Κατηγορία: Uncategorized

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΥ

ΠΟΥ ΔΕΧΘΗΚΕ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ Δ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το Δεκέμβρη του 2009 συμπληρωνόταν ένας χρόνος από τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ακολούθησε.Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν η κραυγή των αποκλεισμένων, των απόκληρων, των συνειδητοποιημένων. Όλων αυτών που τη σφαίρα του Κορκονέα την είδαν σαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σκίζοντας της κοινωνικές ταυτότητες που τους αποδίδουν, χωρίς κανένα μερικό αίτημα, απαλλαγμένοι από το ψευτοδίλημα περί νόμιμης και παράνομης δράσης, παρά μόνο ουρλιάζοντας με κάθε τρόπο «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα».Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου γίναμε μάρτυρες της διαρκούς προσπάθειας του στρατοπέδου της αντεπανάστασης να ανακτήσει τον έλεγχο των εξελίξεων. Μια προσπάθεια που γινόταν σε όλα τα πεδία. Από το πιο γενικό οικονομικό πεδίο με τις κινήσεις για την προετοιμασία εφαρμογής του μνημονίου μέχρι και το πιο συγκεκριμένο πεδίο αυτό της καταστολής με τον κουκουλονόμο και την ίδρυση της ομάδας Δ.

 

Το φάντασμα του Δεκέμβρη εξακολουθεί να προκαλεί ανησυχία στην άρχουσα τάξη και τους υποτελείς της. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα το 2009. Και μόνο η ιδέα πως το πνεύμα του Δεκέμβρη, οι πρακτικές και η διάθεση αγώνα που ξεδιπλώθηκαν τότε, βρίσκονταν ξανά στο προσκήνιο έφτανε για να αναγκάσει το καθεστώς να επιλέξει ωμή καταστολή. Ήδη από τις 5 του Δεκέμβρη οι κατασταλτικοί σχεδιασμοί μπήκαν σε εφαρμογή με την εισβολή στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο, στο Κερατσίνι με τελικό αποτέλεσμα 22 συλληφθέντες εντός του χώρου και άλλους 42 λίγες ώρες αργότερα, ύστερα από εισβολή της αστυνομίας στο δημαρχείο του Κερατσινίου, όπου είχε καταληφθεί από αλληλέγγυους/ες.

 

Στις 6 του Δεκέμβρη, την ημέρα που έστω και σε συμβολικό επίπεδο ο κόσμος του αγώνα έβγαινε στο δρόμο για να υπενθυμίσει προς όλες τις κατευθύνσεις πως τίποτα δεν τελείωσε, η επιλογή από την πλευρά της κυριαρχίας ήταν μία. Έπρεπε να χτυπηθούν με κάθε τρόπο όσοι τόλμαγαν να την αμφισβητούν. Και τα χτυπήματα έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο δυνατά, άμεσα και ξεκάθαρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, με σχεδόν 800 προσαγωγές και με δεκάδες συλλήψεις, δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές κατέβηκαν στο δρόμο. Μια διαδήλωση που έγινε πεδίο δοκιμών όλων των όπλων που είχαν στη διάθεσή τους οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Ολόκληρες περιοχές του κέντρου της πόλης αποκλεισμένες από τις δυνάμεις καταστολής. Εισβολή των ΜΑΤ στα Προπύλαια και κατάργηση του ασύλου, συνεχείς επιθέσεις στην πορεία με δεκάδες τραυματίες κλπ.  Ειδικότερα η μηχανοκίνητη ομάδα Δ, που είχε συσταθεί μέσα στο 2009, έπρεπε να δοκιμαστεί σε πραγματικές συνθήκες μάχης και να αποδείξει πως μπορούσε να ανταποκριθεί στο σκεπτικό αυτών που τη δημιούργησαν. Για πρώτη φορά λοιπόν είδαμε τους συγκεκριμένους τραμπούκους να εφορμούν με τις μηχανές μέσα στο σώμα της διαδήλωσης στοχεύοντας τα κορμιά των διαδηλωτών. Με την πανοπλία να τους προστατεύει από τις πτώσεις και την εξουσία να τους παρακινεί επιτέθηκαν από την κάτω πλευρά της πλ. Συντάγματος προκειμένου να κόψουν τη διαδήλωση στα δύο αλλά και να χτυπήσουν όσο πιο βίαια μπορούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους.

