Ετικέτα: 12ο λύκειο

 

Το 15^ο τεύχος της Κοπάνας μοιράστηκε τη προηγούμενη Πέμπτη στα σχολεία των γειτονιών μας.

Η κατάληψη του σχολείου αποτελεί την πιο διαδεδομένη και πιο ουσιαστική μορφή αγώνα που μπορούν να εφαρμόσουν οι μαθητές, για να επικοινωνήσουν τα προβλήματα τους και για να αγωνιστούν ενάντια σε ότι τους καταπιέζει. Άλλοτε πιο “χαβαλετζίδικα” και άλλοτε πιο “πολιτικοποιημένα” η κατάληψη ενός σχολείου είναι εκείνη η περίοδος που αυτό σταματάει όλες του τις λειτουργίες και για όσο καιρό διαρκεί σταματάει να είναι ένας χώρος εξαναγκασμού, βαρεμάρας και υποταγής σε εξουσιολάγνους καθηγητές και διευθυντές και μετατρέπεται σε ένα απελευθερωμένο έδαφος, από τους μαθητές για τους μαθητές.

Για όλους τους λόγους του κόσμου!

Οι λόγοι για να κάνεις κατάληψη είναι παραπάνω από αρκετοί. Πέρα όμως από τα πάντα υπαρκτά προβλήματα κτιριακών και υλικών υποδομών και ελλείψεων καθηγητών η ίδια η καθημερινότητα του σχολείου αποτελεί τον πιο σημαντικό λόγο για να του βάλεις λουκέτο. Η δυνατότητα  να αράξεις με τους φίλους σου χωρίς να σε πιέζει το ασφυκτικό 10λεπτο διάλειμμα, η ευκαιρία να μιλήσεις για όλα αυτά που σε ενοχλούν με το σχολείο χωρίς να ακροβατείς μεταξύ μαθήματος και φροντιστηρίου. Η κατάληψη του σχολείο δεν είναι μόνο μέσο αγώνα αλλά και ανάγκη για έναν μαθητή που βλέπει τον τόσο πολύτιμο χρόνο του να σπαταλιέται σε ένα σύστημα που τον προετοιμάζει να γίνει ένα ακόμα γρανάζι του.  Είναι εκείνη η ανάγκη για να ζήσεις  τις αίθουσες και τους διαδρόμους του σχολείο χωρίς την μιζέρια του 7ωρου. Είναι ο κλεμμένος σου χρόνος και χώρος που παίρνεις πίσω!

Από πάντα, αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τώρα, οι σχολικές καταλήψεις έμπαιναν και συνεχίζουν να μπαίνουν στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών είτε αυτοί είναι άμεσα κρατικοί (μπάτσοι, εισαγγελείς) είτε παρακρατικοί (φασίστες). Όλος αυτός ο συρφετός συνοδεύεται  από τις προσπάθειες διευθυντών, αγανακτισμένων γονέων και καθηγητών οι οποίοι ανέκαθεν προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να μην επιτρέψουν οποιαδήποτε κίνηση που εμποδίζει την κανονική λειτουργία του σχολείου. Μόνο φέτος, αστυνομικοί έχουν εισβάλλει σε υπό κατάληψη σχολεία στην Σάμο, την Λαμία την Νίκαια και τον Χολαργό “παίζοντας ξύλο” με τους μαθητές αλλά κάνοντας και συλλήψεις. Είναι πλέον πιο επιτακτικό από ποτέ κάθε απόφαση για κατάληψη να αντιμετωπίζεται με επιπλέον σοβαρότητα, αλλά και να αγκαλιάζεται από το σύνολο των μαθητών, η αλληλεγγύη έτσι και αλλιώς αποτελεί το πιο δυνατό μας όπλο!

Κατάληψη παντού!

Κατάληψη για όλους τους λόγους του κόσμου!

Κατάληψη για πάντα!

Το νέο τεύχος της ΚΟΠΑΝΑΣ είναι γεγονός και μοιράστηκε σήμερα το πρωΐ στα σχολεία των γειτονιών μας.

Την Τετάρτη 26-10-2011 μοιράστηκε το νέο τεύχος της κοπάνας στα σχολεία των περιοχών μας.

Μαζί με την Κοπάνα μοιράστηκε και ένα cd για τον ένα χρόνο Κοπάνα.

Κάντε κλίκ στην εικόνα για να "κατεβάσετε" το cd!

