Στέκι Αντίπνοια

Συγκέντρωση αλληλεγγύης:
Πλατεία Αττικής, Παρασκευή 8 Οκτώβρη, 6 μ.μ.

Μέσα σε μια συνθήκη όπως αυτή της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης, η πειθάρχηση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων στις διαταγές και τα τελεσίγραφα της εξουσίας τίθεται, όλο και πιο ξεκάθαρα, με πολεμικούς όρους. Το κράτος και τα αφεντικά, τα φερέφωνα τους στα μμε και οι πρόθυμοι χαμάληδες τους, προβάλλοντας το φάντασμα της «οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας» και του «πατριωτικού καθήκοντος», έχουν κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο σ’ όλους εκείνους που αρνούνται να υποταχτούν και να δεχτούν πειθήνια την όλο και πιο έντονη αφαίμαξη και υποτίμηση της ζωής τους. Υπό τον κίνδυνο μιας επικείμενης κατάρρευσης, γίνεται σαφές ότι εκεί που τελειώνει η συναίνεση αρχίζει η τάξη και η ασφάλεια.

Ένα από τα μέτωπα αυτού του πολέμου, είναι αυτό που διεξάγεται ενάντια στους πιο υποτιμημένους από τους υποτιμημένους, ενάντια στους πιο αποκλεισμένους από τους αποκλεισμένους, ενάντια στους μετανάστες και τις μετανάστριες. Δηλαδή, ενάντια σ’ αυτούς που εξαναγκάζονται σε φυγή αφού η παγκόσμια κυριαρχία τους έχει λεηλατήσει, καταστρέψει και ξεριζώσει για να μπορεί ο «ανεπτυγμένος» κόσμος, του οποίου η Ελλάδα αποτελεί κομμάτι, να ζει μέσα σε μια συνθήκη πλαστής ευμάρειας. Είναι ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό που μαίνεται και εντείνεται αδιάκοπα γύρω μας, δίπλα μας. Ένα ανθρωποκυνηγητό που δε θα λάβει τέλος όσο η συνένοχη αδιαφορία και σιωπή συνεχίζει να το συντηρεί: διακηρύξεις του υπουργικού συμβουλίου για την «ανάπλαση» και την «αναβάθμιση» του ιστορικού κέντρου με δηλωμένο σκοπό μια «καθαρή Αθήνα». Αστυνομοκρατία, εκκενώσεις κτιρίων και καθημερινές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με στόχο την εξαφάνιση των αφρικανών μεταναστών μικροπωλητών και άλλων «μιασμάτων». Συλλήψεις, βιασμοί και δολοφονίες μέσα και έξω από τα τμήματα «προστασίας του πολίτη», στα σύνορα αλλά και σ’ όλη την επικράτεια της χώρας. Φυλακίσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του 21ου αιώνα (που στη δημοκρατική ψευτογλώσσα βαφτίζονται «κέντρα κράτησης μεταναστών») και μαζικές απελάσεις (που βαφτίζονται «επαναπροωθήσεις») χιλιάδων απόκληρων του καπιταλιστικού παραδείσου.

