Κατηγορία: Από τον κόσμο της μισθωτής εργασίας

* Για εκείνους που έβαλαν φωτιά σ’ ένα κτίριο, αδιαφορώντας για το αν θα πεθάνουν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό.

Τετάρτη 5 Μαΐου, απόγευμα. Οι καρδιές μας ραγισμένες, κομμένες στα δυο.

Μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές διαδηλώσεις, 200.000 ανθρώπων, αποπειράται να εισβάλει στο κοινοβούλιο, τη στιγμή που μέσα σε αυτό κατοχυρώνονταν η παραπέρα οικονομική μας αφαίμαξη και η λεηλασία των ζωών μας. Χιλιάδες κόσμου επιτίθεται από διάφορα σημεία περιμετρικά της Βουλής στις διμοιρίες που βρίσκονται εκεί για να προστατέψουν τα αφεντικά τους. Το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» δονεί επί ώρες την ατμόσφαιρα. Μαζί με το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Οι συγκρούσεις αναπτύσσονται από τις αρχές της Συγγρού μέχρι την πλατεία Ομονοίας. Άπειρα χημικά, αλλά οι διαδηλωτές παραμένουν εκεί. Με ή χωρίς κουκούλες, με ή χωρίς αντιασφυξιογόνες μάσκες, με ή χωρίς πέτρες, με ή χωρίς μολότοφ. Πάντα όμως με αποφασιστικότητα και οργή.

Μέσα στην κάπνα των δακρυγόνων και τους πετροβολημένους δρόμους, αντηχεί το ίδιο εκκωφαντικά με τις εκατοντάδες κρότου λάμψης που έπεσαν εκείνη την μέρα: Τρεις εργαζόμενοι νεκροί μετά από εμπρησμό της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου. Παγωμάρα, ο κόμπος στο λαιμό δεν επιτρέπει τους φθόγγους να πάρουν οποιαδήποτε εύηχη μορφή. Και όσο περνάει η ώρα ακούγεται όλο και πιο αδιανόητο το ότι ήταν εμφανές ότι υπήρχαν άνθρωποι μέσα στην τράπεζα. Όπως άνθρωποι υπήρχαν και στο απέναντι βιβλιοπωλείο, όπου έγινε απόπειρα εμπρησμού. Και στο σουπερ-μάρκετ λίγο πιο πίσω. Και τρελαίνεσαι…

Τρεις άνθρωποι νεκροί, και τα λόγια ακροβατούν στο απόλυτο κενό. Ή παίζουν κρυφτό γύρω από έναν αυτοαναφορικό καθησυχασμό, έναν εγωισμό. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί  πίσω από το επιχείρημα ότι τα αφεντικά εξανάγκασαν  τους εργαζόμενους να παραμείνουν στη δουλειά ημέρα απεργίας. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί πίσω από τα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας στο κτίριο, τα οποία καταγγέλλει το σωματείο των τραπεζοϋπαλλήλων. Έτσι κι αλλιώς, όλες και όλοι γνωρίζουμε ότι τα αφεντικά είναι αφεντικά και βγάζουν κέρδος, αντιμετωπίζοντας τους υπαλλήλους τους ως αναλώσιμο υλικό, το οποίο μπορούν να εκμεταλλεύονται, να ξεζουμίζουν ή ακόμη και να δολοφονούν. Αυτό που είναι εξοργιστικό τώρα είναι ότι δύο χέρια, αδιαφορώντας για το αν μέσα στο υποκατάστημα βρίσκονταν εργαζόμενοι, έβαλαν φωτιά. Δύο χέρια, που η λογική που τα κινούσε όχι μόνο διακρίνεται για την ηλιθιότητά της, αλλά και ευθύνεται για το κατασταλτικό σχέδιο το οποίο έθεσε σε εφαρμογή. Το ατομικό Εγώ επιτίθεται στο συλλογικό Εμείς. Αυτό το Εγώ, που διογκώθηκε μέσα από μηδενιστικές αντιλήψεις κι από ένα στρεβλό «αίσθημα δικαίου», που αποτελεί γέννημα και κομμάτι του ίδιου του καπιταλισμού, συναντήθηκε με την αποπολιτικοποίηση, το καμποσιλίκι, την τσογλανιά και την αδιαφορία και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε πράξεις που στρέφονται συνολικά ενάντια στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της. Και Εμείς, είμαστε σήμερα, φτωχότεροι.

Ακόμη κι αν το κίνημα άφησε, με τις πράξεις και τις παραλήψεις του, χώρο στις αντιλήψεις αυτές, φέρει τώρα την ευθύνη της συνολικής αντιμετώπισης και απομόνωσής τους.  Αλλά, η ευθύνη δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει. Υπάρχει απέναντι στην κοινωνική συγκυρία, στην κρισιμότητα της κατάστασης, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, σε ό,τι πρεσβεύουμε και προσπαθούμε να πραγματώσουμε και να δημιουργήσουμε.

