Μήνας: Μάιος 2010

Κάλεσμα σε λαϊκή συνέλευση για την υπεράσπιση των κοινωνικών μας κατακτήσεων.

Αφήστε ένα σχόλιο

Σε λαϊκή συνέλευση “για την υπεράσπιση των κοινωνικών μας κατακτήσεων και την κοινωνική αλληλεγγύη”, καλούν κάτοικοι του Θησείου και των Πετραλώνων την Τετάρτη 2 Ιουνίου, στις 7 το απόγευμα, στο πάρκο της Κορεάτικης Αγοράς (Περσεφόνης και Πειραιώς). Αντιγράφουμε από το αφισάκι που έχει κολληθεί στους τοίχους των γειτονιών μας:

Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας

Εμείς, κάτοικοι των περιοχών Θησείου και Πετραλώνων, πολίτες ανεξαρτήτως πολιτικών απόψεων και κομματικών προτιμήσεων, που είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε, να συζητήσουμε και να δράσουμε για την αντιμετώπιση τοπικών ζητημάτων, όπως η δημιουργία του πάρκου της Κορεάτικης Αγοράς, το ξήλωμα των κεραιών κινητής τηλεφωνίας, την αναστολή του μέτρου της ελεγχόμενης στάθμευσης κ.λ.π., συγκεντρωθήκαμε στις 20 Μαΐου 2010 στο “Αψέντι”, όπου συζητήσαμε και καταλήξαμε ότι, απέναντι στην πρωτόγνωρη οικονομική και κοινωνική κατάσταση εξαθλίωσης που η οικονομική τρόικα έχει αποφασίσει να επιβάλει σε όλους μας, απαιτείται κοινωνική αντίσταση σε ένα πλαίσιο δράσης και αλληλεγγύης που μπορεί να ξεκινήσει από τις γειτονιές μας.

Μπροστά στο ψευτοδίλημμα, μεταξύ της διαχείρισης και επιβίωσης ενός συστήματος που έχει πια χρεοκοπήσει, και της δημιουργίας μιας καινούργιας πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης που θα έχει ως κέντρο άνθρωπο και περιβάλλον μαζί, η συμμετοχή όλων μας σε διαδικασίες αυτοοργάνωσης και διεκδίκησης μίας εναλλακτικής, δίκαιης κοινωνικής λύσης, αποτελεί την ελάχιστη πολιτική πράξη που μπορεί όντως να μας οδηγήσει μακριά από τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα που μας “φορτώνουν”.

Σήμερα, υπό το βάρος των πιέσεων που δεχόμαστε ως κοινωνία από την γενικότερη πολιτική και οικονομική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας και παγκοσμίως, αισθανθήκαμε την ανάγκη να ενωθούμε ξανά, σε μία ευρύτερη πολιτική βάση, για να επεξεργαστούμε το ρόλο μας ως τοπική κοινωνία και τη δυνατότητά μας να ενεργήσουμε στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης των νέων αυτών συνθηκών.

Πιστεύουμε ότι η μόνη απάντηση από τη μεριά των πολιτών είναι η οργάνωση αντίστασης και η αλληλεγγύη και υποστήριξη που μπορούμε να βρούμε ο ένας στον άλλο.

Γιατί στις μέρες που έρχονται κανείς δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα μόνος του. Το πρόβλημα είναι ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ! – Η λύση που θέλουμε είναι στα ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!

Καλούμε σε λαϊκή συνέλευση των κατοίκων Θησείου και Πετραλώνων, στις 2 Ιουνίου 2010, ώρα 7 μ.μ., στο Πάρκο της Κορεάτικης Αγοράς, Περσεφόνης και Πειραιώς, απέναντι από το Γκάζι.

…όπου Όλοι Μαζί θα πάρουμε αποφάσεις Οργάνωσης της Αντίδρασης και Αντίστασής μας, που θα ανατρέψουν αυτά που έχουν αποφασίσει για Μας χωρίς Εμάς!

Κάλεσμα κατοίκων Θησείου-Πετραλώνων

Ούτε μία ώρα στο στρατό! Δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης.

Αφήστε ένα σχόλιο

Κείμενο που μας εστάλη μέσω e-mail:

Μέσα στην περίοδο καπιταλιστικής κρίσης που διανύουμε, όπου οι μεγαλοτραπεζίτες μετρούν τα κέρδη τους εις βάρος των λαών που ξεζουμίζουν, τα αφεντικά δολοφονούν στεγνά εργάτες προκειμένου να γεμίσουν κι΄άλλο τις τσέπες τους, οι κρατιστές προκειμένου να σβήσουν το χρέος τους στο σύστημα ζητούν μέχρι και τη συνδρομή των ανθρώπων που εκμεταλλεύονται, και ενώ οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις βρίσκονται στο χείλος της εξέγερσης, καθώς έχουν πέσει εντελώς οι μάσκες και τα όποια δημοκρατικά προσχήματα, καλούμαι και εγώ με τη σειρά μου να υπηρετήσω την πατρίδα. Να υπερασπιστώ το μαντρί που λέγεται Ελλάδα, στο οποίο είμαι φυλακισμένος με σκοπό τον έλεγχο και τη χειραγώγηση μου, και να διασφαλίσω έτσι τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Καλούμαι λοιπόν  να παρουσιαστώ στις 11 Μαΐου στο ΚΕΜΧ Ναυπλίου και να υπηρετήσω τον πλέον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους που λέγεται ελληνικός στρατός. Το μηχανισμό αυτό που μαζί με την αστυνομία έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για την άμεση καταστολή κοινωνικών αγώνων και εξεγέρσεων των καταπιεσμένων. Εξεγέρσεων όπως αυτή των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1896, των κολίγων στο Κιλελέρ το 1910, των λιμενεργατών της Καλαμάτας το 1934 και δύο χρόνια αργότερα των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης το 1936, ενώ με αίμα, επίσης από στρατιωτικά πυρά, βάφτηκε και η εξέγερση των φοιτητών του πολυτεχνείου, που εναντιώθηκαν στη χούντα το 1973. Πλούσια επίσης είναι η δράση του ελληνικού στρατού πέρα από τα ελληνικά σύνορα αλλά και η βοήθεια του στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ που έχουν αιματοκυλήσει τον κόσμο προασπιζόμενοι οικονομικά συμφέροντά. Τα συμφέροντα αυτά που τα ονομάζουν πατρίδα και που στο όνομα της έχουν διαπραχθεί τα χειρότερα εγκλήματα.

Πατρίδα, εθνική συμφιλίωση, εθνική υπερηφάνεια, λέξεις που μου πιπιλίζουν το μυαλό από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού ακόμα. Οι εθνικές επέτειοι και οι παρελάσεις, οι σημαίες και τα εθνικιστικά ποιηματάκια που διψούν για αίμα αλλοεθνών, στοχεύουν στη δημιουργία ενός ατόμου χωρίς ταξική συνείδηση. Ενός αποπροσανατολισμένου δούλου που θα δουλεύει ακατάπαυστα χωρίς να του μένει χρόνος για τον εαυτό του και χωρίς να σκέφτεται πέρα από αυτά που του επιβάλλουν. Ένα άβουλο ον που αντί να παλεύει για την απελευθέρωση του από την ταξική κοινωνία και τα εξουσιαστικά δεσμά, έχοντας φάει πλέον το παραμύθι της εθνικής ενότητας, θα νοιώθει ένα με αυτούς που τον εκμεταλλεύονται και θα είναι πρόθυμος, αλλά και περήφανος, να σκοτωθεί για τα συμφέροντα τους.