Μια από τις πλέον αποκρουστικές και εξόφθαλμες όψεις αυτού του ανθρωποκυνηγητού είναι αυτή που αποτυπώνεται στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, την πλατεία Αττικής και την ευρύτερη περιοχή. Οι συγκεκριμένες πολυεθνικές γειτονιές του «υποβαθμισμένου κέντρου της πρωτεύουσας» αποτελούν το πεδίο όπου η ρατσιστική πολιτική του κράτους και των μπάτσων του συναντιέται ξεδιάντροπα με τις επιδιώξεις και τις ονειρώξεις του γνωστού φασιστικού θιάσου, ο οποίος και αποτελείται από ένα συνονθύλευμα χουντοπατριωτών κατοίκων και καταστηματαρχών, μπράβων και νονών της νύχτας, μαχαιροβγαλτών παρακρατικών νεοναζί της χρυσής αυγής και νεαρών φασιστοχούλιγκαν, εφέδρων αξιωματικών και παραγοντίσκων του Καρατζαφέρη. Εν όψει των επικείμενων δημοτικών-περιφερειακών εκλογών και με την διαχρονική ανοχή και στήριξη του οικείου του αστυνομικού τμήματος, όλο αυτό το χαφιεδότσουρμο έχει εντείνει το τελευταίο διάστημα τις φασιστικές μεθόδους του που περιλαμβάνουν ξυλοδαρμούς, μαχαιρώματα, εμπρησμούς και επιθέσεις σε σπίτια, χώρους λατρείας και καταστήματα ασιατών μεταναστών. Αυτοί που τσιρίζουν ότι δε θ’ αφήσουν «να γίνει η Αθήνα Καμπούλ» προσπαθούν να κρύψουν, χωρίς να τα καταφέρνουν, ότι αυτό που ονειρεύονται είναι να ματατρέψουν αυτήν την πόλη σ’ ένα απέραντο φασιστικό κάτεργο. Μέσω της διασποράς του τρόμου και της ρατσιστικής προπαγάνδας, συντάσσονται με τους σχεδιασμούς και την αφήγηση της εξουσίας και των μμε της και προσπαθούν να πείσουν τους «από κάτω» ότι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά τους είναι αυτοί που βρίσκονται ακόμα πιο κάτω, οι ασιάτες και οι αφρικανοί μετανάστες και πρόσφυγες:«υπεύθυνοι για το παραεμπόριο και την πτώση του τζίρου των καταστημάτων», τη στιγμή που η μαφία του νόμιμου εμπορίου που στοιχίζεται πίσω από τον εμπορικό σύλλογο Αθηνών πλουτίζει εδώ και χρόνια εκμεταλλευόμενη στυγνά τους εργαζόμενους. «Φορείς της πάσης φύσης εγκληματικότητας», τη στιγμή όπου το οργανωμένο έγκλημα της σωματεμπορίας και του χονδρεμπορίου απαγορευμένων ναρκωτικών ουσιών κινείται και ευδοκιμεί υπό τη διακριτική κάλυψη της ελ.ας.«Κίνδυνος για τη δημόσια υγεία» αφού είναι αναγκασμένοι να επιβιώνουν υπό άθλιες συνθήκες στα χαμόσπιτα που τους νοικιάζουν, έναντι αστρονομικών ποσών, οι «καθαροί» έλληνες ιδιοκτήτες.

Η αντιστροφή της πραγματικότητας δεν τελειώνει εδώ. Εκείνοι που συντάχτηκαν με την έλευση της τρόϊκας και ψήφισαν το μνημόνιο, όπως οι φασίστες του λα.ο.ς, αυτοχρίζονται σε υπερασπιστές και σωτήρες των «φτωχών πλην τίμιων ελλήνων». Εκείνοι που βρίσκονται στο μισθολόγιο της ελληνικής αστυνομίας, όπως οι παρακρατικοί νεοναζί της χρυσής αυγής, γρυλίζουν για την «έλλειψη αστυνόμευσης». Στους καιρούς όπου οι ψευδαισθήσεις ευημερίας τελειώνουν οριστικά, η εξουσία και οι μισάνθρωποι ακολουθητές της προσπαθούν να δημουργήσουν το κλίμα και τις προϋποθέσεις για ένα κανιβαλικό πόλεμο: θέλουν να διαιρέσουν και να στρέψουν τους ντόπιους ενάντια στους μετανάστες αλλά και σ’ όσους στέκονται στο πλάι τους, τους βαλκάνιους μετανάστες ενάντια στους αφρικανούς και τους ασιάτες μετανάστες και πρόσφυγες. Ένας κτηνώδης φαύλος κύκλος όπου η κρατική και η παρακρατική ρατσιστική καταστολή και τρομοκρατία θα μπορεί να εμφανίζεται σαν η ιδανική συνταγή για την «αποκατάσταση της ομαλότητας».

