Στέκι Αντίπνοια

Αναδημοσίευση από το tvxs.gr

Στην εκδίωξη των αστέγων που έχουν βρει καταφύγιο στην ευρύτερη περιοχή του αναψυκτηρίου του Πηκιώνη στον Λουμπαρδιάρη προχώρησε η Δημοτική Αστυνομία του Δήμου Αθηναίων εν όψει των εκδηλώσεων για τα κούλουμα την Καθαρά Δευτέρα.

Οι περίπου 10-15 άστεγοι που διαβιούν στη γύρω περιοχή αναγκάστηκαν να απομακρυνθούν μετά από συντονισμένη επιχείρηση της δημοτικής αστυνομίας το πρωϊ της Παρασκευής. Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Ανδρέας Παπαδάκης, δηλώνει στο tvxs πως η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε μετά από καταγγελίες της αρχαιολογικής υπηρεσίας ενώ όπως υποστηρίζει υπήρχε κίνδυνος εκδήλωσης φωτιάς στο πάρκο του Φιλοπάππου ενώ συνεχή ήταν και τα παράπονα των κατοίκων.

Ωστόσο, όπως επισημαίνουν περίοικοι είναι πάγια τακτική του Δήμου να απομακρύνει τους άστεγους πριν από την Καθαρά Δευτέρα, για να υπάρχει “καλύτερη εικόνα της περιοχής στα Κούλουμα”.

Πάντως από την πλευρά του Δήμου, ο κ. Παπαδάκης τονίζει στο tvxs πως στους συγκεκριμένους άστεγους είχε γίνει κατά καιρός πρόταση να μεταφερθούν στο ξενοδοχείο αστέγων του Δήμου, στο Μεταξουργείο, αλλά εκείνοι το είχαν αρνηθεί.

Για απαράδεκτη πρακτική και για την εφαρμογή μιας πολιτικής που έχει στο επίκεντρό της μόνο τη “βιτρίνα” κάνει λόγο στο tvxs η δημοτική σύμβουλος της Ανοιχτής Πόλης Ελθήνα Αγγελοπούλου καλώντας τον Δήμο και προσωπικά τον δήμαρχο Νικήτα Κακλαμάνη να σκύψει με πραγματικό ενδιαφέρον πάνω από ένα υπαρκτό πρόβλημα, που όμως χρειάζεται μεγαλύτερη ευαισθησία στην αντιμετώπισή του.

Διαψεύδουν τις κατασχέσεις

Σύμφωνα με καταγγελίες των περιοίκων, τα συνεργεία του Δήμου Αθηναίων με τη συνοδεία ανδρών της Δημοτικής Αστυνομίας σε πολλές περιπτώσεις δεν βρήκαν τους ίδιους τους άστεγους παρά μόνο τα προσωπικά τους αντικείμενα (κουβέρτες, ρούχα κτλ) τα οποία και κατέσχεσαν.

Τις καταγγελίες αυτές διαψεύδει πάντως ο αντιδήμαρχος Ανδρέας Παπαδάκης και τονίζει πως πράγματι οι άστεγοι εκδιώχθηκαν αλλά δεν έχει κατασχεθεί το παραμικρό. “Εξάλλου και οι υπάλληλοι της Δημοτικής Αστυνομίας φοβούνται να πιάσουν τα ρούχα και τα σκεπάσματα αυτά, για τον κίνδυνο μετάδοσης ασθενειών”, λέει χαρακτηριστικά. Πάντως οι περίοικοι και οι ίδιοι οι άστεγοι επιμένουν στην καταγγελία για τις κατασχέσεις ενώ μία άστεγη γυναίκα φέρεται να έχει χάσει και τα χαρτιά της τα οποία ήταν μέσα στα υπόλοιπα προσωπικά της αντικείμενα που “έκαναν φτερά”».

πηγή φωτογραφίας: filopappou.wordpress.com

Για να δούμε τι καταλάβαμε εμείς:

Ο δήμος Αθηναίων το πρωί της Παρασκευής έστησε στου Φιλοπάππου την επιχείρηση Καθαρά -με όλη τη σημασία της λέξης- Δευτέρα. Συντονιστής και δημόσιος υπερασπιστής της κίνησης αυτής ο αντιδήμαρχος καταστημάτων και ασφάλειας της πόλης, που στην αρμοδιότητά του υπάγεται η διεύθυνση της δημοτικής αστυνομίας και η διεύθυνση αδειών καταστημάτων και θεαμάτων, Ανδρέας Παπαδάκης (και όχι γενικά και αόριστα, αντιδήμαρχος…).

[Μία μικρή παρένθεση εδώ: οι αντιλήψεις και ο ρόλος του συγκεκριμένου τύπου δεν είναι άγνωστα σε όσους δραστηριοποιούνται δημόσια σε αυτές εδώ τις γειτονιές. Έχουμε βρεθεί απέναντί του σε διάφορες στιγμές αγώνα, από την κατάληψη του πολιτιστικού κέντρου του δήμου Αθηναίων στα Άνω Πετράλωνα (κατά τη διάρκεια της εξέγερσης τον Δεκέμβρη του 2008), μέχρι τις λαϊκές συνελεύσεις και δράσεις για τα τραπεζοκαθίσματα και την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων στο Θησείο].

Συνεχίζουμε. Μεθαύριο, λόγω ημέρας, ο λόφος θα αποτελέσει τη βιτρίνα του δήμου των Αθηναίων (ενός δήμου, ο οποίος όλες τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου αδιαφορεί πλήρως για την κατάσταση του λόφου). Και αυτή η βιτρίνα πρέπει να είναι ευπρεπής, να δείχνει το ενδιαφέρον και το έργο του δημάρχου (εξάλλου σε κάποιους μήνες πλησιάζουν και οι δημοτικές εκλογές), τα «μιάσματα» πρέπει να εξαφανιστούν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση «μίασμα» αποτελούν οι άστεγοι που βρίσκουν καταφύγιο σε διάφορες γωνιές του λόφου.