Είμαι αναρχικός και δεν δέχομαι καμιά συνδιαλλαγή με το κράτος και τους λακέδες του. Δηλώνω ολική άρνηση στράτευσης, καθώς το πρόβλημα μου δεν είναι μόνο τα στρατόπεδα, αλλά ο ίδιος ο θεσμός του στρατού. Δεν αποδέχομαι καμία εξαγορά της ποινής-θητείας μου, αλλά ούτε και την εκδικητική μετατροπής της σε ¨κοινωνική εργασία¨.

– Αρνούμαι να καταταγώ στον φασιστικό μηχανισμό του στρατού, που στόχο έχει την καταρράκωση της προσωπικότητας και την κατάργηση της αυτόβουλης σκέψης.

– Αρνούμαι να θάψω την ατομικότητα και την αξιοπρέπεια μου μέσα στην ομοιόμορφη, ρομποτοποιημένη μάζα των στρατοπέδων.

– Αρνούμαι να υπακούσω σε οποιαδήποτε ιεραρχία, εκτελώντας τις διαταγές του οποιουδήποτε κομπλεξικού στρατόκαυλου, και χωρίς να έχω κανένα δικαίωμα αντίρρησης.­

– Αρνούμαι να υπηρετήσω οποιοδήποτε εθνικό σύμβολο καθώς όσοι βρίσκονται κάτω από αυτό είναι πέρα για πέρα εχθροί μου.

– Αρνούμαι οποιαδήποτε συμμετοχή στους επεκτατικούς πολέμους των πολυεθνικών εταιρειών.

Τάσσομαι απέναντι, έχοντας πλήρη συνείδηση, σε όλα αυτά που εσείς ονομάζεται πατρίδα και έθνος. Ο μόνος πόλεμος που είναι απαραίτητος και με βρίσκει σύμφωνο είναι αυτός που στόχο έχει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι ο ταξικός πόλεμος που βιώνουν καθημερινά οι μισθωτοί σκλάβοι, με εκβιαστικούς όρους, στους χώρους εργασίας. Ο πόλεμος των χιλιάδων νεκρών εργατών κάθε χρόνο στις οικοδομές, στα εργοστάσια, και σε όλα τα κάτεργα τις μισθωτής δουλείας. Είναι ο πόλεμος στον οποίο έχετε σαφή θέση στο πλευρό των αφεντικών που πλουτίζουν από το αίμα και των ιδρώτα των δούλων τους.

Μέχρι και την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας ο πόλεμος αυτός θα συνεχίζεται.

– Αρνούμαι να έχω οποιαδήποτε σχέση μαζί σας

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΣΑΣ

ΤΑΣΣΟΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΣΑΣ

Αλληλεγγύη σε όλους τους αρνητές στράτευσης ανά τον κόσμο

ΦΑΤΣΗΣ ΑΧΙΛΛΕΑΣ

Κυκλοφορεί το 4ο φύλλο της εφημερίδας του στεκιού.

Αφήστε ένα σχόλιο

Κυκλοφορεί από το πρωί του Σαββάτου το νέο, τέταρτο φύλλο, της εφημερίδας του στεκιού, σε 5.000 αντίτυπα. Μοιράζεται πόρτα με πόρτα και χέρι με χέρι στους δρόμους, τα καφενεία, τις πλατείες και τα μαγαζιά των γειτονιών του Κουκακίου, των Πετραλώνων και του Θησείου.

Κεντρικό θέμα αυτού του φύλλου τα νέα οικονομικά μέτρα του ελληνικού κράτους και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ακόμη μπορείτε να διαβάσετε για τους τρεις δυναμικούς εργατικούς αγώνες που έλαβαν χώρα το άμεσο προηγούμενο διάστημα (αλιεργάτες Μηχανιώνας, απόλυση στις εκδόσεις Άγρα και απόλυση εργαζόμενης στην αλυσίδα καφετεριών Via Vai), για την υπόθεση της εξάρθρωσης του Επαναστατικού Αγώνα, για τον ξυλοδαρμό του εργατοπατέρα Παναγόπουλου, για την έκρηξη βόμβας στα Κάτω Πατήσια και τον θάνατο ενός 15χρονου Αφγανού, για τις επιθέσεις του μεξικανικού κράτους στις αυτόνομες ζαπατιστικές κοινότητες καθώς και μία αναφορά στην επιρροή του μαγονισμού στην Μεξικανική επανάσταση (φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια).

Τα άρθρα με τοπική αναφορά αφορούν τις κινητοποιήσεις των κατοίκων του Θησείου ενάντια στο σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης του δήμου Αθηναίων, τις διώξεις κατοίκων για δενδροφύτευση στους λόφους του Φιλοπάππου, τις εκτεταμένες παρακολουθησείς κινητών και σταθερών τηλεφώνων στο Κουκάκι και στα Άνω Πετράλωνα καθώς και ένα κείμενο που μας εστάλη για τον ξυλοδαρμό, στα Άνω Πετράλωνα, μίας παρέας νεαρών από τραμπούκους.

Την εφημερίδα μπορείτε να τη βρείτε στο χώρο του στεκιού, στηνκατάληψη του ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα (Τιμοδήμου και Αντωνιάδου), σε άλλους αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις.

Εδώ μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf.

Διώξεις κατοίκων για παράνομες δενδροφυτεύσεις στου Φιλοπάππου.

Αφήστε ένα σχόλιο

Οι μηνύσεις και οι διώξεις είναι μία τακτική που ακολουθούν κατά καιρούς οι αρχαιολόγοι απέναντι σε κατοίκους που αγωνίζονται για τους λόφους του Φιλοπάππου. Σχετικές αναφορές [1, 2] έχουνε γίνει και στο παρελθόν από αυτόν εδώ τον ιστότοπο. Ένα ακόμη παρόμοιο περιστατικό είναι η μήνυση εναντίον τριών κατοίκων των γειτονιών μας για παράνομη δενδροφύτευση στο λόφο. Η ημερομηνία εκδίκασής της έχει οριστεί για την 1η Ιουνίου και επ’ αυτής της αφορμής κάτοικοι από τις γειτονιές μας κυκλοφόρησαν το παρακάτω κείμενο:

Από τον Νοέμβριο του 2002 οι κάτοικοι γύρω από τον Λόφο Φιλοπάππου ξεσηκώθηκαν, οργανώθηκαν μέσω Λαϊκών Συνελεύσεων και προχώρησαν σε πολλαπλές δράσεις για να αποτρέψουν την αλλαγή χρήσης και πρόσβασης στον Λόφο.

Σήμερα 3 από τους γείτονές μας που συμμετείχαν σε αυτές τις δράσεις, διώκονται για παράνομες δενδροφυτεύσεις.

Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι κάτοικοι είναι γνωστοί στους αρχαιολόγους και στο Υπουργείο Πολιτισμού, γιατί πολλάκις έχουν ελέγξει την «πολιτεία» τους ως δημοσίων υπαλλήλων με ονομαστικές μηνύσεις και έχουν ζητήσει να έχουν πρόσβαση σε δημόσια έγγραφα που αποδεικνύουν πολεοδομικές αυθαιρεσίες στο εστιατόριο «Διόνυσος» και την καταπάτηση μέρους της Πνύκας από την Κανέλλου. Στην ουσία, οι αρχαιολόγοι και το Υπουργείο στοχοποιούν αυτούς τους κατοίκους για να θέσει η δίωξή τους αναχώματα στον αγώνα μας για έναν ελεύθερο Λόφο, όπως τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε.

Μετά τις 17 «περίεργες» πυρκαϊές που ξέσπασαν το καλοκαίρι του 2003 στον Λόφο και το πλήγμα καταστροφής που δέχθηκε ο ένας από τους δύο «πνεύμονες» πρασίνου της Αττικής με εκείνη την φοβερή πυρκαγιά στην Πάρνηθα το 2007, οι γείτονές μας αυτοί στήριξαν τις αποφάσεις κατοίκων και άλλων κοινωνικών ομάδων που αποφάσισαν να ενισχύσουν το πράσινο του Λόφου με διάφορες δράσεις (δενδροφυτεύσεις, πότισμα, καταγγελίες για εγκληματική αμέλεια συντήρησης και ενίσχυσης του πράσινου από τους αρμόδιους  Δήμο Αθηναίων, Α’ ΕΠΚΑ κ.λ.π.).

Στις υπεύθυνες όμως αρχαιολόγους του Λόφου κα Λαζαρίδου Κ. και κα Βογιατζόγλου Ο., στους χώρους που θεωρούν ότι είναι «τσιφλίκι» τους, αυτές οι δράσεις των κατοίκων λειτούργησαν ως «κόκκινο πανί» και μαζί με τις εμμονές που εδώ και χρόνια έχουν απέναντι σε κάποιους γείτονές μας από την αγωνιστική τους δράση ενάντια σε κάθε εμπορευματοποίηση του Λόφου, στάθηκαν ικανές να αποφασίσουν να τους στείλουν (με την βοήθεια των δικαστικών αρχών) στο σκαμνί του κατηγορούμενου.

Η επίθεση όμως σε κάποιους από τους κατοίκους που αγωνίζονται για έναν ελεύθερο Λόφο, είναι επίθεση εναντίον όλων μας. Και αν το κράτος θέλει να εξατομικεύσει το συλλογικό μας αγώνα, σέρνοντας 3 κατοίκους στις δικαστικές αίθουσες, εμείς θα σηκώσουμε το γάντι που μας πέταξε και θα αποδείξουμε ότι στο κοινωνικό πεδίο χτίζονται σχέσεις και κερδίζονται πράγματα.

Το χυδαίο στην σκέψη και εκτέλεση του σχεδίου των κ.κ. Λαζαρίδου-Βογιατζόγλου, είναι οι ψεύτικες και κατασκευασμένες κατηγορίες για την «δήθεν» καταστροφή αρχαίων ευρημάτων μετά από δενδροφύτευση που έκαναν κάτοικοι των περιοχών μας.

Η στάση και  συμπεριφορά των αρχαιολόγων αυτών, που θυμίζει άλλες εποχές χαφιεδισμού, κατασκευασμένων κατηγοριών και καταστολής κάθε αντίδρασης των κατοίκων ενάντια στην εμπορευματοποίηση και διαπλοκή συμφερόντων που εδώ και δεκαετίες λαμβάνει χώρα στο Λόφο μας υπό την ανοχή ή ακόμη και την συγκάλυψη των αρμοδίων αρχών (Α’ ΕΠΚΑ, Πολεοδομία, Υπ.Πο.), ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ !

Όλοι εμείς οι κάτοικοι που εδώ και σχεδόν 8 χρόνια σταθήκαμε εμπόδιο στα σχέδια εμπορευματοποίησης του Λόφου μας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους κατοίκους που διώκονται, καθώς και σε κάθε άλλον που θα βρεθεί στο στόχαστρο χυδαίων εκβιασμών και δηλώνουμε σε όλους αυτούς τους «χαρτογιακάδες», ότι θα μας βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε προσπάθειά τους για την αλλαγή χρήσης και πρόσβασης του Λόφου μας.

Ενάντια στις διώξεις ούτε βήμα πίσω !

Κάτοικοι από τις γειτονιές γύρω από το Λόφο Φιλοπάππου


Κρίση σημαίνει λεηλασία! Παρέμβαση στον ηλεκτρικό σταθμό Πετραλώνων.

Αφήστε ένα σχόλιο

Μικροφωνική παρέμβαση για την απεργία στις 20 του Μάη πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τρίτης στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων. Μοιράστηκε σχετικό κείμενο και αναρτήθηκε πανό που έγραφε “κρίση σημαίνει λεηλασία, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών”.

Θυμίζουμε ότι πριν την απεργία της 5ης Μάη, ανάλογη παρέμβαση πραγματοποιήθηκε και στο σταθμό του μετρό Συγγρού Φιξ, στο Κουκάκι.

Μεθοδευμένος πολιτικός διωγμός σε μαθητή από διευθυντή λυκείου στο Κουκάκι.

Αφήστε ένα σχόλιο

Αναδημοσίευση από το anarchypress.gr

14o Λύκειο Αθηνών στο  Κουκάκι. Εκεί που η ανοχή στη νάρκωση και τα μαχαίρια των φασιστών είναι δεδομένη, η αυστηρότητα και η προσχηματική τήρηση των νόμων, εξαντλείται σε όσους δεν υποτάσσονται στις έρπουσες φασιστικές ενδοσχολικές ντιρεκτίβες συμπεριφοράς και ιδεών.

Για άλλη μια φορά  ο διευθυντής του 14ου Λυκείου, έδειξε τα σάπια δόντια του.  Έχοντας καταλάβει αυτή την θέση επί ΝΔ από  παλαιότερους εκπαιδευτικούς που την δικαιούνται, μεθόδευσε τώρα με κάθε τρόπο την παραμονή του και την αναρρίχησή του στο σύστημα, εξαπολύοντας με δόλο, πολιτικό διωγμό σε ένα παιδί ώστε να πλήξει και να τιμωρήσει και τους γονείς του για τους κοινωνικούς αγώνες τους.

Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, ο διευθυντής του 14ου λυκείου, μοίραζε τριήμερες αποβολές σε μαθητές που αρνούνταν να παραστούν στην προσευχή, αλλά παρέμεναν σιωπηλοί στην είσοδο του σχολείου και απειλούσε μαθητές για τη συμμετοχή τους στην κατάληψη του σχολείου.

