Στέκι Αντίπνοια

Διαδήλωση το μεσημέρι της Κυριακής στις γειτονιές των Άνω Πετραλώνων και του Θησείου, ύστερα από κάλεσμα της λαϊκής συνέλευσης κατοίκων. Διαδήλωση αλληλεγγύης στον αγωνιστή κάτοικο Γ. Γιαννατσή το σπίτι του οποίου δέχτηκε εμπρηστική επίθεση στις 20 Νοεμβρίου, διαδήλωση υπεράσπισης των δημόσιων χώρων, διαδήλωση που έδειξε ότι κανένας δεν είναι μόνος τους και οι επιθέσεις των εμπόρων της διασκέδασης και των μπράβων τους δε μας τρομοκρατούν.

350 περίπου άτομα πορεύτηκαν στους κεντρικούς δρόμους των Άνω Πετραλώνων και του Θησείου, μεταξύ αυτών και τα σημεία τα οποία έχουν μετατραπεί σε ζώνες κατανάλωσης. Καλλισθένους, Κυδαντιδών, Δημοφώντος, Νηλέως, Ηρακλειδών, Τριών Ιεραρχών, Τρώων και κατάληξη στην πλατεία Μερκούρη.

Κατά διαστήματα έντονος ο παλμός και ευφάνταστα τα συνθήματα^. ακούστε το καλά μπράβοι-εμπρηστές κάτω τα χέρια απ’ τους αγωνιστές, Πετράλωνα και Γκάζι Θησείο και Ψυρρή, στα μαγαζιά τα κέρδη σ’ εμάς καμένη γη, μπράβοι μαγαζάτορες παρακρατικοί, όλα τα καθάρματα δουλεύουν μαζί, κάψατε ένα σπίτι σκεφτείτε το καλά, σας βλέπουμε Δεκέμβρη χωρίς τα μαγαζιά, μπράβοι καίνε σπίτια φυλάνε μαγαζιά, εμείς θα τους τσακίσουμε σε κάθε γειτονιά, ενάντια στο κέρδος και το βόλεμα, οι δημόσιοι χώροι δεν είναι εμπόρευμα, ενάντια στα κέρδη των αφεντικών, αυτοοργάνωση όλων των γειτονιών, ξυπνάτε γειτόνοι πριν να ’ναι αργά, τα σπίτια σας θα γίνουνε μοντέρνα μαγαζιά κ.α.

Στην Τριών Ιεραρχών συναντήσαμε και μία διμοιρία η οποία φυλούσε τους νεοδημοκράτες οι οποίοι βρίσκονταν στο εκλογικό κέντρο που είχε στηθεί για τις εκλογές αρχηγού τους. Αφού στολίστηκαν μπάτσοι και δεξιοί με τα… απαραίτητα, η διαδήλωση κινήθηκε προς την πλατεία Μερκούρη, όπου και διαλύθηκε.

Το νέο ραντεβού της λαϊκής συνέλευσης ορίστηκε για την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι στην πλατεία Μερκούρη.

Και ένα μικρό υστερόγραφο για το τέλος. Απ’ ότι φαίνεται οι έμποροι της διασκέδασης αφού είδαν ότι ο εμπρησμός δεν μας τρομοκράτησε αποφάσισαν να το γυρίσουν στην προπαγάνδα. Κάπως έτσι εξηγείται ένα συκοφαντικό κείμενο Α4 (ανάξιο αναπαραγωγής) που κολλήθηκε πάνω στις αφίσες της διαδήλωσης ξημερώματα Κυριακής. Μεταμεσονύχτιες ώρες τοιχοκολλήθηκε και μεταμεσονύχτιες ώρες βρήκε τη θέση που του αρμόζει, στους κάδους σκουπιδιών.