Έσκασαν, λοιπόν, οι δημοτόμπατσοι με τον Παπαδάκη και ανέλαβαν δράση. Όπου δε βρήκαν τους άστεγους μάζεψαν τις κουβέρτες και τα ρούχα τους, τα οποία τώρα μάλλον θα βρίσκονται σε κάποια χωματερή. Οι δημοτικές αρχές αρνούνται ότι προέβησαν σε κατάσχεση πραγμάτων με το εξής επιχείρημα: «Εξάλλου και οι υπάλληλοι της Δημοτικής Αστυνομίας φοβούνται να πιάσουν τα ρούχα και τα σκεπάσματα αυτά, για τον κίνδυνο μετάδοσης ασθενειών». Ενώ στους ανθρώπους που βρήκαν και μάζεψαν δεν άσκησαν κανενός είδους βία επάνω τους οι δημοτόμπατσοι, τους είπαν εξ’ αποστάσεως «περάστε από εδώ» και εκείνοι ακολούθησαν!

Και κάποια ακόμη σχόλια:

«Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Ανδρέας Παπαδάκης (…) υποστηρίζει υπήρχε κίνδυνος εκδήλωσης φωτιάς στο πάρκο του Φιλοπάππου ενώ συνεχή ήταν και τα παράπονα των κατοίκων».

Καταρχήν ο Φιλοπάππου είναι λόφος, όχι (αρχαιολογικό) πάρκο, όπως φαντασιώνονται διάφοροι, για λόγους γνωστούς.

Κίνδυνος εκδήλωσης φωτιάς… Μάλιστα, χειμωνιάτικα… Όσοι δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου θυμούνται ότι οι πραγματικές φωτιές από τις οποίες κινδύνεψε ο λόφος ήταν αυτές που έβαλαν οι εργολάβοι τον Ιούλιο του 2003 (8 μέσα σε 10 ημέρες), ως απαραίτητη συνδρομή στα έργα ανάπλασης. Και για του λόγου το αληθές, ρίξτε μία ματιά στην παρακάτω αφίσα:

Ακόμη, μέσα από τη συχνή συναναστροφή με αυτούς τους ανθρώπους, θυμόμαστε να μην έχουν ενοχλήσει ποτέ κανέναν, να ανταλλάσουμε μία καλημέρα και μία φιλική κουβεντούλα, θυμόμαστε κατά καιρούς κάποιους να τους δίνουν ένα πιάτο φαΐ και κάποιους άλλους να έχουν παραχωρήσει σε κάποιον από αυτούς το σπιτάκι/αποθηκούλα που βρίσκεται πλάι στην εκκλησία του Λουμπαρδιάρη.

Το ζήτημα είναι απλό. Δεν είναι η πρώτη φορά, κάθε χρόνο πριν την Καθαρά Δευτέρα οι δημοτικές αρχές, αντιλαμβανόμενες το λόφο ωσάν τη βιτρίνα τους, αποφασίζουν να τη μακιγιάρουν λίγο (ενώ όλο τον υπόλοιπο χρόνο ο λόφος  μαραζώνει από την εγκατάλειψη, τις καταπατήσεις και την ιδιοκτησιακή λογική των αρχαιολόγων). Οι άστεγοι αποτέλεσαν το πρόβλημα φέτος. Κάποια χρόνια πριν ήταν οι κάτοικοι που αγωνίζονταν και αγωνίζονται ενάντια στην εμπορευματοποίηση και τον έλεγχο του λόφου.

Τέλος, μπορεί για τους δικούς της αντιπολιτευτικούς λόγους η δημοτική σύμβουλος της «Ανοιχτής Πόλης» να προσωποποιεί το ζήτημα και να ζητά από τον Κακλαμάνη  «να σκύψει με πραγματικό ενδιαφέρον πάνω από ένα υπαρκτό πρόβλημα», ωστόσο εμείς θα θέσουμε έναν γενικότερο προβληματισμό: μήπως η συγκεκριμένη αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων αποτελεί ακόμη μία κουκίδα στο ψηφιδωτό της αποσύνθεσης και παρακμής του κράτους πρόνοιας και της ενίσχυσης του κράτους ασφάλειας; Λέμε, μήπως; Γιατί, όποιος θέλει να το δει, όσο παρατείνεται η περίοδος της «κρίσης», οι από κάτω, οι εκμεταλλευόμενοι και οι αποκλεισμένοι γίνονται αντιληπτοί σα σκουπίδια, ενώ τα σώματα ασφαλείας ενισχύονται υλικά, θεσμικά και οικονομικά.

εικόνες από τα μετ’ όπισθεν

Τρικάκια που γεμίζουν τους δρόμους διαφόρων γειτονιών της Αθήνας εδώ και κάποιες ημέρες.

Προβολή βίντεο σήμερα το απόγευμα, στις 8, στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα. Μέρες οικονομικής κρίσης και το βιντεάκι της «Λέσχης ισοπεδωτών» για το κραχ του 1929 είναι όχι μόνο επίκαιρο αλλά και καλή αφορμή για συζήτηση.

Εδώ και κάποιες ημέρες κυκλοφορεί μία μπροσούρα που εκδόθηκε από τη «Συνέλευση αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα», ένα συλλογικό σχήμα που προέκυψε λίγες ημέρες μετά τη δολοφονική επίθεση τραμπούκων του Οικονομάκη εναντίον της Κωνσταντίνας, στα Άνω Πετράλωνα.

Στην  74σέλιδη έκδοση πέρα από την αναφορά στην υπόθεση της Κούνεβα (τις προκηρύξεις, τις αφίσες και τις κινήσεις αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκαν), επιχειρείται να αρθρωθεί λόγος γύρω από τις επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, τη σεξουαλική εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας και την όξυνση της επιτήρησης, του ελέγχου και της καταστολής, που αποτελούν εκφάνσεις του κράτους ασφάλειας, μέσα από το παράδειγμα του ΗΣΑΠ.

Όπως αναφέρεται και στο προλογικό σημείωμα «για τη συγγραφή των κειμένων χρησιμοποιήσαμε ένα σύνολο από ντοκουμέντα που απαλλοτριώθηκαν στην κατάληψη του ΗΣΑΠ».

