνη, ότι όλοι χρωστάμε, και άρα πρέπει εμείς να «βάλουμε πλάτη» για να βγούμε από τη δύσκολη θέση· εξίσου οι εργαζόμενοι με τα αφεντικά, εξίσου οι  τράπεζες και οι βιομήχανοι με τους ανέργους και πάει λέγοντας… ότι όλοι οι έλληνες είμαστε στο ίδιο καράβι και ή μαζί θα βουλιάξουμε ή μαζί θα σωθούμε…

Επειδή πια το επιχείρημα αρχίζει να ακούγεται παρανοϊκό, επειδή ξέρουμε πως δε φταίμε εξίσου όσοι απλώς τόσα χρόνια τα βγάζαμε πέρα με εκείνους που πλούτιζαν στις πλάτες μας, η αρχική αμηχανία έχει δώσει τη θέση της σε μια και μόνη βεβαιότητα:  ή κάτι πρέπει να αλλάξει ή προοριζόμαστε να ζήσουμε στην εξαθλίωση για την υπόλοιπη ζωή μας. Και το μόνο που μπορεί πλέον να κάνει το καθεστώς μπροστά στη διαρκώς ογκούμενη κοινωνική οργή –μην μπορώντας να την αποσοβήσει-  είναι να τη διαχειριστεί, να τη στρέψει σε κατευθύνσεις ανώδυνες για αυτό, εκτονωτικές, κανιβαλιστικές. Προκειμένου να μας στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου θα χρησιμοποιήσει –και χρησιμοποιεί ήδη- όσα όπλα διαθέτει. Ο πρώτος και πιο εύκολος στόχος όπως πάντα είναι ο πιο αδύναμος: οι μετανάστες που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους λόγω των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» της Δύσης, που αποτέλεσαν για χρόνια το αντικείμενο της σκληρότερης εκμετάλλευσης, και τώρα ζουν στις γειτονιές του κέντρου. Άνθρωποι που δε βρίσκονται εδώ από επιλογή αλλά από ανάγκη, που είναι εγκλωβισμένοι σε ένα παράλογο καθεστώς παρανομοποίησης και γκετοποίησης, αντιμέτωποι με μια συνθήκη όλο και μεγαλύτερης εξαθλίωσης, άνθρωποι που πλέον αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.

Έτσι, γίναμε μάρτυρες την τελευταία περίοδο ρατσιστικών πογκρόμ μέσα στην πόλη μας. Είδαμε φασιστικές συμμορίες, υπηρετώντας αυτήν ακριβώς τη λογική και πολιτική, να επιτίθενται αδιακρίτως σε μετανάστες, να εισβάλουν σε σπίτια, να μαχαιρώνουν, να ξυλοκοπούν. Δίπλα τους τα ΜΑΤ χωρίς καμία εντολή και πρόθεση επέμβασης και παράλληλα δημοσιογράφοι, πολιτικοί και «φιλήσυχοι πολίτες» να αποδίδουν συλλογική ευθύνη σε όλους ανεξαιρέτως τους «ξένους» για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Η συνέχεια αυτής της «παράλογης λογικής» είναι να στοχοποιηθούν οι αμέσως πιο ευάλωτοι και όσοι αντιστέκονται: οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι απεργοί, οι διαδηλωτές κοκ.

Το καθεστώς, που αντιμετωπίζει μια σημαντικότατη κρίση –τόσο οικονομική όσο και κοινωνική και θεσμική, διαθέτει μόνο έναν τρόπο για να βγει αλώβητο, η ακόμη και κερδισμένο, από αυτή την ιστορία: να υποτιμήσει ακόμη περισσότερο τη δική μας ζωή. Για την εξουσία αυτή η επιλογή είναι μονόδρομος. Για εμάς είναι πλέον σαφές πως η αναγνώριση του «εχθρού» στο πρόσωπο του πιο ευάλωτου τμήματος της κοινωνίας είναι αδιέξοδη και  μόνο να μας βλάψει μπορεί, ότι είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία αυτών που πραγματικά εχθρεύονται τη ζωή μας, αυτών που επιδιώκουν να μας μετατρέψουν σε κανίβαλους, προκειμένου να είναι διασφαλισμένη η δική τους κερδοφορία.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό καλούμαστε να επιλέξουμε την αλληλεγγύη ή τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η πρακτική της αλληλοεξόντωσης των αδύναμων, ντόπιων ή μεταναστών, είναι η καλύτερη λύση για την εξουσία που επιδιώκει με κάθε τρόπο να μας διαιρέσει και να μας αποδυναμώσει. Εχθρός μας όμως δεν είναι ο διπλανός μας, ο άνθρωπος που υποφέρει και κινδυνεύει καθημερινά, εχθροί μας είναι όλοι εκείνοι που μας λεηλατούν και μας υποθηκεύουν. Και μόνη μας ελπίδα είναι να σταθούμε δίπλα-δίπλα, ντόπιοι και μετανάστες, να δημιουργήσουμε τις δικές μας δομές, να οργανώσουμε την κοινωνική αυτοάμυνα απέναντι στην εξουσία, τα αφεντικά και τους φασίστες. Να ανακαλύψουμε τον πολιτισμό της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.