Αναδημοσίευση από το δεύτερο φύλο της εφημερίδας μας. Το άρθρο βασίστηκε στην εισήγηση του Δημήτρη Λιβιεράτου στην εκδήλωση “60 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 1944″ που διοργάνωσε η “Παρέμβαση κατοίκων Πετραλώνων, Θησείου, Φιλοπάππου, Κουκακίου”, στο στέκι της, στις 9 Δεκεμβρίου του 2005.

Θεωρώντας χρήσιμο και απαραίτητο πολιτικό εργαλείο τη γνώση της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, αποφασίσαμε να ανιχνεύσουμε άγνωστες πτυχές των λαϊκών αγώνων αυτού του τόπου όπου ζούμε. Αγώνες που άφησαν παρακαταθήκη σε όσους σήμερα αντιπαλεύουν το υπάρχον σύστημα και θέλουν να γνωρίζουν τις «ιστορικές» ρίζες των όποιων κινημάτων γεννά η εποχή τους. Αυτή η επιθυμία μας δεν προέκυψε από κάποιο «ακαδημαϊκό» ενδιαφέρον (άλλωστε δε δίνουμε και πουθενά εξετάσεις), αλλά γιατί θεωρούμε ότι είναι αδύνατη η ύπαρξη λαϊκών κινημάτων που δεν έμαθαν την ιστορική καταγωγή τους και δεν έμαθαν από τα λάθη του παρελθόντος. Ούτως ή άλλως υπάρχουν πολλά γεγονότα που δε γράφτηκαν ποτέ στα σχολικά ή πανεπιστημιακά βιβλία ή τουλάχιστον κι αν γράφτηκαν είτε δεν έφτασαν ποτέ σε εμάς, είτε έφτασαν ως μία μακρινή, ξεκομμένη, μυθιστορηματικού τύπου ιστορία, που μας αφήνει παγερά αδιάφορους, ως κάτι νεκρό.

Η ιστορία, όμως, είναι ζωντανό κομμάτι, ακόμα κι αν παρουσιάζεται ως συνήθως διαφορετικά από τους νικητές. Εμείς θα προσπαθήσουμε να ζωντανέψουμε ένα κομμάτι της, το κομμάτι αυτό που έγραψαν οι «ηττημένοι». Το πρώτο μέρος αυτού του ταξιδιού στο χρόνο αναφέρεται στη γειτονιάς μας, την περίοδο της «κατοχής». Εδώ, που στην εποχή μας η αυτοοργάνωση σε θέματα όπως του Φιλοπάππου και πλησίον άλλων ζητημάτων, πήρε σάρκα και οστά. Ποιοι ξέρουν, όμως, ότι σε τούτη τη γωνιά των Αθηνών η αυτοοργάνωση δεν είναι κάτι το καινούργιο;

Την εποχή της κατοχής από τους Ναζί, η Αθήνα γνώρισε καταστάσεις δύσκολες, οι οποίες γέννησαν μαζικούς αγώνες, συγκρούσεις, αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση. Δε ξεχνάμε φυσικά ότι εκεί που αναπτύσσονται όλες αυτές οι διεργασίες, αναπτύσσονται παράλληλα και τα πιο συντηρητικά ένστικτά ενός άλλου κομματιού της κοινωνίας. Είναι η πάλη του «εμείς» απέναντι στο «εγώ». Στην Ελλάδα, λοιπόν, αναπτύχθηκε η παγκόσμια πρωτοτυπία αντίστασης στα βουνά, στην ύπαιθρο, αλλά και στις πόλεις, στις γειτονιές, στα εργοστάσια. Οι θυσίες άλλωστε ήταν αναρίθμητες…