Κράτος και αφεντικά άδραξαν την ευκαιρία, για να τελειώνουν με τον «εσωτερικό εχθρό», με το πρόταγμα της αντιεξουσίας. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ξετύλιξαν μία συμπυκνωμένη προπαγάνδα που και αυτή περίμενε τον καιρό της. Αυτή τη φορά μαζί με τα δακρύβρεχτα λόγια που ταιριάζουν στις περιστάσεις. Το ανθρώπινο αίμα πουλάει, ένας αρκετά καλός λόγος για να διακόψουν την απεργία τους εκείνο το μεσημέρι και να αρχίσουν να ασελγούν πάνω στα νεκρά σώματα. Και η πολιτική εξουσία δείχνει αμείλικτη. Με την ωμή βία των ένστολων συμμοριών που εισέβαλαν, ξυλοκόπησαν και προκάλεσαν σοβαρές υλικές ζημιές το απόγευμα της Τετάρτης στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια. Και λίγο αργότερα το ίδιο σκηνικό μεταφέρεται σε κατάληψη αναρχικών στην οδό Ζαΐμη, στην ίδια γειτονιά. Εκκενώνεται δύο φορές και δύο ημέρες αργότερα σφραγίζεται. Με τις εισβολές σε καφενεία των Εξαρχείων και την προσαγωγή θαμώνων. Με τις προσαγωγές πριν την συγκέντρωση της Πέμπτης 6 Μαΐου, στην Βουλή, όταν ψηφίζονταν τα νέα οικονομικά μέτρα. Με τη συντονισμένη επίθεση των ΜΑΤ και τη διάλυση της ίδιας συγκέντρωσης όταν έπεσε το σκοτάδι. Κάπου εκεί, η ανοχή της δημοκρατίας στη Διαμαρτυρία είχε εξαντληθεί.

Δεν θα διεκδικήσουμε κανέναν συναισθηματικό χώρο στη σφαίρα του θεάματος. Εάν πονάμε ή τα μάτια μας δάκρυσαν, δεν θα το κατοχυρώσει στο δημόσιο λόγο καμία κάμερα, κανένας φωτογραφικός φακός, κανένα μικρόφωνο. Η ραγισμένη μας καρδιά, βουβή και σφυροκοπημένη από την ιδεολογική επίθεση των αφεντικών, θα συνεχίσει να βρίσκεται στις διαδηλώσεις, πίσω από τα πανό και τα οδοφράγματα, με μια πέτρα ή με την μαυροκόκκινη σημαία στο χέρι. Θα συνεχίσει να δοκιμάζεται στην καθημερινότητα, να σχεδιάζει το τέλος του καπιταλιστικού κόσμου, να αναζητεί μονοπάτια ελευθερίας.

Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Σε αυτή την περίοδο, όπως έχουν τα πράγματα, απέναντι στην πιο ανελέητη επίθεση που έχει δεχτεί η κοινωνία από τη μεταπολίτευση και μετά, απέναντι στον ολοκληρωτισμό που προχωράει, που έχει ήδη προελάσει με γοργό βήμα και μπότες βαριές, συνεχίζουμε να στεκόμαστε ακλόνητοι κι ακλόνητες στις θέσεις μας: H μόνη λύση είναι η Εξέγερση. Το συλλογικό έδαφος που θα δημιουργήσουμε στο δρόμο, αυτά που μπορούμε να φτιάξουμε αν αυτοοργανώσουμε τις ανάγκες μας και τις επιθυμίες μας, οι εικόνες ενός μέλλοντος που υπάρχει ήδη ως πιθανότητα: Οι λαϊκές συνελεύσεις, τα κατειλημμένα δημόσια κτήρια, εργοστάσια, νοσοκομεία, οι λαϊκές κουζίνες, τα απαλλοτριωμένα σούπερ μάρκετ, τα οδοφράγματα που θα περιγράφουν τις απελευθερωμένες και συλλογικοποιημένες γειτονίες, ό,τι άλλο χρειαστεί να εφεύρουμε και να ανακαλύψουμε όλοι κι όλες μαζί, προχωρώντας. Κι αν αυτά δεν συμβούν, ο ολοκληρωτισμός και η εξαθλίωση είναι η άλλη δυνατότητα. Ας εξεγερθούμε λοιπόν. Ως μόνη λύση.

Διαδήλωση με μηχανές και ποδήλατα πραγματοποιήθηκε νωρίτερα, σήμερα το πρωί στις γειτονιές των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου. Η πρωτοβουλία ήταν της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ, πετάχτηκαν εκατοντάδες τρικάκια, κρεμάστηκαν πανό σε κεντρικά σημεία των γειτονιών και μοιράστηκαν κείμενα στους περαστικούς.

