- Μια σύντομη αποτίμηση της πρώτης φοράς αριστερά
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήρθε σε μία κρίσιμη για το κεφάλαιο χρονική περίοδο, αφού προηγουμένως, είχαν εφαρμοστεί σκληρά μέτρα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και η κοινωνία είχε φτάσει σε ασφυκτικό τέλμα. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τελευταίο χαρτί της αστικής τάξης προκειμένου να διαφυλάξει την ακεραιότητα του καπιταλιστικού μοντέλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι τότε αυτοπροσδιοριζόταν ως κομμάτι του κινήματος ήταν η βέλτιστη επιλογή προκειμένου να δράσει εκτονωτικά, αρχικά ως έμπορος ελπίδας, στην συνέχεια καπηλευόμενος αγώνες των κινημάτων και τέλος καθοδηγώντας και εκμηδενίζοντας την κοινωνική οργή.
Καλλιέργησε αυταπάτες, οι οποίες όμως σύντομα κατέρρευσαν. Συνεργασία με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, εκκένωση καταλήψεων, καταπάτηση του ασύλου, μπατσοκρατία και ψήφιση του 3ου μνημονίου, το οποίο περιλαμβάνει ασφυκτικά μέτρα υποδούλωσης της εργατικής τάξης είναι μερικά από τα κατορθώματα της συγκυβέρνησης.
Η ανάγνωση αυτή της πραγματικότητας αποτελεί την οριστική επιβεβαίωση της ουσίας του κράτους, δηλαδή την αυξανόμενη καταπίεση των από τα κάτω προς όφελος του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό/πολιτικό πρόσημο των διαχειριστών του.
- Οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου
- Για τους καταπιεστές:
Οι επερχόμενες εκλογές, όπως και όλες, αναπαράγουν ψευδαισθήσεις και νομιμοποιούν συνειδησιακά την ανάθεση ως υπεύθυνη πολιτική στάση. Παρόλα αυτά οι συγκεκριμένες εκλογές ενέχουν περισσότερα διακυβεύματα. Πρωταρχικός στόχος τους – σε συνεργασία με τα υπερκρατικά κέντρα εξουσίας (Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ.)- είναι η ισχυροποίηση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, από οποιαδήποτε κομματική ροπή κι αν εκφέρεται. Ταυτόχρονα, διατηρείται η εκ νέου εναπόθεση ελπίδων με τη δημιουργία νέων σχηματισμών (Λαϊκή Ενότητα) καθώς και τα ‘’αντιμνημονιακά’’ εθνικιστικά μορφώματα όπως οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Οι φασίστες ειδικά, παρά την προσωρινή τους επικοινωνιακή μετριοπάθεια, θα κληθούν να διαδραματίσουν τον αντεπαναστατικό τους ρόλο, όταν και εφόσον το κράτος τους χρειαστεί. Οι εκλογές αυτές στοχεύουν επιπλέον στην μονομερή επίρριψη ευθυνών για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, στους ‘’ξένους’’ (Γερμανία κυρίως), ώστε να αμβλυνθούν φαινομενικά οι ταξικές αντιθέσεις και να υποκρυφθεί ο πλουτισμός της ντόπιας αστικής τάξης σε βάρος του προλεταριάτου, γεγονός που συνιστά την ουσιαστική πραγμάτωση του σχεδίου διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, δηλαδή τη μετακύλιση του χρέους του κεφαλαίου στους/ις εργαζόμενους/ες.
- Για τους/τις από τα κάτω:
Μια ρεαλιστική ματιά στην πραγματικότητα καθιστά προφανές ότι η τύχη των από τα κάτω δε βρίσκεται στις κάλπες αλλά στα ίδια τους τα χέρια. Η κοινωνία οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της, τόσο για τις λάθος επιλογές και τις αυταπάτες που έτρεφε, καθώς και για τη μετέπειτα πορεία της, και να μη συναινέσει στη νομιμοποίηση της υποδούλωσής της. Η τάξη των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων πρέπει να προσανατολιστεί σε ρήξη με το οικονομικό/πολιτικό σύστημα, τον καπιταλισμό και το κράτος. Είναι πλέον ολοφάνερο πως για την τάξη μας καμία βελτίωση δεν επιτυγχάνεται θεσμικά. Άρα… ΑΠΟΧΗ!