Το 8^ο τεύχος της "κοπάνας" μοιράστηκε χθές Τετάρτη και σήμερα Πέμπτη στα σχολεία των γειτονιών μας…

Όταν τα πάντα γύρω σου πουλιούνται και αγοράζονται και κάθε τι δημόσιο γίνεται ιδιωτικό, τι στιγμή που η οικονομική λεηλασία εντείνεται καθημερινά, η «δημόσια και δωρεάν παιδεία» αποτελεί μια όλο και πιο μακρινή ανάμνηση. Στο κόστος για τα φροντιστήρια, τα βοηθήματα, τη γραφική ύλη, τα pc και όλα αυτά που μέχρι τώρα πληρώναμε έρχεται να προστεθεί και το κόστος των βιβλίων. Προς το παρόν το υπουργείο μοιράζει cd και αν δεν θες να χαλάσεις τα μάτια σου διαβάζοντας από την οθόνη του υπολογιστή πρέπει να πληρώσεις για φωτοτυπίες. «Δημόσια και δωρεάν παιδεία» σημαίνει ελλείψεις καθηγητών, συγχωνεύσεις σχολείων, ιδιωτικά φροντιστήρια, παντελής έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, ολοήμερα παρκινγκ μαθητών, cd αντί για βιβλία. Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στις χιλιάδες απολύσεις, στο κόψιμο των συντάξεων, στις μειώσεις των μισθών, στα κάθε είδους χαράτσια τα οποία συνθέτουν την εικόνα της ζωής γονιών και μαθητών. Κανείς πλέον δεν μπορεί να θεωρεί ότι δεν τον αφορούν όλα αυτά ή ότι αυτός θα γλιτώσει. Οι μόνοι που θα γλιτώσουν είναι οι πλούσιοι και αυτοί που κυβερνάνε, δηλαδή αυτοί που ευθύνονται για την κατάσταση που ζούμε. Για όλους εμάς το μέλλον είναι κοινό και οι επιλογές είναι δύο. Ή θα το βουλώσουμε, θα ανεχτούμε τα πάντα και θα ζήσουμε σαν δούλοι μέχρι να πεθάνουμε ή θα αντισταθούμε και θα αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κατάσταση. Πολλοί είναι αυτοί που θα πουν ότι τίποτα δεν αλλάζει, όμως όλα είναι δυνατά αρκεί να το θελήσουμε. Όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα, αν ορθώσουμε το ανάστημά μας και μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές και αδιαμεσολάβητες συνελεύσεις στα σχολεία, τους εργασιακούς χώρους, τις γειτονιές πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και παλέψουμε για την ανατροπή αυτού του κόσμου που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Συνελεύσεις-καταλήψεις-απεργίες-διαδηλώσεις-συγκρούσεις και ότι άλλο θες…

Σήμερα, τελευταία μέρα των μαθημάτων, μοιράστηκε στα σχολεία των γειτονιών μας το 7ο τεύχος του μαθητικού εντύπου ΚΟΠΑΝΑ με θέμα  "ποιές σχολές δε δηλώνεις"

Στις 14 Απριλίου μοιράστηκε στα σχολεία των γειτονιών μας 12^ο&36^ο-9^ο&34^ο-14^ο-33^ο το 6^ο τεύχος του μαθητικού εντύπου "κοπάνα" το οποίο εκδίδεται απο το στέκι Αντίπνοια.

Την Πέμπτη 3 Μαρτίου και την Παρασκευή 4 Μαρτίου μοιράστηκε στα σχολεία των περιοχών μας το 5ο τεύχος της "ΚΟΠΑΝΑΣ" το οποίο έχει ως θέμα τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης

εδώ θα το βρείτε σε pdf

Διαβάστε περισσότερα

Η τρίτη «κοπάνα» μοιράστηκε σήμερα το πρωί σε 8 λύκεια και γυμνάσια του Κουκακίου και των Πετραλώνων. Δεκέμβριος 2010, 2 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο δημόσιος χώρος βρίσκεται υπό αστυνομική κατοχή και η βία αυτής της κατοχής εκδηλώνεται είτε κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων είτε με τους καθημερινούς «μικρούς» τσαμπουκάδες και τα «τραβήγματα» νεολαίων.

Σε αυτό το τεύχος της «κοπάνας» συμπεριλάβαμε και ένα μικρό αυτοκόλλητο, για τα όνειρα που απαγορεύεται να κάνει κάποιος σε αυτόν τον κόσμο.