Φέτος υπομονετικά όπως κάτι τέτοιοι συνηθίζουν και για έναν ολόκληρο χρόνο περίμενε στη γωνία μαθητή της Α΄Λυκείου που είχε καταγγείλει μέσω των γονιών του τον Ιανουάριο του 2009 τη μεθόδευση της βουλής για την απόδοση τιμωρίας σε μαθητές της περυσινής  Γ΄Γυμνασίου (συστεγάζονται) που είχαν επισκεφτεί το κτίριο της και είχαν απαντήσει όπως άξιζε (και όπως θα απαντούσε ο καθένας) στα ανώνυμα ερωτηματολόγια έρευνας αξιολόγησης για την βουλή και τις λειτουργίες της, που τους είχαν μοιράσει μετά την επίσκεψη τους στο Βαυαρικό παλάτι. Τότε η Βουλή είχε ζητήσει τα ερωτηματολόγια να επιστραφούν στο σχολείο και να γίνει γραφολογικός έλεγχος, ώστε να τιμωρηθούν όσοι την αξιολόγησαν όπως της άξιζε. Αυτή η ιστορία σταμάτησε, εξαιτίας της έκτασης που πήρε στα Μ.Μ.Ε. και από τους γονείς του μικρού.

Αυτά τα πράγματα όμως δεν συγχωρούνται και ο μαθητής που τα κατήγγειλε, κόπηκε  φέτος στο τέλος της χρονιάς από απουσίες, οι οποίες ήταν σε γνώση των γονιών,  αφού οφείλονταν , σε δική του ασθένεια, σε θάνατο μέλους της οικογένειας του, ενώ κάποιες άλλες ήταν 5λεπτες καθυστερήσεις λόγω απόστασης, ή λόγω γενικών απεργιών (μιας και υπάρχουν απεργοσπάστες), αφού το παιδί  δεν έμενε πια κοντά και υπήρχε η δυνατότητα (σε συμφωνία με τον διευθυντή η οποία όπως φάνηκε ήταν μονομερής), να μη ληφθούν αυστηρά υπόψη και να υπάρχει η σχετική στοιχειώδης ενημέρωση και επικοινωνία με το σχολείο .

Στους γονείς  με δόλο δε δόθηκε ούτε η ενημέρωση, ούτε η δυνατότητα, για να δικαιολογήσουν τις μέρες ασθενειών, ούτε με το τέλος του χρόνου, όπως συνηθίζεται, αφού ενημερώθηκαν εκ των υστέρων για την εξέλιξη στην τροπή που έδωσε ο διευθυντής.

Επικαλούμενος αλαζονικά και εκ των υστέρων ο διευθυντής Γ. Χούσος κατά το δοκούν το νόμο παραβλέποντας και καταπατώντας την συμφωνία που ο ίδιος είχε κάνει με τους γονείς για την απαιτούμενη ελαστικότητα στα προβλήματα που υπήρχαν μόνο λόγω απόστασης ώστε να παραμείνει ο μικρός σε αυτό το μακρινό σχολείο. Ταυτόχρονα εξαφάνισε και τα παλαιότερα δικαιολογητικά απουσιών που ήδη είχαν κατατεθεί στη διάρκεια του χρόνου. ‘Έτσι με αυτό τον άθλιο τρόπο πέτυχε να έχει ο διευθυντής ύπουλα τον τελευταίο καταχρηστικό λόγο την τελευταία στιγμή της σχολικής χρονιάς, ώστε να καταπατήσει την συμφωνία που ο ίδιος έκανε και έτσι να εξοβελίσει αθώους, με απύθμενο θράσος και κακία στην εκδικητικότητα την δική του και του συστήματος….

Για τον διευθυντή Γ Χούσο, είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι τίποτα αν και επαγγελματίας «παιδαγωγός», να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να εξοντώσει και να καταστρέψει τη ζωή ενός παιδιού με την πρώτη ευκαιρία, παρουσιαζόμενος δήθεν αμείλικτος και αυστηρός για τις ανάγκες του έργου που παίζει, ενώ καταπατάει τις συμφωνίες που ο ίδιος με δόλο έκανε με τους γονείς.

Δεν είναι όμως το ίδιο αμείλικτος και αυστηρός στη νάρκωση και την καταστολή, μέσω των μπάφων που δίνουν και παίρνουν στις τουαλέτες του 14ου Λυκείου δημιουργώντας ανθρώπους εξαρτημένους και υποταγμένους, ούτε είναι αμείλικτος στις απειλές με μαχαίρια φασιστών μέσα στο σχολείο.
Αυτά για τον διευθυντή Χούσο, παραβλέπονται αφού είναι βοηθητικά στο έργο του, που είναι η επιβολή, η καταστολή, η υποταγή και η εξόντωση. H σκοπούμενη δολοφονία των συνειδήσεων ανηλίκων κατά συρροήν.

Και το σύστημα φροντίζει και του παρέχει όλα τα επιμέρους ώστε να μπορεί να στήνει και να  εξαπολύει ανενόχλητος πολιτικό διωγμό σε μια οικογένεια, προς τέρψη των κομματικών ταγών του συστήματος.

Δεν ξέρει όμως ο διευθυντής Χούσος, ότι  ό, τι και  να κάνει  την καρδιά, την ψυχή και την ανθρωπιά δεν μπορεί να την καταστείλει με τίποτα εκεί που υπάρχει, και το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να δυναμώσει το πείσμα και την δίψα για ζωή του 15χρονου μαθητή και όλων όσων έμαθαν για αυτή την ελεεινή κρατική συμπεριφορά ενώ ταυτόχρονα να ανοίξει τα μάτια του κόσμου για το τι ακριβώς υπηρετούν κάτι τέτοιοι.

Μπα, γίνονται και παρακολουθήσεις;

Αφήστε ένα σχόλιο

Μέσα από τη δικογραφία που έχει συνταχθεί για τους κατηγορούμενους για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα» ήρθε στη δημοσιότητα ένα μεθοδευμένο σχέδιο των κρατικών μηχανισμών εκτενούς παρακολούθησης και καταγραφής των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων χιλιάδων ανθρώπων σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Μεταξύ αυτών, και τμήματα των γειτονιών μας στα Άνω Πετράλωνα και στο Κουκάκι. Πρόφαση, όπως καταγράφεται σε δημοσίευμα καθημερινής εφημερίδας, η «αναζήτηση στοιχείων που θα οδηγούσαν στην αποκάλυψη των μελών του Επαναστατικού Αγώνα».

Η άρση του απορρήτου των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων αφορά κλήσεις σταθερών και κινητών τηλεφώνων, αλλά και μηνυμάτων sms. Η χρονική έκταση της άρσης κυμαινόταν από μία μέχρι και δώδεκα ώρες, ενώ η περίοδοι που έλαβαν χώρα είναι ο Ιανουάριος του 2007, ο Δεκέμβριος του 2008, και το πρώτο εξάμηνο του 2009. Συγκεκριμένα, στις περιοχές των Άνω Πετραλώνων, γύρω από τον ηλεκτρικό σταθμό και την πλατεία Μερκούρη, η άρση του απορρήτου έγινε για τον Ιανουάριο του 2007, ενώ στο Κουκάκι, στο τμήμα πλησίον της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, η άρση έγινε στις 9 Μαρτίου 2009.