Στη γειτονιά των Πετραλώνων αναπτύχθηκαν αυτοοργανωμένες δομές μέσω της οργάνωσης του εργατικού ΕΑΜ, που ήταν υπεύθυνες για την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων. Οι κινήσεις αυτές έγιναν μετά την απόφαση των διαφόρων αντιστασιακών ομάδων που δρούσαν κεντρικά, να μεταφέρουν τις αντιστάσεις από το κέντρο της πόλης στις γειτονιές, και αυτό λόγω της σφοδρότητας των επιθέσεων που δέχονταν από τις φασιστικές και φιλοκατοχικές ομάδες και φυσικά του μεγάλου φόρου αίματος που απέτισαν σε διαδηλώσεις στα αστικά κέντρα (διαδηλώσεις οι οποίες ήταν βίαιες και απέφεραν σημαντικά αποτελέσματα, όπως την ύπαρξη λαϊκών συσσιτίων, ματαίωση της επιστράτευσης, σαμποτάζ σε εργοστάσια που έφτιαχναν διάφορα υλικά για τους Ναζί, πυρπόληση του εργατικού κέντρου με νεκρούς της Γκεστάπο, άγριες απεργίες κ.α.). έτσι, λοιπόν, μετά από αυτή την απόφαση, η «οργάνωση» έκανε φρούρια τις γειτονιές. Το μεγαλείο, όμως, του φαινομένου αυτού ήταν η εθελοντική συμμετοχή των πολιτών και η πραγματική εξουσία της γειτονιάς ήταν οι λαϊκές επιτροπές που οργάνωσαν.

Τα Πετράλωνα λειτουργούσαν κατ’ εξοχήν με βάση αυτές τις επιτροπές, οι οποίες όριζαν σχεδόν την κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους. Σε στρατιωτικό επίπεδο, οι κάτοικοι μαζεύονταν και έκαναν ανοιχτές στρατολογήσεις, γίνονταν αρκετοί και ένοπλοι σχηματισμοί, όπου η «οργάνωση» αποφάσιζε τη μετέπειτα πορεία τους (κάποιοι άλλαζαν γειτονιά, άλλοι έμπαιναν στο αντάρτικο). Παράλληλα σε αυτό το επίπεδο, πολλοί κάτοικοι συμμετείχαν στις επιτροπές που ήταν υπεύθυνες για το σπάσιμο των αποθηκών στο κέντρο της Αθήνας, τις οποίες έλεγχαν οι μαυραγορίτες. Οι οργανώσεις του ΕΑΜ τις εντοπίζανε, έδιναν ραντεβού με όλους τους συνωμοτικούς κανόνες και με λοστάρια έμπαιναν στις αποθήκες. Οι επιτροπές ήταν υπεύθυνες στις γειτονιές για το μοίρασμα των τροφίμων. Πολύ ενδιαφέρον σημείο αποτελεί η εξασφάλιση της ασφάλειας των γειτονιών. Την εποχή εκείνη τα εγκλήματα και οι κλοπές από τον «υπόκοσμο» ήταν πολλά μέχρι την εμφάνιση των κοινωνικών δομών αυτοοργάνωσης των γειτονιών. Η μέθοδος που ακολουθούσαν ήταν η λεγόμενη και ως «ευγενική» προσέγγιση, αφού άλλωστε όλοι στη γειτονιά τότε ήταν πάνω-κάτω γνωστοί. Τους προσέγγιζαν με προοπτική την αλλαγή στάσης μέσω του διαλόγου. Για παράδειγμα, στα Πετράλωνα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα με τα ναρκωτικά και η σύσταση ήταν απλή: «παιδιά ως εδώ ήταν όποιος ξαν’ ακουστεί θα έχει να κάνει με την οργάνωση». Απλά και ευγενικά δηλαδή, ή, όπως θα λέγαμε χιουμοριστικά σήμερα, με την ευγενική χορηγία της γειτονιάς.

Η λαϊκή επιτροπή όριζε το χρόνο, την τοποθεσία και τα άτομα (που συμμετείχαν βέβαια στις συνελεύσεις) για την περιφρούρηση της γειτονιάς, που σε πολλές περιπτώσεις, όπως και οι επιθέσεις (δολιοφθορές) ήταν και ένοπλες.