Μαζί μοιράστηκε και το κείμενο της Συνέλευσης Αναρχικών που καλεί στη διαδήλωση ενάντια στα οικονομικά μέτρα, το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου, από την πλατεία Μοναστηρακίου.

Παρακάτω το κείμενο που συνόδευε το κόμικ:

Εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη

Το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008 ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά του μπάτσου Κορκονέα. Οι επόμενες μέρες θα σημαδευτούν από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, διαδηλώσεις, καταλήψεις σχολείων-σχολών-δημόσιων κτιρίων- επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους-λαϊκές συνελεύσεις. Μαθητές-φοιτητές-άνεργοι-εργαζόμενοι-ντόπιοι-μετανάστες σε όλα τα μέρη του ελλαδικού χώρου βγήκαν στους δρόμους όχι μόνο για να εκφράσουν την οργή τους για τη δολοφονία του Αλέξη, αλλά και για ότι τους καταπιέζει καθημερινά. Μετατρέποντας  την οργή τους σε εξέγερση. Ενάντια σε όλους όσους μας κλέβουν τη ζωή, μας εκμεταλλεύονται, μας καταστρέφουν τα όνειρα και τις επιθυμίες μας.

Από την άλλη μεριά οι κυβερνώντες, κόμματα, ΜΜΕ και κάθε παρατρεχάμενος τρομαγμένοι και βλέποντας να κινδυνεύουν τα προνόμια και η εξουσία τους προσπάθησαν να ελέγξουν, να καταστείλουν, να τρομοκρατήσουν και να συκοφαντήσουν όλο αυτό τον κόσμο που συμμετείχε στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Προσπάθησαν να πείσουν την κοινωνία ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να κρύψουν ότι αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης βασίζεται μόνο στη βία. Μια βία η οποία ασκείται καθημερινά στους δρόμους, στις πλατείες και σε κάθε σημείο της πόλης από τους ένστολους δολοφόνους του καθεστώτος και η οποία έχει αφήσει δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου δεν ήταν ούτε παρεξήγηση, ούτε παρεκτροπή, ήταν το αληθινό πρόσωπο του καθεστώτος. Αυτού του καθεστώτος ενάντια στο οποίο εξεγέρθηκαν χιλιάδες άνθρωποι τον Δεκέμβρη του 2008 στέλνοντας το μήνυμα ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει και το ραντεβού στα οδοφράγματα συνεχίζει να ισχύει και να δείχνει το δρόμο προς ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης.

2ο τεύχος του μαθητικού αντιεξουσιαστικού εντύπου “Κοπάνα” και σήμερα το πρωί μοιράστηκε στα λύκεια του Κουκακίου και των Πετραλώνων. Ήδη το έδαφος επαφής με τους μαθητές και τις μαθήτριες των γειτονιών μας αρχίζει και δημιουργείται και η “καλημέρα” δεν είναι η μοναδική κουβέντα που ανταλλάσσεται στα πρωινά μοιράσματα.

Παρακάτω το κείμενο που συνόδευε το κόμικ:

Κάπου ανάμεσα στα βιβλία, στα φροντιστήρια και στο χρόνο που προσπαθούμε  να ξεκλέψουμε με την παρέα μας, έχουμε  ακούσει πολλούς και διάφορους να μιλούν για τους μετανάστες, συχνά υποτιμητικά. Έχουμε ακούσει να τους λένε εγκληματίες, ότι μυρίζουν άσχημα, ότι μένουν πολλοί μαζί σε διαμερίσματα ή σε πλατείες, ότι κλέβουν τις δουλειές μας.

Ρατσιστικές κραυγές από αυτούς οι οποίοι κάθε φορά έχουν να κερδίσουν κάτι από την υποτίμηση και εκμετάλλευση των μεταναστών/στριων.

Γιατί δεν ακούμε τίποτα για τους λόγους που αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν σε τούτα εδώ τα μέρη: για τους πολέμους, την πείνα, τις διώξεις από τα καθεστώτα των χωρών τους. Όλα αυτά που τους ανάγκασαν να αναζητήσουν ευκαιρίες στον «δυτικό παράδεισο». Έναν «παράδεισο» που πρώτα φροντίζει να σπείρει την κόλαση (την εξαθλίωση και την ανέχεια) στα μέρη τους, με τις πολεμικές εκστρατείες σε Ιράκ, Αφγανιστάν, κεντρική Ασία, Αφρική. Εκστρατείες, σε κάποιες από τις οποίες συμμετέχει και ο ελληνικός στρατός (Ιράκ, Αφγανιστάν, Σουδάν, Σομαλία).