Σήμερα παρατηρούμε να πληθαίνουν τα κοινωνικά κομμάτια που εκτοπίζονται και αποκλείονται κοινωνικά και κατά συνέπεια έρχονται αντιμέτωπα με το αληθινό πρόσωπο της δημοκρατίας, η οποία δεν έχει πλέον να τους υποσχεθεί τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τα χειρότερα. Έτσι δημιουργείται μια εκρηκτική κοινωνική κατάσταση, η οποία δεν έχει προδιαγεγραμμένη πορεία, και είναι λάθος να κινείται κανείς με βάση βεβαιότητες για το μέλλον, καθώς η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν είναι γραμμική και ότι ο πολιτικός  χρόνος έχει τους δικούς του ρυθμούς. Ζούμε, λοιπόν σε ένα κοινωνικό πεδίο το οποίο το χαρακτηρίζει από όλες τις απόψεις η αβεβαιότητα. Τίποτα δεν έχει κριθεί και σίγουρα η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Αυτό που έχει τελειώσει είναι η ελπίδα ότι ο  καπιταλιστικός κόσμος, που δεν έχει πλέον τίποτα άλλο να προσφέρει και να υποσχεθεί πέρα από μιζέρια, θάνατο, καταπίεση, εξαθλίωση, εκμετάλλευση και καταστροφή, μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να κινείται όπως είναι. Αν, λοιπόν, δεν προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε την πραγματικότητα και να φτιάξουμε ένα κόσμο καλύτερο και ανθρώπινο, θα μας καταστρέψουν οι κυρίαρχοι, που λυμαίνονται τόσους αιώνες τις ζωές μας και τον πλανήτη. Απέναντι λοιπόν στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία, δεν έχουμε να υποσχεθούμε τίποτε άλλο πέρα από την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, μέσα από αυτοοργανωμένους αγώνες, με όπλο την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων.

Εκδήλωση για την οικονομική κρίση και τις κοινωνικές αντιδράσεις, λοιπόν, στο χώρο του στεκιού την Παρασκευή 23 Απριλίου, στις 7 το απόγευμα. Θα προηγηθεί ένα πολύ ενδιαφέρον βιντεάκι animation (διάρκειας 45 λεπτών) το οποίο περιγράφει τον καπιταλιστικό κόσμο με τρόπο γλαφυρό. Όσο γλαφυρός είναι και ο τίτλος του: “Money as debt” (“Το χρήμα ως χρέος”).

Ραντεβού το απόγευμα της Παρασκευής, Αριστοβούλου και Πυλάδου…

Αφίσα που κολλιέται σε κάποια χιλιάδες κομμάτια σε γειτονιές της Αθήνας, αλλά και στην επαρχία.

Σε διαδήλωση, με σημείο συγκέντρωσης τα Προπύλαια του πανεπιστημίου Αθηνών, στις 6 το απόγευμα της Τρίτης, καλεί το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του Επισιτισμού για τα γεγονότα τα οποία περιγράφονται στην παρακάτω προκήρυξή του:

Κανένας εργαζόμενος/η δεν είναι μόνος/η του

Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

Η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ., μέλος του σωματείου που επέστρεφε από νόμιμη άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό της αλυσίδας καφετεριών VIA VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν για να καταβληθούν τα δεδουλευμένα, τα ένσημα και η αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μαρτίου, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες ενώ σήκωσε την μπλούζα του και επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και στα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις. Ο Καρέζος καθ’ όλη την διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»…

Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθύνονταν σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνο της.

Στις 26 Μάρτη μέλη του Σωματείου μαζί με δεκάδες αλληλέγγυους απέκλεισαν το VIA VAI(Σταδίου 3) για αρκετές ώρες ενώ ο μέχρι πρότινος προκλητικός και εριστικός Καρέζος κρύφτηκε στο υπόγειο. Ακολούθησαν παρόμοιες παρεμβάσεις στα VIA VAI στην Πανεπιστημίου(έναντι των Προπυλαίων) και στην Μπενάκη και Φειδίου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο Καρέζος επικοινώνησε με το σωματείο ζητώντας να καταβάλει τα χρωστούμενα στην Κάρμεν λέγοντας ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση.

Προφανώς δεν υπάρχουν ούτε παρεξηγήσεις, ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Οι απλήρωτες εργατοώρες, τα ακόλλητα ένσημα, η μη καταβολή δώρων και επιδομάτων, οι απολύσεις, η μείωση μισθών, η μαύρη εργασία είναι πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα. Όποιος τολμήσει να μιλήσει για αυτά και να ορθώσει το ανάστημά του, έρχεται αντιμέτωπος από την μια με την εργοδοτική τρομοκρατία που περιλαμβάνει όπλα, απειλές, μπράβους, βιτριόλι και από την άλλη με την τρομοκρατία της ανεργίας. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που το κράτος, αυτή τη φορά με αφορμή την οικονομική κρίση, επαναπροσδιορίζει τους όρους της μισθωτής εργασίας, προς όφελος των αφεντικών, θεσμοθετώντας την κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων και ανοίγοντας τον δρόμο για την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Σε αυτή τους την προσπάθεια κράτος και αφεντικά για την επίτευξη των σχεδιασμών τους, βρήκαν πρόθυμο σύμμαχό τους επαγγελματίες εργατοπατέρες, δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα μελλοντικά κρατικά και κομματικά πόστα. Σε αυτή την κατεύθυνση υπογράφουν οι τελευταίοι συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες προβλέπουν πάγωμα ή μείωση μισθών, κάνουν γαργάρα τις δολοφονίες και τα σακατέματα δεκάδων εργαζομένων, συγκαλύπτουν τις μπίζνες μεγαλοεργολάβων και δεν κατεβάζουν απεργίες. Όταν κάποτε καλούν σε απεργία  υπό την πίεση των εργαζομένων, τις σαμποτάρουν οι ίδιοι και τις καταστέλλουν. Χαρακτηριστική η στάση της ΓΣΕΕ στην απεργία στις 11 Μάρτη, όπου σε συνεργασία με την αστυνομία διαχώρισε την θέση της από τα πρωτοβάθμια σωματεία με αποτέλεσμα τα τελευταία να δεχτούν επίθεση των ΜΑΤ.

Μέσα σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα τα ΜΜΕ σε εντεταλμένη υπηρεσία προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα γίνονται για το δικό μας καλό σύμφωνα με το οποίο «όλοι οφείλουμε να κάνουμε θυσίες για να σωθεί η οικονομία και η χώρα». Ως είναι γνωστό όπου δεν φτάνει το κλομπ του μπάτσου φτάνει το μικρόφωνο του δημοσιογράφου. Έτσι από τη μία τα ΜΜΕ ως γνήσια παπαγαλάκια της ασφάλειας δημοσιεύουν τα στοιχεία και το όνομα μέλους του σωματείου, καταδεικνύοντας το ως υπεύθυνο για το «εργατικό ατύχημα» του αλήτη-λέρα-εργατοπατέρα Παναγόπουλου, στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5ης Μάρτη και από την άλλη μυρίζοντας πιασάρικο θέμα (ως γνήσια κοράκια) κόπτονται να δημοσιοποιήσουν την υπόθεση με το VIA VAI αποσκοπώντας να αναδείξουν την μερικότητα και τον μεμονωμένο χαρακτήρα του γεγονότος. Είμαστε αρνητικοί με τα ΜΜΕ διότι για μας η πληροφόρηση είναι δράση που συνδέεται με το μέσο και γι αυτό δράση που μας φέρνει, ως σώματα, στον φυσικό χώρο της εκμετάλλευσης και των αγώνων. Δεν γίνεται λοιπόν στα γεγονότα των 8 αλλά στα γεγονότα του δρόμου. Έτσι το ζήτημα είναι να αναπτυχθούν οι δικές μας υποδομές εργατικής αντιπληροφόρησης  κι ο αγώνας τούτος ενέχει αυτή την προοπτική.

Από την δική μας εμπειρία στην εργασία θεωρούμε ότι πρέπει να πάρουμε ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ την ευθύνη για:

-την Δημιουργία Σωματείων Βάσης απαρχής, σε όσους χώρους εργασίας δεν υπάρχουν

-την Ενίσχυση των ήδη υπαρχόντων Σωματείων Βάσης

-την Ενδυνάμωση των Γενικών Συνελεύσεων των εργαζομένων

-το ξεπέρασμα των Διοικητικών Συμβουλίων και όλων των μηχανισμών διαμεσολάβησης

-την ζωή μας και όσα μας αφορούν

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας

Το μόνο σίγουρο είναι ότι εάν δε μοιραστούμε τους αγώνες ενάντια σε αυτό το σύστημα που παράγει κρίσεις, θα μοιραστούμε την ήττα, την εξατομίκευση και την αποξένωση. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες των απεργιακών κινητοποιήσεων. Να σταματήσει κάθε δίωξη αυτών που υπερασπίστηκαν όχι μόνο τα κεκτημένα του παρελθόντος αλλά και τα διακυβεύματα του μέλλοντος. Αντιστεκόμαστε συμμετέχοντας στους εργασιακούς αγώνες (απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις), αμφισβητώντας ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, στο κέρδος και στους διαχωρισμούς. Συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας και στις γειτονιές μας μέσω λαϊκών συνελεύσεων, καταλήψεων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων.

pikpa.squat.gr

Το ότι οι εργατοπατέρες είναι αλήτες και λέρες το συνειδητοποιούν καθημερινά, εν μέσω οικονομικής και θεσμικής κρίσης, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι. Καμία ελπίδα δε στηρίζεται σε αυτούς, καμία «εκπροσώπηση» δεν επαφίεται στα τσιράκια των αφεντικών και του κράτους.