Τεράστιο κομμάτι προσφοράς των δομών αυτών και κυρίως των επιτροπών ήταν στο κομμάτι της ανύψωσης του ηθικού και την προσπάθεια ψυχαγωγίας των κατοίκων της γειτονιάς. Ένα από τα καθήκοντά της ήταν η διοργάνωση αθλητικών ποδοσφαιρικών αγώνων και η σύσταση σωματείων. Μέσα σε δύο μήνες φτιάχτηκαν έξι ποδοσφαιρικές ομάδες, οι οποίες άρχισαν να οργανώνουν πρωταθλήματα (μερικές εξ’ αυτών υπάρχουν και σήμερα, όπως ο Α.Ο. Πετραλώνων και ο Θησέας). Ακόμα και κοινωνικές ομάδες που θα μπορούσαν να αποτελούν πεδίο για ρατσιστικές επιθέσεις συμμετείχαν στις επιτροπές, άρα και στα αθλητικά σωματεία. Παράδειγμα οι τσιγγάνοι των Κάτω Πετραλώνων (παλιά Σφαγεία), οι οποίοι ίδρυσαν τον Πανγυφτιακό (πλήρωσαν ακριβά τη συμμετοχή τους, με νεκρούς αγωνιστές). Έτσι φτιάχτηκε και η πρώτη παναθηναϊκή οργάνωση ποδοσφαιριστών, η ΟΠΑΣΑΝ, με τα γραφεία της στο Μοναστηράκι. Παράλληλα, οργανώνονταν γλέντια και μικροεκδρομές, δίνοντας έτσι μία μικρή χαραμάδα διεξόδου από την εμπόλεμη κατάσταση. Οι λαϊκές επιτροπές κυριαρχούσαν παντού.

Το ζήτημα των οικονομικών ήταν άλλο ένα κομμάτι της προσπάθειας των επιτροπών για καλυτέρευση της καθημερινότητας. Εκτός από τα πρακτικά (όπως φαγητό, λαϊκά συσσίτια), η έκδοση κουπονιών βοήθησε πραγματικά την οργάνωση στη λειτουργία των δομών αυτών.  Πόρτα-πόρτα μάζευαν από τους γείτονες την όποια οικονομική ενίσχυση. Μπορούμε, λοιπόν, να ορίσουμε ένα είδος κοινωνικής αντίστασης στο μικρόκοσμο των γειτονιών, την ύπαρξη μίας μίνι κοινωνικής επανάστασης που απέφερε δομές πρωτόγνωρες σε καιρό πολέμου. Δομές χρήσιμες, πέραν των όποιων διαφωνιών, που ανύψωσαν ένα κοινωνικό σύνολο, μία γειτονιά όπως τα Πετράλωνα με εξαθλιωμένους, εγκλωβισμένους κατοίκους, εργάτες στην πλειοψηφία τους με λίγες γνώσεις, που προσέγγιζαν ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτικών επιλογών κάνοντας τη γειτονιά τους κέντρο πρωτοβουλιών. Οι οποίες πάρθηκαν μέσα από την αυτοοργάνωση, φυσικά πρώτα για τη βιωσιμότητά τους, αλλά και την υπέρβαση του «εγώ» και τη αντικατάσταση του από το «εμείς». Μέσω της συνεργασίας και της αλληλεγγύης η απόδοσή τους ήταν τεράστια.

Μετά το 1943 οι οργανώσεις έγιναν συγκεντρωτικές, αλλά πλέον ο λαός δε περίμενε την «οργάνωση», υπήρχαν οι πρωτοβουλίες για να επιβιώσει. Η «οργάνωση» ερχόταν να επιταχύνει μεθόδους. Ως ένα βαθμό, οι γειτονιές μας έζησαν την πραγμάτωση της αυτοοργάνωσης. Μην αναρωτιέστε, λοιπόν, τι συμβαίνει εδώ και καιρό στις γειτονιές μας. Γιατί όλα τελικά ξαναγυρνούν σε εμάς.

