… μην μας πέσει ο σοβάς στο κεφάλι!

Στο 5ο φύλλο της εφημερίδας μας, το οποίο μοιράζεται αυτές τις ημέρες στις γειτονιές μας, έχουμε ένα αναλυτικό άρθρο για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί γύρω από το κτιριακό ζήτημα του 73ου δημοτικού σχολείου στην οδό Τρώων, στα Άνω Πετράλωνα. Προφανώς, όμως και δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Και αυτό το γνωρίζουμε και εμείς και πολύ περισσότερο όσοι στέλνουν τα παιδιά τους στα… επίμαχα σχολεία.

Την προηγούμενη εβδομάδα, λοιπόν, στο 149ο δημοτικό σχολείο-φυλακή στην οδό Αγαθοδαίμονος, στα Κάτω Πετράλωνα «έβρεξε» σοβάδες! Και μπορεί από θέμα τύχης κάποιος πιτσιρικάς να μην ήταν από κάτω εκείνη τη στιγμή, βρέθηκε όμως η καθαρίστρια του σχολείου η οποία ευτυχώς δεν τραυματίστηκε σοβαρά! Το κτιριακό του  149ου δημοτικού είναι άλλη μία ιστορία για γέλια και κυρίως για… κλάματα. Ένα κτίριο 50 και βάλε χρόνων, το οποίο μισθώνει το ελληνικό κράτος έναντι 1761 ευρώ το μήνα. Οι γονείς των μαθητών χρόνια τώρα ζητάνε μεταστέγαση σε άλλο οικόπεδο (το οποίο υπάρχει, στην οδό Πειραιώς, παραδίπλα από το Praktiker), κάτι το οποίο αρνούνται οι υπεύθυνοι γιατί από τη μία η περιοχή έχει χαρακτηριστεί «ιστορική» (!) και από την άλλη πέριξ του οικοπέδου βρίσκεται κεραία κινητής τηλεφωνίας. Η «κρατική ευαισθησία» σε όλο της το μεγαλείο!

Περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος μπορείτε να βρείτε στον ιστότοπο του σχολείου. Τις επόμενες ημέρες θα ανεβάσουμε και το σχετικό άρθρο για το 73ο δημοτικό σχολείο στα Άνω Πετράλωνα, όπου εκφράζεται μία πιο ολοκληρωμένη άποψη επί του θέματος.

Η είσοδος του 149ου δημοτικού σχολείου-φυλακή

Ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας…

Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε ένας κύκλος παρεμβάσεων, για την λεηλασία των ζωών μας από τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά τούτου εδώ του τόπου, με ανάρτηση πανό σε κεντρικά σημεία και γέφυρες του Κουκακίου και των Πετραλώνων. Κάποια από αυτά αποτυπώνονται στις φωτογραφίες που παρατίθενται παρακάτω.

Θεματικές προβολές, για την εκπαίδευση, στο χώρο του στεκιού.

Ο κύκλος θεματικών προβολών που ξεκίνησε τον Νοέμβριο συνεχίζεται και τον Δεκέμβρη. Αυτή τη φορά οι ταινίες που έχουν επιλεχθεί φιλοδοξούμε να προβληματίσουν και να ανοίξουν μία συζήτηση σχετικά με ζήτημα της εκπαίδευσης.

Την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου προβάλλεται η ταινία του Yuan Zhang «Μικρά κόκκινα λουλούδια».

Στην Κίνα της δεκαετίας του ’50 ένας 4χρονος (ο Κιάνγκ)  μπαίνει οικότροφος σε ένα κρατικό νηπιαγωγείο. Η προσαρμογή του στην πειθαρχία της κρατικής διαπαιδαγώγησης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «προβληματική». Η άρνηση της ομοιομορφίας του εκπαιδευτικού συστήματος σημαίνει ότι ο Κιάνγκ δεν θα κερδίσει ποτέ τα μικρά κόκκινα λουλούδια, που είναι το βραβείο καλής συμπεριφοράς που απονέμει το νηπιαγωγείο.

Ραντεβού, λοιπόν, στις 8 το βράδυ, στον χώρο του στεκιού.

Μαθητικό έντυπο “κοπάνα”, τεύχος 2ο.

2ο τεύχος του μαθητικού αντιεξουσιαστικού εντύπου “Κοπάνα” και σήμερα το πρωί μοιράστηκε στα λύκεια του Κουκακίου και των Πετραλώνων. Ήδη το έδαφος επαφής με τους μαθητές και τις μαθήτριες των γειτονιών μας αρχίζει και δημιουργείται και η “καλημέρα” δεν είναι η μοναδική κουβέντα που ανταλλάσσεται στα πρωινά μοιράσματα.