Εμείς, θα θέλαμε να σταθούμε σε εκείνο το κομμάτι που εμπεριέχεται στην ενότητα του «κράτους ασφάλειας, μέσα από το παράδειγμα του ΗΣΑΠ», το οποίο αναφέρεται σε λαϊκή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου, εν μέσω εξέγερσης, από κατοίκους των περιοχών μας και πώς αυτή αποτέλεσε αντικείμενο παρακολούθησης και καταγραφής από χαφιέ του ΗΣΑΠ. Αντιγράφουμε:

«Δεν είναι παράξενο που ο μηχανισμός ασφάλειας του ΗΣΑΠ βρέθηκε σε εγρήγορση τις μέρες του Δεκέμβρη: οι παρεμβάσεις στους σταθμούς του ΗΣΑΠ και του Μετρό ήταν αναπόσπαστο τμήμα εκείνης της εξέγερσης. Όμως, στο χρονικό που ακολουθεί, υπάρχει και μία ουσιαστική λεπτομέρεια: η καταγραφή και παρακολούθηση της λαϊκής συνέλευσης των κατοίκων στα Πετράλωνα, που πραγματοποιήθηκε στον πεζόδρομο έξω από τον σταθμό.  Η σχετική αναφορά καταδεικνύει ότι η συγκρότηση των μηχανισμών ασφάλειας εκτρέπεται πολύ γρήγορα σε καθολική επιτήρηση του κοινωνικού πεδίου.

16 Δεκέμβρη 2008: Ο ρουφιάνος-ελεγκτής Ε. Κεραμύδας ξεροστάλιασε από τις 5.15 το απόγευμα μέχρι τις 8.20 το βράδυ στο σταθμό Πετραλώνων (ρεύμα καθόδου προς Πειραιά) για να παρακολουθήσει “συγκέντρωση πλήθους”, όπως αναφέρει ο ίδιος. Επειδή ο ηλίθιος δε μπόρεσε να καταλάβει την προέλευση του “εγγράφου” (δηλαδή της προκήρυξης που μάζεψε), τον βοηθάμε εμείς: Λαϊκή συνέλευση κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου».

Παρακολουθήσεις και καταγραφή συγκεντρώσεων και δράσεων γίνονται και σε άλλους σταθμούς του ΗΣΑΠ: στον Πειραιά, στον Ταύρο, στην πλατεία Βικτωρίας, στο Μοναστηράκι, στα Άνω Πατήσια.

«Από όλα τα παραπάνω γίνεται ορατή η προσπάθεια του κράτους και των επιχειρήσεων που ελέγχονται έστω και μερικώς από αυτό, να εξυφάνουν στο όνομα της ασφάλειας ένα ολοκληρωτικό και πλήρως ασφυκτικό πλέγμα επιτήρησης. Οι προσπάθειες αυτές περιλαμβάνουν τις ορατές σε όλους μας αστυνομικές δυνάμεις που περιπολούν συνεχώς στους δρόμους, την όλο και διευρυνόμενη χρήση ηλεκτρονικών μέσων επιτήρησης αλλά και σώματα και υπηρεσίες όπως το Γραφείο Φύλαξης και Πυρασφάλειας του ΗΣΑΠ που είναι επιφορτισμένο με τη συνεχή φύλαξη και επιτήρηση των χώρων και των επιβατών του ΗΣΑΠ. Τα κρατικοδίαιτα αυτά σώματα ασφαλείας συνεπικουρούνται και από υπαλλήλους ιδιωτικών εταιρειών security».

Ένα αφισάκι από την κατάληψη του Αιθρίου στο Πάντειο, για την επίθεση (με μαχαίρια) φασιστοειδών εναντίον συντρόφων/ισσων που έκαναν αφισοκόλληση στο Κουκάκι την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου.

«Παρά την ανακοίνωση του διαχειριστού να μην ανοίγουν στους διαφημιστές, μερικοί ένοικοι εξακολουθούν να ανοίγουν. Με τον ίδιο τρόπο μπαίνουν στις πολυκατοικίες και οι βομβιστές».

Απλά, μία αστεία επισήμανση του διαχειριστή της πολυκατοικίας; Προέκταση των τρομολαγνικών παραστάσεων που ανεβαίνουν κάθε τόσο στα βραδινά δελτία ειδήσεων; Το υπέρτατο σημείο ιδιώτευσης και εξατομίκευσης; Ο φόβος που έχει εντρυφήσει σε κάθε στιγμή του κοινωνικού; Ποικίλες οι σκέψεις που περνάνε από μπρος βλέποντας ένα κομμάτι χαρτί στην είσοδο της πολυκατοικίας. Είναι σα να αποτυπώνεται μπροστά σου η επιθυμία του συντάκτη να δι-ασφαλίσει το δικό του γυάλινο κόσμο, να επικυρώσει τα ιδιοκτησιακά του προνόμια σε ένα διαμέρισμα-κλουβί, μέσα σε μία πόλη-φυλακή. Γύρω από το «βομβιστή-απειλή» χτίζεται η κοινή άμυνα δεκάδων ατομικοτήτων, που ακόμη και μέσα στην ίδια πολυκατοικία ανταγωνίζονται μεταξύ τους, παρατηρούν ο ένας τον άλλο πίσω από το «ματάκι» της εξώπορτας και κρυφακούν μέσα από τους φωταγωγούς.

Η επίκληση μίας αόρατης απειλής, μέσα σε καιρούς παροξυσμού γύρω από το αίτημα για ασφάλεια, είναι ικανή να πείσει και τους υπόλοιπους ενοίκους για τη βάση του επιχειρήματος. Η λογική έπεται του συναισθήματος. Βέβαια, σε καιρούς διανοητικής φτώχειας είναι ίσως πλεονασμός να επιζητάς την οξυδερκή σκέψη, την κριτική ανάγνωση. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε, όμως, ότι θα σταματήσουμε να τα αναζητούμε και να τα επιζητούμε.

εικόνες από τα μετ’ όπισθεν

Παραμονές πρωτοχρονιάς 2010, χιλιανός μετανάστης, μικροπωλητής στην Ερμού, βασανίζεται στο αστυνομικό τμήμα της Ακρόπολης. Το συγκεκριμένο περιστατικό καταλαμβάνει συγκεκριμένη θέση στη μηντιακή πραγματικότητα, χάρη στην «ευαισθητοποίηση» του υπουργού δημόσιας τάξης Χρυσοχοΐδη, αλλά και στην εικόνα «προστασίας του πολίτη» που επιχειρεί να καλλιεργήσει η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της εξουσίας.  Πόσα ακόμη περιστατικά βασανισμών μεταναστών μικροπωλητών σε αστυνομικά τμήματα, πόσα ακόμη περιστατικά συλλήψεων και ξυλοδαρμών στους δρόμους χρειάζονται για να αντιστραφεί στις συνειδήσεις η Αλήθεια της εξουσίας;