Κουκάκι, οδός Γ. Κολοκοτρώνη. «No parking. Lives a family here». Εύγλωττη η επιγραφή που συνοδεύει το τεχνητό φράγμα που έχει τοποθετήσει η οικογένεια, τελευταία πράξη ενός έργου που ουκ ολίγες φορές έχει παιχτεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού τους! Μηχανές και αυτοκίνητα, όχι μόνο να παρκάρουν πάνω στο πεζοδρόμιο, αλλά να παρκάρουν κυριολεκτικά πάνω στην ίδια τη ζωή τους!

Αλλά, για σκέψου, είναι ατυχία να νοικιάζεις ημιυπόγειο διαμέρισμα σε έναν δρόμο όπου ο όγκος των τροχοφόρων που καλείται να εξυπηρετήσει καθημερινά ακολουθεί μία αυξητική τάση. Και δεν είναι μόνο οι θέσεις στάθμευσης των θαμώνων των τριών ταβερνών που βρίσκονται περιμετρικά του σημείου αναφοράς μας, αλλά και η συνήθεια των μόνιμων κατοίκων του δρόμου να παρκάρουν αυτοκίνητα και μηχανές έξω από την πόρτα του σπιτιού τους (σε σημείο να αναρωτιέσαι, αν είχαν τη δυνατότητα, θα το έπαιρναν και αγκαλιά στο κρεβάτι τους;).

Και μία ακόμη σημείωση. Η Κολοκοτρώνη είναι ο δρόμος ο οποίος συνδέει το Κουκάκι με τα Άνω Πετράλωνα και τον ηλεκτρικό σταθμό. Χαρακτηριστικό κομμάτι της κίνησης σε αυτό τον άξονα είναι η γραμμή 15 του τρόλεϊ (Πετράλωνα, Σύνταγμα, Πανεπιστημίου, Πατησίων, δικαστήρια, Πολύγωνο). Το τελευταίο διάστημα, όπως μας έχουν μεταφέρει οδηγοί του ΗΛΠΑΠ, η διοίκηση του οργανισμού δρομολογεί την κατάργηση της γραμμής λόγω των προβλημάτων που παρουσιάζονται στην πλατεία Μερκούρη, με τα τρόλεϊ σχεδόν σε καθημερινή βάση να φρακάρουν από τη χωρίς μέτρο στάθμευση του όγκου των οχημάτων που επισκέπτονται την περιοχή κατά τις βραδινές, κυρίως, ώρες. Απ’ ότι φαίνεται η γειτονιά των Άνω Πετραλώνων, μέσα σε λίγα χρόνια (το 2003 καταργήθηκαν άλλες δύο γραμμές τρόλεϊ -οι 22 και 23),  θα μείνει χωρίς τακτική λεωφορειακή σύνδεση με το κέντρο της Αθήνας (μόνη επιλογή, πλέον, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος). Ένα ακόμη σημάδι που αφήνει η  βιομηχανία της διασκέδασης πάνω στο σώμα της γειτονιάς.

«εικόνες από τα μετ’ όπισθεν»

Δύο ημέρες δράσεων ενάντια στη μετατροπή των Άνω Πετραλώνων σε ζώνη κατανάλωσης ήταν αυτές που πέρασαν. Δράσεις οι οποίες, μετά τη εμπρηστική επίθεση στο σπίτι αγωνιζόμενου κατοίκου της περιοχής, ήρθαν να υποδηλώσουν με τον πλέον απόλυτο τρόπο ότι κανείς δεν τρομοκρατείται και ότι ο αγώνας που έχει ξεκινήσει τις τελευταίες εβδομάδες θα συνεχιστεί, αμείωτος.