Χιλιάδες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, στην ουσία χιλιάδες άτομα, βρίσκονται υπό εξέταση στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής ως εν δυνάμει ύποπτοι. Ως εν δυνάμει τρομοκράτες. Αλλά ο  στόχος δεν είναι μόνο ο αόριστος τρομοκράτης, στόχος είμαστε όλοι όσοι εξακολουθούμε να σκεπτόμαστε, να διεκδικούμε, να κατεβαίνουμε στους δρόμους. Στόχος είναι «αποκαλύψεις» σαν αυτές να λειτουργήσουν εκφοβιστικά και ενοχικά στον καθένα και την καθεμιά, να εσωτερικεύσουμε κάποιον αόριστο φόβο και να οδηγηθούμε στην παραίτηση.

Αλλά δεν… Ούτως ή άλλως γνωρίζουμε ότι τα υπερσύγχρονα συστήματα παρακολουθήσεων που κατά καιρούς παρουσιάζονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι εδώ για να επιτελούν το έργο για το οποίο έχουν κατασκευαστεί, να παρακολουθούν, να καταγράφουν, να φακελώνουν. Ούτως ή άλλως γνωρίζουμε ότι οι παρακολουθήσεις, είτε φυσικές είτε μέσω τηλεφώνων, λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα, κάθε στιγμή και όχι μόνο όταν γίνονται πρωτοσέλιδο σε κάποια εφημερίδα. Μόνο που, βελτιώνονται οι φράχτες αλλά βελτιώνονται και οι άλτες. Και όταν, μέρες που είναι, έρθει η ώρα που η κοινωνική οργή θα τους πνίξει, να είναι σίγουροι ότι δεν θα το μάθουν από κανένα τηλέφωνο νωρίτερα, αλλά θα το δουν μπροστά τους, ξαφνικά και θα τρέχουν να κρυφτούν.

* Τα σχεδιαγράμματα που παραθέτουμε δημοσιεύτηκαν τις προηγούμενες ημέρες στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Με γκρι χρώμα είναι καλυμμένες οι περιοχές όπου έγινε η άρση του απορρήτου των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων.

Ηλίθιοι δολοφόνοι, το κράτος θα σας πλήρωνε για το έργο σας!

22 comments

* Για εκείνους που έβαλαν φωτιά σ’ ένα κτίριο, αδιαφορώντας για το αν θα πεθάνουν άνθρωποι μέσα σ’ αυτό.

Τετάρτη 5 Μαΐου, απόγευμα. Οι καρδιές μας ραγισμένες, κομμένες στα δυο.

Μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές διαδηλώσεις, 200.000 ανθρώπων, αποπειράται να εισβάλει στο κοινοβούλιο, τη στιγμή που μέσα σε αυτό κατοχυρώνονταν η παραπέρα οικονομική μας αφαίμαξη και η λεηλασία των ζωών μας. Χιλιάδες κόσμου επιτίθεται από διάφορα σημεία περιμετρικά της Βουλής στις διμοιρίες που βρίσκονται εκεί για να προστατέψουν τα αφεντικά τους. Το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» δονεί επί ώρες την ατμόσφαιρα. Μαζί με το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Οι συγκρούσεις αναπτύσσονται από τις αρχές της Συγγρού μέχρι την πλατεία Ομονοίας. Άπειρα χημικά, αλλά οι διαδηλωτές παραμένουν εκεί. Με ή χωρίς κουκούλες, με ή χωρίς αντιασφυξιογόνες μάσκες, με ή χωρίς πέτρες, με ή χωρίς μολότοφ. Πάντα όμως με αποφασιστικότητα και οργή.

Μέσα στην κάπνα των δακρυγόνων και τους πετροβολημένους δρόμους, αντηχεί το ίδιο εκκωφαντικά με τις εκατοντάδες κρότου λάμψης που έπεσαν εκείνη την μέρα: Τρεις εργαζόμενοι νεκροί μετά από εμπρησμό της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου. Παγωμάρα, ο κόμπος στο λαιμό δεν επιτρέπει τους φθόγγους να πάρουν οποιαδήποτε εύηχη μορφή. Και όσο περνάει η ώρα ακούγεται όλο και πιο αδιανόητο το ότι ήταν εμφανές ότι υπήρχαν άνθρωποι μέσα στην τράπεζα. Όπως άνθρωποι υπήρχαν και στο απέναντι βιβλιοπωλείο, όπου έγινε απόπειρα εμπρησμού. Και στο σουπερ-μάρκετ λίγο πιο πίσω. Και τρελαίνεσαι…

Τρεις άνθρωποι νεκροί, και τα λόγια ακροβατούν στο απόλυτο κενό. Ή παίζουν κρυφτό γύρω από έναν αυτοαναφορικό καθησυχασμό, έναν εγωισμό. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί  πίσω από το επιχείρημα ότι τα αφεντικά εξανάγκασαν  τους εργαζόμενους να παραμείνουν στη δουλειά ημέρα απεργίας. Δεν μπορεί κανείς να απενεχοποιηθεί πίσω από τα ελλιπή μέτρα πυρασφάλειας στο κτίριο, τα οποία καταγγέλλει το σωματείο των τραπεζοϋπαλλήλων. Έτσι κι αλλιώς, όλες και όλοι γνωρίζουμε ότι τα αφεντικά είναι αφεντικά και βγάζουν κέρδος, αντιμετωπίζοντας τους υπαλλήλους τους ως αναλώσιμο υλικό, το οποίο μπορούν να εκμεταλλεύονται, να ξεζουμίζουν ή ακόμη και να δολοφονούν. Αυτό που είναι εξοργιστικό τώρα είναι ότι δύο χέρια, αδιαφορώντας για το αν μέσα στο υποκατάστημα βρίσκονταν εργαζόμενοι, έβαλαν φωτιά. Δύο χέρια, που η λογική που τα κινούσε όχι μόνο διακρίνεται για την ηλιθιότητά της, αλλά και ευθύνεται για το κατασταλτικό σχέδιο το οποίο έθεσε σε εφαρμογή. Το ατομικό Εγώ επιτίθεται στο συλλογικό Εμείς. Αυτό το Εγώ, που διογκώθηκε μέσα από μηδενιστικές αντιλήψεις κι από ένα στρεβλό «αίσθημα δικαίου», που αποτελεί γέννημα και κομμάτι του ίδιου του καπιταλισμού, συναντήθηκε με την αποπολιτικοποίηση, το καμποσιλίκι, την τσογλανιά και την αδιαφορία και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε πράξεις που στρέφονται συνολικά ενάντια στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της. Και Εμείς, είμαστε σήμερα, φτωχότεροι.

Ακόμη κι αν το κίνημα άφησε, με τις πράξεις και τις παραλήψεις του, χώρο στις αντιλήψεις αυτές, φέρει τώρα την ευθύνη της συνολικής αντιμετώπισης και απομόνωσής τους.  Αλλά, η ευθύνη δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει. Υπάρχει απέναντι στην κοινωνική συγκυρία, στην κρισιμότητα της κατάστασης, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, σε ό,τι πρεσβεύουμε και προσπαθούμε να πραγματώσουμε και να δημιουργήσουμε.