Εκείνες τις γιορτινές ημέρες οι δημοσιογράφοι έπεσαν από τα σύννεφα, η δικαιοσύνη εξάντλησε την αυστηρότητά της διατάσσοντας ένορκη διοικητική εξέταση, οι πολιτικοί μίλησαν για «μεμονωμένο περιστατικό», οι καταναλωτές ενός από τους ακριβότερους εμπορικούς δρόμους της Ευρώπης αγανάκτησαν -στα λόγια- και λυπήθηκαν για τους «άμοιρους». Εξάλλου, η χριστιανική ηθική επιτάσσει τα Χριστούγεννα να δείχνεις και λίγη συμπόνια προς τον πλησίον σου…

Τις ημέρες που η εμπορική κίνηση στην Ερμού χτυπάει κόκκινο, ο πόλεμος μεταφέρεται στα παρακείμενα στενά (διαβάστε μία σχετική περιγραφή του τί συνέβη τις ημέρες των Χριστουγέννων). Δημοτόμπατσοι, μπάτσοι και ασφαλίτες, με αυτοκίνητα και μηχανές, κυνηγούν μικροπωλητές, τους χτυπούν, τους εξευτελίζουν, κλέβουν τα εμπορεύματά τους (για να μην «κουράζονται» μετά και συμπληρώνουν, στην αναφορά τους, όλα τα εμπορεύματα που «κατέσχεσαν» -κάτι που είναι αναγκασμένοι να το κάνουν αναλυτικά), τους συλλαμβάνουν (διαβάστε ανταπόκριση από τα δικαστήρια όπου οδηγήθηκαν κάμποσοι μετανάστες εκείνες τις ημέρες) και ενίοτε τους βασανίζουν στη γιάφκα της οδού Λεωχάρους.

Τζίλι Ντάου, Σενεγάλη: «… Ήταν γύρω στις 8 το βράδυ, γύριζα στο σπίτι. Μ’ έβαλαν στο πρώτο στενό και μ’ έριξαν κάτω. Εκεί άρχισαν να με κλοτσάνε στο κεφάλι, σ’ όλο το σώμα. Στη συνέχεια, με μετέφεραν με τα πόδια στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Εκεί ήταν 12 αστυνομικοί. Πέντε από αυτούς μπήκαν μέσα στο κελί και με χτύπησαν. Πρώτα μου ζήτησαν να βγάλω όλα μου τα ρούχα. Μου έδεσαν τα χέρια πίσω από την πλάτη. Άρχισαν να με χτυπούν με τα κλομπ και γροθιές. Φώναζαν “να φύγεις αν δεν σ’ αρέσει στην Ελλάδα ρε” κι έπαιζαν με το γεννητικό μου μόριο. Ο ένας έβαλε το χέρι του στα οπίσθιά μου, άλλος τραβούσε βίντεο από το κινητό του…».

Τζο Ουσμάν, Σενεγάλη: «Πουλούσα τσάντες στην οδό Ερμού. Εκεί με συνέλαβαν κάποιοι αστυνομικοί στις 23 Δεκεμβρίου, γύρω στις 6 το απόγευμα. Μ’ έβαλαν σ’ ένα στενό που δεν είχε κόσμο και πολύ φως. Με κλοτσούσαν στο στομάχι. Μ’ έπιασαν απ’ το κεφάλι και με χτυπούσαν στον τοίχο. Πόναγα πολύ κι έβγαλα μια κραυγή. Άρχισαν να μαζεύονται περαστικοί και οι αστυνομικοί με μετέφεραν στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Εκεί άρχισα να κάνω εμετούς, να ουρλιάζω απ’ τους πόνους στο στομάχι. Οι αστυνομικοί με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Από αυτό το νοσοκομείο οι γιατροί μ’ έστειλαν σε κάποιο άλλο για εξετάσεις στο στομάχι. Εκεί με κράτησαν για νοσηλεία».

Απέναντι σε όλη αυτή τη συνθήκη, το απόγευμα της Τρίτης 19 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε (από το στέκι μας, το στέκι των ΕΜΜΕ και αλληλέγγυους/ες) μικροφωνική παρέμβαση στην Καπνικαρέα, στην Ερμού.

Αναρτήθηκαν πανό στα ελληνικά («Βασανισμοί στο Α.Τ. Ακροπόλεως, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά είναι η ουσία της δημοκρατίας»), στα αγγλικά («Against police brutality, solidarity with the immigrants») και στα γαλλικά(«Contre la brutalité des flics, en solidarité avec les immigrés»), ενώ μοιράστηκαν γύρω στις 2.500 προκηρύξεις.

Δυναμική παρουσία στη συγκέντρωση είχαν και μετανάστες μικροπωλητές, κατά βάση από τη Σενεγάλη, οι οποίοι μίλησαν από τη μικροφωνική, έβαλαν μουσική και χόρεψαν. Για κάτι παραπάνω από δύο ώρες η Ερμού, ένα πεδίο καθημερινής άσκησης ψυχολογικής και σωματικής βίας, οικειοποιήθηκε από τους μετανάστες και αλληλέγγυους/ες, μεταφέροντας το μήνυμα ότι πίσω από τον καταναλωτικό παράδεισο υπάρχει ένας ανηλεής πόλεμος ενάντια στους κολασμένους αυτού του κόσμου. Δεν είναι υπερβολή: και η Ερμού βάφεται με αίμα…

Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο που μοιράστηκε:

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, σε ολόκληρο το διάστημα των εορτών η μητρόπολη στολίστηκε με την ίδια μπαγιάτικη αστερόσκονη. Φωτάκια, μουσικές, ζογκλερικά, αστραφτερές βιτρίνες ήρθαν να συμπληρώσουν το παζλ της επιβεβλημένης ευτυχίας των χριστουγέννων. Πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα: η Ερμού, αυτή η «πολύχρωμη λεωφόρος της κατανάλωσης» ικανή να προσελκύσει σχεδόν κάθε βαλάντιο. Από τα πασίγνωστα μουράτα brands των πολυκαταστημάτων (αυτών που ως επί το πλείστον μοιράζονται τον «δέκατο τρίτο μισθό» κάνοντας υπερπολλαπλάσιους τζίρους) μέχρι και τις οικονομικότερες απομιμήσεις από τους πλανόδιους μετανάστες μικροπωλητές. Άλλωστε, ένας από τους τρόπος που εφηύρε ο καπιταλισμός, για να συντηρείται παρά το ότι στηρίζεται εκ φύσεως στην κοινωνική ανισότητα είναι το να διαμορφώνει τη συνείδηση του καταναλωτή στα μέλη κάθε κοινωνικής τάξης αφού όλα τα εμπορεύματα ασχέτως χρηματικού αντιτίμου εμπεριέχουν τις ίδιες συμβολικές αξίες. Όσο λοιπόν για κάποιους οι τιμές των καταστημάτων είναι απαγορευτικές, πόσο μάλλον σε περίοδο οικονομικής κρίσης, τόσο η ελεγχόμενη διατήρηση του παραεμπορίου θα βολεύει κάθε πλευρά, παρά την καθιερωμένη γκρίνια και τα μέτρα περί πλήρους πάταξής του που πλασάρονται επισήμως από την εκάστοτε αρχή.

