Κατηγορία: Μετανάστες

Σήμερα, 29 Γενάρη, η Ηγουμενίτσα ήταν μια πόλη κατεχόμενη. Αστυνομικές δυνάμεις κάθε είδους (ματ, ασφαλίτες και λιμενικοί) κατέκλυσαν τους δρόμους. Η αιτία αυτής της ιδιότυπης κατοχής ήταν η πανελλαδική πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες που καλέστηκε με πρωτοβουλία ντόπιων συντρόφων.

Διαβάστε περισσότερα

Κείμενο της συνέλευσης αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση για τη διαδήλωση αλληλεγγύης στους μετανάστες στην Ηγουμενίτσα, την πανελλαδική απεργία πείνας 300 μεταναστών και συνολικότερα πάνω στο ζήτημα της μετανάστευσης.

Διαβάστε περισσότερα

…

Εάν η κατασκευή ενός φράκτη στα σύνορα του Έβρου αποτελεί ένα σημείο της μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους που έχει να κάνει με την είσοδο των μεταναστών και μεταναστριών στον ελλαδικό χώρο, τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα  στην Ηγουμενίτσα αποτελούν ένα άλλο σημείο της ίδιας πολιτικής και της απόπειρας εξόδου των μεταναστών/στριων από το ελληνικό έδαφος με τελικό προορισμό χώρες της κεντρικής Ευρώπης.

Διαβάστε περισσότερα

Την Κυριακή 23 Ιανουαρίου  κατέφθασαν στο λιμάνι του Πειραιά από τα Χανιά  300 μετανάστες και εγκαταστάθηκαν σε κτίριο της Νομικής, που δεν χρησιμοποιείται για πανεπιστημιακούς σκοπούς. Την Τρίτη  25 Ιανουαρίου ξεκινούν απεργία πείνας με αίτημα τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/στριών, ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα όπως και υποχρεώσεις με τους έλληνες και τις ελληνίδες εργαζόμενους/ες.

Διαβάστε περισσότερα

Τί συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας; Η παρανομοποίηση των μεταναστών, τα κυκλώματα και τα υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούνται από την υπερσυσσώρευση εξαθλιωμένων ανθρώπων. Ο Άγιος Παντελεήμονας και το ιστορικό κέντρο της πόλης, ο Κεραμεικός και το Μεταξουργείο. Τί βρίσκεται πίσω από τις κραυγές περί υποβάθμισης; Αναδημοσίευση από το 5ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.

Διαβάστε περισσότερα

Συγκέντρωση αλληλεγγύης:
Πλατεία Αττικής, Παρασκευή 8 Οκτώβρη, 6 μ.μ.

Μέσα σε μια συνθήκη όπως αυτή της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης, η πειθάρχηση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων στις διαταγές και τα τελεσίγραφα της εξουσίας τίθεται, όλο και πιο ξεκάθαρα, με πολεμικούς όρους. Το κράτος και τα αφεντικά, τα φερέφωνα τους στα μμε και οι πρόθυμοι χαμάληδες τους, προβάλλοντας το φάντασμα της «οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας» και του «πατριωτικού καθήκοντος», έχουν κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο σ’ όλους εκείνους που αρνούνται να υποταχτούν και να δεχτούν πειθήνια την όλο και πιο έντονη αφαίμαξη και υποτίμηση της ζωής τους. Υπό τον κίνδυνο μιας επικείμενης κατάρρευσης, γίνεται σαφές ότι εκεί που τελειώνει η συναίνεση αρχίζει η τάξη και η ασφάλεια.

Ένα από τα μέτωπα αυτού του πολέμου, είναι αυτό που διεξάγεται ενάντια στους πιο υποτιμημένους από τους υποτιμημένους, ενάντια στους πιο αποκλεισμένους από τους αποκλεισμένους, ενάντια στους μετανάστες και τις μετανάστριες. Δηλαδή, ενάντια σ’ αυτούς που εξαναγκάζονται σε φυγή αφού η παγκόσμια κυριαρχία τους έχει λεηλατήσει, καταστρέψει και ξεριζώσει για να μπορεί ο «ανεπτυγμένος» κόσμος, του οποίου η Ελλάδα αποτελεί κομμάτι, να ζει μέσα σε μια συνθήκη πλαστής ευμάρειας. Είναι ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό που μαίνεται και εντείνεται αδιάκοπα γύρω μας, δίπλα μας. Ένα ανθρωποκυνηγητό που δε θα λάβει τέλος όσο η συνένοχη αδιαφορία και σιωπή συνεχίζει να το συντηρεί: διακηρύξεις του υπουργικού συμβουλίου για την «ανάπλαση» και την «αναβάθμιση» του ιστορικού κέντρου με δηλωμένο σκοπό μια «καθαρή Αθήνα». Αστυνομοκρατία, εκκενώσεις κτιρίων και καθημερινές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με στόχο την εξαφάνιση των αφρικανών μεταναστών μικροπωλητών και άλλων «μιασμάτων». Συλλήψεις, βιασμοί και δολοφονίες μέσα και έξω από τα τμήματα «προστασίας του πολίτη», στα σύνορα αλλά και σ’ όλη την επικράτεια της χώρας. Φυλακίσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του 21ου αιώνα (που στη δημοκρατική ψευτογλώσσα βαφτίζονται «κέντρα κράτησης μεταναστών») και μαζικές απελάσεις (που βαφτίζονται «επαναπροωθήσεις») χιλιάδων απόκληρων του καπιταλιστικού παραδείσου.