Κράτος και αφεντικά άδραξαν την ευκαιρία, για να τελειώνουν με τον «εσωτερικό εχθρό», με το πρόταγμα της αντιεξουσίας. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ξετύλιξαν μία συμπυκνωμένη προπαγάνδα που και αυτή περίμενε τον καιρό της. Αυτή τη φορά μαζί με τα δακρύβρεχτα λόγια που ταιριάζουν στις περιστάσεις. Το ανθρώπινο αίμα πουλάει, ένας αρκετά καλός λόγος για να διακόψουν την απεργία τους εκείνο το μεσημέρι και να αρχίσουν να ασελγούν πάνω στα νεκρά σώματα. Και η πολιτική εξουσία δείχνει αμείλικτη. Με την ωμή βία των ένστολων συμμοριών που εισέβαλαν, ξυλοκόπησαν και προκάλεσαν σοβαρές υλικές ζημιές το απόγευμα της Τετάρτης στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια. Και λίγο αργότερα το ίδιο σκηνικό μεταφέρεται σε κατάληψη αναρχικών στην οδό Ζαΐμη, στην ίδια γειτονιά. Εκκενώνεται δύο φορές και δύο ημέρες αργότερα σφραγίζεται. Με τις εισβολές σε καφενεία των Εξαρχείων και την προσαγωγή θαμώνων. Με τις προσαγωγές πριν την συγκέντρωση της Πέμπτης 6 Μαΐου, στην Βουλή, όταν ψηφίζονταν τα νέα οικονομικά μέτρα. Με τη συντονισμένη επίθεση των ΜΑΤ και τη διάλυση της ίδιας συγκέντρωσης όταν έπεσε το σκοτάδι. Κάπου εκεί, η ανοχή της δημοκρατίας στη Διαμαρτυρία είχε εξαντληθεί.

Δεν θα διεκδικήσουμε κανέναν συναισθηματικό χώρο στη σφαίρα του θεάματος. Εάν πονάμε ή τα μάτια μας δάκρυσαν, δεν θα το κατοχυρώσει στο δημόσιο λόγο καμία κάμερα, κανένας φωτογραφικός φακός, κανένα μικρόφωνο. Η ραγισμένη μας καρδιά, βουβή και σφυροκοπημένη από την ιδεολογική επίθεση των αφεντικών, θα συνεχίσει να βρίσκεται στις διαδηλώσεις, πίσω από τα πανό και τα οδοφράγματα, με μια πέτρα ή με την μαυροκόκκινη σημαία στο χέρι. Θα συνεχίσει να δοκιμάζεται στην καθημερινότητα, να σχεδιάζει το τέλος του καπιταλιστικού κόσμου, να αναζητεί μονοπάτια ελευθερίας.

Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Σε αυτή την περίοδο, όπως έχουν τα πράγματα, απέναντι στην πιο ανελέητη επίθεση που έχει δεχτεί η κοινωνία από τη μεταπολίτευση και μετά, απέναντι στον ολοκληρωτισμό που προχωράει, που έχει ήδη προελάσει με γοργό βήμα και μπότες βαριές, συνεχίζουμε να στεκόμαστε ακλόνητοι κι ακλόνητες στις θέσεις μας: H μόνη λύση είναι η Εξέγερση. Το συλλογικό έδαφος που θα δημιουργήσουμε στο δρόμο, αυτά που μπορούμε να φτιάξουμε αν αυτοοργανώσουμε τις ανάγκες μας και τις επιθυμίες μας, οι εικόνες ενός μέλλοντος που υπάρχει ήδη ως πιθανότητα: Οι λαϊκές συνελεύσεις, τα κατειλημμένα δημόσια κτήρια, εργοστάσια, νοσοκομεία, οι λαϊκές κουζίνες, τα απαλλοτριωμένα σούπερ μάρκετ, τα οδοφράγματα που θα περιγράφουν τις απελευθερωμένες και συλλογικοποιημένες γειτονίες, ό,τι άλλο χρειαστεί να εφεύρουμε και να ανακαλύψουμε όλοι κι όλες μαζί, προχωρώντας. Κι αν αυτά δεν συμβούν, ο ολοκληρωτισμός και η εξαθλίωση είναι η άλλη δυνατότητα. Ας εξεγερθούμε λοιπόν. Ως μόνη λύση.

Παρέμβαση στις γειτονιές μας για τα νέα οικονομικά μέτρα.

Αφήστε ένα σχόλιο

Διαδήλωση με μηχανές και ποδήλατα πραγματοποιήθηκε νωρίτερα, σήμερα το πρωί στις γειτονιές των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου. Η πρωτοβουλία ήταν της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ, πετάχτηκαν εκατοντάδες τρικάκια, κρεμάστηκαν πανό σε κεντρικά σημεία των γειτονιών και μοιράστηκαν κείμενα στους περαστικούς.

Κρίση σημαίνει λεηλασία!Παρέμβαση στο μετρό Συγγρού-Φιξ.

Αφήστε ένα σχόλιο

Μικροφωνική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τρίτης στο μετρό Συγγρού-Φιξ, στο Κουκάκι. Αναρτήθηκε πανό (“κρίση σημαίνει λεηλασία, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών”) και μοιράστηκαν προκηρύξεις για την οικονομική κρίση και την τρομοκρατία σε διερχόμενους και θαμώνες των γύρω μαγαζιών.

Η προκήρυξη που μοιράστηκε για την οικονομική κρίση (αποτέλεσμα μίας σειράς συλλογικών συζητήσεων που προηγήθηκαν με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες):

Να σαμποτάρουμε την κοινωνική συναίνεση!

Η συνθήκη της οικονομικής κρίσης δεν είναι πρωτοφανής και λόγω της ίδιας της φύσης του καπιταλιστικού συστήματος, ούτε απρόβλεπτη. Έπειτα από μια σχετικά μακροχρόνια περίοδο οικονομικής «ανάπτυξης» και συσσώρευσης κερδών, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ( και μαζί μ’ αυτό και το ελληνικό) έχει εισέλθει σ’ έναν κύκλο ύφεσης και κρίσης. Μια κρίση που παίρνει σάρκα και οστά – τόσο εγχώρια όσο και παγκοσμίως- με τη συστηματική πίεση από την πλευρά της κυριαρχίας προς την κοινωνία και ειδικότερα προς τα χαμηλότερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα έτσι ώστε να πειστούν ότι για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση θα πρέπει να αποδεχτούν ακόμη πιο σκληρά μέτρα εκμετάλλευσης και οικονομικής αφαίμαξης τους.

Από τη δεκαετία του ’90 και με δεδομένη την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κυριαρχίας, το ελληνικό κράτος και τα εγχώρια αφεντικά απέκτησαν έναν αναβαθμισμένο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η «ανάπτυξη» και η επέκταση των ελληνικών επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες, το ιδεολόγημα του «εκσυγχρονισμού» και η διοργάνωση της ολυμπιάδας του 2004 ως απτής απόδειξης αυτού του αναβαθμισμένου ρόλου τους, αποτελούν μερικά από τα χαρακτηριστικότερα σημεία αυτής της περιόδου. Παράλληλα, η ελληνική κοινωνία αρχίζει να ανακαλύπτει μαζικά τον “παράδεισο” των δανείων και την πίστωση που τόσο απλόχερα και αβασάνιστα της προσέφεραν οι τράπεζες για να διευκολύνουν την κινητικότητα της αγοράς και να “ενισχύσουν” τις καταναλωτικές ανάγκες της. Δημιουργήθηκαν λοιπόν από το πουθενά χρήματα με τη μορφή καταναλωτικών δανείων, διακοποδάνειων, εορτοδάνειων κ.α  Ο καθένας και η καθεμία ανεξαρτήτως εισοδήματος και οικονομικού status μπορούσε να αποκτήσει ό,τι “επιθυμούσε”, με τη βοήθεια του πλαστικού χρήματος χωρίς να αντιλαμβάνεται καν ότι βάζει το χέρι στην τσέπη. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο όπου ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού  είναι χρεωμένο στις τράπεζες. Τα δάνεια σταματούν να χορηγούνται αφού η αποπληρωμή τους καθίσταται όλο και πιο δύσκολη και παρατηρείται το τέλος της ρευστότητας στην αγορά. Ο πληθυσμός οδηγείται από τον καταναλωτικό “παράδεισο” στην πιστωτική “κόλαση”.