 

Τη στιγμή της επίθεσης το μπλοκ του Εργατικού Επαναστατικού Kόμματος (EEK) που πορευόταν μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές, αποτέλεσε κόκκινο πανί για τους ντοπαρισμένους δελτάδες. Ξανά και ξανά έπεσαν με τις μηχανές τους πάνω στο μπλοκ. Αποτέλεσμα ήταν ο βαρύτατος τραυματισμός της Αγγελικής Κουτσουμπού, στέλεχος του EEK.  Από το χτύπημα της μοτοσυκλέτας και το ρόπαλο του συνοδηγού παρ’ ολίγο να χάσει τη ζωή της. Mεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κώμα, όπου διαγνώστηκε «βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση -υποσκληρίδιο αιμάτωμα, υπαραχνοειδής αιμορραγία, θλάση εγκεφάλου, ρωγμώδες κάταγμα του λιθοειδούς, συντριπτικό κάταγμα αριστερής κλείδας και σπάσιμο όλων των εμπροσθίων αριστερών πλευρών».

 

Η συγκεκριμένη υπόθεση έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Εκτός από την ανάδειξη της έντονα βίαιης επίθεσης που σχεδιάστηκε από το κράτος εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε μια αγωνίστρια που δέχθηκε αυτή την επίθεση. Επίσης η συγκεκριμένη επίθεση αποτελεί συμπύκνωση του τρόπου με τον οποίο συνεργάστηκαν όλοι  οι μηχανισμοί που έχει η εξουσία προκειμένου να συγκαλύπτει την πραγματικότητα. Πέρα από τους κλασικούς χειρισμούς των ΜΜΕ και των μπάτσων σε ανάλογες περιπτώσεις, άξιο αναφοράς αποτελεί τόσο η τακτική του κυβερνητικού εκπροσώπου να χαρακτηρίσει εκ των προτέρων το περιστατικό ως τροχαίο ατύχημα όσο και η πλήρης ταύτιση του εισαγγελέα με αυτήν την άποψη αρνούμενος να διατάξει αυτεπάγγελτη δίωξη και απορρίπτοντας χωρίς αιτιολόγηση τη μήνυση της Αγγελικής Κουτσουμπού, όπως και την έφεση που έκανε στη συνέχεια.

 

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, λίγους μήνες πριν συμπληρωθεί η πενταετία, να εκδικάζεται η υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης προς την Αγγελική Κουτσουμπού από τον Θεμιστοκλή Ποιμενίδη, τη Δευτέρα 13 Οκτώβρη 2014 στο Γ’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, ως τροχαίο. Πέντε χρόνια μετά γίνεται αντιληπτό πως η εντολή για επίθεση που δόθηκε τότε στους δελτάδες μόνο τυχαία δεν ήταν καθώς με αυτό τον τρόπο έγινε ξεκάθαρο πως η συγκεκριμένη ομάδα δημιουργήθηκε για να χτυπά στο ψαχνό και να τρομοκρατεί.

 

Ξαναβλέποντας τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τότε, διαπιστώνουμε πως οι επιλογές του καθεστώτος κινούνται προς μία και μόνο κατεύθυνση, αυτή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Από το 2010 και μετά άλλωστε θυμόμαστε πολύ καλά την άτεγκτη εφαρμογή των μέτρων των μνημονίων αλλά και τις δολοφονικές επιθέσεις στις πολυπληθείς συγκεντρώσεις το 2011.  Απέναντι λοιπόν στην καταστολή των αγωνιζόμενων και τη διαρκή επίθεση σε κάθε πτυχή της ζωής μας δεν μπορούμε παρά να ενισχύουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας και να οξύνουμε από την πλευρά μας τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά.

 

 

 

ΔΙΚΗ 13 ΟΚΤΩΒΡΗ 9:00 στην ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ στο ΚΤΗΡΙΟ 9

 

Μετά απο 6 χρόνια και 11 αναβολές, την Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη ολοκληρώθηκε η δίκη για την επίθεση στο στέκι Αντίπνοια. Οι 2 φασίστες, Aθανάσιος Στράτος και Βασίλης Σιατούνης (υποψήφιος με την Χρυσή Αυγή στις περιφερειακές εκλογές) καταδικάστηκαν για απόπειρα ανθρωποκτονίας, παράνομη οπλοκατοχή και οπλοχρησία σε 13 χρόνια και 6 μήνες και 11 χρόνια και 6 μήνες ο καθένας.

