Κατηγορία: Εκδηλώσεις

Πάει ένας χρόνος από την υπογραφή του περιβόητου «μνημονίου στήριξης της ελληνικής οικονομίας». Πάει ένας χρόνος τώρα που πολιτικοί, Μ.Μ.Ε. και οικονομικά think tanks προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κρίση είναι και δικιά μας ευθύνη, ότι όλοι χρωστάμε, και άρα πρέπει εμείς να «βάλουμε πλάτη» για να βγούμε από τη δύσκολη θέση· εξίσου οι εργαζόμενοι με τα αφεντικά, εξίσου οι  τράπεζες και οι βιομήχανοι με τους ανέργους και πάει λέγοντας… ότι όλοι οι έλληνες είμαστε στο ίδιο καράβι και ή μαζί θα βουλιάξουμε ή μαζί θα σωθούμε…

Επειδή πια το επιχείρημα αρχίζει να ακούγεται παρανοϊκό, επειδή ξέρουμε πως δε φταίμε εξίσου όσοι απλώς τόσα χρόνια τα βγάζαμε πέρα με εκείνους που πλούτιζαν στις πλάτες μας, η αρχική αμηχανία έχει δώσει τη θέση της σε μια και μόνη βεβαιότητα:  ή κάτι πρέπει να αλλάξει ή προοριζόμαστε να ζήσουμε στην εξαθλίωση για την υπόλοιπη ζωή μας. Και το μόνο που μπορεί πλέον να κάνει το καθεστώς μπροστά στη διαρκώς ογκούμενη κοινωνική οργή –μην μπορώντας να την αποσοβήσει-  είναι να τη διαχειριστεί, να τη στρέψει σε κατευθύνσεις ανώδυνες για αυτό, εκτονωτικές, κανιβαλιστικές. Προκειμένου να μας στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου θα χρησιμοποιήσει –και χρησιμοποιεί ήδη- όσα όπλα διαθέτει. Ο πρώτος και πιο εύκολος στόχος όπως πάντα είναι ο πιο αδύναμος: οι μετανάστες που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους λόγω των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» της Δύσης, που αποτέλεσαν για χρόνια το αντικείμενο της σκληρότερης εκμετάλλευσης, και τώρα ζουν στις γειτονιές του κέντρου. Άνθρωποι που δε βρίσκονται εδώ από επιλογή αλλά από ανάγκη, που είναι εγκλωβισμένοι σε ένα παράλογο καθεστώς παρανομοποίησης και γκετοποίησης, αντιμέτωποι με μια συνθήκη όλο και μεγαλύτερης εξαθλίωσης, άνθρωποι που πλέον αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.

Έτσι, γίναμε μάρτυρες την τελευταία περίοδο ρατσιστικών πογκρόμ μέσα στην πόλη μας. Είδαμε φασιστικές συμμορίες, υπηρετώντας αυτήν ακριβώς τη λογική και πολιτική, να επιτίθενται αδιακρίτως σε μετανάστες, να εισβάλουν σε σπίτια, να μαχαιρώνουν, να ξυλοκοπούν. Δίπλα τους τα ΜΑΤ χωρίς καμία εντολή και πρόθεση επέμβασης και παράλληλα δημοσιογράφοι, πολιτικοί και «φιλήσυχοι πολίτες» να αποδίδουν συλλογική ευθύνη σε όλους ανεξαιρέτως τους «ξένους» για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Η συνέχεια αυτής της «παράλογης λογικής» είναι να στοχοποιηθούν οι αμέσως πιο ευάλωτοι και όσοι αντιστέκονται: οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι απεργοί, οι διαδηλωτές κοκ.

Το καθεστώς, που αντιμετωπίζει μια σημαντικότατη κρίση –τόσο οικονομική όσο και κοινωνική και θεσμική, διαθέτει μόνο έναν τρόπο για να βγει αλώβητο, η ακόμη και κερδισμένο, από αυτή την ιστορία: να υποτιμήσει ακόμη περισσότερο τη δική μας ζωή. Για την εξουσία αυτή η επιλογή είναι μονόδρομος. Για εμάς είναι πλέον σαφές πως η αναγνώριση του «εχθρού» στο πρόσωπο του πιο ευάλωτου τμήματος της κοινωνίας είναι αδιέξοδη και  μόνο να μας βλάψει μπορεί, ότι είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία αυτών που πραγματικά εχθρεύονται τη ζωή μας, αυτών που επιδιώκουν να μας μετατρέψουν σε κανίβαλους, προκειμένου να είναι διασφαλισμένη η δική τους κερδοφορία.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό καλούμαστε να επιλέξουμε την αλληλεγγύη ή τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η πρακτική της αλληλοεξόντωσης των αδύναμων, ντόπιων ή μεταναστών, είναι η καλύτερη λύση για την εξουσία που επιδιώκει με κάθε τρόπο να μας διαιρέσει και να μας αποδυναμώσει. Εχθρός μας όμως δεν είναι ο διπλανός μας, ο άνθρωπος που υποφέρει και κινδυνεύει καθημερινά, εχθροί μας είναι όλοι εκείνοι που μας λεηλατούν και μας υποθηκεύουν. Και μόνη μας ελπίδα είναι να σταθούμε δίπλα-δίπλα, ντόπιοι και μετανάστες, να δημιουργήσουμε τις δικές μας δομές, να οργανώσουμε την κοινωνική αυτοάμυνα απέναντι στην εξουσία, τα αφεντικά και τους φασίστες. Να ανακαλύψουμε τον πολιτισμό της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης. 