Η καπιταλιστική μηχανή φαίνεται να είναι ανίκανη να προσφέρει στους εργαζόμενους την ευημερία που τους έχει υποσχεθεί. Η αξιοπιστία της καταρρέει με αποτέλεσμα να δημιουργείται έλλειψη εμπιστοσύνης και μια αδυναμία να διατηρήσει τη διαχείριση της εξουσίας. Έτσι βλέπει ν’ απειλείται η ίδια της η συνέχεια και ύπαρξη. Μεγάλα κοινωνικά κομμάτια αμφισβητούν πλέον ανοιχτά και δεν εμπιστεύονται τις δομές της κυριαρχίας, ξεκινώντας από τους ίδιους τους θεσμούς, τις αξίες και τις ιδεολογίες, αφού δεν προσφέρουν πια κανένα εχέγγυο. Είναι πια διάχυτη η ανασφάλεια της κοινωνίας καθώς ανακαλύπτει ότι οι μηχανισμοί που μέχρι σήμερα διαχειρίζονταν τις ζωές της, φαίνεται να καταρρέουν. Η στήριξη στους παραδοσιακούς μηχανισμούς διαμεσολάβησης ανάμεσα στα αφεντικά και την κοινωνία τείνει να αρθεί είτε από αδιαφορία είτε από τη συνείδηση ότι αυτά που εξυπηρετούν κάθε άλλο παρά στηρίζουν την ευημερία. Επίσης, οι μηχανισμοί χειραγώγησης φαίνονται ανίκανοι να αναχαιτίσουν το κύμα δυσφορίας που αναπτύσσεται στα μεσαία και χαμηλότερα κοινωνικά κομμάτια που πλέον φαίνονται να ανησυχούν σοβαρά για το τι τους επιφυλλάσει το μέλλον.

Το κλίμα φόβου και ανασφάλειας ενισχύεται και από τα μμε που υποβάλλουν κυριολεκτικά το αίτημα για συμβιβασμό και συναίνεση στους σχεδιασμούς του κράτους και των αφεντικών και στην καταστολή όσων αγωνίζονται. Σκοπός τους είναι, μέσα από το μονοπώλιο και τον καταιγισμό της προπαγάνδας που έχουν εξαπολύσει, να διασπάσουν όλους αυτούς που πλήττονται και να τους εμποδίσουν από το ν’ αυτοοργανωθούν και να αντιδράσουν. Ως πιστά φερέφωνα του κράτους και των αφεντικών, προσπαθούν να περάσουν την πεποίθηση ότι οι διαχειριστές της εξουσίας κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν την κοινωνία αλλά ότι το έργο τους εμποδίζεται είτε από «αόρατους κερδοσκόπους» και «κακούς τραπεζίτες» είτε από τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, που πολλές φορές τους αποδίδεται ο ρόλος του εσωτερικού εχθρού.

Είναι φανερό ότι η επιταγή για κοινωνική συναίνεση είναι απαραίτητη για την επιβίωση της κυριαρχίας. Κοινωνική συναίνεση, λοιπόν, ζητείται σε διάφορα επίπεδα. Πρώτα από όλα, στο πεδίο της οικονομίας η επίθεση των κυρίαρχων είναι πρωτοφανής. Εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων καταστρατηγούνται, κόβονται συντάξεις, επιδόματα και μισθοί, προωθείται το μοντέλο του ενοικιαζόμενου εργαζόμενου, νομιμοποιούνται ακόμα και στο δημόσιο οι μαζικές απολύσεις, αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, καταργούνται οι υπερωρίες, επιβάλλεται η συνθήκη του εργαζόμενου-λάστιχο με βάση τις ανάγκες των αφεντικών. Η κυριαρχία ξέρει ότι η κοινωνική συναίνεση στις δεδομένες συνθήκες δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Έτσι προσπαθεί να την αποσπάσει επικαλούμενη διάφορες «απειλές». Από τον εσωτερικό εχθρό, την “τρομοκρατία” και την εγκληματικότητα έως τον κίνδυνο μη διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας. Πατώντας πάνω στα εθνικά ιδεώδη των συντηρητικών κομματιών και με την πολιτική στήριξη των παγκόσμιων εταίρων της, φτάνει να χαρακτηρίσει εχθρούς της πατρίδας, όσους στηρίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και αντιστέκονται έμπρακτα στα σχέδια τους, προσπαθώντας να απαξιώσει κάθε οργάνωση από τα κάτω.

Παράλληλα, η καταστολή εφαρμόζεται ενάντια σε όσους μπαίνουν εμπόδιο στην επίτευξη αυτής της κοινωνικής συναίνεσης. Από τις διώξεις (κλήτευση για κατάθεση σε αγωνιστές για την περίπτωση του προπηλακισμού του προέδρου της γσεε από μεγάλο κομμάτι του κόσμου στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5/03), τους ξυλοδαρμούς και τις προφυλακίσεις διαδηλωτών που συμμετέχουν δυναμικά σε απεργιακές κινητοποιήσεις (προφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα στις 11/03 και αποφυλάκιση του στις 22/04)  και φανερά πλέον αποδοκιμάζουν τα πουλημένα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες,  από τις «σκούπες» σε μετανάστες με σκοπό την εκκαθάρισή τους, από την πρωτοφανή αστυνόμευση και τα νέα σώματα ασφαλείας που συστήνονται. Η καταστολή είναι επίσης ένα μέσο παραδειγματισμού και εκφοβισμού για όσους σκέφτονται ν’ αυτοοργανωθούν και να αγωνιστούν.

Σε ότι αφορά τους μετανάστες – που αποτελούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι των προλετάριων- το κράτος στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του χρησιμοποιεί το -ούτως ή άλλως- ρατσιστικό νομοσχέδιο για την ιθαγένεια ως ένα καταπραϋντικό φάρμακο μέσα από το οποίο εκβιάζει την πειθάρχησή τους και νομιμοποιεί τη «μηδενική ανοχή» απέναντι στα «λαθραία» και ανυπότακτα κομμάτια τους. Παραδείγματα αγώνα όπως εκείνα των ασιατών εργατών γης στη Μανωλάδα Ηλείας, των αιγύπτιων αλιεργατών στη Μηχανιώνα Χαλικιδικής, των αφρικάνων μικροπωλητών στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και στιγμές εξέγερσης όπως εκείνες του Μαϊου του 2009 στην Αθήνα μ’ αφορμή το σκίσιμο κορανιού από μπάτσους ή όπως εκείνες του Αυγούστου του 2007 στη Θεσσαλονίκη μ’ αφορμή τη δολοφονία του μικροπωλητή Τόνι Όνουα κατά τη διάρκεια καταδίωξης του από μπάτσους, πρέπει να σβηστούν – με το καλό ή το άγριο- από το συλλογικό φαντασιακό όλων των μεταναστών και όλων των καταπιεσμένων.