Αντ’ αυτού επιλέγεται το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού: Σε όλη την περιοχή της Ερμού μεικτές συμμορίες μπάτσων και δημοτόμπατσων φροντίζουν να διατηρούν την εικόνα της τυπικής περίπολου που επιβλέπει, εκφοβίζει και «σπρώχνει» τους μικροπωλητές πάνω-κάτω κατά μήκος του πεζόδρομου. Τελικά, καταφέρνουν να τους στριμώχνουν μεμονωμένα  στα γύρω στενά μακριά από τα  βλέμματα των περαστικών. Για όσους συχνάζουν στην περιοχή είναι γνώριμη η εικόνα αλλά και οι συχνές αφηγήσεις των μεταναστών από τρικλοποδιές και κεφαλοκλειδώματα, αρπαγή των χρημάτων και των χαρτιών τους, κατάσχεση της πραμάτειας τους, επιβολή προστίμων και φυσικά προσαγωγές και συλλήψεις που συχνά «στολίζονται» με υβρεολογίες, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια στην διαβόητη  γιάφκα της Λεωχάρους (ΑΤ Ακροπόλεως) που συναγωνίζεται επάξια τα τμήματα Ομονοίας, Θήρας,  Αγ. Παντελεήμονα, Κυψέλης, Πατησίων, Νίκαιας (η λίστα δεν τελειώνει) και όσα αντίστοιχα εξειδικεύονται στο σακάτεμα και τον εξευτελισμό μεταναστών.

Κάπως έτσι, τις τελευταίες μέρες του 2009 όσο στο Σύνταγμα, την Ερμού και τους άλλους εμπορικούς δρόμους εκτυλισσόταν το χαζοχαρούμενο παραμύθι των χριστουγέννων, στα στενά δρομάκια το σκυλολόι του Χρυσοχοΐδη δικαιολογούσε το μισθό του στέλνοντας δεκάδες αφρικανούς μικροπωλητές να κάνουν πρωτοχρονιά στα κρατητήρια, τον Ερυθρό Σταυρό και τα δικαστήρια της Ευελπίδων. Παραδόξως, αυτή τη φορά ακόμη και κάποιοι μαγαζάτορες βρέθηκαν μαζί με περαστικούς να αρνούνται να παραδώσουν τραυματισμένο μικροπωλητή στα ένστολα καθικια που τον είχαν χτυπήσει. Όσοι από μας τον ακολουθήσαμε στο νοσοκομείο, είδαμε να διακομίζονται συνεχώς αφρικανοί μετανάστες που υπήρξαν οι πρωταγωνιστές άλλων «μεμονωμένων περιστατικών» από την ίδια περιοχή. Ένα από αυτά είναι και η περίπτωση του Χιλιανού μετανάστη που ξεκινώντας από το αίτημα του για ένα τηλέφωνο και την αντίδραση του στις πρώτες σφαλιάρες των μπάτσων ενώ ήταν σιδηροδέσμιος κατέληξε μετά την «περιποίηση» από 7 βασανιστές  του ΑΤ Ακροπόλεως με σοβαρά τραύματα (έφτασαν να πλήξουν σοβαρά τα νεφρά και αλλά ζωτικά όργανα), εκχυμώσεις από το σώμα, εμετούς και αιμόπτυση να μεταφέρεται αντί για τον ανακριτή στο Γενικό Κρατικό.

Η δημοσιοποίηση του εν λόγω βασανισμού και της δίωξης του ενός ειδικού φρουρού δεν έγινε τυχαία. Ήταν για να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στον Χρυσοχοΐδη να καθαρίσει δήθεν το απόστημα που δημιούργησε η απελθούσα κυβέρνηση στα πλαίσια της «αναδιατύπωσης της σχέσης αστυνομίας – πολίτη»! Δεν  πρόκειται παρά για την προσπάθεια αποκατάστασης της τιμής του «σώματος», τη μεθοδική ρεβάνς μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 08’ και ταυτόχρονα την πρόληψη για τις κοινωνικές εκρήξεις που εγκυμονούν τα χρόνια που έρχονται. Άλλωστε, κομμάτι αυτών φαίνεται να είναι και οι μετανάστες καθώς οι περισσότεροι βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής ιεραρχίας. Όμως, οι επικοινωνιακές ντρίπλες περί «εξυγίανσης της αστυνομίας» όπως και το δόγμα «δημοκρατία και πυγμή», με άλλα λόγια η δηλούμενη καταδίκη από τη μια της ως τώρα αναποτελεσματικότητας της ΕΛ.ΑΣ. και από την άλλη της φασίζουσας συμπεριφοράς ορισμένων τάχα οργάνων της είναι το κλειδί για να πεισθεί και ο τελευταίας μικροαστός ότι οι «πραίτορες» μετατράπηκαν σε «προστάτες του πολίτη» και ο μπάτσος σε «αστυνόμο της γειτονιάς».  Είναι ο μόνος τρόπος να αποσπάσει αναίμακτα την απαιτούμενη κοινωνική συναίνεση για την ολοκλήρωση του κράτους ασφάλειας που οραματίζονται οι κρατούντες. Ακόμα και το αναμενόμενο νομοσχέδιο για την απόκτηση ιθαγένειας, μετά από ένα καλοκαίρι κορύφωσης της αντιμεταναστευτικής προπαγάνδας και πρακτικής, δεν είναι παρά το ξεροκόμματο που θα κλείσει τα στόματα για να νομιμοποιήσει θεσμικά και κοινωνικά διαχωρισμούς ακόμα και ανάμεσα στους ίδιους τους μετανάστες.