Στεκόμαστε στο πλευρό του Γιάννη Κ. ο οποίος νοσηλεύεται στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση και όλων των τραυματισμένων διαδηλωτών

Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων της απεργιακής διαδήλωσης της 11 Μάη

Όλοι στο δρόμο ενάντια σε κράτος-ΔΝΤ-αφεντικά για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ

ΠΕΜΠΤΗ 12 ΜΑΙΟΥ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 6μμ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

Ενάντια σε κράτος και αφεντικά που επιτίθενται στην κοινωνία εντείνοντας διαρκώς τις συνθήκες εκμετάλλευσης, καταπίεσης, καταστολής και ελέγχου.
Ενάντια σε κόµµατα και ΜΜΕ που προωθούν τη συναίνεση και την υποταγή και συκοφαντούν όσους αντιστέκονται στους αντικοινωνικούς σχεδιασµούς των κυρίαρχων.
Ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους εργατοπατέρες που επιχειρούν να εκτονώσουν, να χειραγωγήσουν και να διαμεσολαβήσουν την κοινωνική και ταξική οργή των εκμεταλλευόμενων.

Αυτοοργανωμένοι-συλλογικοί-αδιαμεσολάβητοι αγώνες ντόπιων και μεταναστών για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση.
Γενική απεργία διαρκείας.

Απεργία 11 Μαΐου – Μουσείο 11πμ

Συνέλευση για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση

 

Εισήγηση της εκδήλωσης

Αφορμή για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει στάθηκε η δεύτερη έκδοση του βιβλίου «Οι Άνθρωποι που Κύκλωσαν το Άλφα» και η επιθυμία να εξεταστεί το υλικό του βιβλίου για ένα σκοπό διαφορετικό από τον προφανή της καταγραφής και ανάλυσης ενός μέρους της συλλογικής μας ιστορίας. Το πρωτότυπο υλικό, το οποίο εστιάζει στις συνθήκες της συντριβής του ελευθεριακού κινήματος της Ισπανίας, στις προσπάθειες αντίστασης και αντεπίθεσης σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας, εγείρει, εκτός των άλλων, το ερώτημα του ελευθεριακού οργανωτικού προτάγματος, και δη σε περιόδους έντασης, πολεμικής προσπάθειας και καταστολής.

Θεωρώντας ότι η απάντηση που καλούμαστε να δώσουμε στη συστημική κρίση καθιστά αναγκαία την προσπάθεια συζήτησης  για τις δυνατότητες άρθρωσης μιας συλλογικής θέσης, βλέπουμε το ζήτημα της οργάνωσης να επανεμφανίζεται σήμερα με νέα δυναμική. Έτσι, αναγνωρίζοντας αρχικά τα σημεία που συνθέτουν την ελληνική πραγματικότητα αντίστασης –και ειδικότερα τις συνθήκες συγκρότησης, τις ιστορικές ιδιομορφίες και τα χαρακτηριστικά του αναρχικού χώρου στην ελλάδα-, θα θέλαμε να ψηλαφίσουμε τις δυνατότητες και τις προοπτικές της ανατρεπτικής μας κίνησης.