Φαίνεται, λοιπόν, καθαρά πόσο πολυπόθητη είναι για την κυριαρχία η κοινωνική συναίνεση για την εφαρμογή των μέτρων που παίρνονται στο πεδίο της οικονομίας. Σκοπός της είναι να μετριαστούν οι συνέπειες της κρίσης για τα αφεντικά και να διατηρηθούν τα κέρδη τους (πετυχαίνοντας υψηλές φορολογήσεις των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων). Στον εργασιακό τομέα επιδιώκουν να δημιουργήσουν τις βάσεις για ακόμα πιο ευνοϊκές συνθήκες εκμετάλλευσης των εργαζομένων στο μέλλον.

Ο πόλεμος που έχει κηρύξει η κυριαρχία στην κοινωνία με βασικό της εργαλείο το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε», έχει οδηγήσει κάποια κοινωνικά κομμάτια να ασπάζονται τις κυρίαρχες αξίες καθώς φαίνεται να καταφεύγουν στην εξατομίκευση, προσπαθώντας να διασώσουν και τα λίγα που θεωρούν ότι τους έχουν απομείνει. Μέσα στο χώρο της δουλειάς  είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν, να υιοθετήσουν την αντίληψη «ο θάνατός σου, η ζωή μου», να προδώσουν κάθε εργατικό και κοινωνικό κεκτημένο, με αντάλλαγμα τη δική τους «ανάσταση». Αυτό οδηγεί στη συντηριτικοποίηση αυτών των κομματιών αφού αδυνατούν να αντιληφθούν πως ακόμα και αν τη γλιτώσουν σήμερα, καθίστανται ευάλωτοι στο προσεχές μέλλον. Ένα μικρό κομμάτι από αυτούς που συντηριτικοποιούνται,  μη θέλοντας να δεχτούν ότι τα δεινά τους προέρχονται από τις κυρίαρχες δομές, υιοθετεί ακραίες αντιλήψεις, ξενοφοβικού, ρατσιστικού και πατριωτικού-εθνικιστικού περιεχομένου και βλέπει τον εχθρό δίπλα του, ανάμεσα στα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας.

Υπάρχουν όμως και κοινωνικά κομμάτια που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι που παίζεται εις βάρος τους είναι στημένο και δε πέφτουν στην παγίδα της εξατομίκευσης αλλά αναζητούν νέους τρόπους οργάνωσης για να αντισταθούν στην επίθεση που δέχονται. Αρνούνται να δεχτούν διαμεσολαβητές στη ζωή τους και από τη βάση τους δημιουργούν εστίες αγώνα είτε σε τοπικό επίπεδο είτε σε επίπεδο μαζικών διεκδικήσεων, επιδιώκοντας παράλληλα να παρέμβουν με τρόπους αντιπληροφόρησης και δράσης που δε διαβρώνονται και δε παραποιούνται από τα καθεστωτικά μέσα. Έννοιες όπως αυτές της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της σύγκρουσης ακούγονται όλο και περισσότερο από τα κομμάτια εκείνα που δεν τρώνε το παραμύθι της κοινωνικής συναίνεσης. Αντιλαμβάνονται ότι ο εχθρός δεν είναι ανάμεσα στα εξαθλιωμένα κοινωνικά κομμάτια αλλά μέσα στα υπουργεία, στα οικονομικά επιτελεία, στις τράπεζες και τα θωρακισμένα αυτοκίνητα, στα εκκλησιαστικά και δικαστικά μέγαρα και ανάμεσα στα παπαγαλάκια των μμε, στους ξεπουλημένους εργατοπατέρες και σε όλους όσοι τους στηρίζουν και τους ενισχύουν.

Η κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 – που έφερε στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη οργή μεγάλων κοινωνικών κομματιών-  τρόμαξε τόσο την κυριαρχία όσο και το αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας. Μετά το Δεκέμβρη όλος ο ακροδεξιός, ρατσιστικός και εθνικόφρονας συρφετός στοχοποιεί και καταδεικνύει κυρίως τους ασιάτες και αφρικανούς μετανάστες αλλά και τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται ως υπαίτιους για τα δεινά της οικονομίας και την κατάρρευση των παραδοσιακών αξιών, αποδίδοντάς τους το χαρακτηρισμό του εσωτερικού εχθρού. Κατά αυτό τον τρόπο, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τους κύριους υπαίτιους των προβλημάτων και πουλούν την συναίνεσή τους με αντάλλαγμα την εκπλήρωση των δικών τους επιδιώξεων.

Δεν είναι τυχαίο που η επίθεση των αφεντικών στους εργαζόμενους ξεκίνησε από τον εύκολο στόχο των δημόσιων υπαλλήλων, ενός πεδίου που χαρακτηρίζεται από έντονο συντεχνιακό πνεύμα θεωρώντας ότι θα εξασφαλίσουν πιο εύκολα τη συναίνεση από την υπόλοιπη κοινωνία. Προσπαθούν να κατακερματίσουν τις διεκδικήσεις εμποδίζοντας έναν ενιαίο χαρακτήρα που θα μπορούσαν να πάρουν και διαχωρίζουν τους εργαζόμενους σε προνομιούχους (δημόσιος τομέας) και σε αυτούς που φαινομενικά δε θα θιχτούν (ιδιωτικός), προαναγγέλλοντας έτσι μια εξίσωση του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα στον οποίο έτσι και αλλιώς τα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται εδώ και δεκαετίες.

Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη του κοινωνικού-ταξικού πολέμου προτάσσουμε τις αξίες της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν εργατοπατέρα να αποφασίζει το ξεπούλημα μας στ’ αφεντικά και παίρνουμε τις τύχες των αγώνων μας στα δικά μας χέρια. Δε συμβιβαζόμαστε με τη λογική του «μικρότερου κακού» και συγκρουόμαστε με το κράτος, τα αφεντικά, τους πραίτορες και τα παπαγαλάκια τους. Βρισκόμαστε συνειδητά απέναντι και ενάντια στο νέο «εθνικό κορμό» γιατί γνωρίζουμε ότι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν πατρίδα αλλά κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τα κοινωνικά κομμάτια που δε σκύβουν το κεφάλι και δε μοιρολατρούν αλλά επιλέγουν το δρόμο της αξιοπρέπειας και της συλλογικοποίησης του αγώνα.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό για έναν κόσμο χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους και χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Η κρίση τους να γίνει ο τάφος τους!

Αντίσταση-αυτοοργάνωση-κοινωνική/ταξική αλληλεγγύη

Απεργία 5 Μάη. Όλοι στους δρόμους!