Κι όμως, μπροστά σ’ αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα και στο ακόμα πιο επαίσχυντο μέλλον που μας προετοιμάζουν, υπάρχουν επιλογές αξιοπρέπειας που μπορούν ν’ αποτελέσουν αναχώματα και υπολογίσιμα εμπόδια: Η συνειδητοποίηση της κοινωνικής-ταξικής θέσης μας και η έμπρακτη αντιπαράθεση με τα ιδεολογήματα και τις εκδηλώσεις του εθνικισμού και του ρατσισμού. Η διατήρηση της ιστορικής μνήμης που μας δείχνει ξεκάθαρα ποιοι είναι οι εχθροί μας και ποιοι τ’ αδέλφια μας. Η αυτοοργανωμένη δράση, η κοινωνική-ταξική αυτοάμυνα και αλληλεγγύη, η συγκρότηση κοινοτήτων αγώνα ντόπιων και μεταναστών για την αντίσταση ενάντια σ’ αυτούς που μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλεύονται και θέλουν να μας καταντήσουν μισάνθρωπους κανίβαλους και εθελούσιους δούλους.

Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, καταπίεση, εκμετάλλευση και ρατσισμό

Ενάντια στον αποκλεισμό, το ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό

.

Η περιβόητη κρίση αποτελεί πλέον καθημερινό μας βίωμα.  Μία κρίση οικονομική, κοινωνική και πολιτική, μία κρίση αναπαραγωγής του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής, μία κρίση νομιμοποίησης του καπιταλισμού ως το τελικό στάδιο ευημερίας των ανθρώπινων κοινωνιών.

Μαζί με τις αξίες και τα ιδεολογήματα δεκαετιών, καταρρέουν και οι κατακτήσεις μακροχρόνιων και αιματηρών εργατικών αγώνων. Το κράτος πρόνοιας αποσυντίθεται και οι ισορροπίες που διατηρούνταν όλα αυτά τα χρόνια στην σκιά του, διαταράσσονται.

Τα αφεντικά επιτίθενται σε κάθε πτυχή της ζωής μας, η επιβίωση γίνεται πλέον ένα στοίχημα που για να κερδηθεί πρέπει να πάρεις μέρος στον κοινωνικό κανιβαλισμό που ορίζεται από το όλοι εναντίον όλων. Και ο καθένας για τον εαυτό του.

Είναι η στιγμή που κοιτάζεις το παρελθόν και το μέλλον και συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος στο παρόν. Όλα γίνονται ξεκάθαρα και οι αναστολές δεν χωράνε πουθενά. Η οργή ξεχειλίζει και από το δισάκι σου ξεπηδάνε όλα αυτά τα ξεχασμένα όπλα. Η λέξη εξέγερση ξαναγεννιέται στα χείλη χιλιάδων ανθρώπων και η στιγμή είναι τώρα!!!

Καμία υπομονή, καμία ανοχή. Επίθεση σε κράτος, ΔΝΤ και αφεντικά.

Διαδηλώσεις, απαλλοτριώσεις, απεργίες, λαϊκές συνελεύσεις, αρνήσεις πληρωμών, συγκρούσεις, καταλήψεις, σαμποτάζ, εργατικές συνελεύσεις. Για την κοινωνική απελευθέρωση.

Συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση.

.

Μέσα σε μία ολοένα ασφυκτικότερη καθημερινότητα την οποία συνθέτουν τα οικονομικά μέτρα του ΔΝΤ, της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, η μόνη απάντηση που δίνεται σε οποιονδήποτε επιλέγει να υψώσει το ανάστημά του είναι η συνεχώς αυξανόμενη επιτήρηση, ο έλεγχος και η καταστολή. Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς ο καθένας καλείται να αποδείξει ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος και όχι δούλος και δεν αποδέχεται την υποταγή ως όρο ζωής.

Να επιλέξουμε τις διαδρομές αγώνα όχι με βάση τα κριτήρια, τις νόρμες και τη νομιμότητα των κυρίαρχων, αλλά με μοναδικά κριτήρια τον αγώνα για κατάργηση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο και την κριτική των ίδιων των καταπιεσμένων. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον και απέναντι σε όλους αυτούς που λεηλατούν καθημερινά τις ζωές μας και τον πλανήτη.