Ταυτόχρονα, όλες αυτές τις μέρες δεκάδες δημοσιογράφοι ως πιστά σκυλιά των επίσημων και ανεπίσημων αφεντικών τους αναμειγνύουν  ηλίθια στερεοτυπικά κλισέ περί μεταναστών, εγκληματικότητας και παραεμπορίου προκειμένου να βρεθεί και πάλι ο αποδιοπομπαίος τράγος ως ο δήθεν υπαίτιος της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που βιώνει τελευταία ο δυτικός κόσμος. Ολόκληρο το σύμπλεγμα εξουσίας αν δε στοχοποιεί ως εσωτερικό εχθρό της δημοκρατίας τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τους χιλιάδες ανοργάνωτους 16χρονους «δεκέμβρηδες» που δεν σταμάτησαν να κατεβαίνουν στους δρόμους, τότε βρίσκει στη φιγούρα του οικονομικού μετανάστη και του πρόσφυγα τον επικίνδυνο εισβολέα που ευθύνεται για όλα τα στραβά του τόπου και ξορκίζει το «κακό» οργανώνοντας σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο τον πόλεμο ενάντια στους μετανάστες.

Εμείς απ’ την πλευρά μας, έχουμε ήδη διαλέξει στρατόπεδο. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, τη διαμόρφωση δικτύων επικοινωνίας και το σταδιακό χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης θέλουμε να υπενθυμίσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις πως δε θα αφήσουμε να ριζώσει στις πόλεις μας η ξενοφοβία, ούτε να γίνουν συνήθεια μας τα ρατσιστικά πογκρόμ και η αστυνομική κατοχή των γειτονιών μας. Η φυσική και ψυχολογική βία και η καταπίεση που βιώνουν οι μετανάστες, τόσο από τα ένστολα κρατικά σκυλιά και τα αφεντικά, όσο και από μέρος της κοινωνίας δεν μας είναι ξένη. Σε ένα άλλο επίπεδο τη ζούμε όλο και περισσότερο κι εμείς σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας.  Γι αυτό και στον πόλεμο που μαίνεται δεν είμαστε απλά με το μέρος κάποιων. Είμαστε μέρος του οι ίδιοι και θα συνεχίσουμε να τον διεξάγουμε πολύμορφα σε όλα τα μέτωπα αναζητώντας τις συμμαχίες σ’ εκείνους που με αξιοπρέπεια επιλέγουν να μη σκύβουν το κεφάλι.

Δεν ξεχνάμε τους τόσους μετανάστες πάνω στους οποίους καθημερινά εκτονώνονται ποικίλα φασιστοειδή με ή χωρίς στολή, αυτούς που βρεθήκαμε μαζί ανά καιρούς σε δικαστήρια και νοσοκομεία, όσους δε μάθαμε και δε θα μάθουμε ποτέ πού και πότε βασανίστηκαν και εξευτελίστηκαν, όσους δε μπήκαν στα μονόστηλα των φυλλάδων, όσους δεν καταγράφηκαν καν στον βιβλίο συμβάντων…

Δεν ξεχνάμε τον Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ, τον Μαζίρ, τον Τζχαντζιρ Χοσίν, , τον Τόνι Ονούα τον Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, τους τόσους ανώνυμους που βρέθηκαν νεκροί στα κρατητήρια «από παθολογικά αίτια» ή «σκοντάφτοντας σε δρόμους και χαντάκια», σε όλους και όλες που αντί να βρεθούν στον «τόπο της επαγγελίας» που ονειρεύτηκαν, ξεβράστηκαν άδοξα σε κάποια ακτή της μεσογείου…

Σπέρνουν το φόβο… θα θερίσουν οργή…

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

ΥΓ: Κατά τη διάρκεια της μικροφωνικής, πεζή περιπολία βασανιστών από το τμήμα της Ακρόπολης, περνώντας από το σημείο, φρόντισαν να μας θυμίσουν με τα γελάκια τους το σαδισμό που κρύβεται πίσω από την αστυνομική στολή.

Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ακόμη και όταν ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους σε διαφορετικές στιγμές αγώνα (π.χ. λόφοι του Φιλοπάππου). Αυτοί οι αγαθοί-μέσα-στην-πρασινάδα μπάτσοι που πολλές φορές βρίσκονται παρά πόδας σε λαϊκές συνελεύσεις και δράσεις στους λόφους, υπηρετούν στο τμήμα όπου επανειλημμένως έχουν γίνει βασανιστήρια. Είτε αυτά καταλαμβάνουν κάποια μονόστηλα στις εφημερίδες, είτε παραμένουν ανατριχιαστικές διηγήσεις ανάμεσα σε μετανάστες και σε νεολαίους.

Το γεγονός

Το απόγευμα της Πέμπτης 14 Ιανουαρίου σύντροφοι και συντρόφισσες από το αντιεξουσιαστικό στέκι της Παντείου πραγματοποιούν αφισοκόλληση στο Κουκάκι. Η αφίσα αναφέρεται στη δίκη πέντε αντιεξουσιαστών που είχαν συλληφθεί στις 9 Ιουνίου του 2009, μετά από επίθεση διμοιριών και «δελτάδων» σε αντιφασιστική παρέμβαση που πραγματοποιούνταν στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Στην οδό Δημητρακοπούλου, λίγα μέτρα από τον πεζόδρομο της Γεωργ. Ολυμπίου, ομάδα 4 φασιστοειδών κινείται προς το μέρος των αφισοκολλητών, με τους δύο από αυτούς να προτάσσουν μαχαίρια, εν μέσω κόσμου που περίμεναν στην διπλανή στάση του τρόλεϊ, αλλά και μαγαζάτορων. Οι σύντροφοι/ισσες αντιλαμβάνονται έγκαιρα την κίνηση των φασιστών και υποχωρούν.

Η διαδήλωση

Σήμερα το απόγευμα, ύστερα από στόμα-με-στόμα συνεννόηση, γίνεται διαδήλωση στο Κουκάκι από 120 περίπου άτομα^. μία κίνηση ενημέρωσης των κατοίκων για το γεγονός. Παράλληλα γίνεται και η αφισοκόλληση που διεκόπη εχθές. Το σύνθημα του κεντρικού πανό είναι «Ούτε στο Κουκάκι ούτε και πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά», ενώ ένα δεύτερο που βρίσκεται στο πίσω μέρος γράφει «Ξεφτίλες ρατσιστές, η αλληλεγγύη στους μετανάστες θα περάσει από πάνω σας».