Η αποχή από την εκλογική διαδικασία αποτελεί μηδαμινή αντίδραση, εάν δε συνοδεύεται από δραστηριοποίηση στις από τα κάτω διεργασίες. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από αυτοοργανωμένους, αδιαμεσολάβητους, αντι-ιεραρχικούς αγώνες γειωμένους στο σήμερα, οι οποίοι εκτός από άμεσες κατακτήσεις, θα έχουν ως στόχο τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, που ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση κράτους, κεφαλαίου και κάθε μορφής εξουσίας, για την αναρχία και τον κομμουνισμό. Έτσι, προτάσσουμε:
i. Την οργάνωση στους χώρους εργασίας, μέσα από σωματεία βάσης, για άμεση διεκδίκηση βελτίωσης των συνθηκών εργασίας και ρήξη με μικρά και μεγάλα αφεντικά
ii. Την οργάνωση στις γειτονιές, με συνελεύσεις κατοίκων όπου θα μαζικοποιούνται οι αγώνες σε τοπικό επίπεδο
iii. Την κατάληψη δημοσίων χώρων, αξιοποίηση και επανοικειοποίηση του παραγόμενου από εμάς πλούτου, τον οποίο θα θέσουμε υπό τις ανάγκες μας.
iv. Την οργάνωση σε πολιτικές συλλογικότητες, για ζύμωση και κατάκτηση των θεωρητικών εργαλείων για την ιδεολογικο-πολιτική εξόντωση του καπιταλισμού, καθώς και τη χάραξη κοινής στρατηγικής προς την κατεύθυνση αυτή.
v. Διαρκή αντιφασιστική επαγρύπνηση, και οργάνωση μαχητικών αντιφασιστικών ομάδων σε κάθε γειτονιά για την ισοπέδωση της φασιστικής πανούκλας
vi. Κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, τόσο σε επίπεδο εργασίας όσο και σε ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο αφενός για την ενοποίηση των προλετάριων και αφετέρου για την προστασία από ρατσιστική στοχοποίηση και βία.
vii. Τη διάρρηξη του πλέγματος σχέσεων που εσωτερικεύουμε και αναπαράγουμε οι από τα κάτω, συμπεριλαμβανομένων φαινομένων όπως ρατσισμοί (φυλετικοί, θρησκευτικοί, έμφυλοι, ομοφοβία), εξουσιαστικές πρακτικές, ενδοταξικοί ανταγωνισμοί και προσπάθεια επιβολής καταπιεσμένου σε καταπιεσμένο. Απαραίτητη είναι ακόμα η αποδόμηση πατριωτικών αισθημάτων, τα οποία αορατοποιούν τον ταξικό εχθρό και δομούν μια εθνική ενότητα που λαμβάνει μεταφυσικές διαστάσεις και τέλος η εξουδετέρωση του ατομικισμού. Η μόνη απάντηση είναι ο αγώνας για τη δημιουργία μιας κοινωνίας που θα διαπνέεται απ’ τις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
Η διασύνδεση των παραπάνω πεδίων αγώνα θα ενισχύσει την κοινωνική-ταξική αντεπίθεση, θα καταστήσει τους καταπιεσμένους ισχυρότερους απέναντι στους μηχανισμούς του κράτους και του κεφαλαίου και θα προσφέρει νέες προοπτικές για τη δυναμική ρήξη με αυτούς. Πάντα με όπλο μας την αλληλεγγύη.
Η ΑΠΟΧΗ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΑΠΟ ΠΟΤΕ…
ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ
Αναρχικό/Αντιεξουσιαστικό Στέκι Αντίπνοια
Αριστοβούλου και Πυλάδου, Κάτω Πετράλωνα