Μια από τις πλέον αποκρουστικές και εξόφθαλμες όψεις αυτού του ανθρωποκυνηγητού είναι αυτή που αποτυπώνεται στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, την πλατεία Αττικής και την ευρύτερη περιοχή. Οι συγκεκριμένες πολυεθνικές γειτονιές του «υποβαθμισμένου κέντρου της πρωτεύουσας» αποτελούν το πεδίο όπου η ρατσιστική πολιτική του κράτους και των μπάτσων του συναντιέται ξεδιάντροπα με τις επιδιώξεις και τις ονειρώξεις του γνωστού φασιστικού θιάσου, ο οποίος και αποτελείται από ένα συνονθύλευμα χουντοπατριωτών κατοίκων και καταστηματαρχών, μπράβων και νονών της νύχτας, μαχαιροβγαλτών παρακρατικών νεοναζί της χρυσής αυγής και νεαρών φασιστοχούλιγκαν, εφέδρων αξιωματικών και παραγοντίσκων του Καρατζαφέρη. Εν όψει των επικείμενων δημοτικών-περιφερειακών εκλογών και με την διαχρονική ανοχή και στήριξη του οικείου του αστυνομικού τμήματος, όλο αυτό το χαφιεδότσουρμο έχει εντείνει το τελευταίο διάστημα τις φασιστικές μεθόδους του που περιλαμβάνουν ξυλοδαρμούς, μαχαιρώματα, εμπρησμούς και επιθέσεις σε σπίτια, χώρους λατρείας και καταστήματα ασιατών μεταναστών. Αυτοί που τσιρίζουν ότι δε θ’ αφήσουν «να γίνει η Αθήνα Καμπούλ» προσπαθούν να κρύψουν, χωρίς να τα καταφέρνουν, ότι αυτό που ονειρεύονται είναι να ματατρέψουν αυτήν την πόλη σ’ ένα απέραντο φασιστικό κάτεργο. Μέσω της διασποράς του τρόμου και της ρατσιστικής προπαγάνδας, συντάσσονται με τους σχεδιασμούς και την αφήγηση της εξουσίας και των μμε της και προσπαθούν να πείσουν τους «από κάτω» ότι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά τους είναι αυτοί που βρίσκονται ακόμα πιο κάτω, οι ασιάτες και οι αφρικανοί μετανάστες και πρόσφυγες:«υπεύθυνοι για το παραεμπόριο και την πτώση του τζίρου των καταστημάτων», τη στιγμή που η μαφία του νόμιμου εμπορίου που στοιχίζεται πίσω από τον εμπορικό σύλλογο Αθηνών πλουτίζει εδώ και χρόνια εκμεταλλευόμενη στυγνά τους εργαζόμενους. «Φορείς της πάσης φύσης εγκληματικότητας», τη στιγμή όπου το οργανωμένο έγκλημα της σωματεμπορίας και του χονδρεμπορίου απαγορευμένων ναρκωτικών ουσιών κινείται και ευδοκιμεί υπό τη διακριτική κάλυψη της ελ.ας.«Κίνδυνος για τη δημόσια υγεία» αφού είναι αναγκασμένοι να επιβιώνουν υπό άθλιες συνθήκες στα χαμόσπιτα που τους νοικιάζουν, έναντι αστρονομικών ποσών, οι «καθαροί» έλληνες ιδιοκτήτες.

Η αντιστροφή της πραγματικότητας δεν τελειώνει εδώ. Εκείνοι που συντάχτηκαν με την έλευση της τρόϊκας και ψήφισαν το μνημόνιο, όπως οι φασίστες του λα.ο.ς, αυτοχρίζονται σε υπερασπιστές και σωτήρες των «φτωχών πλην τίμιων ελλήνων». Εκείνοι που βρίσκονται στο μισθολόγιο της ελληνικής αστυνομίας, όπως οι παρακρατικοί νεοναζί της χρυσής αυγής, γρυλίζουν για την «έλλειψη αστυνόμευσης». Στους καιρούς όπου οι ψευδαισθήσεις ευημερίας τελειώνουν οριστικά, η εξουσία και οι μισάνθρωποι ακολουθητές της προσπαθούν να δημουργήσουν το κλίμα και τις προϋποθέσεις για ένα κανιβαλικό πόλεμο: θέλουν να διαιρέσουν και να στρέψουν τους ντόπιους ενάντια στους μετανάστες αλλά και σ’ όσους στέκονται στο πλάι τους, τους βαλκάνιους μετανάστες ενάντια στους αφρικανούς και τους ασιάτες μετανάστες και πρόσφυγες. Ένας κτηνώδης φαύλος κύκλος όπου η κρατική και η παρακρατική ρατσιστική καταστολή και τρομοκρατία θα μπορεί να εμφανίζεται σαν η ιδανική συνταγή για την «αποκατάσταση της ομαλότητας».