Η διαδήλωση ανεβαίνει τη Δημητρακοπούλου (κάνοντας μία στάση στον πεζόδρομο της Γεωργ. Ολυμπίου) και στρίβει στον πεζόδρομο της Δράκου (όπου βρίσκεται και ο σταθμός του μετρό Συγγρού-Φιξ). Εκεί βρίσκονται δύο διμοιρίες και κάποιες μηχανοκίνητες συμμορίες ομάδων «δέλτα», οι οποίες έχουν σπεύσει να φυλάξουν το τοπικό αστυνομικό τμήμα που βρίσκεται 100 μέτρα παραδίπλα. Μέσω της Βεΐκου η διαδήλωση καταλήγει στην Παιδική χαρά.

Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο  που μοιράστηκε από το αντιεξουσιαστικό στέκι της Παντείου:

Την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου ομάδα συντρόφων από το αντιεξουσιαστικό στέκι παντείου έκαναν αφισοκόλληση στην περιοχή του Κουκακίου σχετικά με την υπόθεση των 5 συντρόφων που συνελήφθησαν τον περασμένο Ιούνη σε αντιρατσιστική πορεία και οι οποίοι δικάζονται στις 20 Γενάρη. Στο ύψος της Ζαν Μωρέας 4 φασίστες κρατώντας μαχαίρια πλησίασαν τους συντρόφους , βρίζοντάς τους και στη συνέχεια προσπάθησαν να τους μαχαιρώσουν. Οι σύντροφοι αποχωρούν και τα φασιστοειδή τους ακολουθούν μέχρι κάποια απόσταση χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να τους επαναπροσεγγίσουν και να τους τραυματίσουν. Το γεγονός αυτό εκτυλίχτηκε μπροστά σε πολύ κόσμο, ο οποίος και δεν αντέδρασε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που φασιστοειδή εμφανίζονται στο Κουκάκι. Κάποιοι από αυτούς επιχειρούν κατά διαστήματα να γεμίσουν τους τοίχους με τις εθνικιστικές τους βλακείες. Αλλά έχουν εμφανιστεί και στην ευρύτερη περιοχή, όπως στον Νέο Κόσμο πριν 2 μήνες όταν περίπου σαράντα φασίστες επιτέθηκαν σε 2 μαγαζιά μεταναστών, προξενώντας υλικές ζημιές και τραυματίζοντας 4 μετανάστες. Παράλληλα τα κεντρικά του Λάος στην Καλλιρόης έχουν σταθεί αφορμή για μια συχνή παρουσία των συγκεκριμένων ασπόνδυλων στην γύρω περιοχή, συνοδευόμενη από τις συνήθεις πρακτικές τους (τραμπουκισμούς κλπ).

Οι φασιστικές επιθέσεις τόσο εναντίον μεμονωμένων ατόμων (μεταναστών, αναρχικών, αντιφασιστών κ.α.) όσο και σε αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις έχουν ενταθεί το τελευταίο διάστημα., όπως για παράδειγμα η σωρεία επιθέσεων σε άτομα και χώρους στα Χανιά και οι εμπρηστικές επιθέσεις στο κατειλλημένο έδαφος του Αγρού και στον κοινωνικό χώρο του Βοτανικού κήπου.

Τα μμε όταν δεν σιωπούν και συγκαλύπτουν τις φασιστικές επιθέσεις, τις παρουσιάζουν ως πόλεμο μεταξύ συμμοριών και «ακροκινούμενων ομάδων». Όμως, ο χαρακτήρας αυτών των επιθέσεων δεν αφορούν κάποια κατασκευασμένα από τα πάνω «άκρα», αλλά αποτελούν ζωτικό κομμάτι της κρατικής κατασταλτικής στρατηγικής εναντίον όσων αντιστέκονται στις επιβαλλόμενες συνθήκες εκμετάλλευσης και στα εθνικά ιδεώδη που επιτάσσουν τον διαχωρισμό και την αλληλεξόντωση  των «από κάτω».

Να μην αφήσουμε τα φασιστικά καθάρματα να δρουν ανενόχλητα στους δρόμους της πόλης. Η αλληλεγγύη των «από κάτω» θα περάσει πάνω και από αυτούς και από όσους τους στηρίζουν και τους συγκαλύπτουν.

Η θρασυδειλία των φασιστικών καθαρμάτων δε μπορεί ούτε να αγνοηθεί, ούτε φυσικά να αποσιωπηθεί. Οι ανοχές μας απέναντί τους είναι μηδαμινές, οπότε και το χρονικό διάστημα που πιστεύουν ότι θα μπορούν να διατηρούν την ανωνυμία τους είναι σίγουρα περιορισμένο…

Το γεγονός

Το απόγευμα της Πέμπτης 14 Ιανουαρίου σύντροφοι και συντρόφισσες από το αντιεξουσιαστικό στέκι της Παντείου πραγματοποιούν αφισοκόλληση στο Κουκάκι. Η αφίσα αναφέρεται στη δίκη πέντε αντιεξουσιαστών που είχαν συλληφθεί στις 9 Ιουνίου του 2009, μετά από επίθεση διμοιριών και «δελτάδων» σε αντιφασιστική παρέμβαση που πραγματοποιούνταν στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Στην οδό Δημητρακοπούλου, λίγα μέτρα από τον πεζόδρομο της Γεωργ. Ολυμπίου, ομάδα 4 φασιστοειδών κινείται προς το μέρος των αφισοκολλητών, με τους δύο από αυτούς να προτάσσουν μαχαίρια, εν μέσω κόσμου που περίμεναν στην διπλανή στάση του τρόλεϊ, αλλά και μαγαζάτορων. Οι σύντροφοι/ισσες αντιλαμβάνονται έγκαιρα την κίνηση των φασιστών και υποχωρούν.

Η διαδήλωση

Σήμερα το απόγευμα, ύστερα από στόμα-με-στόμα συνεννόηση, γίνεται διαδήλωση στο Κουκάκι από 120 περίπου άτομα^. μία κίνηση ενημέρωσης των κατοίκων για το γεγονός. Παράλληλα γίνεται και η αφισοκόλληση που διεκόπη εχθές. Το σύνθημα του κεντρικού πανό είναι «Ούτε στο Κουκάκι ούτε και πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά», ενώ ένα δεύτερο που βρίσκεται στο πίσω μέρος γράφει «Ξεφτίλες ρατσιστές, η αλληλεγγύη στους μετανάστες θα περάσει από πάνω σας».