Αλληλεγγύη σε Π. Ρούπα, Ν. Μαζιώτη και Κ. Γουρνά οι οποίοι έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στον «Επαναστατικό αγώνα».

Αλληλεγγύη σε Σ. Νικητόπουλο, Χρ. Κορτέση και Β. Σταθόπουλο οι οποίοι βρίσκονται προφυλακισμένοι για την ίδια υπόθεση και αρνούνται όλες τις κατηγορίες.

Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών.

.

Κάπου στα τέλη του Ιούλη πραγματοποιήθηκε η τελευταία συνέλευση κατοίκων των γειτονιών μας με θεματική τη λεηλασία των ζωών μας από τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά. Με έναν απολογισμό των πεπραγμένων έκλεισε ένας πρώτος γύρος δραστηριοποίησης γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, στη βάση της οριζόντιας οργάνωσης, της ισότιμης συμμετοχής, της αδιαμεσολάβητης δράσης. Και εκείνη η συνέλευση ανανέωσε το ραντεβού της για νωρίς τον Σεπτέμβρη, για να εξετάσουμε και πάλι τις προοπτικές και τους τρόπους παρέμβασης, σε τοπικό επίπεδο, μέσα στη συγκυρία.

Μία πρώτη συζήτηση έγινε την προηγούμενη εβδομάδα. Ορίστηκε μία πιο συγκεκριμένη θεματολογία (περιεχόμενο των ομάδων εργασίας που έχουν συγκροτηθεί, αντιπληροφόρηση, τοπικές παρεμβάσεις σε σχέση με ζητήματα ευρύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος, η προοπτικής νέας λαϊκής συνέλευσης κ.α.) και ορίστηκε νέα ανοιχτή συζήτηση για την Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου, στις 8 το βράδυ, στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ (Τιμοδήμου και Αντωνιάδου, στα Άνω Πετράλωνα).

«Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το Άλφα». Η ιστορία του ισπανικού ελευθεριακού κινήματος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας 1939-1977. Η ιστορία χιλιάδων ανθρώπων, τα προσωπικά τους βιώματα, μέσα από έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών (που συγκεντρώθηκε μέσα από πηγές, επιτόπιες έρευνες και συζητήσεις με αγωνιστές εκείνης της περιόδου) που σκιαγραφεί τις αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν σε πόλεις, χωριά και βουνά ενάντια στο φρανκικό καθεστώς. Εμείς να ενημερώσουμε, δεδομένου ότι τα 2.000 αντίτυπα έχουν σχεδόν εξαντληθεί, ότι το βιβλίο εξακολουθεί να διατίθεται και από το χώρο του στεκιού, τις ημέρες και ώρες που είναι ανοιχτό (Τετάρτη, 7-9 μ.μ. και Σάββατο 6-9 μ.μ.). Το βιβλίο διατίθεται χωρίς αντίτιμο. Ωστόσο, τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από την ελεύθερη οικονομική συνεισφορά θα διατεθούν εξ’ ολοκλήρου για την κάλυψη αναγκών κρατούμενων αναρχικών.

Αποσπάσματα από την εισαγωγή του συγγραφέα, Κώστα Φλώρου:

Η ιστορία του βιβλίου

Μεγάλο μέρος της ιστορίας που ξετυλίγεται σ’ αυτό το βιβλίο είναι παντελώς άγνωστο στη συντριπτική πλειοψηφία των ισπανών, συμπεριλαμβανομένων πολλών συντρόφων. Η Ισπανία δεν πέρασε ποτέ από ένα στάδιο κάθαρσης -έστω και συμβολικής- μετά τη δικτατορία. Στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου διδάσκεται με υπερηφάνεια από τους δημοκρατικούς πολιτικούς αναλυτές το πώς η Μετάβαση -από 38 χρόνια φασιστικού ολοκληρωτισμού στη βασιλευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία- έγινε χωρίς κυρώσεις, καταδίκες, απολύσεις και εκκαθαρίσεις του κρατικού μηχανισμού.

(…) Τα μέλη της CNT και της FAI δεν ήταν μόνο αναρχοσυνδικαλιστές και οπαδοί της άμεσης δράσης, αντίστοιχα. Ήταν ιδρυτές ελευθεριακών σχολείων που εκπαίδευσαν χιλιάδες παιδιά της εργατικής τάξης, ληστές τραπεζών χωρίς προσωπική περιουσία, συγγραφείς επαναστατικών προγραμμάτων αλλά και λαϊκών ρομάντζων με ελευθεριακά διδάγματα, προπαγανδιστές του ελεύθερου έρωτα και του γυμνισμού, αναλφάβητοι χειρώνακτες που ακολούθησαν τα κελεύσματα για κοινωνική δικαιοσύνη και πρόσφεραν τη ζωή τους στην προσπάθεια ανατροπής του οικονομικού, θρησκευτικού και πολιτικού κατεστημένου που τους καταδυνάστευε. Η σύνθεση όλων αυτών των ανθρώπων, με τις αντιφάσεις, τον πλουραλισμό θεωρίας και δράσης, αλλά και την οργανωτική πλατφόρμα για μια -αρκετά γνήσια- αποτύπωση της άποψης της βάσης, οδήγησαν το κίνημα στα σημαντικά επιτεύγματα -καθώς και πισωγυρίσματα- της δεκαετίας του ’30.

Ο τίτλος του βιβλίου

Ο τίτλος του βιβλίου αποτυπώνει -κατά την άποψή μου- τη σημασία του ισπανικού ελευθεριακού κινήματος και τη συμβολή του στη σημερινή πολιτική έκφραση του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Η σημασία του δεν έγκειται μόνο στα κατορθώματα του εμφυλίου, αλλά και στη διάχυση και τον εμπλουτισμό των αναρχικών ιδεών σε όλο τον κόσμο, από το κύμα των ελευθεριακών εξόριστων που προέκυψε μετά την ήττα. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου ο αναγνώστης θα αντιληφθεί το μέγεθος της επιρροής των ισπανών αναρχικών σε μια σειρά από θεωρητικά ζητήματα και πρωτοβουλίες δράσης. Από τη θεωρία του λατινοαμερικάνικου αντάρτικου πόλης, την ανάπτυξη της ενεργητικής διεθνιστικής αλληλεγγύης και την άνθηση της αντιεξουσιαστικής λογικής του Μάη του ’68, μέχρι τη διάσωση εκατοντάδων ανθρώπων από τους ναζί, την επιρροή τους στα ευρωπαϊκά αναρχικά κινήματα και τις ομάδες ένοπλης δράσης της ηπείρου, οι ισπανοί σύντροφοι άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στην ιστορία τού παγκόσμιου κινήματος κατά τον προηγούμενο αιώνα.

Η «ιστορική αντικειμενικότητα».

Το βιβλίο αυτό είναι μια πολύ συμπυκνωμένη αποτύπωση μιας σειράς πολύ περίπλοκων γεγονότων και διεργασιών. Περιέχει υπεραπλουστευμένες εκδοχές και σίγουρα θα έχει -όχι σκοπίμως- παραλείψεις. Παρά τη μεθοδικότητα και την ποικιλία πηγών, είναι λογικό να έχει και λάθη. Αυτό δε σημαίνει ότι το βιβλίο αυτό είναι «ιστορικά αντικειμενικό», όπως αρέσκονται να λένε οι διάφοροι ιστορικοί, επιστημολόγοι ή άλλοι απολογητές της αστικής δημοκρατίας. Παραφράζοντας κατά σειρά τους Κλεμανσώ, Βιδάλ Νακέτ και Αμορός, θέλω να πω με τη σειρά μου ότι: Η ιστορία του κοινωνικού και ταξικού πολέμου είναι ένα ζήτημα πολύ σοβαρό για να το αφήσουμε στα χέρια των επαγγελματιών ιστορικών.

Η άρνηση του αντιτίμου.

Το βιβλίο κυκλοφορεί χωρίς αντίτιμο και διατίθεται από καταλήψεις, στέκια και ανοιχτούς πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Όπως αναφέρεται και στην έκδοση, η έλλειψη αντιτίμου δεν προκύπτει από μια αγάπη για το τσάμπα. Προκύπτει από μια άρνηση των συντελεστών του βιβλίου να τιμολογήσουν την προσπάθειά τους και -κυρίως- την ανεκτίμητη ιστορία των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στις σελίδες του. Το κόστος εκτύπωσης του βιβλίου καλύφθηκε από συνεισφορές συντρόφων και συντροφισσών, αναλήφθηκε ως προσωπική υποχρέωση και δεν θα τους επιστραφούν τα χρήματα. Παρ’ όλα αυτά, επιθυμείται η ελεύθερη οικονομική συνεισφορά των ανθρώπων που θα το προμηθευτούν. Το σύνολο των εσόδων από τη διανομή του βιβλίου θα διατεθεί για την κάλυψη αναγκών κρατούμενων συντρόφων.

Η διάθεσή του μέσα από αντιεξουσιαστικούς χώρους.

Το βιβλίο αυτό δε θα διακινηθεί από εμπορικά βιβλιοπωλεία. Όποιος θέλει να το προμηθευτεί, θα πρέπει να επισκεφθεί το πλησιέστερο αντιεξουσιαστικό στέκι ή κατάληψη ή ελεύθερο πολιτικό ή κοινωνικό χώρο σε αυτόν. Σκοπός αυτής της κίνησης, πέρα από το να ενισχύσει μια αντιεμπορευματική λογική, είναι να αναδείξει τη σημασία και τον πολύμορφο ρόλο των συλλογικών πολιτικών εγχειρημάτων μέσα στην κοινωνία.

Στο διαδίκτυο: http://alfa.espiv.net

Το σαββατοκύριακο 3 και 4 Ιούλη έγινε όπως κάθε χρόνο στην Πάρνηθα το διήμερο οδοιπορικό αντίστασης της Πρωτοβουλίας Αγώνα από το λόφο του Στρέφη. Λίγες μέρες μετά την πραγματοποίησή του και συγκεκριμένα το Σάββατο 10 Ιούλη η αστυνομία ανακοίνωσε ότι από έρευνά της στο χώρο του παλιού Ξενία, κατόπιν πληροφόρησής της, βρέθηκε αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός.

Με δεδομένο προφανώς ότι η βόμβα δεν έσκασε και βρέθηκε ως στοιχείο αυτούσια  στα χέρια της αστυνομίας (πράγμα που φυσικά δεν θα συνέβαινε αν είχε εκραγεί), εμφανίστηκε και παραδόθηκε ένα άτομο, όπως δημοσιεύτηκε στα ΜΜΕ, το οποίο είπε την ιστορία που προφανώς είχε προετοιμάσει προκειμένου να ελαφρύνει ποινικά τη θέση του και να πέσει όσο το δυνατόν στα μαλακά. Μεταξύ άλλων είπε ότι είχε τοποθετήσει τον μηχανισμό προ 20 ημέρου αλλά για «δοκιμαστικούς» λόγους (δοκιμαστική βόμβα με 13 κιλά εκρηκτικής ύλης;) και παραδέχθηκε ότι είχε επιχειρήσει να τον ενεργοποιήσει χωρίς όμως να επιτύχει την έκρηξή του. Μετά από αυτό το θέμα θάφτηκε και δεν ξανακούστηκε τίποτα γύρω από την υπόθεση. Παρόλο που όσο ήταν η βόμβα εκεί «αφημένη» πραγματοποιήθηκε διήμερο εκδηλώσεων με πολύ κόσμο και ενδεχομένως πολλά θύματα.

Το άτομο που παραδόθηκε κι ομολόγησε την τοποθέτηση βόμβας στο Ξενία είναι ο Χρήστος Λουκόπουλος ένας πρώην στρατιωτικός και μπράβος της νύχτας που συνδέεται με άτομα του υποκόσμου και της άκρας δεξιάς. Για παράδειγμα είχε συλληφθεί το 2007 για απόπειρα ανθρωποκτονίας στην οποία εμπλέκονταν ο τότε επιχειρηματίας της νύχτας Μπ. Λαζαρίδης και το πρωτοπαλίκαρο του Χρήστος Ρήγας. Ειδικότερα αυτός ο Χ. Ρήγας εμφανίστηκε στις εκλογές ως υποψήφιος βουλευτής της νεοναζιστικής συμμορίας Χρυσής Αυγής και διατηρεί καφέ-μπαρ στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα όπου και συνελήφθη στον Φλεβάρη του 2010 με έναν άλλο χρυσαυγίτη για παράνομη οπλοκατοχή. Ο ίδιος ο Λουκόπουλος είχε συλληφθεί επίσης τον Ιούλη του 2009 μαζί με άλλα δυο άτομα μέσα σε αυτοκίνητο με το οποίο μετέφεραν αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς.

Κατά τη διάρκεια του διήμερου είναι πιθανόν ότι υπήρξαν περισσότερες από μία φορές που κάποια/ος προσέγγισε τον εκρηκτικό μηχανισμό δίχως να γνωρίζει την υπαρξή του και άρα κίνδυνος έκρηξης από την επαφή μαζί του.

Για παράδειγμα, άτομο που κινούνταν στο εσωτερικό του Ξενία κατά τη διάρκεια του καθαρισμού του χώρου είδε ένα βαρέλι το οποίο έπιασε και το ταρακούνησε για να δει αν ήταν γεμάτο, χωρίς ευτυχώς να το ανοίξει. Μια βδομάδα αργότερα ανακοινώθηκε ότι ο εκρηκτικός μηχανισμός είχε βρεθεί μέσα σε βαρέλι. Και σε επίσκεψη συντρόφων που έγινε στο Ξενία το βαρέλι αυτό δεν υπήρχε πια εκεί και προφανώς το είχε πάρει η αστυνομία. Δεύτερο, συνέβη το εξής περιστατικό του οποίου δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη σημασία και τις πιθανές συνέπειες του εκείνη τη στιγμή: άτομο που αναζητούσε στο χώρο ένα σκοινάκι για κάποια μικροεργασία βρήκε, μέσα στο Ξενία  στο οποίο επικρατούσε σκοτάδι, ένα είδος καλωδίου και το τράβηξε αγνοώντας με τι πιθανά να συνδεόταν. Βλέποντάς το στο φως το λεπτό αυτό καλώδιο είχε χρώμα πορτοκαλί και στη μια άκρη του κρεμόταν ένα μεταλλικό αντικείμενο αλλά δεν έδωσε περισσότερη σημασία. Μετά τη χρησιμοποίηση του σε μικροεργασίες τής εκδήλωσης αυτό το καλώδιο αφέθηκε στο χώρο αλλά και αυτό επίσης απουσίαζε κατά την επίσκεψη που έγινε στο χώρο μετά την ανακοίνωση εύρεσης της βόμβας και προφανώς το είχε πάρει η αστυνομία. Ωστόσο πρέπει ίσως να ειπωθεί ότι με μια προσεκτικότερη αναζήτηση στο χώρο βρέθηκε ένα μικρό μέρος του που διέλαθε της αστυνομικής έρευνας από το οποίο έλλειπε η μεταλλική του άκρη αλλά είχε πάνω του μικρή καρτέλα που έγραφε: danger blasting cap–peligro detonadores-danger detonateur. Μια αναζήτηση στο google έδωσε κάποιες πρώτες ενδεικτικές απαντήσεις για το τι ήταν…

Από όλα τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι όταν οι συμπτώσεις πληθαίνουν παύουν να είναι συμπτώσεις. Δεν μπορούμε να πούμε με ακρίβεια τι ακριβώς συνέβη, ούτε τι είχαν σχεδιάσει αυτός ή αυτοί που τοποθέτησαν την βόμβα στο Ξενία, το σίγουρο είναι ότι η βόμβα υπήρξε, ότι θα μπορούσε να σκοτώσει πολύ κόσμο, ότι αυτός που την τοποθέτησε είναι χρυσαυγίτης, ότι δεν νοείται δοκιμαστική βόμβα με 13 κιλά εκρηκτικής ύλης, ότι ούτε τα ΜΜΕ ούτε η αστυνομία αναφέρουν ότι στο χώρο πραγματοποιήθηκε διήμερο εκδηλώσεων καλεσμένο με χιλιάδες αφίσες, ότι μετά τις «απαραίτητες» εξηγήσεις μεταξύ μπάτσων και Λουκόπουλου το θέμα «θάφτηκε» (ενώ όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα ακολουθούσε μιας ενδεχόμενης σύλληψης ενός αντιεξουσιαστή), ότι…., ότι…., ότι….. Αν όμως η βόμβα είχε σκάσει τα ΜΜΕ και η αστυνομία σε αγαστή συνεργασία θα μιλούσαν για βεντέτες, πόλεμο των άκρων, στρατόπεδα εκπαίδευσης και πεδία βολών, αιμοσταγείς δολοφόνους αναρχικούς και θα εξαπέλυαν ένα ακόμα οργανωμένο κυνήγι μαγισσών ενάντια στους αναρχικούς.

Όπως αναφέραμε και πιο πάνω δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι σχέδιο υπήρχε, εκείνο όμως που με σιγουριά μπορούμε να πούμε είναι ότι κράτος και παρακράτος λειτουργούν, το λιγότερο, ως δύο χέρια που το ένα νίβει το άλλο. Τα γεγονότα στην Πάρνηθα έρχονται να προστεθούν σε ένα μακρύ κατάλογο που περιλαμβάνει παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις με μαχαίρια, σκεπάρνια, εμπρηστικούς και εκρηκτικούς μηχανισμούς, ακόμα και χειροβομβίδες, εναντίον κοινωνικών χώρων που στέκονται εμπόδιο στους σχεδιασμούς κράτους και το κεφαλαίου, όπως στέκια και καταλήψεις, πογκρόμ-επιθέσεις και δολοφονίες μεταναστών, επιθέσεις με μαχαίρια και μολότοφ εναντίον διαδηλωτών με την κάλυψη και υποστήριξη των ΜΑΤ και ένα σωρό άλλα γεγονότα που καταδεικνύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι όπου δεν φτάνει το γκλόπ και το μικρόφωνο της δημοκρατίας φτάνουν τα παρακρατικά τσογλάνια.

Οι  κατασταλτικοί και τρομοκρατικοί σχεδιασμοί κράτους και παρακράτους δεν μπορούν να ανακόψουν τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Αυτοοργάνωση-αλληλεγγύη-επίθεση ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο για την γενικευμένη αυτοδιέυθυνση.

Την Πέμπτη 15 Ιουλίου ο Νίκος Μαζιώτης, ο οποίος έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, ξεκίνησε απεργία πείνας με αιτήματα:

“1) Να μεταβώ για επισκεπτήριο στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» στις 25 Ιουλίου έτσι ώστε να δω τη συντρόφισσά μου Ρούπα Παναγιώτα και το γιο μας, καθ’ όσον έχει προγραμματιστεί τοκετός με καισαρική στις 24 Ιουλίου και θα παραμείνει εκεί για νοσηλεία για κάποιες μέρες και

2) Να μεταβαίνω εγώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές τον πρώτο καιρό μετά τον τοκετό λόγω της αναπόφευκτης αδυναμίας της συντρόφισσάς μου και του γιου μας να μετακινηθούν”.

Λίγες ημέρες νωρίτερα, η Πόλα Ρούπα, με επιστολή της στην εφημερίδα “Το Ποντίκι” αναφέρεται στην εκδικητικότητά του κράτους η οποία στρέφεται ανοιχτά εναντίον του αγέννητου γιου της, ο οποίος αντιμετωπίζεται πλέον ως πολιτικός κρατούμενος.

Στη συνέχεια παρατίθενται τα δύο κείμενα.

Διαβάστε περισσότερα