Oι 2 μαχαιροβγάλτες που ενώ κατα την σύλληψη τους είχαν δηλώσει μέλη της Χρυσής Αυγής και είχαν παραδεχτεί την συμμετοχή τους στην επίθεση στο στέκι, δήλωσαν περιφερειακά μέλη του κόμματος και αρνήθηκαν την άμεση σχέση της Χρυσής Αυγής με την επίθεση. Η τακτική αυτή, που ακόλουθουν απ’όταν κλήθηκαν να καταθέσουν για την υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης – Χρυσή Αυγή, αποσκοπεί απο την μία να τους απεμπλέξει απο τις πρόσθετες κατηγορίες περι εγκληματικής οργάνωσης και απο την άλλη στην μη σύνδεση της Χρυσής Αυγής με την επίθεση στο στέκι, μιας απο τις πλέον σημαντικές υποθέσεις που συμπεριλαμβάνονται στην δικογραφία της εγκληματικής οργάνωσης.

Δεν είχαμε και δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης. Οι όποιες καταδίκες φασιστών απο αυτήν, δεν μπορούν να μας θολώσουν.  Ειδικότερα την περίοδο του καθεστωτικού  “αντιφασισμού” που ο κρατικός μηχανισμός  “απονέμει δικαιοσύνη” λέμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι πρώτα απ’όλα ταξικός , αντιθεσμικός και ανατρεπτικός. Μέσα και έξω απο τις αίθουσες  των δικαστηρίων, σε όλα τα κοινωνικά πεδία, στους καθημερινούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία.

“Σήμερα Δευτέρα 30 Ιουνίου στις 7 η ώρα το απόγευμα, ομάδα 20 περίπου ατόμων από τη γνωστή φασιστική γκρούπα της «Χρυσής Αυγής» πραγματοποίησαν επίθεση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια στα Κάτω Πετράλωνα. Εισβάλλοντας στο στέκι «χαιρέτισαν» φασιστικά φωνάζοντας «με τους χαιρετισμούς της Χρυσής Αυγής», και στη συνέχεια επιτέθηκαν με μαχαίρια σε δύο από τα τέσσερα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο στέκι. Τους τραυμάτισαν στα πόδια και στο κεφάλι και στη συνέχεια απομακρύνθηκαν όπως ήρθαν, με μηχανές μεγάλου κυβισμού. […]”

Κείμενο του στεκιού την μέρα της επίθεσης

Στις 30 Ιουνίου του 2008 το αναρχικό στέκι Αντίπνοια, στα Κάτω Πετράλωνα, δέχθηκε οργανωμένη επίθεση από 15-20 παρακρατικούς της χρυσής αυγής. Εκείνη την ώρα βρίσκονταν μέσα στο χώρο 4 άτομα που έκαναν μαθήματα Ισπανικών. Το αποτέλεσμα ήταν ο τραυματισμός, με μαχαίρι, δύο συντρόφων, ένας εκ των οποίων σοβαρά. Από την πρώτη στιγμή κιόλας, η αλληλεγγύη μας συγκίνησε, τόσο για την αμεσότητα όσο για τον όγκο της. Τα αντανακλαστικά του κόσμου του κινήματος λειτούργησαν άμεσα και έτσι πρώτη απάντηση δόθηκε την ίδια μέρα. Αργά το βράδυ πραγματοποιήθηκε αυθόρμητη πορεία προς το αστυνομικό τμήμα των Κάτω Πετραλώνων από 300 περίπου άτομα ενώ για αρκετό καιρό τόσο στο στέκι όσο και στο νοσοκομείο (που νοσηλευόταν ο ένας σύντροφος) κόσμος από τη γειτονία και από τον αγώνα εξέφραζε, με κάθε τρόπο, την αλληλεγγύη του.

Αυτή η επίθεση δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Αντιθέτως, σε μια περίοδο έντονης κοινωνικής όξυνσης όπως ήταν εκείνη, η δράση παρακρατικών συμμοριών ενάντια σε πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους αυξάνεται (παραδείγματα είναι οι επιθέσεις στο Θερσίτη στο Ίλιον, με εκρηκτικό μηχανισμό, οι εμπρησμοί στη Βίλα Αμαλίας στην Αχαρνών και στο Πραπόπουλο, στο Χαλάνδρι).