Δεν  ακούγεται  ποτέ  για τα δουλεμπορικά κυκλώματα τα οποία τιμολογούν κάποιες χιλιάδες ευρώ «το κεφάλι» και έχουν άκρες από τις συνοριακές υπηρεσίες μέχρι την αστυνομία. Εάν ρίξουμε  μία δεύτερη ματιά, όμως, θα δούμε  ότι αυτά τα κυκλώματα, αφού τους φέρουν στο κέντρο της Αθήνας, μετατρέπουν την ανάγκη τους για χρήματα και φαγητό σε «ευκαιρία» για να τους χώσουν στα άλλα κυκλώματα που παίζουν εδώ, αυτά της σωματεμπορίας, της διακίνησης ναρκωτικών.

Ζούνε πολλοί μαζί, συλλογικά, για να μπορούν να ανταποκρίνονται στις οικονομικές απαιτήσεις ενός διαμερίσματος-τρύπα, και πολλές φορές όταν δεν τα καταφέρνουν κοιμούνται σε πλατείες και παγκάκια, εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες. Τέτοιες συνθήκες αντιμετώπισαν και οι έλληνες   μετανάστες, στα μέσα του 20ου αιώνα στην Γερμανία, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ.

Αλήθεια, μετά από τόσα χρόνια φθηνής λαϊκίστικης ρατσιστικής προπαγάνδας ότι «οι ξένοι παίρνουν τις δουλειές», ποιός είναι αυτός που σήμερα απολύει, κόβει του μισθούς, οδηγεί στην ανεργία, το κοινωνικό αδιέξοδο, φορολογεί ότι φράγκα έχεις στην τσέπη; Μήπως είναι οι ντόπιοι επιχειρηματίες και πολιτικοί, δηλαδή τα ντόπια αφεντικά;

Ας  πατήσουμε πια το off της τηλεόρασης και ας στολίσουμε  με καμιά ροχάλα τον ρατσιστή που θα ακούσουμε να παραλογίζεται δίπλα μας. Γιατί αυτοί πατούν πάνω στο μίσος για τον διπλανό μας, τον διπλανό σου συμμαθητή, επειδή έχει διαφορετικό χρώμα και μιλάει άλλη γλώσσα. Όμως τα βιώματα είναι κοινά, το ίδιο και οι ανησυχίες και τα προβλήματα (εντός και εκτός σχολείου). Αυτό που μας χωρίζει πραγματικά στη ζωή δεν να είναι τα σύνορα, αλλά αυτοί που κοιτούν να μας εκμεταλλευτούν για να κερδίσουν εις βάρος μας. Και για να τους αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε συλλογικότητα και συνείδηση.

Εδώ μπορείτε να το κατεβάσετε το έντυπο σε μορφή pdf.

.

Μετά από μία δοκιμαστική έκδοση τον περασμένο Μάρτιο, η αντιεξουσιαστική παρέμβασή στα σχολεία των γειτονιών μας (μέσα από το έντυπο «Κοπάνα») αποκτάει από τη φετινή σχολική χρονιά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά. Έτσι, την εβδομάδα που μας πέρασε το πρώτο τεύχος του εντύπου μοιράστηκε στους μαθητές και στις μαθήτριες των τεσσάρων λυκείων και γυμνασίων του Κουκακίου και των Πετραλώνων, λίγο πριν το πρωινό κουδούνι θέσει σε κίνηση τις προστακτικές των καθηγητών, το κονσερβοποιημένο και αποστειρωμένο περιεχόμενο της διδακτέας ύλης, τις χρονικές και σωματικές πειθαρχήσεις των μαθητών/τριών στο αυστηρά καθορισμένο ημερήσιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Για αυτές τις πειθαρχήσεις, την εντατικοποίηση της καθημερινότητας των παιδιών που προσπαθούν, υπό την πίεση των γονιών τους κατά βάση, να αντεπεξέλθουν σε μία δημόσια (σχολείο) και ιδιωτική (φροντιστήρια) εκπαίδευση, επιχειρήσαμε να μιλήσουμε μέσα από το πρώτο τεύχος της «Κοπάνας».