Είναι γεγονός ότι η μεταπολεμική ιστορία της Δύσης ταυτίζεται με την απώλεια του συλλογικού επαναστατικού οράματος κι αν στο παράδειγμα της Ισπανίας η απώλεια αυτή ήταν το αποτέλεσμα της εσωτερίκευσης μιας σαρωτικής ήττας, για την υπόλοιπη Δύση υπήρξε απότοκο αφενός της ιστορικής διάψευσης που συνεπάγετο η ύπαρξη του λεγόμενου «Ανατολικού Μπλοκ» και αφετέρου κυρίως της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης και ευημερίας – με λίγα λόγια, η αστική δημοκρατία φαινόταν να είναι σε θέση να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της πολύ ευκολότερα απ’ ό, τι ένα καθεστώς που γεννήθηκε μέσα από ένα επαναστατικό κίνημα. Η πρώτη αμφισβήτηση έρχεται με τη δεκαετία του 1960, για να περιγράψει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού όχι τόσο ως υλικές αλλά κυρίως ως πολιτισμικές, ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο, τα κινήματα που αναπτύχθηκαν –το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, τα φεμινιστικά κινήματα, το κίνημα των μαύρων της Αμερικής, τα κινήματα των ομοφυλοφίλων, το κίνημα της Αυτονομίας- δεν κατόρθωσαν να συντεθούν σε ένα συνολικό πρόταγμα, καίτοι προσέφεραν εξαιρετικά σημαντικά εργαλεία στη ριζοσπαστική κριτική. Θεωρούμε ότι η έλλειψη επαναστατικού επιδίκου, σε συνδυασμό με την τρομερή αφομοιωτική δύναμη της δημοκρατίας κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, αν όχι απέκλειαν, καθιστούσαν εξαιρετικά δυσχερή –και εντέλει δευτερεύουσα για τα ίδια τα υποκείμενα- την προσπάθεια μετακίνησης από θέσεις και αρχές, με σκοπό τη σύνθεση.

Έτσι, η ανάπτυξη των κινημάτων συγκροτήθηκε στη βάση της πολιτικής Διαμαρτυρίας, στην ανάδειξη του ατομικού στοιχείου, της αυτοδέσμευσης και του επαναστατικού αυθορμητισμού, της άμεσης δράσης, φτάνοντας μέχρι την ολοκληρωτική αμφισβήτηση της ανάγκης για συλλογική δέσμευση. Δεν ισχυριζόμαστε σε καμία περίπτωση ότι τα κινήματα της μεταπολεμικής περιόδου «έκαναν λάθος» ή «απέτυχαν». Δεν υπάρχει τρόπος άλλωστε να αποφανθούμε με βεβαιότητα ότι η αντίσταση στον καπιταλισμό θα μπορούσε μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό συγκείμενο να έχει διαφορετική πορεία. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα κινήματα αυτά αποτελούν μέρος της συλλογικής μας ιστορίας, της πολιτικής μας συγκρότησης και του πολιτικού μας οπλοστασίου – όπως άλλωστε και η «ισπανική εμπειρία».

Με την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και τις διακηρύξεις για το «Τέλος της Ιστορίας», το ριζοσπαστικό κίνημα αναγκάζεται πια να επαναδιαπραγματεύτει τους όρους της ύπαρξής του. Η σαρωτική επικράτηση ενός εξαιρετικά βίαιου καπιταλισμού, και μάλιστα με διεθνοποιημένους όρους, δημιουργεί το πρόσφορο και αναγκαίο πλαίσιο για την εκ νέου άρθρωση ενός συνολικού επαναστατικού οράματος. Δεν περιγράφουμε εδώ το συλλογικό όραμα ως προγραμματική διακήρυξη ενός κόσμου που έρχεται, αλλά περισσότερο ως κοινωνική συναισθηματική τάση, ως πεποίθηση ότι η ανατροπή, εκτός από εφικτή, είναι και αναγκαία.

Ειδικότερα για τον ελλαδικό χώρο, το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα μετρά λίγες δεκαετίες ζωής και ουσιαστικά αναπτύσσεται από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, ως η απάντηση στο ρεφορμισμό και την παραίτηση της Αριστεράς. Συγκροτούμενο καταρχήν ως κίνημα Άρνησης, κατόρθωσε να επαναφέρει στη χειμαζόμενη πολιτική σκέψη την κουλτούρα της αλληλεγγύης, της άμεσης και αδιαμεσολάβητης δράσης και να ξαναπιάσει το χαμένο νήμα της αντίστασης. Ωστόσο, ως τέτοιο απέφυγε συστηματικά, έως και δαιμονοποίησε, την αναζήτηση και δημιουργία συλλογικών δομών. Τα εγχειρήματα και οι πρακτικές που προκρίθηκαν και αναπτύχθηκαν εντός του συνάντησαν το όριό τους –με σχετική επιτυχία- τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008. Έκτοτε, και με δεδομένη την «ελληνική κρίση», καλούμαστε να δώσουμε απαντήσεις, που αναγκαστικά θίγουν το ζήτημα της οργάνωσης, τη μετατροπή της Άρνησης σε Θέση, γιατί ζητούμενο είναι να αξιοποιήσουμε όλη την ιστορική και πολιτική μας εμπειρία στην κατεύθυνση της συνολικής αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό και της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Η συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση καλεί στην πορεία της Πρωτομαγιάς την Κυριακή 1 Μάη 11πμ στο Μουσείο.