Πάγια τακτική του κράτους, σε τέτοιες περιόδους είναι να χρησιμοποιεί τους παρακρατικούς του μηχανισμούς, παράλληλα με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής για να αναχαιτίσει τους αγώνες και να τρομοκρατήσει όσους συμμετέχουν σε αυτούς. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονταν και οι παραπάνω επιθέσεις. Ενώ ο παρακρατικός ρόλος αυτών των συμμοριών έγκειται και στο γεγονός ότι όλη αυτή η δράση γινόταν με την ανοχή και τη συνεργασία του κράτους, κυρίως μέσα από τις δυνάμεις καταστολής.
Εξόφθαλμα και ενδεικτικά παραδείγματα της αγαστής συνεργασίας τους ήταν η 2 Φλεβάρη του 2008 όπου χρυσαυγίτες (κάποιοι εκ των οποίων και υποψήφιοι) επιτίθονταν, μαζί τις διμοιρίες των ματ, σε αντιφασιστική διαδήλωση όπου και μαχαίρωσαν δύο διαδηλωτές. Το δεύτερο είναι το “πείραμα’’ του Αγ. Παντελεήμονα, όπου η χρυσή αυγή, χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα μια επιτροπή κατοίκων, αποτέλεσε, πάλι σε συνεργασία με την αστυνομία, το επιχειρησιακό κομμάτι στον κεντρικό κρατικό σχεδιασμό για την εκκαθάριση της περιοχής από τους μετανάστες.

Γυρίζοντας στην υπόθεσή μας, λίγη ώρα μετά την επίθεση στο Αντίπνοια, στην ίδια περιοχή, προσάγονται από την τροχαία δύο φασίστες που επέβαιναν σε μηχανάκι και αφού βρίσκουν πάνω τους δύο μαχαίρια και ένα τσεκούρι, ομολογούν ότι είναι μέλη της χρυσής αυγής και ότι συμμετείχαν στην επίθεση. Πρόκειται για τον Βασίλη Σιατούνη (ο οποίος υπήρξε και υποψήφιος της χ.α. στις προηγούμενες νομαρχιακές εκλογές) και τον Αθανάσιο Στράτο.

Οι κατηγορίες εις βάρος τους είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα και από τον Ιούλιο του 2008 ξεκινάει μια διαδικασία στην οποία οι φασίστες ζητάνε συνέχεια αναβολές και αποφεύγουν την παρουσία τους στα δικαστήρια, καθώς εκεί δέχονται την οργή συντρόφων και αγωνιστών και δεν έχουν καμιά δημόσια στήριξη από μεριά του φασιστικού κόμματος.

Επί τρία χρόνια αυτή είναι η κατάσταση, μέχρι που στις 2 Μαΐου του 2011, μέρα που είχε οριστεί η δίκη, βρεθήκαμε αντιμέτωποι στην Ευελπίδων με ένα τάγμα εφόδου πρωτοκλασάτων στελεχών της ηγεσίας της χ.α. (μεταξύ των οποίων οι Λαγός και Κασιδιάρης), που παρ’ ότι δημόσια είχε αποποιηθεί τη σχέση της με το γεγονός, με την παρουσία τους ανέλαβε επί της ουσίας την πολιτική ευθύνη της συγκεκριμένης επίθεσης. Μετά από συμπλοκή τράπηκαν σε φυγή με τη συνοδεία ΜΑΤ και η δίκη έγινε ερήμην τους. Το αποτέλεσμα ήταν η αναβάθμιση του κατηγορητηρίου σε κακουργήματα και η παραπομπή της διαδικασίας στο μεικτό ορκωτό. Από τότε η υπόθεση θάφτηκε, σε μια περίοδο στην οποία γινόταν αβαντάρισμα της χρυσής αυγής σε όλα τα πεδία, συνθήκη που έδωσε καρπό μετά τις εκλογές του 2012.

Ένα χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2013, έγινε η “ξαφνική’’ δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτη, συμβάν που έρχεται να χρησιμοποιηθεί, από το κράτος, κατά το δοκούν. Για επικοινωνιακούς λόγους αλλά και ενδοσυστημικούς ανταγωνισμούς (ψηφοθηρία, το κράτος διαχειριστής-εγγυητής της δημοκρατίας και η θεωρία των δύο άκρων), ανακαλύπτεται ο καθεστωτικός “αντιφασισμός’’ και “οι θεσμοί επιτέλους θα κάνουν τα δέοντα’’. Η δικαιοσύνη θα δικάσει, η αστυνομία θα συλλάβει, τα ΜΜΕ θα αποκαλύψουν και ο πολιτικός κόσμος θα απομονώσει!!!

