Παρέμβαση στο σταθμό ΗΣΑΠ Πετραλώνων

Το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου πραγματοποιείται παρέμβαση στο σταθμό ΗΣΑΠ των Πετραλώνων, ενάντια στις κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις που έχουν λάβει χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα. Στήνεται μικροφωνική, τοποθετούνται πανό και μοιράζεται το παρακάνω κείμενο (το οποίο παράλληλα καλεί και στην ανοιχτή εκδήλωση του στεκιού που είναι προγραμματισμένη για τις 21 Φεβρουαρίου).

Το τελευταίο εξάμηνο και με ιδιαίτερη ένταση τους τελευταίους δύο μήνες, αυτοοργανωμένοι αναρχικοί/αντιεξουσιαστικοί χώροι, πρωτοβάθμια συνδικάτα, αριστερές οργανώσεις, πρωτοβουλίες κατοίκων στις γειτονιές, μετανάστες, δέχονται επίθεση με εμπρησμούς και σπασίματα των γραφείων τους, των κοινωνικών τους χώρων, των σπιτιών τους.

Νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε γι’ αυτό το ζήτημα, για το τί σημαίνει και πως πρέπει να απαντηθεί, καθώς είμαστε ένα αυτοοργανωμένο στέκι με αναρχικά/αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά και κάθε κατασταλτική πράξη όπου και αν συμβαίνει μας αφορά.

Για να ξέρουμε, όμως, για τι μιλάμε είναι απαραίτητη μία μικρή αναφορά στο τι έχει γίνει:

• 13 Ιουλίου 2007: Επίθεση δέκα ατόμων με στρατιωτικό σχηματισμό σε συγκέντρωση κατοίκων στο Βοτανικό, που διαμαρτύρονται για το θάνατο μίας γυναίκας από τον προαστιακό σιδηρόδρομο το προηγούμενο βράδυ. Ξυλοκοπούν έναν από τους παρευρισκόμενους και εξαφανίζονται.
• 4 Σεπτεμβρίου 2007: Φασίστας βγαίνει από προεκλογικό περίπτερο του ΛΑ.Ο.Σ. στο Αγρίνιο και τραυματίζει στο μάτι, με σπασμένο τασάκι, αναρχικό.
• Από 2 έως 8 Οκτώβρη 2007: Τέσσερις επιθέσεις το βράδυ από 20-30 φασίστες με λοστούς σε σπίτια πακιστανών, στο Ρέντη.
• 24 Οκτωβρίου 2007: Εισβολή χρυσαυγιτών στο Φυσικό Αθήνας όπου μαχαιρώνουν έναν αριστερό φοιτητή.
• 27 Οκτωβρίου 2007: Ακροδεξιοί, μετά από συγκέντρωση για την Κύπρο, μαχαιρώνουν έναν μετανάστη στο Σύνταγμα.
• 24 Δεκεμβρίου 2007: Επίθεση στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο “Θερσίτη” (είχε προηγηθεί παρόμοια επίθεση τον Ιούνιο) με εμπρηστικό μηχανισμό, χωρίς ζημιές.
• 25 Δεκεμβρίου 2007: Διάρρηξη και σπάσιμο των γραφείων τεσσάτων πρωτοβάθμιων σωματείων: των καθηγητών που δουλεύουν σε φροντιστήρια, του σωματείου των μισθωτών-τεχνικών, των υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου και των σερβιτόρων.
• Ξημερώματα πρωτοχρονιάς: Άγνωστος πετάει μολότωφ μέσα στη Λέσχη Υπογείως στην Καλλιδρομίου, ενώ μέσα βρίσκεται κόσμος για το πρωτοχρονιάτικο πάρτυ.
• 4 Ιανουαρίου 2008: Εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της Πρωτοβουλίας Κατοίκων στα Νότια.
• 6 Ιανουαρίου 2008: Άγνωστοι σπάνε με λοστούς το αντιεξουσιαστικό στέκι στο πανεπιστήμιο Πειραιά.
• 8 Ιανουαρίου 2008: Επίθεση στον πολιτιστικό σύλλογο Ιλισσός, που έχει συνδεθεί με τις κινητοποιήσεις των κατοίκων για να μη ξεπουληθεί το κτήμα Ζωγράφου.
• 26 Ιανουαρίου 2008: Μικρές υλικές ζημιές και την αφαίρεση του σκληρού δίσκου ενός υπολογιστή από τα γραφεία του “Κινήματος στην Πόλη” (πάλι στου Ζωγράφου).
• Επίθεση και απόπειρα εμπρησμού από νεοναζί στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Περιστερίου.
• 2 Φεβρουαρίου 2008: Κοινή επίθεση των ΜΑΤ και των φασιστών κατά διαδήλωσης αριστερών, αναρχικών και αντιφασιστών που επιχειρούν να καταλάβουν την πλατεία Κολοκοτρώνη και να αποτρέψουν την πορεία της “χρυσής αυγής”. Από τη σύγκρουση τραυματίζονται σοβαρά με μαχαίρι δύο διαδηλωτές. Ακολουθεί κλιμάκωση συγκρούσεων και κατάληψη της πρυτανείας του πανεπιστημίου Αθηνών. Υπό το βάρος των γεγονότων απαγορεύεται η φασιστική πορεία από τον εισαγγελέα. Ο κόσμος που έχει καταλάβει την πρυταν
• εία, μετά από συνέλευση, καλεί συγκέντρωση και πορεία στις 7 το απόγευμα στο χώρο των Προπυλαίων με κεντρικό σύνθημα “μπάτσοι και ναζί, το ίδιο μαγαζί”. Όταν η πορεία ξεκινά και κατεβαίνει την Πανεπιστημίου δέχεται σφοδρή επίθεση από την αστυνομία με ανελέητους ξυλοδαρμούς των διαδηλωτών, υπερβολική χρήση χημικών και προσαγωγή 100 ατόμων (εκ των οποίων η μία σύλληψη).

Οι επιθέσεις αυτές με μία πρώτη ματιά φαίνονται ασύνδετες. Κάποιες φαίνεται να έχουν γίνει από φασίστες, είτε της “χρυσής αυγής” είτε κάποιας άλληες ακροδεξιάς συμμορίας, κάποιες από μπάτσους “εκτός υπηρεσίας”, κάποιες από ανθρώπους του δημάρχου του Ζωγράφου, γνωστού χουντικού, που ενοχλήθηκε από τις κινητοποιήσεις που χαλάσανε τα σχέδιά του για ξεπούλημα του κτήματος, κάποιες από “νονούς” της παραλιακής. Ωστόσο, δε μπορούν παρά να ιδωθούν ταυτόχρονα με την επίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος απέναντι σε όσες συλλογικές αντιστάσεις συνεχίζουν να υπάρχουν, “ντύνοντάς” την επικοινωνικά με το ιδεολόγημα του Κράτους Ασφάλειας. Αυτή η κατασταλτική επίθεση έρχεται να καταπνίξει τις όποιες αντιστάσεις υπάρχουν ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση και στην όξυνση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης που αυτή επιφέρει, παίρνοντας πίσω εργατικά κεκτημένα, εντείνοντας την εκμετάλλευση του φυσικού περιβάλλοντος σε βαθμό πλέον που δεν αφήνει περιθώρια διόρθωσης και καταστέλλοντας κάθε αντιτιθέμενη “φωνή”.

Μέσα σε αυτό το πνεύμα της μηδενικής ανοχής σε οποιοδήποτε συλλογικό σχηματισμό που ξεφεύγει συστηματικά ή και περιστασιακά ακόμα της ενσωμάτωσης, η καταστολή εντείνεται όλο και περισσότερο. Από τους φοιτητές μέχρι τους δασκάλους και από τους λιμενεργάτες μέχρι τις πιο ευάλωτες ομάδες, όπως είναι οι μετανάστες, η αστική δημοκρατία χρησιμοποιεί, με άμεσους ή έμμεσους τρόπους, ανάλογα με την εκάστοτε περίπτωση, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της στοχεύοντας πάντα στην τρομοκράτηση οποιουδήποτε επιχείρησει να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά της.

Σε αυτή την παραπάνω συνθήκη όξυνσης της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης αντί η κοινωνία να ξεσηκώνεται ολοένα, συντηρητικοποιείται. Η ιδιώτευση, η απάθεια, η καταναλωτική αποχαύνωση και η τόνωση της ξενοφοβίας από την κυρίαρχη προπαγάνδα, συνθέτουν ένα τοπίο όπου οι καταπιεζόμενοι στρέφονται όχι ενάντια στους καταπιεστές τους αλλά ο ένας απέναντι στον άλλο, με συχνότερα θύματα τους μετανάστες, οι οποίοι από τις αρχές της δεκαετία τους ’90 αποτελούν το βασικό αποδέκτη της ρατσιστικής βίας και της κρατικής καταστολής. Σε αυτή την κοινωνική συνθήκη βρίσκουν πρόσφορο το έδαφος για δράση διάφορες φασιστικές παρακρατικές ομάδες που σε αγαστή συνεργασία με τον κρατικό μηχανισμό συνδράμουν στο κατασταλτικό του έργο.

Για μας, η απάντηση σε όλα αυτά, είναι ακριβώς αυτό που είμαστε. Η αυτοοργάνωση, η ένωση των ανθρώπων σε συλλογικότητες που δεν ελέγχονται παρά μόνο από τους ίδιους, η προσπάθεια να ξαναδημιουργήσουμε κοινωνικές σχέσεις που να μην είναι σχέση υπηκόου με τα αφεντικά του, η ρήξη με την κυριαρχία, η απαίτηση όλων όσων μας ανήκουν, της ζωής μας της ίδιας ,που αντί να τη ζούμε από τον καναπέ της τηλεόρασης, να τη ζούμε μέσα από όρους που όσο μπορούμε τους βάζουμε οι ίδιοι. Η ενίσχυση των αυτοοργανωμένων χώρων, των ανεξάρτητων αυτοοργανωμένων συνδικάτων,των παρεμβάσεων των κατοίκων στις γειτονιές τους, η αλληλεγγύη στους μετανάστες καθώς και η πίστη στην αναγκαιότητα της σύγκρουσης είναι τα όπλα μας απέναντι σε αυτή την επίθεση.