Κι όμως, μπροστά σ’ αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα και στο ακόμα πιο επαίσχυντο μέλλον που μας προετοιμάζουν, υπάρχουν επιλογές αξιοπρέπειας που μπορούν ν’ αποτελέσουν αναχώματα και υπολογίσιμα εμπόδια: Η συνειδητοποίηση της κοινωνικής-ταξικής θέσης μας και η έμπρακτη αντιπαράθεση με τα ιδεολογήματα και τις εκδηλώσεις του εθνικισμού και του ρατσισμού. Η διατήρηση της ιστορικής μνήμης που μας δείχνει ξεκάθαρα ποιοι είναι οι εχθροί μας και ποιοι τ’ αδέλφια μας. Η αυτοοργανωμένη δράση, η κοινωνική-ταξική αυτοάμυνα και αλληλεγγύη, η συγκρότηση κοινοτήτων αγώνα ντόπιων και μεταναστών για την αντίσταση ενάντια σ’ αυτούς που μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλεύονται και θέλουν να μας καταντήσουν μισάνθρωπους κανίβαλους και εθελούσιους δούλους.

Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, καταπίεση, εκμετάλλευση και ρατσισμό

Ενάντια στον αποκλεισμό, το ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό

.

Μετά την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός ιδιότυπου Απαρχάιντ στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα από μια φασιστο-«επιτροπή κατοίκων», αποτελούμενη από μερικούς ακροδεξιούς νοικοκυραίους, «αγανακτισμένους πολίτες» και παρακρατικούς ναζιστές, και με βασικό πρωταγωνιστή στα πογκρόμ την ελληνική αστυνομία, ένα νέο «πείραμα» επιχειρείται να εφαρμοστεί στην πλατεία Αμερικής. Σε μια γειτονιά, όπου υπάρχει χρόνια συνύπαρξη ντόπιων και μεταναστών στις πλατείες, στους δρόμους, στα σχολεία, δοκιμάζεται να στηθεί τεχνητά ένα σκηνικό ρατσιστικής βίας και αστυνομοκρατίας.

Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια διάχυσης του ρατσισμού, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και αντιφασίστες κάλεσαν την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου στις 6 το απόγευμα σε συγκέντρωση στην πλατεία Αμερικής, προτάσσοντας την κοινωνική αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά. Την ίδια μέρα στο ίδιο σημείο, αλλά μία ώρα αργότερα,  φασιστικές οργανώσεις καλούσαν σε ρατσιστικά πογκρόμ χαρακτηρίζοντας με βάση το χρώμα τους ως «εισβολείς» και «υπανθρώπους» άντρες, γυναίκες και παιδιά που μένουν χρόνια στην περιοχή. Από το πρωί οι κατασταλτικές δυνάμεις έκαναν την εμφάνισή τους στην πλατεία Αμερικής δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό αστυνομοκρατίας. Το απόγευμα εμπόδισαν εκατοντάδες διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων να προσεγγίσουν την πλατεία Αμερικής και απαγόρευσαν τη συγκέντρωσή τους στην πλατεία. Οι διαδηλωτές, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν πολλοί κάτοικοι ντόπιοι και μετανάστες, παρέμειναν συγκεντρωμένοι για ώρες στο πάρκο Κύπρου και διαδήλωσαν στους δρόμους της Κυψέλης σπάζοντας στο δρόμο το φόβο που θέλησαν να σπείρουν οι φασιστικές συμμορίες και οι κατασταλτικές δυνάμεις. Το μόνο που κατάφεραν τα φασιστοειδή ήταν να πραγματοποιήσουν μια θλιβερή συγκέντρωση ελαχίστων στο πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων, με πολλαπλάσιες δυνάμεις των ματ να έχουν αναλάβει την.. «περιφρούρηση» της συγκέντρωσής τους.

Μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το κράτος και τα αφεντικά εξαπολύουν μια γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία, εντείνοντας την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, ως το πιο φτωχό και αποκλεισμένο κομμάτι της κοινωνίας, είναι αυτοί που δέχονται την αγριότερη επίθεση: Δολοφονίες στα σύνορα, εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμοί στα αστυνομικά τμήματα. Αντιμετωπίζουν τη σκληρότερη εκμετάλλευση από τα αφεντικά. Βρίσκονται όμηροι της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής που τους χωρίζει σε «νόμιμους» και «λαθραίους», όπως με τον πρόσφατο νόμο για την ιθαγένεια που ορίζει ποια παιδιά έχουν «δικαιώματα» και ποια όχι, υπόσχεται τη νομιμοποίηση με απαγορευτικές για τους περισσότερους προϋποθέσεις και εντείνει τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις συνθήκες καταδίωξης για όσους μένουν χωρίς χαρτιά.

Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος έχει κάθε συμφέρον από τη διάχυση του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία.  Με τη βοήθεια των μ.μ.ε. στοχοποιεί τους μετανάστες ως «απειλή για τη σταθερότητα και την ασφάλεια» για να καλλιεργήσει το φόβο, την ταξική διαίρεση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και να εκβιάσει την εθνική ενότητα στο πλαίσιο της «διάσωσης της εθνικής οικονομίας», ώστε μέσα σε συνθήκες ανέχειας οι καταπιεσμένοι να στρέφονται ο ένας απέναντι στον άλλο, απέναντι στους πιο αδύναμους και όχι απέναντι στους πραγματικούς τους δυνάστες. Η προπαγάνδα των κυρίαρχων και των ακροδεξιών παπαγάλων τους συντρίβεται επάνω στην πραγματικότητα που όλοι ζούμε. Για τη φτώχεια και την εξαθλίωση, για την ανεργία και τις δυσκολίες της επιβίωσης υπεύθυνοι είναι τα ντόπια και τα υπερεθνικά αφεντικά που ζουν εις βάρος μας λεηλατώντας τον πλούτο που εμείς παράγουμε. Για το φόβο και την ανασφάλεια, οι υπεύθυνοι είναι το κράτος και οι λακέδες του. Δημιουργούν τις συνθήκες εξαθλίωσης και κοινωνικού κανιβαλισμού. Σπέρνουν το φόβο στην κοινωνία μέσω των μ.μ.ε. στο όνομα της αντιμετώπισης της «εγκληματικότητας». Ταυτόχρονα, είναι γνωστό ότι ο κρατικός μηχανισμός στην πραγματικότητα στηρίζει το εμπόριο ναρκωτικών και τη σωματεμπορία. Είναι επίσης γνωστό σε όλους πια πως την ίδια στιγμή που τα αφεντικά δείχνουν με το δάχτυλο ως υπαίτιους για την φτώχεια τους μετανάστες, τους εκμεταλλεύονται άγρια -όπως και τους ντόπιους- στα εργοτάξια, στα χωράφια, σε κάθε χώρο δουλειάς. Για να ενισχύσει την αστυνομική καταστολή και να επιβάλλει τους αντικοινωνικούς του σχεδιασμούς, το κράτος -ιδίως μετά την κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε το Δεκέμβρη του ’08, στην οποία ντόπιοι και μετανάστες συναντήθηκαν στα οδοφράγματα δίνοντας μια εικόνα από το μέλλον που επιφυλάσσουν στα αφεντικά- βάζει στο στόχαστρο τούς κοινωνικά και οικονομικά αδύναμους. Στόχος του να παραμείνουν στο απυρόβλητο οι κοινωνικά και οικονομικά ισχυροί.

Το ίδιο το κράτος λοιπόν εκκολάπτει μέσα από την πολιτική του και στηρίζει με τους μηχανισμούς του τη δράση ρατσιστικών ομάδων, όπως συνέβη στον Άγιο Παντελεήμονα με το κλείσιμο της παιδικής χαράς, με τους εμπρησμούς τζαμιών,  με τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα μεταναστών που γίνονταν από παρακρατικούς με την κάλυψη της αστυνομίας. Χρησιμοποιεί τέτοιες ομάδες που εμφανίζονται ως «τοπικές επιτροπές», ώστε η αστυνομική κτηνωδία απέναντι στους μετανάστες να εμφανίζεται ως «λαϊκό αίτημα». Και χρησιμοποιεί τις παρακρατικές συμμορίες, οι οποίες επιτίθενται επίσης σε αγωνιστές και χώρους κοινωνικής αντίστασης που προτάσσουν την αλληλεγγύη και αντιπαλεύουν τον κοινωνικό εκφασισμό.Στα μέσα Δεκέμβρη του ’09 εμφανίστηκε στην πλατεία Αμερικής μια δράκα «αγανακτισμένων κατοίκων», κυρίως οπαδών του ΛΑΟΣ, ζητώντας «να καθαρίσει ο χώρος και να φύγουν οι θαμώνες». Η συγκέντρωσή τους έληξε άδοξα, με τον βουλευτή Θ. Πλεύρη να αποχωρεί βιαστικά, όταν δεκάδες κάτοικοι της περιοχής πήγαν στην πλατεία δηλώνοντας ξεκάθαρα πως οι ρατσιστές μισάνθρωποι είναι ανεπιθύμητοι στη γειτονιά. Η προσπάθειά τους να στήσουν νέα επιτροπή μίσους και η πάγια επιδίωξη του κράτους να επιβάλλει συνθήκες αστυνομοκρατίας σε κάθε σημείο της πόλης βρίσκουν κάλυψη από την «προοδευτική» εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και το «Έθνος», που σε άρθρα τους παρουσιάζουν μια επίπλαστη εικόνα της πλατείας Αμερικής, με υποτιθέμενα προβλήματα και συγκρούσεις μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, δίνοντας υπόσταση σε μια χούφτα ακροδεξιών, που προσπαθεί να αποκτήσει επιρροή στη γειτονιά.

Ακροδεξιοί και νεοναζί, με τις ευλογίες της αστυνομίας, φαντάζονται ότι μπορούν να μετατρέψουν μια πολυφυλετική γειτονιά της Αθήνας, με παράδοση συνύπαρξης ντόπιων και μεταναστών, σε πεδίο μισαλλοδοξίας και ρατσιστικού μίσους. Τα φασιστοειδή βάζουν στο στόχαστρο τούς μετανάστες και χώρους αυτοοργάνωσης και κοινωνικού αγώνα (στέκια νεολαίας, καταλήψεις στέγης, πάρκα).