Στο πλαίσιο αυτού του κυνικού πανηγυρισμού όπου συμμετέχουν όσοι έπεσαν από τα σύννεφα, θυμήθηκαν και πάλι την υπόθεσή μας, εντάσσοντάς την στη δικογραφία περί εγκληματικής οργάνωσης, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να μας βάλουν στο παιχνίδι τους σαν χρήσιμα πιόνια. Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη κληθήκαμε στην ανακρίτρια ως μάρτυρες για την εν λόγω υπόθεση. Η παρουσία μας, επομένως ήταν υποχρεωτική, και η θέση μας δεν ήταν μόνο να βγάλουμε λόγο για το φασισμό και το παρακράτος αλλά επίσης να κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεν δεχόμαστε να είμαστε κομμάτι του “καθεστωτικού αντιφασισμού”.

Το οικονομικό-πολιτικό σύστημα, δηλαδή ο καπιταλισμός και η δημοκρατία του, ευθύνεται για την ύπαρξη και την υποστήριξη του φασισμού, είτε στη μορφή του παρακράτους είτε στην πιο νομιμοποιημένη μορφή του σαν πολιτικό σχήμα. Μέσα από την συνολική κρίση και θέλοντας να διασφαλίσει την κυριαρχία του, το κράτος τροφοδοτεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό, υιοθετεί ακροδεξιά ατζέντα, οξύνει την καταστολή (αναβαθμίζοντας το νομικό του οπλοστάσιο ποινικοποιώντας τους αγώνες, διώκοντας δριμεία τους αγωνιστές, ενισχύοντας την αστυνομία). Έτσι προμόταρε τη χρυσή αυγή όχι μόνο συγκαλύπτοντας τις επιθέσεις αλλά προωθώντας την και σε ιδεολογικό επίπεδο και, εν τέλει, βοηθώντας την μέσα σε δύο χρόνια να ανεδείχθη από την “αφάνεια’’ στο 7%. Οποιαδήποτε ρητορική λοιπόν περί αντιφασισμού, όταν προέρχεται από οποιοδήποτε μηχανισμό του κράτους, δεν μπορεί να μας θολώσει.

Ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό είναι ταυτόχρονα και αγώνας ενάντια στο φασισμό και δίνεται στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στις σχολές, στο περίγυρό μας. Εμείς οι από τα κάτω, μέσα από τους κοινωνικού- ταξικούς αγώνες στεκόμαστε απέναντι σε ένα πολύπλοκο και ισχυρό σύστημα, που προωθεί τις ανισότητες, την ιεραρχία και τους διαχωρισμούς. Ο κόσμος της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης απέναντι στο κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Μετά από έξι χρόνια συνολικά, στις 19 Σεπτέμβρη του 2014 θα γίνει το δικαστήριο για την επίθεση στο στέκι . Όπως κάθε στιγμή από τη μέρα της επίθεσης, δεν θεωρούμε ότι αυτή η υπόθεση αφορά μονάχα εμάς. Από τη μία, γιατί αν στο στόχαστρο του παρακράτους τότε μπήκε το στέκι Αντίπνοια και τα πρόσωπα που το στηρίζουν, ήταν γιατί ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα πολλά σημεία αναφοράς στον κοινωνικό-ταξικό αγώνα και από την άλλη δεδομένου του περιεχομένου της δίκης και του ρόλου που θέλει το σύστημα να διαδραματίσει ώστε να εξυπηρετήσει τους σχεδιασμού του.

Γι’ αυτό καλούμε σε δημόσια κουβέντα συλλογικότητες και άτομα του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού χώρου,την Παρασκευή 18 Ιουλίου στις 20:00 στο Πολυτεχνείο προκειμένου να οργανώσουμε την παρουσία μας στα δικαστήρια, να καθορίσουμε τους όρους με βάση τους οποίους χρησιμοποιούμε τους θεσμούς ώστε να διασφαλίσουμε πως δεν θα γίνει πεδίο σπέκουλας του κράτους, της καθεστωτικής αριστεράς και βορά στα κοράκια της δημοσιογραφίας και να αναδείξουμε τη στάση μας απέναντι στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Γιατί ο αγώνας μας δεν ξεκινά ούτε τελειώνει στις δικαστικές αίθουσες της αστικής δικαιοσύνης. Αντίθετα χτίζεται, παλεύεται, ομορφαίνει και χειραφετείται στις δομές αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ.