Στέκι Αντίπνοια

Αφίσα που κολλιέται σε κάποια χιλιάδες κομμάτια σε γειτονιές της Αθήνας, αλλά και στην επαρχία.

Τις τελευταίες ημέρες, στα πλαίσια της παράστασης που ονομάζεται “εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα”, δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια της ασφάλειας στοχοποιούν συντρόφους και συντρόφισσες ως “υπόπτους” με στόχο την τρομοκράτησή τους και τη ψυχολογική τους εξόντωση. Ένας από αυτούς είναι και ο Μανώλης Μπεραχάς, ένας σύντροφος όπου μεταξύ άλλων έχουμε βρεθεί δίπλα του στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ, στις συνελεύσεις και τις κινήσεις αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, στις λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών μας. Παρακάτω παραθέτουμε την επιστολή του που εστάλη σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης.

Η απάντηση για τη στοχοποίηση μου από την Αστυνομία και τα ΜΜΕ

Είμαι ο “διανοούμενος”, “αρχηγός”, “κάτοικος περιοχής της Μαγνησίας”, με “συχνές εκδρομές στην Αθήνα και την Ικαρία”, “με οργανωτικό ρόλο σε κινητοποιήσεις αντιεξουσιαστών” και η λίστα σας, άραγε, έχει τέλος;

Μήπως σας κάνω για το “προφίλ” που ξέρετε πολύ καλά να κατασκευάζετε, σε περιπτώσεις δημιουργίας “τρομοκρατικών οργανώσεων”;

Μήπως σας λείπει κάτι από το παζλ και εγώ σας κάνω;

* Ναι, λοιπόν, είμαι 60 ετών (παρ’ όλ’ αυτά στο χώρο που ανήκω δεν υπάρχουν αρχηγοί, πόσο μάλλον μεσήλικες!).

* Ναι, είμαι ο κάτοικος της οικίας που κάνατε τις έρευνές σας, την Κυριακή 11 Απρίλη 2010, στην Κυψέλη (Σποράδων 21), χωρίς, βέβαια, κανένα αποτέλεσμα.

* Ναι, είμαι ο πατέρας της γυναίκας του Κώστα Γουρνά (δηλαδή είναι γαμπρός μου!)

* Ναι, είμαι ο παππούς των δύο 16μηνων παιδιών τους, και, τέλος

* Ναι, είμαι αντιεξουσιαστής.

Ομολογώ ότι συμμετείχα από τη δεκαετία του 70 στους κοινωνικοταξικούς αγώνες, που διεξάγονται από την πλευρά των καταπιεσμένων ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο. Κι επειδή η δική μου λίστα είναι μεγάλη, θα αναφερθώ στο πρόσφατο παρελθόν. Συμμετείχα και συμμετέχω, ενεργά, στο “συντονιστικό αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες”, σε κινήσεις αλληλεγγύης στους εξεγερμένους Ζαπατίστας του Μεξικού, σε κινήσεις αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, στη “συνέλευση αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα”, στη “Λαϊκή Συνέλευση κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου” και στην “κατάληψη του ΠΙΚΠΑ”, των κατοίκων αυτών των περιοχών.

Και για να σας διευκολύνω στις έρευνές σας, σας ανακοινώνω ότι αυτές τις μέρες (δηλ. από τότε που ξεκινήσατε τις τρομερές συλλήψεις και έρευνές σας), βρίσκομαι στο πλευρό της κόρης μου, στην οικία της, που ερευνήσατε την Κυριακή 11 Απρίλη 2010.

Από ότι φαίνεται το χολιγουντιανό υπερθέαμα της εξάρθρωσης του “Επαναστατικού Αγώνα”, ήταν το καλύτερο χαπάκι για να θολώσετε τα νερά. Για να περάσετε τα αντικοινωνικά-αντεργατικά μέτρα σας, όπως και την επιτήρηση της χώρας από το ΔΝΤ.

Είναι αναμφισβήτητο ότι η αλληλεγγύη στους ανθρώπους που διώκονται για τη συμμετοχή τους στον “Επαναστατικό Αγώνα” είναι και θα είναι δεδομένη και μαζική. Είμαι ένα κομμάτι των αλληλέγγυων και θα είμαι μέχρι την απελευθέρωσή τους.

Η ποινικοποίηση των οικογενειακών και φιλικών σχέσεων, όσων αντιστέκονται, είναι γνωστή τακτική σας, και εγώ στέκομαι συνειδητά απέναντί της.

Αθήνα, Τρίτη 13 Απρίλη 2010

Μανώλης Μπεραχάς

Υ.Γ. Όσον αφορά το χώρο στην Κυψέλη, δεν διαμένει, όπως κατασκευασμένα έχει γραφτεί στην επίσημη έκθεση έρευνας, ο γαμπρός μου Κώστας Γουρνάς, αλλά είναι ο επαγγελματικός χώρος του αδελφού μου και δικός μου.

Προκήρυξη που μοιράστηκε στο σταθμό του ΗΣΑΠ στα Πετράλωνα και στο σταθμό του μετρό Συγγρού-Φιξ στο Κουκάκι.

Την Πέμπτη 11 Μάρτη πραγματοποιείται άλλο ένα απεργιακό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, το τελευταίο, απ’ ό,τι φαίνεται, ενός πρώτου γύρου κινητοποιήσεων. Πρόκειται για ένα συλλαλητήριο κατά τη διάρκεια του οποίου αναφάνηκαν στο μεγαλείο τους οι επιλογές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και της αστυνομίας, αλλά ταυτόχρονα εκφράστηκαν και οι διαθέσεις των διαδηλωτών. Είδαμε λοιπόν τη ΓΣΕΕ να καλεί σε πορεία διαμαρτυρίας στα νέα μέτρα της κυβέρνησης και την ίδια στιγμή να διαχωρίζει τη θέση της από το κύριο σώμα της πορείας, την αστυνομία να καταργεί στην πράξη τις ρητορείες περί της μη χρήσης χημικών, ψεκάζοντας τους πάντες σε κάθε ευκαιρία, και τους διαδηλωτές να απαντούν στις επιθέσεις της αστυνομίας, αντιστεκόμενοι στις προσπάθειες διάλυσης της πορείαςκαι επιμένοντας στην απόφασή τους να παραμείνουν στο δρόμο, προκειμένου να εκδηλώσουν την οργή και την άρνησή τους απέναντι  στο μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Στη διάρκεια της πορείας πραγματοποιούνται 11 συλλήψεις, εκ των οποίων οι 5 αποκτούν κακουργηματικό χαρακτήρα στον ανακριτή. Ο ένας από τους κατηγορούμενους κρίνεται προφυλακιστέος, με αποτέλεσμα να βρίσκεται μέχρι σήμερα στις φυλακές του Κορυδαλλού. Ο προφυλακισμένος ονομάζεται Μάριος Ζέρβας, είναι 27 ετών και εργάζεται ως προπονητής κολύμβησης στο ΟΑΚΑ, γι’ αυτό άλλωστε είχε μαζί του ένα σακίδιο, μέσα στο οποίο έφερε τα σύνεργα της δουλειάς του (σαμπουάν, πετσέτες κτλ) – και το οποίο η αστυνομία χρησιμοποιεί ως απόδειξη της ενοχής του! Οι κατηγορίες που του έχουν αποδοθεί αφορούν τη χρήση και κατασκευή εκρηκτικών (μολότοφ), την πρόκληση βαριών σκοπούμενων σωματικών βλαβών, την απόκρυψη τν χαρακτηριστικών («κουκουλονόμος») και τη διατάραξη της κοινής ειρήνης.

Γεγονός που αποδεικνύει την αγαστή συνεργασία ανάμεσα στους διάφορους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους αποτελεί η εξέταση από τον ανακριτή ενός μόνο από τους συνολικά 12 αυτόπτες μάρτυρες υπεράσπισης του Μάριου και η συνακόλουθη προφυλάκιση του κατηγορουμένου, η οποία στηρίχθηκε μόνο στις καταθέσεις τριών αστυνομικών, χωρίς να ληφθούν υπόψη μαρτυρίες και υλικό που αναιρούσαν τις παραπάνω κατηγορίες. Η σύλληψη και η προφυλάκιση του Μάριου δεν είναι ένα «μεμονωμένο» και «ατυχές» περιστατικό, αλλά ένα ξεκάθαρο δείγμα της παραδειγματικής χρήσης των συλλήψεων και της στρατηγικής που επιλέγει να ακολουθήσει το κράτος στην προσπάθειά του να απαντήσει στην όξυνση των κοινωνικών-ταξικών αντιθέσεων και αντιστάσεων.

Για την άμεση αποφυλάκιση του Μάριου έχει κινητοποιηθεί ένα αρκετά ευρύ κομμάτι κόσμου, κοινωνικά και ιδεολογικά ετερόκλητο, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Χαρακτηριστικά είναι τα δεκάδες πανώ που έχουν αναρτηθεί σε γήπεδα, γέφυρες, πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους, οι πορείες που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί (Πετρούπολη, Θεσσαλονίκη), τα ψηφίσματα συμπαράστασης (επιτροπών κατοίκων, σωματείων, εργατικών κέντρων κλπ) και άλλες παρεμβάσεις αλληλεγγύης.

Η υπόθεση έχει γίνει ήδη αρκετά γνωστή, καθώς διάφορες «τηλεπερσόνες» αλλά και «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, πάντοτε «αξιόπιστοι» και με κύρος έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Το να εκφράζουν όμως την «αλληλεγγύη» τους θεσμοί όπως τα ΜΜΕ (που δεν χάνουν ευκαιρία να συκοφαντούν και να λοιδορούν τους κοινωνικούς αγωνιστές), οι κομματικές οργανώσεις (οι οποίες συνηθίζουν να καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται) ή διάφορες φιγούρες της πολιτικής ζωής (οι οποίες, ενώ έχουν βιώσει στο πετσί τους την κρατική καταστολή, έχουν φτάσει στο σημείο να συνευρίσκονται με τους ένστολους δολοφόνους του κράτους και να τους συγχωρούν – στο πλαίσιο της δημοκρατίας βεβαίως, βεβαίως), θα πρέπει να μας προβληματίσει σχετικά με την έννοια της αλληλεγγύης και το πώς αυτή εκδηλώνεται.

Το να αναδεικνύεται η περίπτωση ενός ομήρου του κράτους, όπως είναι ο Μάριος, είναι σίγουρα θετικό, όμως η αλληλεγγύη δεν είναι παιχνίδι για να την επικαλούμαστε όποτε έχουμε όρεξη ούτε εργαλείο για να την χρησιμοποιούμε όταν θα έχουμε όφελος. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, είναι αυτή η νοοτροπία που μας ενώνει ενάντια στον κοινό εχθρό, δίνοντάς μας τη δύναμη να ξεπεράσουμε φόβους και αναστολές. Δεν είναι δυνατόν να προσφέρεται με βάση διαχωρισμούς του τύπου ειρηνικός/η-συγκρουσιακός/η, αθώος/α-ένοχος/η, σχετικός/η-άσχετος/η. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας εντείνοντας τον αγώνα μας. Ή, όπως γράφει και ο ίδιος ο Μάριος από τις φυλακές Κορυδαλλού:

«Ευχαριστώ όσους αγωνίζονται για την αποφυλάκισή μου τόσο από την αρχή όσο και κατά την διάρκεια, από πραγματικό ενδιαφέρον, μακριά από κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες, είτε συμφωνώ με τις μορφές είτε όχι, γιατί δεν νιώθω ότι αυτό που είναι κρίσιμο αυτή την στιγμή είναι να συζητηθούν οι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται αυτή η αλληλεγγύη, όσο να κριθεί το ίδιο το κράτος για τις πράξεις του».

Στέκι Αντίπνοια

Σε διαδήλωση, με σημείο συγκέντρωσης τα Προπύλαια του πανεπιστημίου Αθηνών, στις 6 το απόγευμα της Τρίτης, καλεί το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του Επισιτισμού για τα γεγονότα τα οποία περιγράφονται στην παρακάτω προκήρυξή του:

Κανένας εργαζόμενος/η δεν είναι μόνος/η του

Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

Η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ., μέλος του σωματείου που επέστρεφε από νόμιμη άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό της αλυσίδας καφετεριών VIA VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν για να καταβληθούν τα δεδουλευμένα, τα ένσημα και η αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μαρτίου, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες ενώ σήκωσε την μπλούζα του και επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και στα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις. Ο Καρέζος καθ’ όλη την διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»…

Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθύνονταν σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνο της.

Στις 26 Μάρτη μέλη του Σωματείου μαζί με δεκάδες αλληλέγγυους απέκλεισαν το VIA VAI(Σταδίου 3) για αρκετές ώρες ενώ ο μέχρι πρότινος προκλητικός και εριστικός Καρέζος κρύφτηκε στο υπόγειο. Ακολούθησαν παρόμοιες παρεμβάσεις στα VIA VAI στην Πανεπιστημίου(έναντι των Προπυλαίων) και στην Μπενάκη και Φειδίου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο Καρέζος επικοινώνησε με το σωματείο ζητώντας να καταβάλει τα χρωστούμενα στην Κάρμεν λέγοντας ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση.

Προφανώς δεν υπάρχουν ούτε παρεξηγήσεις, ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Οι απλήρωτες εργατοώρες, τα ακόλλητα ένσημα, η μη καταβολή δώρων και επιδομάτων, οι απολύσεις, η μείωση μισθών, η μαύρη εργασία είναι πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα. Όποιος τολμήσει να μιλήσει για αυτά και να ορθώσει το ανάστημά του, έρχεται αντιμέτωπος από την μια με την εργοδοτική τρομοκρατία που περιλαμβάνει όπλα, απειλές, μπράβους, βιτριόλι και από την άλλη με την τρομοκρατία της ανεργίας. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που το κράτος, αυτή τη φορά με αφορμή την οικονομική κρίση, επαναπροσδιορίζει τους όρους της μισθωτής εργασίας, προς όφελος των αφεντικών, θεσμοθετώντας την κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων και ανοίγοντας τον δρόμο για την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Σε αυτή τους την προσπάθεια κράτος και αφεντικά για την επίτευξη των σχεδιασμών τους, βρήκαν πρόθυμο σύμμαχό τους επαγγελματίες εργατοπατέρες, δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα μελλοντικά κρατικά και κομματικά πόστα. Σε αυτή την κατεύθυνση υπογράφουν οι τελευταίοι συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες προβλέπουν πάγωμα ή μείωση μισθών, κάνουν γαργάρα τις δολοφονίες και τα σακατέματα δεκάδων εργαζομένων, συγκαλύπτουν τις μπίζνες μεγαλοεργολάβων και δεν κατεβάζουν απεργίες. Όταν κάποτε καλούν σε απεργία  υπό την πίεση των εργαζομένων, τις σαμποτάρουν οι ίδιοι και τις καταστέλλουν. Χαρακτηριστική η στάση της ΓΣΕΕ στην απεργία στις 11 Μάρτη, όπου σε συνεργασία με την αστυνομία διαχώρισε την θέση της από τα πρωτοβάθμια σωματεία με αποτέλεσμα τα τελευταία να δεχτούν επίθεση των ΜΑΤ.

Μέσα σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα τα ΜΜΕ σε εντεταλμένη υπηρεσία προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα γίνονται για το δικό μας καλό σύμφωνα με το οποίο «όλοι οφείλουμε να κάνουμε θυσίες για να σωθεί η οικονομία και η χώρα». Ως είναι γνωστό όπου δεν φτάνει το κλομπ του μπάτσου φτάνει το μικρόφωνο του δημοσιογράφου. Έτσι από τη μία τα ΜΜΕ ως γνήσια παπαγαλάκια της ασφάλειας δημοσιεύουν τα στοιχεία και το όνομα μέλους του σωματείου, καταδεικνύοντας το ως υπεύθυνο για το «εργατικό ατύχημα» του αλήτη-λέρα-εργατοπατέρα Παναγόπουλου, στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5ης Μάρτη και από την άλλη μυρίζοντας πιασάρικο θέμα (ως γνήσια κοράκια) κόπτονται να δημοσιοποιήσουν την υπόθεση με το VIA VAI αποσκοπώντας να αναδείξουν την μερικότητα και τον μεμονωμένο χαρακτήρα του γεγονότος. Είμαστε αρνητικοί με τα ΜΜΕ διότι για μας η πληροφόρηση είναι δράση που συνδέεται με το μέσο και γι αυτό δράση που μας φέρνει, ως σώματα, στον φυσικό χώρο της εκμετάλλευσης και των αγώνων. Δεν γίνεται λοιπόν στα γεγονότα των 8 αλλά στα γεγονότα του δρόμου. Έτσι το ζήτημα είναι να αναπτυχθούν οι δικές μας υποδομές εργατικής αντιπληροφόρησης  κι ο αγώνας τούτος ενέχει αυτή την προοπτική.

Από την δική μας εμπειρία στην εργασία θεωρούμε ότι πρέπει να πάρουμε ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ την ευθύνη για:

-την Δημιουργία Σωματείων Βάσης απαρχής, σε όσους χώρους εργασίας δεν υπάρχουν

-την Ενίσχυση των ήδη υπαρχόντων Σωματείων Βάσης

-την Ενδυνάμωση των Γενικών Συνελεύσεων των εργαζομένων

-το ξεπέρασμα των Διοικητικών Συμβουλίων και όλων των μηχανισμών διαμεσολάβησης

-την ζωή μας και όσα μας αφορούν

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας

Το μόνο σίγουρο είναι ότι εάν δε μοιραστούμε τους αγώνες ενάντια σε αυτό το σύστημα που παράγει κρίσεις, θα μοιραστούμε την ήττα, την εξατομίκευση και την αποξένωση. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες των απεργιακών κινητοποιήσεων. Να σταματήσει κάθε δίωξη αυτών που υπερασπίστηκαν όχι μόνο τα κεκτημένα του παρελθόντος αλλά και τα διακυβεύματα του μέλλοντος. Αντιστεκόμαστε συμμετέχοντας στους εργασιακούς αγώνες (απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις), αμφισβητώντας ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, στο κέρδος και στους διαχωρισμούς. Συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας και στις γειτονιές μας μέσω λαϊκών συνελεύσεων, καταλήψεων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων.

pikpa.squat.gr

Πανό για την οικονομική κρίση και αλληλεγγύης στον Μάριο Ζ. (προφυλακισμένο από την τελευταία απεργία) που έχουν αναρτηθεί τις τελευταίες ημέρες στις γειτονιές μας.

Μετά την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός ιδιότυπου Απαρχάιντ στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα από μια φασιστο-«επιτροπή κατοίκων», αποτελούμενη από μερικούς ακροδεξιούς νοικοκυραίους, «αγανακτισμένους πολίτες» και παρακρατικούς ναζιστές, και με βασικό πρωταγωνιστή στα πογκρόμ την ελληνική αστυνομία, ένα νέο «πείραμα» επιχειρείται να εφαρμοστεί στην πλατεία Αμερικής. Σε μια γειτονιά, όπου υπάρχει χρόνια συνύπαρξη ντόπιων και μεταναστών στις πλατείες, στους δρόμους, στα σχολεία, δοκιμάζεται να στηθεί τεχνητά ένα σκηνικό ρατσιστικής βίας και αστυνομοκρατίας.

Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια διάχυσης του ρατσισμού, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και αντιφασίστες κάλεσαν την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου στις 6 το απόγευμα σε συγκέντρωση στην πλατεία Αμερικής, προτάσσοντας την κοινωνική αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά. Την ίδια μέρα στο ίδιο σημείο, αλλά μία ώρα αργότερα,  φασιστικές οργανώσεις καλούσαν σε ρατσιστικά πογκρόμ χαρακτηρίζοντας με βάση το χρώμα τους ως «εισβολείς» και «υπανθρώπους» άντρες, γυναίκες και παιδιά που μένουν χρόνια στην περιοχή. Από το πρωί οι κατασταλτικές δυνάμεις έκαναν την εμφάνισή τους στην πλατεία Αμερικής δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό αστυνομοκρατίας. Το απόγευμα εμπόδισαν εκατοντάδες διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων να προσεγγίσουν την πλατεία Αμερικής και απαγόρευσαν τη συγκέντρωσή τους στην πλατεία. Οι διαδηλωτές, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν πολλοί κάτοικοι ντόπιοι και μετανάστες, παρέμειναν συγκεντρωμένοι για ώρες στο πάρκο Κύπρου και διαδήλωσαν στους δρόμους της Κυψέλης σπάζοντας στο δρόμο το φόβο που θέλησαν να σπείρουν οι φασιστικές συμμορίες και οι κατασταλτικές δυνάμεις. Το μόνο που κατάφεραν τα φασιστοειδή ήταν να πραγματοποιήσουν μια θλιβερή συγκέντρωση ελαχίστων στο πεζοδρόμιο της οδού Πατησίων, με πολλαπλάσιες δυνάμεις των ματ να έχουν αναλάβει την.. «περιφρούρηση» της συγκέντρωσής τους.

Μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το κράτος και τα αφεντικά εξαπολύουν μια γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία, εντείνοντας την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, ως το πιο φτωχό και αποκλεισμένο κομμάτι της κοινωνίας, είναι αυτοί που δέχονται την αγριότερη επίθεση: Δολοφονίες στα σύνορα, εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμοί στα αστυνομικά τμήματα. Αντιμετωπίζουν τη σκληρότερη εκμετάλλευση από τα αφεντικά. Βρίσκονται όμηροι της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής που τους χωρίζει σε «νόμιμους» και «λαθραίους», όπως με τον πρόσφατο νόμο για την ιθαγένεια που ορίζει ποια παιδιά έχουν «δικαιώματα» και ποια όχι, υπόσχεται τη νομιμοποίηση με απαγορευτικές για τους περισσότερους προϋποθέσεις και εντείνει τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις συνθήκες καταδίωξης για όσους μένουν χωρίς χαρτιά.

Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος έχει κάθε συμφέρον από τη διάχυση του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία.  Με τη βοήθεια των μ.μ.ε. στοχοποιεί τους μετανάστες ως «απειλή για τη σταθερότητα και την ασφάλεια» για να καλλιεργήσει το φόβο, την ταξική διαίρεση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και να εκβιάσει την εθνική ενότητα στο πλαίσιο της «διάσωσης της εθνικής οικονομίας», ώστε μέσα σε συνθήκες ανέχειας οι καταπιεσμένοι να στρέφονται ο ένας απέναντι στον άλλο, απέναντι στους πιο αδύναμους και όχι απέναντι στους πραγματικούς τους δυνάστες. Η προπαγάνδα των κυρίαρχων και των ακροδεξιών παπαγάλων τους συντρίβεται επάνω στην πραγματικότητα που όλοι ζούμε. Για τη φτώχεια και την εξαθλίωση, για την ανεργία και τις δυσκολίες της επιβίωσης υπεύθυνοι είναι τα ντόπια και τα υπερεθνικά αφεντικά που ζουν εις βάρος μας λεηλατώντας τον πλούτο που εμείς παράγουμε. Για το φόβο και την ανασφάλεια, οι υπεύθυνοι είναι το κράτος και οι λακέδες του. Δημιουργούν τις συνθήκες εξαθλίωσης και κοινωνικού κανιβαλισμού. Σπέρνουν το φόβο στην κοινωνία μέσω των μ.μ.ε. στο όνομα της αντιμετώπισης της «εγκληματικότητας». Ταυτόχρονα, είναι γνωστό ότι ο κρατικός μηχανισμός στην πραγματικότητα στηρίζει το εμπόριο ναρκωτικών και τη σωματεμπορία. Είναι επίσης γνωστό σε όλους πια πως την ίδια στιγμή που τα αφεντικά δείχνουν με το δάχτυλο ως υπαίτιους για την φτώχεια τους μετανάστες, τους εκμεταλλεύονται άγρια -όπως και τους ντόπιους- στα εργοτάξια, στα χωράφια, σε κάθε χώρο δουλειάς. Για να ενισχύσει την αστυνομική καταστολή και να επιβάλλει τους αντικοινωνικούς του σχεδιασμούς, το κράτος -ιδίως μετά την κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε το Δεκέμβρη του ’08, στην οποία ντόπιοι και μετανάστες συναντήθηκαν στα οδοφράγματα δίνοντας μια εικόνα από το μέλλον που επιφυλάσσουν στα αφεντικά- βάζει στο στόχαστρο τούς κοινωνικά και οικονομικά αδύναμους. Στόχος του να παραμείνουν στο απυρόβλητο οι κοινωνικά και οικονομικά ισχυροί.

Το ίδιο το κράτος λοιπόν εκκολάπτει μέσα από την πολιτική του και στηρίζει με τους μηχανισμούς του τη δράση ρατσιστικών ομάδων, όπως συνέβη στον Άγιο Παντελεήμονα με το κλείσιμο της παιδικής χαράς, με τους εμπρησμούς τζαμιών,  με τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα μεταναστών που γίνονταν από παρακρατικούς με την κάλυψη της αστυνομίας. Χρησιμοποιεί τέτοιες ομάδες που εμφανίζονται ως «τοπικές επιτροπές», ώστε η αστυνομική κτηνωδία απέναντι στους μετανάστες να εμφανίζεται ως «λαϊκό αίτημα». Και χρησιμοποιεί τις παρακρατικές συμμορίες, οι οποίες επιτίθενται επίσης σε αγωνιστές και χώρους κοινωνικής αντίστασης που προτάσσουν την αλληλεγγύη και αντιπαλεύουν τον κοινωνικό εκφασισμό.Στα μέσα Δεκέμβρη του ’09 εμφανίστηκε στην πλατεία Αμερικής μια δράκα «αγανακτισμένων κατοίκων», κυρίως οπαδών του ΛΑΟΣ, ζητώντας «να καθαρίσει ο χώρος και να φύγουν οι θαμώνες». Η συγκέντρωσή τους έληξε άδοξα, με τον βουλευτή Θ. Πλεύρη να αποχωρεί βιαστικά, όταν δεκάδες κάτοικοι της περιοχής πήγαν στην πλατεία δηλώνοντας ξεκάθαρα πως οι ρατσιστές μισάνθρωποι είναι ανεπιθύμητοι στη γειτονιά. Η προσπάθειά τους να στήσουν νέα επιτροπή μίσους και η πάγια επιδίωξη του κράτους να επιβάλλει συνθήκες αστυνομοκρατίας σε κάθε σημείο της πόλης βρίσκουν κάλυψη από την «προοδευτική» εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και το «Έθνος», που σε άρθρα τους παρουσιάζουν μια επίπλαστη εικόνα της πλατείας Αμερικής, με υποτιθέμενα προβλήματα και συγκρούσεις μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, δίνοντας υπόσταση σε μια χούφτα ακροδεξιών, που προσπαθεί να αποκτήσει επιρροή στη γειτονιά.

Ακροδεξιοί και νεοναζί, με τις ευλογίες της αστυνομίας, φαντάζονται ότι μπορούν να μετατρέψουν μια πολυφυλετική γειτονιά της Αθήνας, με παράδοση συνύπαρξης ντόπιων και μεταναστών, σε πεδίο μισαλλοδοξίας και ρατσιστικού μίσους. Τα φασιστοειδή βάζουν στο στόχαστρο τούς μετανάστες και χώρους αυτοοργάνωσης και κοινωνικού αγώνα (στέκια νεολαίας, καταλήψεις στέγης, πάρκα).

Το κράτος  εμφανίζοντας τον αγώνα για κοινωνική ισότητα και ελευθερία και τις αντιστάσεις απέναντι στο ρατσισμό και τους φασίστες ως «διαμάχη ακροκινούμενων ομάδων» στοχοποιεί τις πλέον ριζοσπαστικές εκφράσεις του κοινωνικού αγώνα. Στο ίδιο μήκος κύματος με τα αστικά μ.μ.ε και την κρατική προπαγάνδα περί «ακροκινούμενων ομάδων», κινούνται διάφοροι παραγοντίσκοι της αριστεράς που, είτε επισκεπτόμενοι το υπουργείο δημόσιας τάξης είτε δίνοντας συνεντεύξεις τύπου, συναινούν στη διαχείριση του κοινωνικού ρατσισμού από το κράτος, το μηχανισμό δηλαδή που τον παράγει θεσμικά.

Απέναντι στο κράτος και τις φασιστικές συμμορίες, το φόβο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό βρέθηκαν και βρίσκονται χιλιάδες αγωνιζόμενοι άνθρωποι. Στην Κυψέλη, όπως και σε κάθε γειτονιά, ντόπιοι και μετανάστες, εργαζόμενοι και άνεργοι ζούμε μαζί, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις πλατείες. Μοιραζόμαστε κοινά προβλήματα (ανεργία, εργασιακή εκμετάλλευση, ασφυκτικές συνθήκες ζωής στην πόλη-φυλακή, έλλειψη πράσινων ελεύθερων χώρων, έλεγχο και καταστολή) που πηγάζουν από τη λεηλασία της ζωής μας από το κράτος και τα αφεντικά. Και μαζί θα αγωνιστούμε για μια κοινωνία ισότητας, με όπλο μας την αλληλεγγύη και με μόνους εχθρούς μας τους εχθρούς της ελευθερίας.

• Κανένας ρατσιστής και φασίστας δεν θα ορίσει ποιοι άνθρωποι θα ζουν μαζί στις γειτονιές της πόλης, ποιοι θα συχνάζουν στις πλατείες και ποιοι θα περπατούν στους δρόμους.

• Καμία συναίνεση στη ρατσιστική και αντιμεταναστευτική πολιτική του κράτους.

• Καμία ανοχή στις φασιστικές συμμορίες.

• Κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες, Αντιρατσιστές/τριες, Αντιφασίστες/τριες από τις γειτονιές της Αθήνας