Το κράτος  εμφανίζοντας τον αγώνα για κοινωνική ισότητα και ελευθερία και τις αντιστάσεις απέναντι στο ρατσισμό και τους φασίστες ως «διαμάχη ακροκινούμενων ομάδων» στοχοποιεί τις πλέον ριζοσπαστικές εκφράσεις του κοινωνικού αγώνα. Στο ίδιο μήκος κύματος με τα αστικά μ.μ.ε και την κρατική προπαγάνδα περί «ακροκινούμενων ομάδων», κινούνται διάφοροι παραγοντίσκοι της αριστεράς που, είτε επισκεπτόμενοι το υπουργείο δημόσιας τάξης είτε δίνοντας συνεντεύξεις τύπου, συναινούν στη διαχείριση του κοινωνικού ρατσισμού από το κράτος, το μηχανισμό δηλαδή που τον παράγει θεσμικά.

Απέναντι στο κράτος και τις φασιστικές συμμορίες, το φόβο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό βρέθηκαν και βρίσκονται χιλιάδες αγωνιζόμενοι άνθρωποι. Στην Κυψέλη, όπως και σε κάθε γειτονιά, ντόπιοι και μετανάστες, εργαζόμενοι και άνεργοι ζούμε μαζί, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις πλατείες. Μοιραζόμαστε κοινά προβλήματα (ανεργία, εργασιακή εκμετάλλευση, ασφυκτικές συνθήκες ζωής στην πόλη-φυλακή, έλλειψη πράσινων ελεύθερων χώρων, έλεγχο και καταστολή) που πηγάζουν από τη λεηλασία της ζωής μας από το κράτος και τα αφεντικά. Και μαζί θα αγωνιστούμε για μια κοινωνία ισότητας, με όπλο μας την αλληλεγγύη και με μόνους εχθρούς μας τους εχθρούς της ελευθερίας.

• Κανένας ρατσιστής και φασίστας δεν θα ορίσει ποιοι άνθρωποι θα ζουν μαζί στις γειτονιές της πόλης, ποιοι θα συχνάζουν στις πλατείες και ποιοι θα περπατούν στους δρόμους.

• Καμία συναίνεση στη ρατσιστική και αντιμεταναστευτική πολιτική του κράτους.

• Καμία ανοχή στις φασιστικές συμμορίες.

• Κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες, Αντιρατσιστές/τριες, Αντιφασίστες/τριες από τις γειτονιές της Αθήνας

Αναδημοσίευση από το 3ο φύλλο της εφημερίδας μας.

Δεν θα βρισκόταν κανείς να διαφωνήσει, αν λέγαμε ότι η εξουσία δημιουργεί το πλαίσιο προστασίας της από τους εξουσιαζόμενους θεσπίζοντας νόμους, επιβάλλοντάς τους και περιφρουρώντας τους. Και δεν θα βρισκόταν κανείς να διαφωνήσει, απλούστατα γιατί το καθημερινό βίωμα αποδεικνύει ότι η ίδια η φύση του Νόμου είναι απροκάλυπτα προστατευτική για εκείνους που καρπώνονται τα οφέλη ενός εκμεταλλευτικού συστήματος και, ταυτόχρονα, αμείλικτα εχθρική απέναντι στους αποκλεισμένους και τις αποκλεισμένες, τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες. Αυτό το προφανές γεγονός της «ευλυγισίας» του Νόμου, δυνάμει βόμβα στα θεμέλια της «κοινωνικής γαλήνης», επιχειρείται συστηματικά να απαντηθεί από την κυριαρχία, άλλοτε με περισσότερη κι άλλοτε με λιγότερη επιτυχία, μέσω της χάραξης «αντεγκληματικών πολιτικών», δηλαδή πολιτικών που διακηρύσσουν την υποτιθέμενη πρόθεση της εξουσίας να «προστατεύσει τον πολίτη από το έγκλημα».  Πρόκειται για συνολικές πολιτικές που, κι αν παρουσιάζονται εστιασμένες στην «καταπολέμηση του εγκλήματος και την προστασία της κοινωνίας από αυτό», στην ουσία δεν είναι παρά η πολεμικής έντασης προσπάθεια αφενός καθορισμού των ορίων του επιτρεπτού μέσα σε ένα περιβάλλον εκμετάλλευσης και καταπίεσης και αφετέρου διαστρέβλωσης μιας πραγματικότητας, ικανής να πείσει και τους αφελέστερους για τις προθέσεις των αφεντικών, των κρατών, της εξουσίας συνολικά.