Στην απεργιακή συγκέντρωση της 5ης Μαρτίου, στο Σύνταγμα, ο ξεφτίλας πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος εισέπραξε ένα ελάχιστο μέρος της βίας (σωματικής και ψυχολογικής) που υφίστανται καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, επισφαλείς. Εισέπραξε οργή, απόρροια της οικονομικής αφαίμαξης χιλιάδων εργαζομένων, τη στιγμή που ο ίδιος αμείβεται με 150.000 ευρώ. Από τα οποία, τα 105.000 ευρώ είναι η μισθοδοσία της Εθνικής Τράπεζας, στην οποία είναι διευθυντής! Την επόμενη φορά λοιπόν που αυτό το γελοίο ανθρωπάκι μιλήσει για «κερδοσκόπους» ας του υπενθυμίσει κάποιος ότι η τράπεζα στην οποία είναι διευθυντής έχει στα χαρτοφυλάκιά της ελληνικά ομόλογα 17,9 δις ευρώ (όσο είναι δηλαδή συνολικά  το ελληνικό χρέος μόνο στις γερμανικές τράπεζες). Δηλαδή το ελληνικό κράτος έχει δανειστεί 17,9 δις ευρώ από την ελληνική Εθνική Τράπεζα! Ποιος είναι ο κερδοσκόπος, λοιπόν;

Το επόμενο στάδιο της κατρακύλας των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ είναι να μετατραπούν σε ρουφιάνους και καταδότες. Καταρχήν βγάζουν αφίσα στην οποία απεικονίζουν στιγμή της επίθεσης που δέχτηκε ο… Πρόεδρος κυκλώνοντας επιδεικτικά το πρόσωπο ενός εργαζομένου ο οποίος τον λούζει με έναν καφέ. Και έπεται συνέχεια. Από κοινού με την ασφάλεια, «αναγνωρίζουν» τρείς διαδηλωτές ως αυτούς που επιτέθηκαν στον Παναγόπουλο, σχηματίζεται δικογραφία για πράξεις πλημμεληματικού χαρακτήρα  και την Πέμπτη 18 Μαρτίου δημοσιοποιούνται άρθρα σε εφημερίδες και site από γνωστά παπαγαλάκια της ασφάλειας (Τριανταφυλλόπουλος –zougla.gr, Σουλιώτης –εφημερίδα Καθημερινή) τα οποία τους «φωτογραφίζουν» επιδεικτικά.

Την ίδια ημέρα, ένας από τους συντρόφους που «φωτογραφίζεται», δημοσιεύει την παρακάτω ανακοίνωση:

Επιστολή-απάντηση στα δημοσιεύματα του Τύπου

Είμαι ένας από τους τρεις που φωτογραφίζονται από τα παπαγαλάκια της ασφάλειας (Τριανταφυλλόπουλο, Γ. Σουλιώτη κ.α.), ως υπαίτιος για το “εργατικό ατύχημα” που συνέβη στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Παναγόπουλο στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5ης Μαρτίου.

Οι δημοσιογράφοι ανακοινώνουν ότι ο εισαγγελέας μου έχει απαγγείλει τις εξής κατηγορίες:

Απρόκλητες σωματικές βλάβες: Ας μας πει ο Παναγόπουλος τι έχει κάνει, πέρα από το να καλύπτει αφεντικά και εργολάβους, για τους χιλιάδες εργάτες που σακατεύονται καθημερινά στα στρατόπεδα της μισθωτής εργασίας και για τους δεκάδες νεκρούς στο βωμό του κέρδους του κεφαλαίου. Έτσι κι αλλιώς, αποκαλύφθηκε περίτρανα ο ρόλος του μετά τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονική επίθεση σε βάρος της Κωνσταντίνας Κούνεβα, καθώς όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες διαπλέκονταν με τους μεγαλοεργολάβους, κάλυπταν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους το καθεστώς σκλαβιάς και τρομοκρατίας που επικρατεί στους χώρους της δουλειάς, και ειδικότερα στο χώρο του καθαρισμού. Μην ξεχνάμε ότι η εργολαβία καθαρισμού του κτιρίου της ΓΣΕΕ έχει δοθεί σε μία από αυτές εταιρείες.

Διατάραξη κοινής ειρήνης: Είμαι αναρχικός και δεν αποδέχομαι καμία ειρήνη μεταξύ εκμεταλλευόμενων και εκμεταλλευτών, καταπιεσμένων και καταπιεστών. Το κράτος και το κεφάλαιο έχουν κηρύξει από καιρό τον πόλεμο στην κοινωνία, και σε αυτόν τον πόλεμο έχω πάρει θέση εναντίον τους. Σε αυτόν τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο ο Παναγόπουλος αποτελεί τον έμμισθο υπάλληλο των αφεντικών. Επαγγελματίας συνδικαλιστής, επίδοξος βουλευτής, άξιος αντικαταστάτης του -βουλευτή και πρώην υπουργού- Πρωτόπαππα και του Πολυζωγόπουλου, οι οποίοι ως ανταμοιβή για το ξεπούλημα των εργατικών αγώνων έλαβαν διάφορα κομματικά και κρατικά αξιώματα. Έτσι κι αλλιώς, η ΓΣΕΕ δεν αποτελεί, σε καμία περίπτωση, “συνομοσπονδία εργατών”, αλλά μια θυγατρική εταιρεία του ΣΕΒ, η οποία έχει αναλάβει το ρόλο του αναχώματος στις κοινωνικές εκρήξεις και του διαμεσολαβητή για τη νομιμοποίηση των επιταγών των αφεντικών. Το ρόλο της ανέδειξε, γι’ ακόμη μια φορά, η εξέγερση του Δεκέμβρη, κατά τη διάρκεια της οποίας η ΓΣΕΕ ακύρωσε προγραμματισμένη της διαδήλωση, ενώ δεν κήρυξε ούτε μια απεργία σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους χιλιάδες εξεγερμένους. Έχω διαταράξει την “κοινή ειρήνη” πάμπολλες φορές. Μία από αυτές ήταν και η 17η του Δεκέμβρη του 2008, όταν εξεγερμένοι εργάτες, και όχι μόνο, οικειοποιηθήκαμε το κεντρικό κτίριο της ΓΣΕΕ και ξεβολέψαμε τον Παναγόπουλο από το πολυτελές γραφείο του και τη δερμάτινη καρέκλα. του.

Εξύβριση:  Θεωρώ ότι όλοι αυτοί οι επαγγελματίες συνδικαλιστές δεν είναι τίποτε άλλο από ΑΛΗΤΕΣ-ΛΕΡΕΣ-ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ.

Υ.Γ.1: Είμαι αναρχικός και, ως εκ τούτου, έχω επιλέξει να συμμετέχω -εκτός των άλλων- στο Πρωτοβάθμιο “Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στο χώρο του επισιτισμού”, γιατί θεωρώ ότι μόνο μέσω της αυτοοργανωμένης δράσης των ίδιων των υποκειμένων μπορεί να ανατραπεί το καθεστώς της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η μόνη σχέση που θα μπορούσα εγώ προσωπικά, αλλά και το σωματείο στο οποίο συμμετέχω, να έχουμε με τον ξεπουλημένο, καθεστωτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ είναι εχθρική.

Υ.Γ.2: Όσο για τον κύριο Τσίπρα, που κόπτεται μην κακοχαρακτηριστεί, επιβεβαιώνω ότι, όντως, είναι καλό παιδί και τίποτα περισσότερο από αριστερό δεκανίκι του καθεστώτος.

Υ.Γ.3: Ο κύριος Πάγκαλος οφείλει και σε μένα μια δημόσια συγγνώμη, καθώς δεν είχα, δεν έχω και δεν θα έχω ποτέ απολύτως καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δ. Β.

Δε θα γράψουμε τίποτα άλλο, απλά να διαμηνύσουμε σε όλο αυτό το σκυλολόι των εργατοπατέρων και της κρατικής ασφάλειας, ότι ούτε να διανοηθούνε να ολοκληρώσουν αυτό που ξεκινάνε να στήσουν. Δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν ο Παναγόπουλος λούφαξε (βάσει των δηλώσεών του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»), θα λουφάξουν όμως σίγουρα όλοι αυτοί όταν βρεθούν αντιμέτωποι, στο δρόμο, με την οργή μας.

εικόνες από τα μετ’ όπισθεν

Αναδημοσίευση από το 3ο φύλλο της εφημερίδας μας.

Μια λέξη μονοπωλεί εδώ και ένα χρόνο τις συζητήσεις, από τα καφενεία και τα τηλεοπτικά πάνελ μέχρι της λέσχες των θινκ τανκ και τα συμβούλια των ισχυρών αυτού του κόσμου. ΚΡΙΣΗ, αποτέλεσμα της κατάρρευσης  ενός μέρους του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως παρουσιάζεται. Η κρίση όμως δεν είναι κάτι καινούργιο για τον καπιταλισμό. Ο αντιφατικός χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος είναι αυτός που οδήγησε σε αυτή αλλά και σε όλες τις άλλες, μικρές ή μεγάλες, ιστορικά. Στην ουσία η κρίση είναι  η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και η αδυναμία κινητικότητάς τους, γεγονός που μεταφράζεται σε πάγωμα των αγορών και, επί της ουσίας, σε κρίση της αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων (με τον όρο καπιταλιστικές σχέσεις εννοούμε τις σχέσεις που διαμορφώνονται και εξαρτώνται από το καπιταλιστικό σύστημα, όπως σχέση εργάτη – αφεντικού, παραγωγού – καταναλωτή). Μέχρι στιγμής, το σύστημα έχει καταφέρει να βγει λίγο-πολύ αλώβητο από τις κατά καιρούς ρηγματώσεις του, και αυτό όχι βέβαια αναίμακτα, είτε μέσω πολέμων (κατά κύριο λόγο) είτε μέσω της εξάπλωσης των αγορών, με τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών της καπιταλιστικής περιφέρειας.

Ανεξάρτητα όμως με τη φύση και τις αιτίες της κρίσης, αυτή δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το όχημα στα χέρια κράτους και κεφαλαίου για την όξυνση της επίθεσης στις κοινωνίες. Μια σειρά μέτρων που παρουσιάζονται σαν σχέδιο εξόδου από αυτήν, αφορούν τη διάσωση των κερδών και συνάμα την αύξηση του πλούτου των μεγάλων αφεντικών του πλανήτη. Έτσι, εντείνεται η αφαίμαξη των εργαζομένων μέσω της εντατικοποίησης και της διεύρυνσης του μοντέλου επισφαλούς εργασίας, με μειώσεις μισθών, μαζικές απολύσεις και κλεισίματα επιχειρήσεων και εργοστασίων, αποδόμηση των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους και των κεκτημένων των εργαζομένων.