Τα μοιράσματα στα σχολεία έχουν τα ευχάριστα απρόβλεπτά τους, τους αυθορμητισμούς και τις ατάκες που αφήνουν να ξεφύγει και ένα χαμόγελο. Από τις παρέες που έβγαιναν από το σχολείο με περιέργεια  για να πάρουν κι αυτές το έντυπο στα χέρια τους , μέχρι την ατάκα «μα ρε φίλε, αν αρχίσουμε από τώρα τις κοπάνες θα μείνουμε από απουσίες στο τέλος»!

Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο που συνόδευε το κόμικ της έκδοσης:

Η ζωή ξεκινάει με το ξυπνητήρι και χωρίζεται σε 24 μικρές ώρες που πρέπει να χωρέσουν τα πάντα, εκτός από τις επιθυμίες μας. Η ζωή χωρίζεται στα 24 από διαρκή κουδουνίσματα. Με κάθε κουδούνισμα (σκέψου πως είναι ο πυροβολισμός πριν από την κούρσα), το μυαλό και το σώμα τρέχουν για να μαζέψουν «εφόδια». Μαθηματικά, Φυσική και Αρχαία, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Πιάνο. Αυτά και άλλα τόσα, που θα μας επιτρέψουν, όπως λένε, να «βγούμε στη ζωή με αξιοπρέπεια». Γι’ αυτή τη μαλακισμένη «αξιοπρέπεια» πρέπει να είμαστε, λέει, ανταγωνιστικοί και ανταγωνιστικές, γιατί βλέπεις ο «ανταγωνισμός είναι τεράστιος», και όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας φάει τη θέση (του απουσιολόγου/του φοιτητή της καλύτερης σχολής/ του διευθυντικού στελέχους της καλύτερης εταιρείας), αν εμείς δεν έχουμε φροντίσει από τα πριν να του πάρουμε το κεφάλι με τα εφόδιά μας. Οπότε, «πρέπει να καταβάλουμε εντατικές προσπάθειες», όσο πιο εντατικές γίνεται, όσο πιο εντατικές μπορούμε να φανταστούμε. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή, να καταφέρουμε να χωρίσουμε τη ζωή σε ακόμα μικρότερες ώρες, που θα χωρίζονται μεταξύ τους από ακόμα περισσότερα κουδουνίσματα, να κουδουνίζουμε όλη μέρα και να μην ακούγεται τίποτα άλλο από κουδούνια. Και, βασικά, ανάμεσα στα κουδουνίσματα, να προλαβαίνουμε να πατήσουμε όλους τους άλλους στο λαιμό, να τους πάρουμε το βαθμό από την τσέπη, τη μπουκιά από το στόμα, ό, τι μπορούμε τελοσπάντων να κάνουμε με την «αξιοπρέπεια» που μας χαρίζουν τα εφόδιά μας. Από την πολλή «αξιοπρέπεια» να μεταμορφωθούμε σε μικρούς κανίβαλους, γιατί, λέει, άμα δεν το κάνουμε εμείς θα το κάνει κάποιος άλλος και να μην έχουμε αυταπάτες. Εν τω μεταξύ, εμείς θα έχουμε χάσει όλη μας τη ζωή, αλλά τι είναι αυτό μπροστά σε τόση «αξιοπρέπεια»; Επίσης, θα έχουμε χάσει και όλους μας τους φίλους, αλλά θα έχουμε την εκτίμηση του καθηγητή/αφεντικού/Κράτους, τόσο «αξιοπρεπείς» μαλάκες που θα έχουμε γίνει. Και θα ανοίξουν οι πύλες του Παραδείσου (μόνο για ‘μας τους αξιοπρεπείς): θα δουλεύουμε 12 ώρες για 700 ευρώ, θα ρουφιανεύουμε το συνάδελφό μας που δεν είναι αρκετά «αξιοπρεπής» (δηλαδή δεν βγάζει αρκετά φράγκα για το αφεντικό του), θα κοιτάμε να τη βολέψουμε και δεν πα να καίγεται ο κόσμος γύρω μας. Γενικά, η ζωή που όλοι και όλες ονειρευτήκαμε.

Τώρα που το σκέφτομαι, τόση «αξιοπρέπεια» δεν την αντέχω. Προτιμώ τη δικιά μου την αξιοπρέπεια, που, όπως το βλέπω, σημαίνει να μπορείς να κοιτάς τους γύρω σου στα μάτια, χωρίς να τους παίρνεις μέτρα για την κάσα. Κι άμα είναι να δουλέψω εντατικά για κάτι, χίλιες φορές να προσπαθήσω μαζί με τους άλλους να πάρουμε τη ζωή μας πίσω!

Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το έντυπο σε μορφή pdf.

.