Φυσικά, ως εργαλεία διαχείρισης του κοινωνικού ανταγωνισμού που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του συστήματος, οι αντεγκληματικές πολιτικές δεν εμφανίζονται πάντα με την ίδια μορφή ούτε και προωθούνται με τον ίδιο τρόπο. Οι  ανάγκες των κυριάρχων καθορίζουν τόσο την ένταση όσο και την έκταση που αυτές καλούνται να λάβουν, ανάλογα με τη συγκυρία μέσα στην οποία θεσπίζονται, και, παρά το γεγονός ότι ο βασικός άξονας που τις διατρέχει μπορεί να συνοψιστεί στις λέξεις «Ησυχία, Τάξη κι Ασφάλεια», οι τρόποι με τους οποίους επιχειρείται να παγιωθούν κοινωνικά παρουσιάζουν κατά καιρούς τεράστιες αποκλίσεις.

Έτσι, κι αφού κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων το μοντέλο της παραδοσιακής Δεξιάς απέδειξε ότι δεν διαθέτει τα ιδεολογικά εργαλεία που θα το καθιστούσαν ικανό να διαχειριστεί μια βαθιά κρίση –εκτεινόμενη πολύ πέρα από το οικονομικό πεδίο, σε σημείο που να αμφισβητείται πλέον συνολικά η πολιτική και θεσμική νομιμοποίηση του ίδιου του συστήματος- , τη θέση του ήρθε να πάρει εκ νέου η δοκιμασμένη εναλλακτική της ελληνικού τύπου σοσιαλδημοκρατίας. Καθώς η κοινωνική πόλωση βαθαίνει όλο και περισσότερο, η Δημοκρατία προσπαθεί με κάθε μέσο να κατασκευάσει μια ισχυρή συναίνεση, που θα της επιτρέψει να ξεπεράσει την κρίση της διαλύοντας τις αντιστάσεις της κοινωνίας.

Ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι η επιστράτευση της πολιτικής διγλωσσίας, της μεταστροφής των εννοιών και της απογύμνωσης των λέξεων από το νόημά τους. Και, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, επιλέχθηκε ως καταλληλότερος αντιπρόσωπος του νέου πολιτικού δόγματος ένας ημιπαράφρων σε παραλήρημα μεγαλείου, που όμως μπορούσε να παρουσιάζεται ως μετριοπαθής, δημοκράτης, δίκαιος και εργατικός. Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι μία από τις πρώτες μέριμνες του νέου κυβερνητικού σχήματος ήταν η μετονομασία διαφόρων υπουργείων, και κυρίως αυτού της Δημόσιας Τάξης, το οποίο, σε μια κυνική επίδειξη αδιαφορίας για το κοινό αίσθημα -που δικαίως κατατάσσει τους υπαλλήλους του στην κατηγορία των δολοφόνων-, θα ονομάζεται πια «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη»! Όπως επίσης δεν θα πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι τόσο ο νέος πρωθυπουργός όσο και ο νέος «Προστάτης του Πολίτη» αφιέρωσαν κάποιες από τις πρώτες τους δηλώσεις στον αντιεξουσιαστικό χώρο, λέγοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι αντιεξουσιαστές τους είναι πολύ συμπαθείς, και γι’ αυτό θα πρέπει να τους βοηθήσουν να απαλλαγούν από τους «χούλιγκαν που έχουν παρεισφρήσει στις τάξεις τους». Ήδη αυτή η ανατριχιαστική απόπειρα εξωραϊσμού της επερχόμενης κρατικής βίας ήταν αρκετή για να δημιουργήσει ένα κλίμα ευφορίας στους μεγάλους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, που έσπευσαν να επικυρώσουν την ούτως ή άλλως παραδοσιακή τους συμμαχία με το ΠΑ.ΣΟ.Κ και να αναλάβουν να διακηρύξουν τη γνωστή «ανάγκη για Τάξη και Ασφάλεια». Εν τω μεταξύ, κι ενώ ο «Προστάτης του Πολίτη» προβαίνει σε συνεχείς, ανώδυνες εξαγγελίες (για σύλληψη των ηθικών αυτουργών της επίθεσης στην Κ.Κούνεβα, για προστασία των μεταναστών, για πάταξη της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, για «κάθαρση» της αστυνομίας από ακροδεξιά στοιχεία  κ.τ.λ.), ταυτόχρονα επικηρύσσει –και αναδεικνύει σε Νο1 κίνδυνο για τη Δημοκρατία- 3 φυγόδικους αναρχικούς που κατηγορούνται για μια ληστεία τράπεζας, αλλά και συνεχίζει το κυνήγι μαγισσών που ξεκίνησε με την εισβολή των μπάτσων σε ένα σπίτι στο Χαλάνδρι και τη μετατροπή του σε «γιάφκα» από τους δημοσιογράφους. Παράλληλα, η κρατική βία αγγίζει νέα επίπεδα, όπως διαφάνηκε και από την πρωτοφανή αστυνομική κατοχή των πόλεων τον Δεκέμβρη του 2009, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση. Τέλος, η αναγκαιότητα για ανάκτηση του εδάφους που χάθηκε με την εξέγερση του Δεκέμβρη, διαχέεται στην κοινωνία μέσα από τις συνεχείς αναφορές στην «αύξηση της εγκληματικότητας» και την «ανεπάρκεια της αστυνόμευσης». Ο στόχος προφανής: η κατασκευή ενός κλίματος ακραίας ανασφάλειας και απειλής που, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως υπάρχουσα ανασφάλεια που γεννά η οικονομική κατάσταση του κράτους, θα πείσει και τους πιο μαχητικούς να εγκαταλείψουν οποιαδήποτε προσπάθεια διεκδίκησης των αυτονόητων και να υποταγούν στους εκβιασμούς της εξουσίας.