Εκτός της πολυσυζητημένης οικονομικής κρίσης, η κυριαρχία καλείται να αντιμετωπίσει μια συνολικότερη κρίση στο εσωτερικό της καπιταλιστικής μηχανής. Μεγάλα κοινωνικά κομμάτια στέκονται πλέον από αδιάφορα έως κριτικά, ακόμη και εχθρικά απέναντι σε θεσμούς, άξιες και ιδεολογήματα που αποτέλεσαν κατά καιρούς στηρίγματα του καθεστώτος.

Ιστορικά, στον αντίποδα των οικονομικών κρίσεων και γενικότερα των περιόδων ανέχειας, διευρυμένης καταπίεσης και εκμετάλλευσης το σύστημα έβρισκε τις απαντήσεις του μέσω νέων ή παλιών ιδεολογημάτων (εθνική ακεραιότητα, εσωτερική ασφάλεια, εθνική ανάπτυξη, εθνικό όραμα…) και μέσω της ενίσχυσης της πίστης των υπηκόων του σε θεσμούς όπως η δικαιοσύνη, η θρησκεία, η πατρίδα, η οικογένεια, το κράτος, κτλ. αλλά και μέσα από πολιτικές οι οποίες στήριζαν την αύξηση της κρατικής παρεμβατικότητας, προτάσσοντας το κοινωνικό κράτος και υποσχόμενες καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Μέσα στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης,  η ελληνική οικονομία τραβάει και αυτή τα δικά της ζόρια. «Είμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», μας λένε, «αν δεν αφανίσουμε το δημόσιο χρέος θα μας αφανίσει αυτό», προσθέτουν, και καταλήγουν ότι όλοι μαζί πρέπει να συστρατευθούμε και να κάνουμε θυσίες μπροστά στην νέα Μεγάλη Ιδέα, αυτή της διάσωσης της εθνικής Οικονομίας. Οι θυσίες που επικαλούνται οι ντόπιοι κυρίαρχοι δεν απέχουν διόλου από τα μέτρα που παίρνονται παγκοσμίως. Προσφάτως, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στο πλαίσιο του προγράμματος σταθερότητας μεταξύ άλλων το πάγωμα των μισθών των δημοσιών υπαλλήλων, τη μείωση των επιδομάτων κατά 10% και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως επίσης και την αύξηση των έμμεσων φόρων  Εξαθλίωση, ανασφάλεια, ανέχεια και αλλά πολλά είναι τα συμπαραμαρτούντα των θυσιών που «πρέπει» να κάνουμε. Αλλά ποιοι είναι αυτοί και ποιοι εμείς που καλούμαστε να θυσιαστούμε στο βωμό του νέου εθνικού συμφέροντος; Από τι μια το κράτος και τα μεγάλα αφεντικά (τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές και λοιποί), αυτοί δηλαδή που δημιουργούν την κρίση, και από την άλλη όλοι εμείς, άνεργοι, εργαζόμενοι, προλετάριοι ντόπιοι και ξένοι, νεολαίοι, κοινωνικά αποκλεισμένοι και καταπιεσμένοι που βιώνουμε καθημερινά την άκρατη συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης από αυτούς, στην δουλειά αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής μας, και καλούμαστε να πληρώσουμε τις δικές τους επιλογές. Οι υπεύθυνοι αυτού του συστήματος, οι λεηλατήτες της γης και των ζωών μας  καλούν να «αγωνιστούμε» μαζί, στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης κοινής εθνικής ταυτότητας, για να υπηρετήσουμε για ακόμα μια φορά τα συμφέροντά τους, δηλαδή τη διαιώνιση του πλούτου και της κυριαρχίας τους.

Το σημερινό αδιέξοδο βασίζεται στην αδυναμία του συστήματος από τη μια να βρει στηρίγματα σε θεσμούς και άξιες και από την άλλη να αποπροσανατολίσει την κοινωνία μέσω εναλλακτικών σχεδιασμών για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Τα στηρίγματα του παρελθόντος φαντάζουν πλέον περισσότερο σαθρά από ποτέ στα μάτια μιας κοινωνίας, η οποία μέσα στη δίνη της γενικότερης κατάρρευσης των σταθερών της και της εντεινόμενης ανασφάλειας σε όλα τα επίπεδα παλινδρομεί ανάμεσα στη ριζοσπαστικοποίηση και την συντηρητικοποίηση, τους φόβους που προκύπτουν από την αποτίναξη των αλυσίδων της και την αναγκαιότητα για το καινούργιο.