Προφανώς οι έμποροι της διασκέδασης, που σχεδίασαν, και οι μπράβοι τους, που υλοποίησαν, την προχθεσινή εμπρηστική επίθεση, δεν υπολόγισαν την κοινωνική δυναμική που έχει αναπτυχθεί, κατά βάση στα Άνω Πετράλωνα, απέναντι στη μετατροπή τους σε καταναλωτικό πάρκο. Όσοι είχαν μάτια, όμως, είδαν, και όσοι θέλησαν να καταλάβουν, κατάλαβαν. Κανένας κάτοικος δεν ήταν μόνος του, κανένας κάτοικος δεν είναι μόνος του!

Η βραδινή πορεία του Σαββάτου που ξεκίνησε από την πλατεία Μερκούρη ήταν το πρώτο μήνυμα. 200 άτομα διαδήλωσαν περνώντας από την Κυδαντιδών και την Τρώων φωνάζοντας συνθήματα όπως «έξω οι μπράβοι από τη γειτονιά», «αν δεν αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές», «ενάντια στα κέρδη και το βόλεμα, οι δημόσιοι χώροι δεν είναι εμπόρευμα», «βενζίνη και μπουκάλι, στου μπράβου το κεφάλι», «ξυπνήστε γειτόνοι πριν να ειναι αργά, τα σπίτια σας θα γίνουνε μόνο μαγαζιά». Και είναι ενδεικτικό ότι οι έμποροι της διασκέδασης ήταν μαζεμένοι (από όλες τις πλευρές). Χαρακτηριστική είναι η στιγμή κατά την οποία, ενώ η διαδήλωση ανέβαινε την Καλλισθένους, το αφεντικό εστιατορίου της Κυδαντιδών πρόσταξε στους πιτσιρικάδες του να μαζέψουν γρήγορα τις τέντες οι οποίες έχουν μετατρέψει το πεζοδρόμιο σε προέκταση του μαγαζιού του.

Το μήνυμα ήταν σαφές και ας κόπτονταν κάποιοι ότι δεν υπάρχουν μπράβοι στα Πετράλωνα. Γιατί στην ερώτηση «ποιοί αποπειράθηκαν να κάψουν το σπίτι του γείτονά τους», σιωπούσαν.

Η μεσημεριανή λαϊκή συνέλευση της Κυριακής είχε ακόμη περισσότερους κατοίκους από την αντίστοιχη πρώτη. Ήταν εμφανές το γεγονός ότι η επίθεση στο σπίτι του Γιάννη και της οικογένειάς του έδρασε συσπειρωτικά, παρά αποσυνθετικά. Γόνιμη συζήτηση και ποικίλες απόψεις. Κάποιοι μαγαζάτορες πλησίασαν για λίγο τη συζήτηση, δεν τοποθετήθηκαν ωστόσο. Πείσμα και αποφασιστικότητα τα διάχυτα συναισθήματα στα πηγαδάκια και στη συλλογική μας συζήτηση. Οι δημόσιες δράσεις αποφασίστηκε να συνεχιστούν. Την επόμενη Κυριακή, 29 του μήνα, θα πραγματοποιηθεί διαδήλωση αλληλεγγύης στον Γιάννη Γιαννατσή, ενάντια στην τρομοκρατία των εμπόρων της διασκέδασης και των μπράβων τους, ενάντια στη μετατροπή της γειτονιάς μας σε καταναλωτικό πάρκο.

Υγ.: Η διαδήλωση του Σαββάτου είχε και μία απρόσμενη συνάντηση σε εστιατόριο της Κυδαντιδών. Ο γραμματέας του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Νίκος Αθανασάκης γευμάτιζε μαζί με διάφορους άλλους παρατρεχάμενους. Το ευτράπελο της υπόθεσης είναι η απάντησή του στο αυθόρμητο σύνθημα των διαδηλωτών «ένα γιαουρτάκι για τον Αθανασάκη»: «Μα εγώ ρε παιδιά, τρώω σε παλιό εστιατόριο». Ενημερωμένος, λοιπόν, ο γραμματέας…