Η διαδήλωση ανεβαίνει τη Δημητρακοπούλου (κάνοντας μία στάση στον πεζόδρομο της Γεωργ. Ολυμπίου) και στρίβει στον πεζόδρομο της Δράκου (όπου βρίσκεται και ο σταθμός του μετρό Συγγρού-Φιξ). Εκεί βρίσκονται δύο διμοιρίες και κάποιες μηχανοκίνητες συμμορίες ομάδων «δέλτα», οι οποίες έχουν σπεύσει να φυλάξουν το τοπικό αστυνομικό τμήμα που βρίσκεται 100 μέτρα παραδίπλα. Μέσω της Βεΐκου η διαδήλωση καταλήγει στην Παιδική χαρά.

Παρακάτω παρατίθεται το κείμενο  που μοιράστηκε από το αντιεξουσιαστικό στέκι της Παντείου:

Την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου ομάδα συντρόφων από το αντιεξουσιαστικό στέκι παντείου έκαναν αφισοκόλληση στην περιοχή του Κουκακίου σχετικά με την υπόθεση των 5 συντρόφων που συνελήφθησαν τον περασμένο Ιούνη σε αντιρατσιστική πορεία και οι οποίοι δικάζονται στις 20 Γενάρη. Στο ύψος της Ζαν Μωρέας 4 φασίστες κρατώντας μαχαίρια πλησίασαν τους συντρόφους , βρίζοντάς τους και στη συνέχεια προσπάθησαν να τους μαχαιρώσουν. Οι σύντροφοι αποχωρούν και τα φασιστοειδή τους ακολουθούν μέχρι κάποια απόσταση χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να τους επαναπροσεγγίσουν και να τους τραυματίσουν. Το γεγονός αυτό εκτυλίχτηκε μπροστά σε πολύ κόσμο, ο οποίος και δεν αντέδρασε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που φασιστοειδή εμφανίζονται στο Κουκάκι. Κάποιοι από αυτούς επιχειρούν κατά διαστήματα να γεμίσουν τους τοίχους με τις εθνικιστικές τους βλακείες. Αλλά έχουν εμφανιστεί και στην ευρύτερη περιοχή, όπως στον Νέο Κόσμο πριν 2 μήνες όταν περίπου σαράντα φασίστες επιτέθηκαν σε 2 μαγαζιά μεταναστών, προξενώντας υλικές ζημιές και τραυματίζοντας 4 μετανάστες. Παράλληλα τα κεντρικά του Λάος στην Καλλιρόης έχουν σταθεί αφορμή για μια συχνή παρουσία των συγκεκριμένων ασπόνδυλων στην γύρω περιοχή, συνοδευόμενη από τις συνήθεις πρακτικές τους (τραμπουκισμούς κλπ).

Οι φασιστικές επιθέσεις τόσο εναντίον μεμονωμένων ατόμων (μεταναστών, αναρχικών, αντιφασιστών κ.α.) όσο και σε αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις έχουν ενταθεί το τελευταίο διάστημα., όπως για παράδειγμα η σωρεία επιθέσεων σε άτομα και χώρους στα Χανιά και οι εμπρηστικές επιθέσεις στο κατειλλημένο έδαφος του Αγρού και στον κοινωνικό χώρο του Βοτανικού κήπου.

Τα μμε όταν δεν σιωπούν και συγκαλύπτουν τις φασιστικές επιθέσεις, τις παρουσιάζουν ως πόλεμο μεταξύ συμμοριών και «ακροκινούμενων ομάδων». Όμως, ο χαρακτήρας αυτών των επιθέσεων δεν αφορούν κάποια κατασκευασμένα από τα πάνω «άκρα», αλλά αποτελούν ζωτικό κομμάτι της κρατικής κατασταλτικής στρατηγικής εναντίον όσων αντιστέκονται στις επιβαλλόμενες συνθήκες εκμετάλλευσης και στα εθνικά ιδεώδη που επιτάσσουν τον διαχωρισμό και την αλληλεξόντωση  των «από κάτω».

Να μην αφήσουμε τα φασιστικά καθάρματα να δρουν ανενόχλητα στους δρόμους της πόλης. Η αλληλεγγύη των «από κάτω» θα περάσει πάνω και από αυτούς και από όσους τους στηρίζουν και τους συγκαλύπτουν.

Η θρασυδειλία των φασιστικών καθαρμάτων δε μπορεί ούτε να αγνοηθεί, ούτε φυσικά να αποσιωπηθεί. Οι ανοχές μας απέναντί τους είναι μηδαμινές, οπότε και το χρονικό διάστημα που πιστεύουν ότι θα μπορούν να διατηρούν την ανωνυμία τους είναι σίγουρα περιορισμένο…

Αναδημοσίευση

Το ζήτημα της “αποικιοποίησης” των Άνω Πετραλώνων και της μετατροπής τους σε ζώνη κατανάλωσης (Κυδαντιδών, Τρώων, πλατεία Μερκούρη) μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο. Ούτως ή άλλως παραμένει ανοιχτό (και πως δε θα μπορούσε άλλωστε…), ως σημείο αιχμής ανάμεσα στους γενικότερους προβληματισμούς για το πώς θα γίνουν πιο ανθρώπινες και ζωντανές οι γειτονιές μας.

Παρακάτω θα αναδημοσιεύσουμε το άρθρο ενός επίκουρου καθηγητή αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στο πανεπιστήμιο της Πάτρας, του Πάνου Δραγώνα, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο greekarchitects.gr. Αναφέρεται στο Γκάζι, στο σταδιακό “εξευγενισμό”  (gentrification) της γειτονιάς μέσα σε ένα ορίζοντα χρόνου που ξεκινάει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και φτάνει μέχρι τις ημέρες μας.

Σίγουρα, επιπλέον πηγή σκέψης και γνώσης για όσους παλεύουμε -και εδώ-, απέναντι στην αλλοτρίωση και την εξατομίκευση, να διατηρήσουμε την κοινότητα της γειτονιάς. Η μνήμη κάποιες φορές είναι πολύ σημαντικό εφόδιο…