Το ελληνικό κράτος δεν είναι απ’ έξω από αυτό το παιχνίδι. Η δεινή θέση της υπό κατάρρευση οικονομίας, οι επερχόμενες αντιδράσεις στα νέα μέτρα, τα οποία οδηγούν σε όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η φτώχεια και η εξαθλίωση, η έξαρση των φαινόμενων παραβατικότητας μέσα σε περιβάλλον συνεχώς εντεινόμενης οικονομικής ανέχειας και πάνω απ’ όλα η εξέγερση του Δεκέμβρη, η οποία κατέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και ότι το όραμα μιας άλλης κοινωνίας δεν είναι ουτοπία -αντιθέτως ουτοπία είναι να πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος του καπιταλισμού μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει- ρίχνουν βαριά τη σκιά τους πάνω στο καθεστώς της Δημοκρατίας. Το ίδιο το καθεστώς,από τη μεριά του, προσπαθεί ανεπιτυχώς να μας πείσει ότι αποτελεί τη μοναδική λύση, λαμβάνοντας όλο και περισσότερο διαστάσεις ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει στις παραπάνω προκλήσεις και, λειτουργώντας σε ένα συντηρητικό πλαίσιο, το μόνο που πέτυχε ήταν να οξύνει τους διαχωρισμούς και να ρίχνει συνεχώς λάδι στις φωτιές της κοινωνικής ανυπακοής.

Η αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης το περασμένο Φθινόπωρο δεν σήμανε -και δεν θα μπορούσε να σημάνει- και την αλλαγή του τρόπου επίλυσης των προβλημάτων, καθώς τα διάφορα κόμματα δεν αποτελούν τίποτε άλλο από πολιτικούς διαχειριστές ενός συστήματος, που πρωταρχικό σκοπό έχει την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου και την διαιώνιση της εξουσίας του. Η αλλαγή φρουράς έφερε απλώς και την αλλαγή στη ρητορεία που συνοδεύει τους τρόπους επιβολής των σχεδιασμών του κράτους, σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Η σοσιαλδημοκρατία ήρθε για να διαχειριστεί τις αναταράξεις στην κοινωνία, με βασικό της όπλο την προπαγάνδα, η οποία παρουσιάζει από την μια ένα ανθρωπιστικό και προοδευτικό προσωπείο και από την άλλη χτυπάει, λοιδορεί και προσπαθεί να καταστείλει με κάθε μέσο ό,τι αντιστέκεται στα σχέδια της. Το βασικό τους εργαλείο είναι η γνωστή λαϊκή ρήση «μαστίγιο και καρότο», δηλαδή η με κάθε τρόπο επιβολή της συναίνεσης, έστω και φαινομενικά. Έτσι λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι η καταστολή και η προπαγάνδα, η οποία προσπαθεί να μας πείσει ότι η πραγματικότητα είναι αυτή των δελτίων ειδήσεων, αποτελούν τα τελευταία στηρίγματα ενός καθεστώτος που δεν έχει πλέον τίποτα άλλο να προσφέρει και να υποσχεθεί πέρα από μιζέρια, θάνατο, καταπίεση, εξαθλίωση, εκμετάλλευση και καταστροφή.

Απέναντι λοιπόν στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία, δεν έχουμε να υποσχεθούμε τίποτε άλλο πέρα από την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, μέσα από αυτοοργανωμένους αγώνες, με όπλο την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων.

ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΜΠΛΟΚΑ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Το Σάββατο 28 Νοεμβρίου, στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ (Τιμοδήμου και Αντωνιάδου, στα Άνω Πετράλωνα) θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση από τον συμβουλευτικό χώρο υγείας για τις επιπτώσεις στο σώμα τους και τα βιώματα των εργαζομένων στη βιομηχανία της διασκέδασης. Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο της αφίσας που τοιχοκολλείται αυτές τις ημέρες:

Καφετέριες, μπαρ, ταβέρνες και εστιατόρια: χιλιάδες τραπεζοκαθίσματα σε γειτονιές όπως τα Πετράλωνα εισβάλλουν στο χρόνο της καθημερινής ζωής. Ο δημόσιος χώρος επανοργανώνεται ως χώρος κατανάλωσης -και ως παράπλευρη απώλεια η “ανάπτυξη” της περιοχής συνεπάγεται την εκτόξευση των ενοικίων και τον εξοστρακισμό των κατοίκων. Άνθρωποι και χώρος θα πρέπει να υποταχθούν στις επιταγές μίας μηχανής κατανάλωσης και χρήματος.

Μία εκδήλωση για τους/τις εργαζόμενους/ες στη βιομηχανία της κατανάλωσης., για τις επιπτώσεις στο σώμα τους, τις εμπειρίες και τα βιώματά τους.

Στο εσωτερικό της μηχανής, πίσω από τον πάγκο του μπαρ ή ανάμεσα στα τραπέζια, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι/ες δουλεύουν εξαντλητικά μέρα-νύχτα και για ένα απαράδεκτο μεροκάματο, πολλές φορές χωρίς ένσημα, παγιδεύονται σε μία συνθήκη εντατικής εκμετάλλευσης χωρίς νόημα και χωρίς μέλλον.