Τα ξημερώματα της Παρασκευής 20 Νοεμβρίου γίνεται εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του συναγωνιστή Γιάννη Γιαννατσή, στα Άνω Πετράλωνα. Άγνωστοι σπάνε το τζάμι της εισόδου και ρίχνουν εύφλεκτο υλικό προκαλώντας φωτιά. Επίσης, ρίχνουν και μία μολότοφ (χωρίς να περιέχει, όμως, υλικά ανάφλεσης, παρά μόνο στουπί). Οι μπάτσοι του  τοπικού αστυνομικού τμήματος που φτάνουν στο σημείο, όταν διαπιστώνουν ότι υπάρχουν υπολείμματα εμπρηστικού μηχανισμού, καλούν να αναλάβει την υπόθεση η κρατική ασφάλεια. Οι τελευταίοι ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε στον Γιάννη και την οικογένειά του ότι πρόκειται για προειδοποιητικό χτύπημα, γι΄αυτό το λόγο και το άδειο μπουκάλι μολότοφ.

Η ιστορία, όμως, έχει και συνέχεια. Χθές το απόγευμα και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη συνέλευση κατοίκων των γειτονιών μας στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ, τηλεφώνημα στο προσωπικό κινητό του Γ. Γ. αναφέρει: “σταματήστε το κους-κους που έχετε ξεκινήσει, γιατί θα στο κάψουμε ολόκληρο το σπίτι”. “Προειδοποιητικό χτύπημα” και με τη… βούλα, λοιπόν; Και με υπόδειξη της κατεύθυνσης από την οποία μπορεί να προέρχεται;

Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο που βγήκε από τη χθεσινή συνέλευση:

Κανείς ποτέ δεν ήταν μόνος…

Κανείς ποτέ δεν θα είναι μόνος!

Τα ξημερώματα της Παρασκευής 20/11 έγινε εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του Γιάννη Γιαννατσή, γνωστού αγωνιζόμενου κατοίκου των Πετραλώνων. Οι δράστες της επίθεσης έσπασαν την είσοδο της πολυκατοικίας όπου διαμένει ο Γιάννης και έριξαν εύφλεκτο υγρό, στο οποίο στη συνέχεια έβαλαν φωτιά, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του Γιάννη και των μελών της οικογένειάς του, καθώς φυσικά και των υπολοίπων ενοίκων της πολυκατοικίας. Σαν να μην έφτανε αυτό, το ίδιο απόγευμα, κι ενώ κάτοικοι των Πετραλώνων είχαμε συγκεντρωθεί προκειμένου να συζητήσουμε σχετικά με την επίθεση, Ο Γιάννης δέχεται στο σπίτι του απειλητικό τηλεφώνημα. Ο άγνωστος στην άλλη πλευρά της γραμμής προειδοποιεί: «Κόψτε τις συζητήσεις, αλλιώς θα στο κάψουμε τελείως».

Βέβαια ο Γιάννης απέχει πολύ από το να είναι ένας τυχαίος στόχος, καθώς ήταν και είναι παρών σε όλους τους αγώνες που αφορούν τη γειτονιά μας αλλά και την κοινωνία γενικότερα. Είναι ένας από εμάς, όταν υπερασπιζόμαστε την ελεύθερη πρόσβαση στου Φιλοπάππου, είναι ένας από εμάς, όταν απαιτούμε την απομάκρυνση των κεραιών κινητής τηλεφωνίας από τις γειτονιές μας, είναι ένας από εμάς, όταν διεκδικούμε τους ελεύθερους χώρους. Ήταν εκεί, όταν οι κάτοικοι των Πετραλώνων εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, ήταν εκεί όποτε χρειάστηκε, μαζί με όλους και όλες εμάς. Η επίθεση εναντίον του, συνεπώς, δεν στρέφεται μόνο ενάντια στον Γιάννη ούτε και αφορά μόνο αυτόν. Εκείνοι που επέλεξαν να τη σχεδιάσουν και να την πραγματοποιήσουν, επέλεξαν να επιτεθούν σε όλους/ες τους αγωνιζόμενους/ες.