Ιδιαίτερη θέση μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη καταλαμβάνουν οι μετανάστες, οι κατεξοχήν αποκλεισμένοι του Δυτικού Κόσμου. Η νέα πολιτική διαχείριση ανέλαβε τα καθήκοντά της υποσχόμενη «δικαιοσύνη και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και επιρρίπτοντας ευθύνες στους προκατόχους της για «υπόθαλψη ρατσιστικών φαινόμενων». Η αποφασιστική της κίνηση σχετικά με το μεταναστευτικό ζήτημα ήταν ο σχεδιασμός ενός νομοσχεδίου που προβλέπει την παροχή της ελληνικής ιθαγένειας στους επί μακρόν διαβιούντες στη χώρα και στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, καθώς και τη χορήγηση δικαιώματος ψήφου στις δημοτικές εκλογές για τις παραπάνω κατηγορίες μεταναστών. Το νομοσχέδιο επέτρεψε στο μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που δημιουργεί η χρόνια απραξία της και να δηλώσει συμπαράσταση στις -κυβερνητικές πια- «δυνάμεις της προόδου», κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά στις δηλώσεις του γνωστού «Προστάτη», που καθιστά με κάθε ευκαιρία σαφές ότι το αγγελικά πλασμένο νομοσχέδιο θα συνοδεύεται από «μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση», πράγμα που σημαίνει ότι το τίμημα για την «ελληνοποίηση» ενός μετανάστη θα είναι η θανατική καταδίκη πολλών χιλιάδων που θα πνιγούν στο Αιγαίο, θα ανατιναχθούν στα ναρκοπέδια του Έβρου ή θα επιστρέψουν σε χώρες κατεστραμμένες από την επέμβαση της Δύσης. Κι ενώ η Αριστερά προσφέρει χωρίς δεύτερη σκέψη τη συναίνεσή της, πολυπόθητη για την κυβέρνηση καθώς παρουσιάζεται ως συναίνεση όλων των αντιστεκόμενων, το νομοσχέδιο αποτελεί και το προνομιακό πεδίο για την ανάπτυξη μιας ακροδεξιάς πολιτικής ατζέντας. Όλο το φάσμα του εθνικιστικού συρφετού, από τους γραφικούς θαυμαστές του Αδωνίδος Γεωργιάδη ως τους Χίτες-χούφταλα του Στόχου και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής έχουν συσπειρωθεί πίσω από σύνθημα «Έλληνας γεννιέσαι-δεν γίνεσαι», καλώντας σε πόλεμο κατά των μεταναστών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ρίσκο είναι καλά υπολογισμένο από τους επιτελικούς σχεδιαστές της κυβερνητικής πολιτικής, προκειμένου να προβληθεί ότι, παρά τις «ακραίες φωνές» που μοιραία θα ακούγονται από τα περιθώρια του πολιτικού φάσματος, η Δημοκρατία παρέχει τη βέλτιστη λύση, έχοντας στο πλευρό της όλες τις προοδευτικές δυνάμεις.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αφορμή το νομοσχέδιο για τους μετανάστες, έχει ξεκινήσει μια μεγάλη κουβέντα για το τι πρέπει να γίνει με τους μετανάστες και το αν πρέπει κάποιοι (πολύ λίγοι έτσι κι αλλιώς) να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια και το δικαίωμα ψήφου. Όμως η ουσία της κουβέντας δεν βρίσκεται ούτε στην «κουτσή» και περιορισμένης εμβέλειας ελευθερία, που τάζει το νομοσχέδιο, ούτε στα εθνικιστικά – φασιστικά – ρατσιστικά παραληρήματα κάθε υπερπατριώτη.

Το νομοσχέδιο αποτελεί τη φυσική συνέχεια όλων των διωγμών που υπέστησαν οι μετανάστες όλο το προηγούμενο διάστημα με αποκορύφωμα το καλοκαίρι του 2009 (και οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι και τις σοσιαλιστικές μέρες μας) και που έλαβαν χαρακτηριστικά εθνοκάθαρσης, καθώς όποιος ήταν μελαψός αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει επιχειρήσεις-σκούπα, βασανιστήρια στα τμήματα, δολοφονίες στα σύνορα και τις πόλεις, εξευτελισμούς και ό,τι άλλο περιλαμβάνει το οπλοστάσιο του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού και του κάθε παρατρεχάμενου φασιστάκου. Μετά τη τρομοκρατία και τις απελάσεις, το ελληνικό κράτος νομιμοποιεί ένα μικρό κομμάτι μεταναστών και ταυτόχρονα θέτει σε χειρότερη θέση όσους έχουν καταφέρει να επιζήσουν της ζεστής ελληνικής φιλοξενίας.