Παρακάτω το κείμενο που συνόδευε το κόμικ:

Κάπου ανάμεσα στα βιβλία, στα φροντιστήρια και στο χρόνο που προσπαθούμε  να ξεκλέψουμε με την παρέα μας, έχουμε  ακούσει πολλούς και διάφορους να μιλούν για τους μετανάστες, συχνά υποτιμητικά. Έχουμε ακούσει να τους λένε εγκληματίες, ότι μυρίζουν άσχημα, ότι μένουν πολλοί μαζί σε διαμερίσματα ή σε πλατείες, ότι κλέβουν τις δουλειές μας.

Ρατσιστικές κραυγές από αυτούς οι οποίοι κάθε φορά έχουν να κερδίσουν κάτι από την υποτίμηση και εκμετάλλευση των μεταναστών/στριων.

Γιατί δεν ακούμε τίποτα για τους λόγους που αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν σε τούτα εδώ τα μέρη: για τους πολέμους, την πείνα, τις διώξεις από τα καθεστώτα των χωρών τους. Όλα αυτά που τους ανάγκασαν να αναζητήσουν ευκαιρίες στον «δυτικό παράδεισο». Έναν «παράδεισο» που πρώτα φροντίζει να σπείρει την κόλαση (την εξαθλίωση και την ανέχεια) στα μέρη τους, με τις πολεμικές εκστρατείες σε Ιράκ, Αφγανιστάν, κεντρική Ασία, Αφρική. Εκστρατείες, σε κάποιες από τις οποίες συμμετέχει και ο ελληνικός στρατός (Ιράκ, Αφγανιστάν, Σουδάν, Σομαλία).

Δεν  ακούγεται  ποτέ  για τα δουλεμπορικά κυκλώματα τα οποία τιμολογούν κάποιες χιλιάδες ευρώ «το κεφάλι» και έχουν άκρες από τις συνοριακές υπηρεσίες μέχρι την αστυνομία. Εάν ρίξουμε  μία δεύτερη ματιά, όμως, θα δούμε  ότι αυτά τα κυκλώματα, αφού τους φέρουν στο κέντρο της Αθήνας, μετατρέπουν την ανάγκη τους για χρήματα και φαγητό σε «ευκαιρία» για να τους χώσουν στα άλλα κυκλώματα που παίζουν εδώ, αυτά της σωματεμπορίας, της διακίνησης ναρκωτικών.

Ζούνε πολλοί μαζί, συλλογικά, για να μπορούν να ανταποκρίνονται στις οικονομικές απαιτήσεις ενός διαμερίσματος-τρύπα, και πολλές φορές όταν δεν τα καταφέρνουν κοιμούνται σε πλατείες και παγκάκια, εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες. Τέτοιες συνθήκες αντιμετώπισαν και οι έλληνες   μετανάστες, στα μέσα του 20ου αιώνα στην Γερμανία, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ.

Αλήθεια, μετά από τόσα χρόνια φθηνής λαϊκίστικης ρατσιστικής προπαγάνδας ότι «οι ξένοι παίρνουν τις δουλειές», ποιός είναι αυτός που σήμερα απολύει, κόβει του μισθούς, οδηγεί στην ανεργία, το κοινωνικό αδιέξοδο, φορολογεί ότι φράγκα έχεις στην τσέπη; Μήπως είναι οι ντόπιοι επιχειρηματίες και πολιτικοί, δηλαδή τα ντόπια αφεντικά;

Ας  πατήσουμε πια το off της τηλεόρασης και ας στολίσουμε  με καμιά ροχάλα τον ρατσιστή που θα ακούσουμε να παραλογίζεται δίπλα μας. Γιατί αυτοί πατούν πάνω στο μίσος για τον διπλανό μας, τον διπλανό σου συμμαθητή, επειδή έχει διαφορετικό χρώμα και μιλάει άλλη γλώσσα. Όμως τα βιώματα είναι κοινά, το ίδιο και οι ανησυχίες και τα προβλήματα (εντός και εκτός σχολείου). Αυτό που μας χωρίζει πραγματικά στη ζωή δεν να είναι τα σύνορα, αλλά αυτοί που κοιτούν να μας εκμεταλλευτούν για να κερδίσουν εις βάρος μας. Και για να τους αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε συλλογικότητα και συνείδηση.

Εδώ μπορείτε να το κατεβάσετε το έντυπο σε μορφή pdf.

.