Τον τελευταίο καιρό, οι κάτοικοι των Άνω Πετραλώνων αποφασίσαμε, μέσα από αυτοοργανωμένες λαϊκές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις, να αντισταθούμε στην επέλαση της βιομηχανίας της διασκέδασης στη γειτονιά μας, στην απόπειρα μετατροπής μίας από τις τελευταίες ανθρώπινες γειτονιές της Αθήνας σε πεδίο ασυδοσίας επιχειρηματιών και εργολάβων. Ήδη από την πρώτη λαϊκή συνέλευση, που πραγματοποιήθηκε στις 8/11, η ενόχληση ορισμένων από την κίνηση των κατοίκων εκφράστηκε με έντονες υποδείξεις και χαλαρές απειλές. Από την πλευρά μας θεωρούμε αναμενόμενη την αντίδραση εκείνων που έχουν να χάσουν πολλά από τη συλλογική δράση των κατοίκων, τη δράση που δεν θέτει εμπρός τους την επιλογή συνδιαλλαγής με θεσμούς όπως ο Δήμος Αθηναίων (ο οποίος, άλλωστε, είναι και ο μεγαλύτερος κερδισμένος από το εμπόριο της διασκέδασης), την ακηδεμόνευτη –και ως εκ τούτου- επικίνδυνη δράση. Κι αν η από μέρους τους επιλογή για κλιμάκωση του επιπέδου της βίας και εμπλοκή των διαφόρων παρακρατικών μηχανισμών στην υπόθεση φαντάζει μη αναμενόμενη, ας γνωρίζουν ότι ούτε απροετοίμαστους/ες μας βρήκε ούτε και μας φοβίζει.

Η επίθεση στο σύντροφο και συναγωνιστή μας δεν είναι παρά μια προσπάθεια τρομοκράτησης εκείνων που αποφασίζουν να μην παραδοθούν στην ισοπέδωση που τους επιφυλάσσουν οι σχεδιασμοί του Κράτους και του Κεφαλαίου. Θα πρέπει όμως να θυμίσουμε στους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς ότι άνθρωποι όπως ο Γιάννης, άνθρωποι όπως ο καθένας και η καθεμία από εμάς, αναφερόμαστε και λογοδοτούμε μόνο σε ένα συλλογικό εαυτό, σ’ αυτόν που συγκροτείται από την πρόσθεση των ατομικών μας επιλογών και αντιστάσεων. Από εκεί αντλούμε τη δύναμή μας κι από εκεί προσφέρουμε τις απαντήσεις μας. Αντίθετα, απομονωμένοι και, σε τελική ανάλυση, εξαιρετικά ευάλωτοι, είναι εκείνοι που επιλέγουν να υπερασπιστούν τα κέρδη τους χρησιμοποιώντας την κάλυψη μπράβων και παρακρατικών, θέτοντας, μοιραία, απέναντί τους όλη την κοινωνία. Συνεχίζουμε….

Κάτοικοι Πετραλώνων, Θησείου, Φιλοπάππου, Κουκακίου

Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις κατοίκων των Άνω Πετραλώνων, ενάντια στη μετατροπή της γειτονιάς τους σε ζώνη κατανάλωσης. Ύστερα από σχετική απόφαση της λαϊκής συνέλευσης στις 8 Νοεμβρίου, αποφασίστηκε το Σάββατο 21 Νοεμβρίου το βράδυ, στις 10, να καλεστεί συγκέντρωση στην πλατεία Μερκούρη και πορεία-ενημέρωση στην περιοχή, ενώ την επομένη, Κυριακή 22 Νοεμβρίου, καλείται στις 12 το μεσημέρι νέα λαϊκή συνέλευση στην πλατεία Μερκούρη.