Οι μετανάστες δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα κοινωνικό κομμάτι, το οποίο εξαιτίας της δυσμενούς οικονομικής και κοινωνικής του κατάστασης, καθώς και της δυσκολίας επικοινωνίας λόγω της διαφορετικής γλώσσας και κουλτούρας, βιώνει καθημερινά ένα πλέγμα κοινωνικών αποκλεισμών, με συνέπεια να καθίσταται έρμαιο στις ορέξεις κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι οι άνθρωποι οι οποίοι έχτισαν με το ίδιο τους το αίμα το όραμα της μεγάλης Ελλάδας των Ολυμπιακών Αγώνων και τροφοδότησαν με πολύ χρήμα τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και ότι ήρθαν εδώ εξαιτίας της λεηλασίας των χωρών τους από την καπιταλιστική Δύση, μέρος της οποίας είναι και η Ελλάδα (άλλωστε, ο Ελληνικός Στρατός με προθυμία ανέλαβε δράση στο κατεχόμενο από το ΝΑΤΟ Αφγανιστάν). Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η ελληνοποίηση ενός μικρού αριθμού μεταναστών, που ούτως ή άλλως γεννήθηκαν και ζούνε σε αυτόν το τόπο, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα επικοινωνιακό τρικ της νέας πολιτικής διαχείρισης, το οποίο στην ουσία κατοχυρώνει, για τα επόμενα χρόνια, τους πιο επαχθείς όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης για το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστών. Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ ευελπιστεί το νόμιμο κομμάτι να αποτελέσει και δεξαμενή ψήφων, στα πρότυπα των χιλιάδων ελληνοποιήσεων  που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, ενώ το ίδιο το κόστος της διαδικασίας ελληνοποίησης (με το οποίο, φυσικά, βαρύνονται οι «υποψήφιοι Έλληνες») θα αποφέρει χιλιάδες ευρώ στα κρατικά ταμεία. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν είναι σημαντικά τα δικαιώματα που θα πάρουν κάποιοι μετανάστες (ακόμα και για την ίδια την επιβίωσή τους), αλλά προφανώς είναι πολύ λίγα και έρχονται για να κρύψουν τα αιματοβαμμένα σύνορα, τις απελάσεις, την μηδαμινή χορήγηση ασύλου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όλα αυτά που αποτελούν την μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους.

Το διακύβευμα, λοιπόν, δεν είναι το ποίος είναι Έλληνας, αλλά ποίος είναι εκμεταλλευόμενος, καταπιεσμένος και έχει συνείδηση της θέσης του. Το ζήτημα δεν είναι αν έχεις δικαίωμα να διαλέξεις τους διαχειριστές της ζωής σου, αλλά αν έχεις τη δυνατότητα να διαχειριστείς ο ίδιος τη ζωή σου. Τη στιγμή, λοιπόν, που από τη μεριά του κράτους εντείνονται συνεχώς οι όροι εκμετάλλευσης και καταπίεσης, κι ενώ οι μηχανισμοί προπαγάνδας προσπαθούν να μας επιβάλουν ένα σωρό διαχωρισμούς (για το χρώμα του δέρματος, για τους προνομιούχους, για τα μισθολογικά ρετιρέ, για τους χαρτοπαίκτες αγρότες του Κολωνακίου, για, για…), το ζητούμενο είναι η κοινωνική νομιμοποίηση των μεταναστών και κάθε αποκλεισμένου και, ταυτόχρονα, η ανάπτυξη της ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ των κοινωνικών κομματιών που επιλέγουν να αντισταθούν και να βγουν στο δρόμο. Οφείλουμε να μην  επιτρέψουμε να κερδίσει έδαφος η γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε», την οποία εφαρμόζει από πολύ παλιά η «νέα» σοσιαλιστική πολιτική διαχείριση. Ντόπιοι και μη να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, απέναντι στο Κράτος και το Κεφάλαιο, αναγνωρίζοντας ότι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας.

Εδώ και κάποιες ημέρες μοιράζεται σε καφενεία και πλατείες, χέρι με χέρι και πόρτα με πόρτα, το έκτακτο τρίτο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.

Το περιεχόμενό της ορίζεται από τις θεματικές «Παγκόσμια οικονομική κρίση, το ελληνικό βατερλό και η επιταγή της συναίνεσης» και «Η “αντεγκληματική πολιτική” και η κατασκευή της συναίνεσης ή το μαγικό ραβδί της δημοκρατίας».

Η εφημερίδα τυπώθηκε σε 4.000 αντίτυπα και διανέμεται χωρίς αντίτιμο. Θα τη βρείτε στο χώρο του στεκιού (ανοιχτός κάθε Τετάρτη 6-8 μ.μ. και Σάββατο 6-9 μ.μ.), στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ, στα Άνω Πετράλωνα (ανοιχτή κάθε Δευτέρα 7-9 μ.μ. και Παρασκευή 8-10 μ.μ.), καθώς και σε άλλους αυτοοργανωμένους χώρους στην Αθήνα, σε στέκια και σε καταλήψεις.

Μπορείτε, επίσης, να την κατεβάσετε σε ηλεκτρονική μορφή από την ενότητα του ιστότοπου «εφημερίδα».